KAZUSY 2014

1. Skarga kasacyjnaDecyzją z dnia 5 stycznia 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w

Warszawie określił Janowi Nowakowi wysokość zobowiązania podatkowegow podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w kwocie 1000 zł.Decyzję tę doręczono w dniu 9 stycznia 2009 r. – pod nieobecnośćw mieszkaniu Jana Nowaka, jego sąsiadce Marii Trojan, która podjęłasię oddania pisma adresatowi. Sąsiadka ta poinformowaładoręczyciela, że Jan Nowak przebywa w sanatorium i mieszka sam,a doręczyciel informacje te wpisał na potwierdzeniu odbioru. W dniu6 lutego 2009 r. Jan Nowak, będąc w Urzędzie Skarbowym w W. iprzeglądając akta sprawy podatkowej dowiedział się, że sąsiadkaMaria Trojan – nota bene – jego siostra, z którą od lat pozostaje wkonflikcie na tle rodzinnych rozliczeń majątkowych, potwierdziłaodbiór decyzji i nie przekazała mu jej. Z tego też powodu w dniu 13lutego 2009 r. złożył w Urzędzie Skarbowym w W. wniosek oprzywrócenie terminu do wniesienia odwołania, argumentując, żesiostra nie przekazała mu decyzji, że pozostaje z nią w długotrwałymkonflikcie na tle rozliczeń majątkowych. Postanowieniem z dnia 19 maja 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W.odmówił Janowi Nowakowi przywrócenia terminu do wniesienia odwołaniaargumentując, że wprawdzie:a) strona złożyła wniosek o przywrócenie terminu,b) zachowała 7 dniowy termin do jego wniesienia od ustania przyczynyuchybienia terminowi, c) uprawdopodobniła, że uchybienie nastąpiło bez jej winy, tojednak,d) nie dopełniła czynności, dla której był ustanowiony termin (art.162 § 1-4 ord. pod.). Postanowienie to doręczono Janowi Nowakowi w dniu 26 maja 2009 r., aktóre Jan Nowak zgodnie z pouczeniem zaskarżył skargą do WSA w W., wktórej zarzucił organowi naruszenie art. 162 § 2 ord. pod. przezjego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. WSA w W. wyrokiem z dnia 11 stycznia 2011r. skargę Jana Nowakaoddalił na podstawie art. 151 z dnia 30 sierpnia 2002r. ustawy –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153,poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a. Sąd argumentował, żetrafnie wywiódł organ podatkowy, że dopełnienie czynności, dlaktórej był ustanowiony termin, o której mowa w art. 162 § 2 ord.pod., nie jest brakiem formalnym wniosku o przywrócenie terminu iprzez to nie może być on usunięty w trybie art. 169 § 1 ord. pod.Wynika to, z użycia w treści art. 162 § 2 ord. pod. słów„jednocześnie” i „dopełnić” czynności. Gdyby to był brak formalny,ustawodawca w art. 162 § 2 ord. pod. zawarłby odesłanie okonieczności stosowania wówczas art. 169 § 1 ord. pod. Wyrok ten został doręczony Janowi Nowakowi w dniu 10 lutego 2011 r.,a ten, tego samego dnia udał się do doradcy podatkowego Jana

Kowalskiego – któremu udzielił pełnomocnictwa do sporządzenia skargikasacyjnej.

Jako umocowany pełnomocnik Jana Nowaka, sporządź skargę kasacyjnąod wyroku WSA w W., przyjmując termin jej wniesienia wynikający zprzedstawionego zadania problemowego, określ należny wpis orazzałączniki do skargi kasacyjnej. Skarga kasacyjna powinna odpowiadaćwymogom formalnym i materialnym określonym w przepisach ustawy –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Warszawa., dnia 5 marca2011 r.

Sza pośrednictwem:Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawieul. X00-000 Warszawa

Skarżący:Jan Nowakul. X00-000 WarszawaNIP: 000-000-00-000

reprezentowany przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nrwpisuadres do doręczeń:

ul. X00-000 Warszawa

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowejw Warszawieul. X00-000 Warszawa

Sygn. akt: ……

SKARGA KASACYJNA

Na podstawie przepisu art. 173 § 1, art. 175 § 3 pkt 1, art.177 § 1, 185 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo opostępowaniu przed sądami administracyjnymi1, działając na zasadzie iw granicach udzielonego mi pełnomocnictwa (pełnomocnictwo wzałączeniu), w imieniu Jana Nowaka, zwanego dalej „Skarżącym”,zaskarżam w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wWarszawie z dnia 11 stycznia 2011 r. (sygn. akt:…) oddalający skargęJana Nowaka na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zdnia 19 maja 2009 r. (nr …) o odmowie przywrócenia terminu downiesienia odwołania i wnoszę o:

uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia WojewódzkiegoSądu Administracyjnego w Warszawie i przekazanie sprawy doponownego rozpoznania przez Sąd I instancji,

zasądzenie na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania, wtym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawemprzepisanych Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie przepisów

postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art.174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, a mianowicie naruszenie:1) art. 162 § 2 oraz art. 169 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.

– Ordynacja podatkowa2- poprzez ich błędną wykładnię;2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 151 ustawy z dnia 30

sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi – poprzez niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 1lit. c) i błędną wykładnię art. 151 tej ustawy;

3) art. 269 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – poprzez jegoniezastosowanie.

Uzasadnienie

I. Stan faktyczny.1 Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.2 Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, ze zm.

II. Przesłanki uzasadniające wniesienie skargi kasacyjnej.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy zdnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, Sąd uwzględniając skargę na decyzję lubpostanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo wczęści, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowaniamogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z kolei według art. 151tej ustawy, w razie nieuwzględnienia skargi, Sąd skargę oddala.Biorąc pod uwagę wskazane przepisy, w celu poprawnej interpretacjiprawa podatkowego należy dokonać ich rozpatrzenia w związku z art.162 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym podanie oprzywrócenie terminu należy wnieść w ciągu 7 dni od dnia ustaniaprzyczyny uchybienia terminowi, a jednocześnie z wniesieniem podanianależy dopełnić czynności, dla której był określony termin.Dodatkowo trzeba mieć na względzie art. 169 § 1 ustawy Ordynacjapodatkowa, według którego jeżeli podanie nie spełnia wymogówokreślonych przepisami prawa, organ podatkowy wzywa wnoszącegopodanie do usunięcia braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, żeniewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bezrozpatrzenia.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Wojewódzki SądAdministracyjny dokonując oceny legalności zaskarżonegopostanowienia naruszył te przepisy, w wyniku nieuwzględnienia skargina postanowienie poprzez błędne uznanie, że niezłożenie odwołaniawraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego rozpatrzeniaskutkować powinno odmową przywrócenia terminu do wniesieniaodwołania, a nie wezwaniem strony do uzupełnienia braku wnioskupoprzez złożenie odwołania. Obowiązkiem WSA było zatem uwzględnienieskargi Jana Nowaka i uchylenie zaskarżonego postanowienia jakowydanego z naruszeniem prawa, które miało istotny wpływ na wyniksprawy, bowiem opierało się na błędnych ustaleniach faktycznychdotyczących skuteczności i terminu doręczenia decyzji, a także datyupływu terminu do wniesienia odwołania.

Dodatkowo należy uwzględnić sentencję składu 7 sędziów NSA zdnia 21 kwietnia 2009 r. (sygn. II FPS 9/08), zgodnie z którą„Niedopełnienie obowiązku złożenia odwołania jednocześnie zwnioskiem o przywrócenie terminu jego wniesienia, o którym mowa wart. 162 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(…), stanowi brak formalny podania. W przypadku jego wystąpienia,organ podatkowy właściwy do rozpoznania odwołania powinien wezwaćstronę – na podstawie art. 169 § 1 wspomnianej ustawy – do usunięciabraku w terminie 7 dni z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunkuspowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia”. Biorąc to poduwagę, w przypadku odmiennego zdania WSA w Warszawie w kwestii

charakteru prawnego niedopełnienia obowiązku złożenia odwołania zwnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia, powinien onzastosować przepis art. 269 § 1ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.,czyli przedstawić powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięciaskładowi 7 sędziów NSA, bowiem sąd administracyjny nie możeprzyjmować wykładni prawa innej od tej, która została przyjęta przezposzerzony skład NSA.

Biorąc powyższe pod uwagę, wnoszę jak na wstępie.

Załączniki: 1) odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej,3) potwierdzenie uiszczenia wpisu stałego od skargi kasacyjnej(100zł).

(podpis)Jan Kowalskidoradca podatkowego, nrwpisu

2. Zażalenie na zarządzenie przewodniczącego w przedmiocie kosztówsądowychDecyzją z dnia 8 czerwca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w R.utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w R.,odmawiającą Janinie Nowak umorzenia zaległości podatkowej w podatkudochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 110 000 zł.Decyzję tę doręczono podatnikowi – J. Nowak - w dniu 30 lipca 2010r. W dniu 27 sierpnia 2010 r. Janina Nowak na powyższą decyzjęwniosła skargę do WSA w R. za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowejw R. Dyrektor ten, w dniu 27 września 2010 r. przekazał tę skargęwraz z odpowiedzią na nią i aktami sprawy do WSA w R. W skardzeJanina Nowak określiła wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę110 000 zł. Zarządzeniem z dnia 10 stycznia 2011 r. PrzewodniczącyWydziału I WSA w R. określił wpis do skargi na kwotę 2 000 zł i wdniu 28 stycznia 2011 r. zarządzenie to otrzymała podatniczka.Przewodniczący Wydziału jako podstawę prawną zarządzenia wskazałart. 231 p.p.s.a. i § 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasadpobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.). Janina Nowak tego samego dnia udałasię do doradcy podatkowego Jana Kowalskiego, aby wniósł na tozarządzenie zażalenie, udzielając mu pełnomocnictwa.

Jako pełnomocnik Janiny Nowak sporządź zażalenie na powyższezarządzenie przyjmując, że jest ono w świetle art. 227 § 1 p.p.s.a.

eszówRzeszów, dnia 3 lutego 2011 r.

Rzeszów, 3 lutego 2011 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawieul. Okopowa 12

00-373 Warszawa

za pośrednictwemWojewódzkiego Sądu Administracyjnego wRzeszowieul. Połomska 1400-494 Rzeszów

skarżącaJanina Nowakul.x00-584 RzeszówNIP 050 93 83 933

reprezentowana przezJana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nr wpisu...adres do doręczeńul. x05-669 Warszawa

strona przeciwnaDyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowieul. x95-494 Rzeszów

Sygn. akt ……

ZAŻALENIE

Na podstawie art. 227 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, działając nazasadzie i w granicach udzielonego mi pełnomocnictwa (pełnomocnictwow załączeniu), w imieniu Janiny Nowak wnoszę zażalenie nazarządzenie Przewodniczącego Wydziału I Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w Rzeszowie z dnia 10 stycznia 2011 r. wprzedmiocie określenia wysokości wpisu od skargi na decyzjęDyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 8 czerwca 2010 r. (nr …)dotyczącą odmowy umorzenia zaległości podatkowych, któremu zarzucamnaruszenie:1) art. 231 zd. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi – poprzez niewłaściwe zastosowanie i błędnąwykładnię oraz art. 269 § 1 tej ustawy – poprzez jegoniezastosowanie;2) § 2 ust. 3 pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia2003 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad pobierania wpisu wpostępowaniu przed sądami administracyjnymi3.

W związku z powyższym, wnoszę o uchylenie zaskarżonegozarządzenia.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie w decyzji z dnia 8 czerwca2010 r. (nr …) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowegow Rzeszowie, odmawiającą Janinie Nowak umorzenia zaległościpodatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w3 Dz. U. Nr 221, poz. 2193, ze zm.

kwocie 110 000 zł, która została doręczona Janinie Nowak w dniu 30lipca 2010 r. Janina Nowak w dniu 27 sierpnia 2010 r. wniosła skargęna wskazaną decyzję do WSA w Rzeszowie, za pośrednictwem DyrektoraIzby Skarbowej w Rzeszowie. W dniu 27 września Dyrektor IzbySkarbowej w Rzeszowie przekazał tę skargę, wraz z odpowiedzią na niąi aktami sprawy, do WSA w Rzeszowie. Janina Nowak określiła wskardze wartość zaskarżenia na kwotę 110.000 zł. Zarządzeniem z dnia10 stycznia 2011 r. Przewodniczący Wydziału I WSA w Rzeszowieokreślił wpis do skargi na kwotę 2.000 zł i w dniu 28 stycznia 2011r. zarządzenie to otrzymała Janina Nowak.

Należy zauważyć, że zgodnie z uchwałą składu 7 sędziówNaczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r.(sygn. II FPS 2/09), od skargi na decyzję organu podatkowegoodmawiającą umorzenia zaległości podatkowej pobiera się wpis stały,o którym mowa w zdaniu drugim art. 231 ustawy z dnia 30 sierpnia2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Biorąc pod uwagę powyższe, Janina Nowak powinna uiścić odskargi wpis stały w kwocie 500 zł.

Załączniki:1) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;2) odpis zażalenia.


3. Zażalenie na zarządzenie przewodniczącego wydziału w przedmiocieokreślenia wysokości wpisu

Władysław P. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej wP. z dnia 4 listopada 2010 r., określającą temu podatnikowi wysokośćzobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za2008 r. w kwocie 48 206 zł. W skardze tej określił wartośćprzedmiotu zaskarżenia na kwotę 17 714 zł. Z kolei w odpowiedzi naskargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. określił tę wartość na kwotę 48206 zł, twierdząc, że przedmiotem kontroli sądu zgodnie z art. 134 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przedsądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1220 ze zm.) – zwanejdalej p.p.s.a., będzie cała decyzja a więc niezależnie od tego jakiesą granice skargi.Przewodniczący Wydziału WSA w P. określił w zarządzeniu z dnia 28stycznia 2011 r. wysokość wpisu zgodnie z art. 216, art. 219 § 2 i231 p.p.s.a. i § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasadpobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 2193 ze zm.) w kwocie 1 447 zł. Zarządzenie tootrzymał w dniu 1 lutego 2011 r. Jan Kowalski doradca podatkowy,którego Władysław P. umocował do wniesienia zażalenia na powyższezarządzenie.

Sporządź powyższe zażalenie przyjmując, że jest ono w świetle art.227 § 1 p.p.s.a. dopuszczalne.

P, dnia 5 lutego 2011 r.

Naczelny Sąd Administracyjny ul. X0- 000 Warszawa

za pośrednictwem:Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniuul. X00-000 Poznań

Skarżący:Władysław P.Ul. X00-000 PoznańNIP: 000-000-00-000

reprezentowany przez:

Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X0- 000 Warszawa

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wP.ul. X00-000 P.

Sygn. akt ……

ZAŻALENIE

Na podstawie art. 227 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, działając nazasadzie i w granicach udzielonego mi pełnomocnictwa (pełnomocnictwow aktach sprawy), w imieniu Władysława Pola wnoszę zażalenie nazarządzenie Przewodniczącego Wydziału III Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w P. z dnia 28 stycznia 2011 r. w przedmiocieokreślenia wysokości wpisu od skargi na decyzję Dyrektora IzbySkarbowej w P. z dnia 4 listopada 2010 r. (nr …) dotycząceokreślenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zaskarżonemu zarządzeniu zarzucam naruszenie:1) art. 215 i art. 216 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi oraz2) § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003

r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad pobierania wpisu wpostępowaniu przed sądami administracyjnymi4 - poprzez ichniewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię.W związku z powyższym, wnoszę o uchylenie zarządzenia, na które

wnoszę zażalenie.

UZASADNIENIE

Władysław P. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowejw P. z dnia 4 listopada 2010 r. (nr …) określającą temu podatnikowiwysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osóbfizycznych za 2008 r. w kwocie 48 206 zł. W skardze tej Władysław P.określił wartość przedmiotu zaskarżenia na 17 714 r.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. określił tęwartość na kwotę 48 206 zł, twierdząc, że przedmiotem kontroli sądubędzie cała decyzja – niezależnie od granic skargi.4 Dz. U. Nr 221, poz. 2193, ze zm.

Przewodniczący Wydziału III WSA w P. określił w zarządzeniu zdnia 28 stycznia 2011 r. wysokość wpisu w kwocie 1 447 zł, którezostało otrzymane przez pełnomocnika procesowego Władysława P. wdniu 1 lutego 2011 r.

Należy zauważyć, że zgodnie z uchwałą składu 7 sędziówNaczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2008 r. (sygn.I FPS 72007), w świetle przepisów art. 231 w związku z art. 25 i 216ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi tylko taczęść należności pieniężnej, która została zakwestionowana wskardze. Tym samym należny wpis od skargi wynosi 532 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe, wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1) odpis zażalenia.


4. Skarga na decyzjęDecyzją z dnia 7 grudnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w R.

utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w R.,odmawiającą podatnikowi Janowi Nowakowi stwierdzenia nadpłaty wzryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych. Organodwoławczy stwierdził, że matka podatnika Janina Nowak w dniu 2lutego 2007 r. nabyła na rynku pierwotnym2 -letnie obligacje w ilości 490 sztuk po 100 zł każda. W związku ześmiercią Janiny Nowak w dniu 6 sierpnia 2007 r. Jan Nowak napodstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 10lutego 2008r. stał się jej jedynym spadkobiercą. W dniu 10 lutego2009 r. Centralny Dom Maklerski S.A. wykupił powyższe obligacje zakwotę 83 547 zł, pobierając od Jana Nowaka na podstawie art. 17 ust.1 pkt 3 i art. 30a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osóbfizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) – zwanej daleju.p.d.o.f. 19% zryczałtowany podatek dochodowy w kwocie 9 283 zł oddyskonta. Wniosku podatnika o stwierdzenie nadpłaty w kwocie 6 524zł, złożonego wraz ze skorygowaną deklaracją organy podatkowe nieuwzględniły, stwierdzając, że dyskonto od papierów wartościowychjest przychodem z kapitałów pieniężnych (art. 17 ust. 1 pkt 3u.p.d.o.p.f.), od którego pobiera się podatek wg stawki 19% zgodniez art. 30a ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. Organy jednolicie argumentowały,że brak podstaw do uznania, że wartość obligacji nabytych przezspadkobiercę w drodze spadku lub cena zakupu uiszczona przezspadkodawcę stanowią cenę zakupu obligacji. W tym przypadku podstawęopodatkowania stanowi przychód uzyskany z wykupu obligacji. Niemożna potrącić od niej ceny zakupu obligacji, gdyż ta zostałazapłacona przez inną osobę. W przypadku spadkobiercy, kwota dyskontajest równa kwocie uzyskanej przez spadkobiercę z wykupu obligacji.Podstawę prawną decyzji stanowiły przepisy art. 10 ust. 1 pkt 7,art. 17 ust. 1 pkt 3, art. 30a ust. 1 pkt 2 updof oraz art. 72 § 1pkt 2, art. 73 § 1 pkt 2, art. 75 § 2 pkt 2 lit., art. 207 ustawy zdnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr8, poz. 60 ze zm.) zwana ord. pod. Decyzję Dyrektora Izby Skarbowejw R. Jan Nowak otrzymał w dniu 12 kwietnia 2010 r.

Jako umocowany przez Jana Nowaka pełnomocnik – doradca podatkowy –Jan Kowalski sporządź skargę do WSA w R. na powyższą decyzjęDyrektora Izby Skarbowej.

R., dnia 28 kwietnia 2010 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w R.ul. X00-000 R.

za pośrednictwemDyrektora Izby Skarbowej wR.ul. X00-000 R.

Skarżący:Jan NowakUl. X00-000 R.NIP: 000-000-00-000

reprezentowany przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 Warszawa

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej w R.ul. X00-000 R.

Wartość przedmiotu zaskarżenia: 6.524 zł

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1,art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo opostępowaniu przed sądami administracyjnymi, na mocy udzielonego mipełnomocnictwa (pełnomocnictwo w załączeniu), w imieniu Jana Nowaka,zwanego dalej: „Skarżącym”, niniejszym składam skargę na decyzjęDyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 7 grudnia 2009 r. (nr …)utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Rzeszowiez dnia 7 listopada 2009 r. (nr …) odmawiającą stwierdzenia nadpłatyw zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie6.524 zł i wnoszę o:

uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwaprocesowego, według norm prawem przepisanych.

Zaskarżanej decyzji zarzucam naruszenie art. 5a pkt 12 ustawy opodatku dochodowym od osób fizycznych5

UzasadnienieI. Stan faktyczny.

…II. Przesłanki uzasadniające wniesienie skargi.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 12 ustawy o podatku dochodowymod osób fizycznych, dyskonto oznacza różnicę między kwotą uzyskaną zwykupu papieru wartościowego przez emitenta a ceną zakupu papieruwartościowego na rynku pierwotnym lub wtórnym., a w przypadkunabycia papierów wartościowych w srodze spadku lub darowiznydyskonto oznacza różnicę pomiędzy ceną wykupu a ceną zakupu papierówprzez spadkodawcę lub darczyńcę. Powoduje to, że przez cenę zakupyrozumieć należy cenę zapłaconą przez spadkodawcę. Tym samym cenyzakupu papieru wartościowego (obligacji skarbowych) nie możnautożsamiać z nabyciem ich w drodze spadkobrania.

Stanowisko takie zaprezentował NSA w wyroku z dnia 7 stycznia2009 r. (sygn. II FSK 1418/07), w którym uznał, że „niewątpliwie (…)do spadkobiercy miał zastosowanie art. 5a pkt 12 u.p.d.o.f., auzyskany przez niego przychód z dyskonta obligacji skarbowychoznaczał różnicę między kwotą uzyskaną przez niego z wykupu tychobligacji przez emitenta a ceną zakupu obligacji zapłaconą przezjego poprzednika prawnego”. Zostało to potwierdzone również w wyrokuNSA z dnia 7 listopada 2008 r. (sygn. II FSK 1067/07).


Załączniki:1) odpis skargi wraz z załącznikami,2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej,3) potwierdzenie uiszczenia wpisu stosunkowego od skargi,4) postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 10 lutego

2008 r. (sygn akt …).


5 Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, ze zm.

5. Wniosek o wznowienie postępowania podatkowego Decyzjami z dnia 19 maja 2010 r. Wójt Gminy ustalił podatek rolny

w wysokości 842 zł dla Jacka B. i Stefana B. a w kwocie 845 zł dlaStanisława B., współwłaścicieli po 1/3 części gruntów rolnychstanowiących użytki rolne o pow. 5,78 ha za 2010 r., a oznaczonychw ewidencji gruntów jako dz. 245/1. Decyzje te były decyzjamiodrębnymi, adresowanymi do każdego z powyższych współwłaścicieli aktóre każdemu z nich doręczono w dniu 22 maja 2010 r. Z powyższychwłaścicieli tylko Stanisław B. wniósł odwołanie, jednakże SKO w M.zaskarżoną przez niego decyzję utrzymało w mocy wydając decyzję wdniu 9 listopada 2010 r. Pozostali współwłaściciele nie składaliodwołań. Stanisław B. decyzję SKO otrzymał w dniu 19 stycznia 2011r. W dniu 20 lutego 2011 r. Stanisław B. zgłosił się do doradcypodatkowego Jana Kowalskiego, udzielając mu pełnomocnictwa w celusporządzenia wniosku o wznowienie postępowania podatkowego.Równocześnie Stanisław B. przedłożył doradcy podatkowemu decyzjęStarosty w M. z dnia 10 stycznia 2010 r., z której wynikało, żepowierzchnia działki 245/1 wynosi 5,5 ha użytków rolnych. StanisławB. poinformował doradcę podatkowego, że o decyzjach odrębnychwydanych wobec Jacka B. i Stefana B. dowiedział się dopiero w dniuotrzymania decyzji SKO. Okoliczność ta nie jest kwestionowanapodobnie jak i ta, że decyzja Starosty z dnia 10 stycznia 2010 r.była decyzją ostateczną i nie była załączona do akt sprawy wymiarupodatku rolnego za 2010 r.

Jako pełnomocnik Stanisława B. sporządź wniosek o wznowieniepostępowania podatkowego, wskazując właściwe podstawy wznowieniapostępowania. Sformułuj żądania i wskaż organ właściwy w sprawiewznowienia postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławczew M.Ul. X00-000 X

Wnioskodawca:Stanisław B.Ul. X00-000 XNIP:

reprezentowany przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 Warszawa

Dot. decyzji nr …

WNIOSEKo wznowienie postępowania podatkowego

Na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 oraz art. 241 § 1 i art. 244 § 1ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, działającjako pełnomocnik Stanisława B. (pełnomocnictwo w załączeniu), wnoszęo wznowienie postępowania podatkowego zakończonego decyzjąostateczną Samorządowego Kolegium Odwoławczego w M. (nr …) z dnia 9listopada 2010 r. utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy Xustalającą Stanisławowi B. podatek rolny i wnoszę o uchylenie tejdecyzji w całości oraz ustalenie zobowiązania podatkowegoWnioskodawcy w podatku rolnym w prawidłowej wysokości.

Niniejszy wniosek jest składany w związku z pojawieniem sięistotnych dla sprawy nowych dowodów, istniejących w dniu wydaniadecyzji i niebędących znanymi SKO w M.



Zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa,podstawę wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostatecznąstanowi okoliczność, że wyszły na jaw istotne dla sprawy noweokoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydaniadecyzji i były one nieznane organowi, który wydał decyzję.

W przedmiotowym stanie faktycznym organ nie znał decyzjistarosty z dnia 10 stycznia 2010 r. (nr …). Powoduje to, że stanowiona dowód w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu. Należy bowiemwskazać, że sama powierzchnia gruntów rolnych stanowi okolicznośćistotną z punktu widzenia owego przepisu, ponieważ to od niej zależywysokość ustalonego podatku. Mając na uwadze fakt, ze starosta wswojej decyzji zmienił wielkości działki, Wnioskodawca może – napodstawie danych z ewidencji – wnosić o wzruszenie ostatecznejdecyzji ustalającej wysokość jego zobowiązania. Zmiana wklasyfikacji gruntów bez wątpienia stanowi nową okolicznośćfaktyczną ,a dane z ewidencji gruntów i budynków nowy dowód,nieznany organowi administracji w chwili wydania uprzedniej decyzjiwymiarowej. Tego typu zmiany skutkują wszczęciem postępowaniaadministracyjnego.

Należy zwrócić uwagę również na to, że zgodnie z art. 3 ust. 5ustawy o podatku rolnym6, obowiązek podatkowy ciąży w opisanymprzypadku solidarnie na wszystkich współwłaścicielach. Zgodnie znim, jeżeli grunty rolne (o których mowa w art. 1, w myśl któregoopodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane wewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne lub jako gruntyzadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntówzajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niżdziałalność rolnicza) stanowią współwłasność lub znajdują się wposiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowią odrębny przedmiotopodatkowania podatkiem rolnym, a obowiązek podatkowy ciążysolidarnie na wszystkich współwłaścicielach.


Załączniki:1) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty

skarbowej;2) kserokopia decyzji ostatecznej SKO;3) potwierdzona za zgodność z oryginałem kserokopia decyzji Wójta;4) potwierdzona za zgodność z oryginałem kserokopia decyzji

Starosty w M. z dnia 10 stycznia 2010 r.;5) potwierdzona za zgodność z oryginałem kserokopia dowodu wpłaty

podatku.


6 Dz. U. z 2006 r., Nr 136, poz. 969, ze zm.

6. Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Elektrownia Z. we wniosku z dnia 30 listopada 2007 r. domagała się

stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym w kwocie 10 000 000 zł zastyczeń 2007 r., zapłaconym z tytułu produkcji oraz wydania energiielektrycznej do dystrybucji. W uzasadnieniu wniosku podniosła,że obowiązujący wówczas przepis krajowy, a mianowicie art. 6 ust. 5ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym, zgodnie zktórym w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstajez dniem jej wydania, jest sprzeczny z art. 21 ust. 5 Dyrektywy Rady2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. (tzw. Dyrektywyenergetycznej), w myśl którego energia elektryczna podlega podatkom,które stają się wymagalne w momencie jej dostawy przez dystrybutoralub redystrybutora. Zdaniem Elektrowni Z., w świetle tego ostatniegoprzepisu momentem powstania obowiązku podatkowego jest momentdostawy przez dystrybutora lub redystrybutora. Skoro zaś ElektrowniaZ. była jedynie wytwórcą energii elektrycznej, to zapłacony przeznią podatek jest podatkiem nienależnym i podlega zwrotowi. Naczelnik Urzędu Celnego w Z. decyzją z 20 grudnia 2007 r. odmówiłstwierdzenia nadpłaty, a Dyrektor Izby Celnej w Z. decyzją z dnia 20lutego 2008 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wuzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że interpretacjaproponowana przez Elektrownię Z. sprowadzałaby się do tego, że wokresie, w którym Polska nie implementowała art. 21 ust. 5 Dyrektywyenergetycznej, energia elektryczna nie byłaby opodatkowana w ogóle.Z tego względu nie jest możliwe odstąpienie od stosowania przepisuart. 6 ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym na rzecz art. 21 ust. 5Dyrektywy energetycznej, a przepis art. 6 ust. 5 ustawy o podatkuakcyzowym nie jest sprzeczny z przepisami Dyrektywy energetycznej.Poza tym zwrot podatku akcyzowego na rzecz osoby, która go tylkoformalnie a nie faktycznie zapłaciła, prowadziłby do bezpodstawnegowzbogacenia tej osoby. W sprawie było bowiem bezsporne, iżElektrownia rzeczywisty materialny ciężar podatku „przerzuciła” naswoich odbiorców.

Jako pełnomocnik Elektrowni Z. sprządź skargę do WojewódzkiegoSądu Administracyjnego.

P., dnia 10 marca 2008 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P.ul. X00-000 P.

za pośrednictwem:Dyrektora Izby Celnej w Z.

ul. X00-000 Z.

Skarżąca:„Elektrownia Z.” S.A.Ul. X0-0 P.NIP:000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 Warszawa

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Celnej w Z.Ul. X00-000 Z.

Wartość przedmiotu zaskarżenia: 10.000.000 zł

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1,art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo opostępowaniu przed sądami administracyjnymi, na mocy udzielonego mipełnomocnictwa przez „Elektrownię Z.” S.A. (pełnomocnictwo wzałączeniu), zwaną dalej: „Skarżącą, niniejszym składam skargę nadecyzję Dyrektora Izby Celnej w Z. z dnia 20 lutego 2008 r. (nr …)utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w Z. z dnia 20grudnia 2007 r. (nr …) odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w podatkuakcyzowym w kwocie 10.000.000 zł za styczeń 2007 r. i wnoszę o:- uchylenie w całości zaskarżonej decyzji;- zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztówzastępstwa procesowego.

Zaskarżanej decyzji zarzucam naruszenie:- art. 4 ust. 1 pkt 3 i art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia2004 r. o podatku akcyzowym7 - poprzez błędną wykładnię i niewłaściwezastosowanie, z racji bezpodstawnego uznania Skarżącej za podatnikapodatku akcyzowego zobowiązanego do zapłaty z tytułu sprzedażyenergii elektrycznej dystrybutorowi.

7 Dz. U. z 2004 r. Nr 29, poz. 257, ze zm., zwana dalej „ustawą o podatku akcyzowym”.



Każde państwo członkowskie WE jest zobowiązane zapewnićurzeczywistnienie celów Traktatu ustanawiającego WspólnotęEuropejską8 (zwanego dalej „TWE”). Jest to skutkiem tzw. zasadylojalności, zgodnie z którą państwo członkowskie winno zapewnićwykonanie zobowiązań wynikających z TWE poprzez:1) podjęcie wszelkich właściwych środków ogólnych lub

szczegółowych;2) ułatwienie Wspólnocie wypełnianie jej zadań;3) powstrzymywanie się od podejmowania wszelkich środków, które

mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów TWE. Powyższa zasada stanowi zapewnienie stosowania efektywnej

wykładni prowspólnotowej.Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że po dniu 1

stycznia 2006 r. istniały przepisy krajowe, których treść należałoodczytywać zgodnie z przepisami wspólnotowymi. Stosownie do ustawy opodatku akcyzowym, w przypadku energii elektrycznej obowiązekpodatkowy powstaje z dniem jej wydania, bowiem opodatkowaniu akcyząpodlega sprzedaż wyrobów akcyzowych na terytorium kraju. Przepisy tedawały podstawę do opodatkowania podatkiem akcyzowym czynnościkońcowego etapu obrotu energią elektryczną. W związku z tym,niezasadne jest twierdzenie organu odwoławczego, że stosowanie prawawspólnotowego doprowadziłoby do takiej sytuacji, iż brak byłoby wogóle możliwości opodatkowania podatkiem akcyzowym energiielektrycznej.

W celu poprawnego zastosowania wykładni prowspólnotowej należyuwzględnić przepisy znajdujące się w dyrektywie Rady 2003/96/WE zdnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacjiwspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania wyrobówenergetycznych i energii elektrycznej9, a także dyrektywy Rady92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunkówdotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania10. Zgodnie z art. 21 ust. 5 dyrektywyenergetycznej, dal celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywyhoryzontalnej, energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom,które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lubredystrybutora. Art. 5 dyrektywy horyzontalnej reguluje przedmiotopodatkowania, zaś jej art. 6 określa chwilę powstania obowiązkupodatkowego stanowiąc, że podatek akcyzowy staje się wymagalny w

8 Dz. U. z 2004 r., Nr 90, poz. 864/2.9 Dz. U. UE L.03.283.51, ze zm., zwana dalej „dyrektywą energetyczną”.10 Dz. U. UE. L. 92.76.1, ze zm., zwana dalej „dyrektywą horyzontalną”.

momencie dopuszczenia do konsumpcji lub w momencie wystąpieniaubytków. Tym samym, odesłanie do dyrektywy horyzontalnej wskazuje,że dyrektywa energetyczna zawiera szczególne regulacje w stosunku doniej.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że wprzypadku wyrobu akcyzowego (energii elektrycznej), za momentpowstania obowiązku podatkowego należy przyjąć dostawę energiielektrycznej przez dystrybutora lub redystrybutora konsumentowi. Tymsamym, w chwili dostawy energii elektrycznej przez producenta narzecz dystrybutora (redystrybutora) energia elektryczna nie jest wogóle przedmiotem opodatkowania.

Co prawda, zgodnie z art. 21 ust. 5 akapit 4 zd. 3 dyrektywyenergetycznej, państwo członkowskie ma prawo nakładać i pobieraćpodatek akcyzowy zgodnie z własnymi procedurami. Niemniej jednak,nie ma prawa do określania innego momentu powstania obowiązkupodatkowego.

Wskazaną wyżej niezgodność należy eliminować poprzez jejusunięci - w wyniku wykładni prowspólnotowej. Powoduje to, że organypodatkowe powinny po dniu 1 stycznia 2006 r. uznać, że w przypadkusprzedaży energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania podatkiemakcyzowym objęta jest sprzedaż energii elektrycznej przezdystrybutora (redystrybutora) ostatecznemu odbiorcy (konsumentowi).Z kolei sprzedaż energii elektrycznej przez producentadystrybutorowi nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.


Załączniki:1) odpis skargi wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) potwierdzenie uiszczenia wpisu stosunkowego od skargi;4) aktualny odpis z KRS.


7. Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu AdministracyjnegoW dniu 20 maja 2004 r. Spółka B.P. za pośrednictwem agencji celnej,dokonała zgłoszenia celnego leków. Zgłoszenie spełniało wymaganiaformalne, a więc importowany towar został objęty procedurądopuszczenia do obrotu i organ celny określił kwotę długu celnegooraz kwotę podatku od towarów i usług. Spółka uiściła wyliczonypodatek. W dniu 12 kwietnia 2010 r. Naczelnik Urzędu Celnego w P. wszczął zurzędu postępowanie dotyczące określenia kwoty podatku od towarów iusług należnego z tytułu importowanego towaru (leków) ujętych wzgłoszeniu celnym z dnia 20 maja 2004 r. Organ ustalił, że Spółceprzysługiwał 10% rabat od sprzedawcy importowanych leków, który niezostał uwzględniony przy obliczaniu wartości celnej leków. W tejsytuacji organ pierwszej instancji określił stronie prawidłowąwysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług ztytułu importu, uwzględniając zmniejszoną wartość celną leków. Na skutek odwołania Spółki, Dyrektor Izby Celnej w P. decyzją z dnia5 lipca 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.Organ odwoławczy podał, że wysokość zobowiązania podatkowego zostaławyliczona prawidłowo, według zasad określonych przepisami prawacelnego. W kwestii zarzutu strony, dotyczącego przedawnienia, organodwoławczy stwierdził, że zapłata kwoty zobowiązania podatkowegoprzed upływem terminu przedawnienia oznacza, iż zobowiązaniepodatkowe nie może po raz drugi wygasnąć wskutek upływu terminuprzedawnienia. Po zapłacie podatku nie biegnie już bowiem terminprzedawnienia zobowiązania podatkowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. skargę Spółki B.P. oddalił,podzielając w całości stanowisko organu odwoławczego.

Sporządź skargę kasacyjną od ww. wyroku.


Naczelny Sąd Administracyjny Ul. X00-000 W.

za pośrednictwem:Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P.Ul. X00-000 P.

Skarżąca:„B.P.” Spółka Akcyjnaul. X

00-000

reprezentowana przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nrwpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wW.Ul. X00-000 W.

Sygn. akt: Wartość przedmiotu zaskarżenia: ………

SKARGA KASACYJNA

Na podstawie przepisu art. 173 § 1, art. 175 § 3 pkt 1, art.177 § 1, 185 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo opostępowaniu przed sądami administracyjnymi, działając na zasadzie iw granicach pełnomocnictwa (pełnomocnictwo w załączeniu) w imieniu„B.P.” S. A. zwanej dalej „Skarżącą”, zaskarżam w całości wyrokWojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 11 stycznia 2011 r.sygn. akt… oddalający skargę „B.P.” S.A. na decyzję Dyrektora IzbyCelnej w P. z dnia 20 maja 2010 r. (nr…) w przedmiocie podatku odtowarów i usług i wnoszę o: uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do

ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji; zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa

procesowego, według norm prawem przepisanych.Powyższemu wyrokowi na podstawie przepisu art. 174 pkt 1 i 2

ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzucamnaruszenie: art. 145 § 1 pkt 2 oraz art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.

,w zw. z art. 70 § 1, art. 208 § 1 oraz art. 247 § 1 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa- poprzez

bezpodstawne oddalenie skargi, podczas gdy zaskarżona decyzjazostała wydana z rażącym naruszeniem prawa i podlegała w związku ztym stwierdzeniu nieważności.


…II. Przesłanki uzasadniające wniesienie skargi kasacyjnej.

W wyniku wpłacenia przez Skarżącą podatku, zobowiązaniepodatkowe w podatku od towarów i usług wygasło (art. 59 § 1 pkt 1Ordynacji podatkowej). Biorąc to pod uwage należy zaznaczyć, żezgodnie z wyrokiem NSA z dnia 28 czerwca 2004 r. (sygn. akt FSK200/04), „zobowiązanie podatkowe, które wygasło na skutek zapłaty, nie może wygasnąćpo raz drugi na skutek przedawnienia”. W przedmiotowym stanie faktycznym,już po upływie terminu określonego w art. 70 § 1 wszczętopostępowanie podatkowe i wydano decyzję określającą zobowiązaniepodatkowe, co należy uznać za niemające podstaw prawnych.

Wpłacenie podatku przed podatnika nie może powodowaćpogorszenie jego sytuacji prawnej, w stosunku do podatnika, którynie zrealizował swojego obowiązku podatkowego. Jest to niezgodne zzasadą równości, o której mowa w art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Nie powinien budzić wątpliwości fakt, zgodnie z którym wprzypadku zaistnienia danego zdarzenia wymienionego w art. 59 § 1pkt 1-9 Ordynacji podatkowej dochodzi do wykluczenia możliwościwygaśnięcia zobowiązania podatkowego z pozostałych przyczyn. Tymsamym należy zaznaczyć, że jeżeli zobowiązanie podatkowe wygasło naskutek zapłaty podatku, to termin przedawnienia dalej nie biegnie.(bo nie może wygasnąć ponownie zobowiązanie podatkowe, które już nieistnieje).

Co istotne, nawet wtedy, gdy podatek był zapłacony w niższejwysokości niż wynika z mocy prawa (czyli nastąpiło wygaśnięciezobowiązania podatkowego), to w pozostałej części (nadalistniejącej) wygasł na skutek przedawnienia. To sprawia, że niepowinno być wątpliwości, że z momentem upływu terminu przedawnieniazobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług wygasło wcałości.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że w przypadku brakuistnienia stosunku prawnego (a co za tym idzie, braku koniecznościweryfikowania zobowiązania podatkowego), Skarb Państwa nie mainteresu prawnego związanego z prowadzeniem tego typu postępowania,bowiem sprzeciwia się temu zasada efektywności działania organówadministracji publicznej.

Dodatkowo trzeba podkreślić, że w zaistniałym stanie faktycznymdecyzja obniżająca zobowiązanie podatnika jest dla niegoniekorzystna, ponieważ na pogorszenie jego sytuacji nie wpływająjedynie skutki decyzji dla konkretnego zobowiązania podatkowego, alerównież wszystkie konsekwencje dla danej sytuacji prawnej podatnika.Podatnik nie może odzyskać już zapłaconego podatku – zgodnie z art.40 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy kwotapodatku została nadpłacona, podatnikowi nie przysługuje zwrot

nadpłaconego podatku, jeżeli kwota nadpłaconego w imporcie podatkupomniejszyła kwotę podatku należnego.

Reasumując, gdy zobowiązanie podatkowe w podatku odtowarów i usług wygasło na skutek zapłaty , to nie można – po upływuterminu przedawnienia określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej– orzekać o wysokości tego zobowiązania podatkowego wbrew interesompodatnika.


Załączniki: 1) odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) potwierdzenie uiszczenia wpisu;4) aktualny odpis z KRS.


8. Odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji Zarząd Spółki w G. zawarł z PZU S.A. zakładową umowę emerytalną o

prowadzenie pracowniczego programu emerytalnego w formie grupowegoubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym„Pogodna Jesień”. Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i FunduszyEmerytalnych wydała decyzję o wpisaniu pracowniczego programuemerytalnego do rejestru pracowniczych programów emerytalnych.Spółka ponosi koszty związane z organizowaniem i finansowaniempracowniczego programu emerytalnego, w tym składki podstawowe.Naczelnik Urzędu Skarbowego w decyzji dotyczącej podatku dochodowegood osób prawnych określił Spółce w G. wysokość podatku dochodowego,eliminując z kosztów uzyskania przychodu wydatki na składkępodstawową w ramach pracowniczego programu emerytalnego.

Sporządź odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji.

Z.G., dnia 15 września 2010 r.

Dyrektor Izby Skarbowej wZ.G.ul. X00-000 Z. G.

Skarżąca Spółka „X” Ul. X00-000 G.

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego nradres do doręczeń:ul. X00-000 W.

za pośrednictwem:Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż.ul. X00-000 Ż.

Sygn. akt

ODWOŁANIE

Na podstawie art. 127, art. 220 i art. 222-223 ustawy z dnia 29sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, działając jako pełnomocnikSpółki „X” (pełnomocnictwo w załączeniu), niniejszym składamodwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż. z dnia 3września 2010 r. (nr …) określającej wysokość podatku od osóbprawnych i wnioskuję o uchylenie tej decyzji w całości i orzeczenieco do istoty sprawy.

Zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie: przepisów art. 15 ust. 1d w zw. z art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych11, a także

art. 2 Konstytucji.

UZASADNIENIEI. Stan faktyczny…

II. Uzasadnienie prawnePrzepis zawarty w art. 15 ust. 1d ustawy o podatku

dochodowym od osób prawnych stanowi samodzielną podstawę dozaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonychprzez pracodawcę w związku z opłacaniem składek podstawowych napracowniczy program emerytalny prowadzony w formie grupowegoubezpieczenia na życie pracowników z ubezpieczeniowym funduszemkapitałowym.

Samo istnienie wskazanego wyżej przepisu powoduje, żewydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowejrealizacji pracowniczego programu emerytalnego nie mieszczą się wkosztach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy – nie są to „kosztyponiesione w celu osiągnięcia przychodów”.

W ocenie Skarżącej, nie jest dopuszczalna sytuacja, w której doprogramów emerytalnych zawieranych w formie grupowych umów na Zyciez kapitałowym funduszem ubezpieczeniowym stosuje się wymogiwynikające z art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym odosób prawnych, natomiast do pracowniczych programów emerytalnychprowadzonych w pozostałych formach zastosowanie znalazłby przepisart. 15 ust. 1d tej ustawy. Jest to bowiem sprzeczne z art. 2Konstytucji, zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska jestdemokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasadysprawiedliwości społecznej.

Załączniki:1) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;2) odpis z KRS.

(podpis) 11 Dz. U. z 2007 r. Nr 165, poz. 1169, ze zm.

Jan Kowalskidoradca podatkowy, nrwpisu

9. Zażalenie w przedmiocie zawieszenia postępowaniaWojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 5 maja

2010 r. zawiesił z urzędu postępowanie w sprawie ze skargi Spółki Z.na decyzję organu podatkowego w przedmiocie zwrotu nadpłaconegopodatku akcyzowego. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd podał, że w innejsprawie, tego samego rodzaju (o podobnym stanie faktycznym iprawnym), Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę i uchyliłzaskarżoną decyzję. Od tego wyroku została złożona skarga kasacyjna,która dotychczas nie została rozpoznana przez Naczelny SądAdministracyjny. Od wyniku toczącego się postępowania przed Naczelnym SądemAdministracyjnym będzie zależało rozstrzygnięcie w niniejszejsprawie, gdyż wyrok tego Sądu będzie miał decydujący wpływ na wyniksprawy. Zawieszenie postępowania znajduje zatem uzasadnienie wtreści art. 125 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi.

Sporządź zażalenie na postanowienie o zawieszeniu postępowania.

K., dnia 13 maja 2011 r.

Naczelny Sąd Administracyjny wWarszawieul. X00-000 Warszawa

za pośrednictwem:Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w K.Ul. X00-000 K.

reprezentowana przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 Warszawa

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej w K.ul. X00-000 K.

Sygn. akt: …

ZAŻALENIE

Na podstawie art. 194 § 1 pkt 3, § 2 i § 3 ustawy z dnia 30sierpnia 2002 r. – prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, działając na zasadzie i w granicachpełnomocnictwa w imieniu Spółki „Z” zwanej dalej „Skarżącą”(pełnomocnictwo w załączeniu), wnoszę zażalenie na postanowienieWojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 5 maja 2010 r. ozawieszeniu z urzędu postępowania w sprawie ze skargi „Z” na decyzjęorganu podatkowego w przedmiocie zwrotu nadpłaconego podatkuakcyzowego i wnoszę o jego uchylenie, w celu toczenia siępostępowania w zgodzie z zasadą szybkości postępowaniaadministracyjnego.Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie:- przepisu art. 125 § 1 pkt 1 i art. 7 ustawy Prawo o postępowaniuprzed sądami administracyjnymi.

UZASADNIENIE

W uchwale składu 7 sędziów NSA z dnia 24 listopada 2008 r.(sygn. II FPS 4/08) wskazano, że art. 125 § 1 pkt 1 prawa opostępowaniu przed sądami administracyjnymi nie stanowi podstawy dozawieszenia przez wojewódzki sąd administracyjny z urzędupostępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w innejsprawie tego samego rodzaju ,w której zapadło już orzeczenie, alezostało ono zaskarżone do NSA.

Powołany wyżej przepis umożliwia sądowi administracyjnemuzawieszenie postępowania, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy odwyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego. Innymisłowy, zawieszenie postępowania przed wojewódzkim sądemadministracyjnym może mieć miejsce wtedy, gdy wyrok NSA wydany winnej sprawie ma decydujący wpływ na rozstrzygnięcie sprawy toczącejsię przed sadem pierwszej instancji. Wpływu takiego nie ma jednakorzeczenie NSA wydane w innej sprawie tego samego rodzaju, jak tazawisła przed wojewódzkim sądem administracyjnym. Kwestię tęreguluje art. 170 i art. 171 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi. Zgodnie z nimi, orzeczenie prawomocne wiąże nietylko strony i sąd który je wydał, ale także inne sądy i inne organypaństwowe, a czasem nawet inne osoby.

Mając powyższe na względzie należy zaznaczyć, że moc wiążącawyroku NSA rozciąga się jedynie na sprawę, w której wyrok ten zostałwydany. Przemawiają za tym normy wynikające z art. 170, zgodnie zktórym orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który jewydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a wprzypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby, a takżeart.171, według którego wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej

tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiotrozstrzygnięcia.

Tym samym, pogląd o związaniu stanowiskiem NSA wojewódzkiego sądu administracyjnego orzekającego w innej, aczkolwiek analogicznejrodzajowo sprawie, należy uznać za błędny.

Zgodnie z art. 178 Konstytucji, sędziowie w sprawowaniu swojegourzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Powoduje to, że instytucja pytań prawnych prowadząca do związania sądów niższych instancji w danej sprawie poglądem Sądu Najwyższego jest wyjątkiem od konstytucyjnej zasady podległości sędziów tylko Konstytucji i ustawom ,a co za tym idzie – powinna być stosowana w sposób ścisły.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż zgodnie z postanowieniem NSA z dnia 12 czerwca 2006 r. (sygn. I FZ 164/2006) wynika, że zawieszeniepostępowania powinno być uzasadnione również ze względów celowości, sprawiedliwości oraz ekonomiki procesowej.

Reasumując, wskazane wyżej uregulowania sprawiają za sprzeciwianiem się zawieszeniu z przyczyn celowościowych, gdy brak ku temu rzeczywistej podstawy wskazanej w art. 125 § 1 pkt 1 Prawa opostępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na potwierdzenie tej tezy SN w uchwale z dnia 17 maja 1985 r. (sygn. III CZP 69/84) uznał, że „ze względów celowościowych nieuzasadnione jest zawieszenie postępowania do czasu wydania orzeczenia w innym postępowaniu przed sądem administracyjnym, gdy można samodzielnie dokonać ustaleń potrzebnych do rozstrzygnięcia.

Z powyższych względów zażalenie jest zasadne i dlatego wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1) odpis zażalenia;2) dowód wpłaty wpisu od zażalenia.


10. Odwołanie We wniosku z dnia 20 grudnia 2010 r. Spółka C. w Warszawie

zwróciła się do Naczelnika Urzędu Celnego w W. o zwrot podatkuakcyzowego w kwocie 400 000 zł, w związku z dokonaniem eksportu doRosji wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych w postaci samochodówosobowych marki Honda. W uzasadnieniu wniosku Spółka podała, że dostarczyła dokumentypotwierdzające, iż samochody osobowe, od których 20 listopada 2008r. zapłacone zostały cło i akcyza, w stanie rozmontowanym zostaływywiezione 15 grudnia 2008 r. poza terytorium WspólnotyEuropejskiej. Dokonano wywozu tych samochodów, tyle że w stanierozmontowanym, klasyfikując je jako części do samochodów osobowych inadwozia samochodów. Spółka podkreśliła, że taka klasyfikacja towaru była niezgodna zNotami Wyjaśniającymi Zharmonizowanego Systemu Oznaczania iKodowania Towarów, stanowiących załącznik do obwieszczenia MinistraFinansów z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie Wyjaśnień do Taryfycelnej. Wyroby kompletne lub gotowe znajdujące się w stanieniezmontowanym lub rozmontowanym powinny być klasyfikowane do tejsamej pozycji co wyroby zmontowane. Naczelnik Urzędu Celnego w W. decyzją z 20 lutego 2011 r. odmówiłzwrotu podatku akcyzowego. W uzasadnieniu podał, że zgodnie zzałączonymi przez Spółkę do wniosku o zwrot akcyzy zgłoszeniamicelnymi z listopada 2008 r., przedmiotem eksportu były częścido samochodów osobowych i nadwozia do samochodów, zaklasyfikowane dokodów, które nie stanowią wyrobów akcyzowych w rozumieniu ustawy opodatku akcyzowym. Wyrobami akcyzowymi były samochody osobowe, za które Spółkazapłaciła podatek akcyzowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego ichnabycia, a przedmiotem eksportu poza obszar UE były częścido samochodów, które nie są wyrobami akcyzowymi.

Sporządź odwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w W.

Warszawa, dnia 3 marca 2011 r.

Dyrektor Izby Celnej w W.ul. X00-000 W.

za pośrednictwem:Naczelnika I Urzędu Celnegoul. X00-000 W.

Skarżąca:„C” Sp. z o. o.ul. X00-000 W.NIP:000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 Warszawa

ODWOŁANIE

Na podstawie art. 127, art. 220 i 223 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy zdnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa12, działając nazasadzie i w granicach pełnomocnictwa w imieniu Spółki „C”(pełnomocnictwo w aktach sprawy), wnoszę odwołanie od decyzjiNaczelnika Urzędu Celnego w W. z dnia 20 lutego 2011 r. (nr …) oodmowie zwrotu podatku akcyzowego i dlatego wnoszę o uchyleniezaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownegorozpatrzenia właściwemu organowi I instancji.

Zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie- art. 122, art. 178 i art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa.

I. Stan faktyczny…II. Uzasadnienie

Zgodnie z art. 187 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy jestzobowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiałdowodowy. Z kolei zgodnie z art. 122 tej ustawy, istnieje obowiązekwyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dlarozstrzygnięcia sprawy oraz zebrania materiału dowodowego z urzędu(zasada prawdy materialnej). Zasady te sprawiają, że organypodatkowe mają obowiązek zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

12 Tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej „Ordynacja podatkową”.

W celu skorzystania ze zwrotu uiszczonej akcyzy przy wywozietowaru poza granice WE, spełnione muszą zostać warunki, o którychmowa w § 50 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 kwietnia 2004r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego13. Wykładni tego przepisudokonał NSA w wyroku z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I GSK1013/09), w którym orzekł, że "Aby skorzystać ze zwrotu uiszczonejakcyzy przy wywozie towaru poza granice Wspólnoty Europejskiejnależy spełnić warunki, o których mowa w § 50 cyt. rozporządzenia. Wniniejszej sprawie istota problemu sprowadza się do wyjaśnienia czywyroby akcyzowe niezharmonizowane, jakimi były wwiezione samochodyosobowe marki C., za które zapłacono akcyzę, były tymi samymiwyrobami przy wywozie z kraju poza obszar celny WspólnotyEuropejskiej, czyli rozmontowanymi samochodami osobowymi.”

W przedmiotowym wyroku Sąd zwrócił uwagę na fakt, że „pozaobowiązkiem załączenia do wniosku o zwrot zapłaconej akcyzydokumentów celnych i innych, o których mowa w § 50a ust. 4 cyt.rozporządzenia, dopuszczalne jest w tym postępowaniu prowadzeniepostępowania dowodowego zmierzającego do wyjaśnienia, czyeksportowane części samochodowe co do ilości i jakości sąrzeczywiście częściami wwiezionych do Polski a następnierozmontowanych samochodów osobowych C., za które zapłacono akcyzę.Podkreślić należy, że chodzi tu o tożsamość części określonychsamochodów osobowych, które jako wyrób akcyzowy niezharmonizowanywwieziono do Polski, a nie o zestawy części w ogólności, z którychmożna zmontować samochód.”

Należy zauważyć, że Spółka „C” dostarczyła dokumentypotwierdzające zapłacenie cła i akcyzy od samochodów osobowych,które w stanie rozmontowanym zostały wywiezione w dniu 15 grudnia2008 r. poza terytorium Wspólnoty Europejskiej. W dokumentacjicelnej zostało wykazane, że dane części samochodowe stanowiąelementy danego samochodu (od którego zapłacono akcyzę) i zachodzitożsamość co do tych części i części, z których składa się danysamochód. Tym samym doszło do eksportu samochodów osobowych jakowyrobów akcyzowych niezharmonizowanych. Obowiązkiem organu byłoodniesienie się do takiej dokumentacji.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że w przedmiotowejsprawie poza dokumentami celnymi, wyjaśnić należało przedewszystkim, czy rzeczywiście przedmiotem eksportu były sprowadzone irozmontowane samochodowy osobowe. Zgłoszenie celne nie można uznawaćza stanowiące rozstrzygnięcie co do tej kwestii. To organy podatkowemają obowiązek samodzielnie rozstrzygać w danej sprawie. Skarżącazauważa, że ewentualna weryfikacja treści faktur eksportu i fakturzakupu, a także dokumentów celnych wwozowych i wywozowych, a takżeinnych dowodów dokumentujących np. proces demontażu samochodów.

13 Dz. U. z 2006 r. Nr 72, poz. 500, ze zm.

Organ I instancji dysponuje dokumentami pozwalającymi ustalićtożsamość towarów, których jednak nie wziął pod uwagę.

Z powyższych względów odwołanie jest zasadne i dlatego wnoszęjak na wstępie.

Załączniki:1) odpis zażalenia;2) dowód wpłaty wpisu od zażalenia.


11. OdwołanieJan Kowalski pismem z dnia 15.03.2010 r. zwrócił się do Urzędu

Skarbowego w W. o rozłożenie na raty (36 rat) zapłaty zaległościpodatkowej w podatku od spadków i darowizn z tytułu spadku pociotce swojej babki w kwocie 12 000 zł oraz umorzenie odsetek zazwłokę w kwocie 1 000 zł. Jako uzasadnienie wniosku podatnik podał,że znajduje się w trudnej sytuacji materialnej i zdrowotnej.Podatnik powołał się na trudną sytuację zdrowotną w jego rodzinie,chorobę małoletniego syna oraz ponoszenie kosztów kształcenia córkii syna na studiach wyższych. Żona podatnika uzyskuje rentę rolnicząw najniższym wymiarze. Rodzina podatnika korzysta sporadycznie zpomocy społecznej. Przedmiotem spadku jest dom, w którym podatnikzamieszkuje wraz z rodziną. Podatnik zmuszony był do spłatyzaciągniętych kredytów na remont domu, kształcenie dzieci, pokryciekosztów leczenia syna i nie posiada żadnych oszczędności ani cennychruchomości. Podatnik uzyskuje dochody z tytułu emerytury w kwocie 1000 zł miesięcznie i zamierza podjąć pracę na ½ etatu jako dozorcaza kwotę 700 zł miesięcznie. Przewiduje zatem, że będzie w staniespłacić zaległość podatkową w 36 ratach, zwłaszcza, że syn wbieżącym roku kończy studia, córka od przyszłego roku akademickiegobędzie studiowała zaocznie i podejmie zatrudnienie, a stan zdrowiamałoletniego syna nieznacznie się poprawił. Natomiast nie mamożliwości jednorazowej zapłaty zaległości podatkowej. Umorzenieodsetek za zwłokę stanowiłoby dla podatnika znaczną ulgę.Organ podatkowy nie prowadząc postępowania w sprawie weryfikacjiprzesłanek wniosku poprzestał na okolicznościach wskazanych przezpodatnika we wniosku i decyzją z dnia 18 czerwca 2010 r., doręczonąw dniu 24 czerwca 2010 r. odmówił podatnikowi rozłożenia na ratyzapłaty zaległości podatkowej i umorzenia odsetek za zwłokę. Wuzasadnieniu decyzji organ I instancji jako podstawę rozstrzygnięciawskazał art. 67 a § 1 pkt 2 i 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, którystatuuje uznaniowość organu podatkowego w zakresie udzielania ulgpodatkowych. Organ w uzasadnieniu wskazał, że sytuacja majątkowa

podatnika jest trudna, jednak podatek od spadków i darowizn jestpodatkiem majątkowym i podatnik uzyskał tytułem spadkuprzysporzenie. Przesłanki podane przez podatnika we wniosku nie sąwystarczającą podstawą do rozłożenia na raty zapłaty zaległościpodatkowej umorzenia odsetek za zwłokę, podatnik nie daje gwarancji,że zapłaci zaległość podatkową w ratach. Ponadto organ podatkowypowołał się na postanowienie Burmistrza Miasta i Gminy z dnia 10maja 2010 r., który odmówił udzielenia zgody na zastosowaniewnioskowanej ulgi podatkowej, zresztą też nie prowadząc żadnegopostępowania dowodowego w sprawie.

Proszę sporządzić odwołanie, działając jako pełnomocnik doradcapodatkowy.

Warszawa, 3 lipca 2010 r.Jan Nowak (adres)- reprezentowany przez pełnomocnika:Jana Kowalskiego(adres)

Do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie(adres)

ODWOŁANIE

Na podstawie art. 127, art. 220 i art. 223 § 2 i § 3 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z2005 r. Nr. 8, poz. 60, z późn. Zm. – zwana dalej: ,, Ordynacją

podatkową’’), działając w imieniu Jana Nowaka na podstawie załączonego pełnomocnictwa, wnoszę odwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w (adres) z dnia18 czerwca 2010 r. ( nr XXX), odmawiającej rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn oraz umorzenia odsetek za zwłokę. Równolegle – na podstawie art. 237 Ordynacji podatkowej zaskarżam postanowienie Burmistrza Miasta i Gminy (nazwa miejscowości) z dnia 10 maja 2010 r. (nr XXX) dotyczące odmowy udzielenia zgody na zastosowanie wnioskowanej ulgi podatkowej.

Zaskarżonemu postanowieniu i decyzji zarzucam naruszenie następujących przepisów:

1) art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej – organynie ustaliły stanu faktycznego oraz sytuacji materialnej w jakiej znajduje się JK w momencie wydawania decyzji,

2) art. 210 § 1 pkt 6 w związku z § 4 Ordynacji podatkowej – poprzez nienależyte uzasadnienie decyzji i nieuwzględnienie do argumentów podnoszonych przez stronę,

3) art. 67a § 1 pkt 2 i 3 w zw. z art. 121 § 1 ordynacji podatkowej – organy nie uwzględniły słusznego interesu JK oraz jego rodziny, ponieważ organ podatkowy w zaistniałych okolicznościach powinien rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej ZZZZ zł w podatku od spadków i darowizn, a także umorzyć XXX zł odsetek za zwłokę, tak aby doszło do efektywnej zapłaty podatku, dzięki niedostosowaniu wysokości oraz ilości rat zapłaty zaległości podatkowej do możliwości finansowych JK.

UZASADNIENIE

Podstawową zasadą postępowania podatkowego jest zasada prawdyobiektywnej ( art. 122 Ordynacji podatkowej). Zgodnie z tą zasadąorgan podatkowy jest zobowiązany podjąć w czasie postępowaniawszelkich działań, które są niezbędne do ustalenia stanufaktycznego. Dodatkowo na organie podatkowym spoczywa obowiązekzebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiałudowodowego, a następnie organ podatkowy ocenia na podstawie całegozebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność zostałaudowodniona (art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej).

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 28 sierpnia 1981 r. o sygnaturze akt SA/WR 87/81 uznał, że w uzasadnieniu decyzjipowinna być zamieszczona pełna ocena materiału dowodowego, któryzostał zebrany w toku postępowania, a także wyjaśnienia wszystkichprzesłanek rozstrzygających w sprawie.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny – Ośrodek Zamiejscowy wKatowicach wydajać wyrok w dniu 27 czerwca 2000 r., sygnatura akt ISA/Ka 1821/98 stwierdził, że organ podatkowy wydając decyzję

odnośnie stosowania ulg podatkowych, jest obowiązany ocenić stanfaktyczny – głównie sytuację finansową, rodzinną i życiową podatnikaw chwili rozstrzygania sprawy. W przypadku gdy dojdzie choćby dozmiany jednego z elementów stanu faktycznego, np. wysokość dochodów,wysokość kosztów bądź wysokość zaległości, której rozłożenia na ratypodatnik zabiega, to w takiej sytuacji nie można mówić o‘’niezmienionym stanie faktyczny’’.

Zgodnie z art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy, nawniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkachuzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym,może:

1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatępodatku na raty;

2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowejwraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji,o której mowa w art. 53a;

3) umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetkiza zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Mając wskazany przepis na względzie należy wskazać, iż organ wkażdym konkretnym przypadku musi w sposób zobiektywizowany określićważny interes podatnika. Wymaga to jednak szczegółowego ustaleniastanu faktycznego. Sprawia to, że dla rozstrzygnięcia wniosku JanaNowaka niezbędne jest zbadanie istotnych elementów aktualnego stanufaktycznego, czego organy nei uczyniły. Należy zauważyć, że tegotypu zachowanie organu stoi również w sprzeczności z zasadą wyrażonąw art. 121 ordynacji podatkowej, zgodnie z którą postępowaniepodatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie doorganów podatkowych. W niniejszej sprawie ewidentnie doszło do jegonaruszenia, bowiem w wyniku nieuwzględnienia słusznego interesu JanaNowaka doszło do poważnych komplikacji natury finansowej jego całejrodziny.

Ponadto, postanowienie przewodniczącego zarządu jednostkisamorządu terytorialnego jest wydane w granicach sprawy dotyczącejumorzenia, rozłożenia na raty i odroczenia terminów płatnościnależności z tytułu podatków i opłat stanowiących dochody jednostkisamorządu terytorialnego, a także zwolnienia z obowiązku pobraniabądź ograniczenia poboru tych należności. Powinno ono tym samymzostać poddane ocenie organu II instancji pod względem legalności.

Mając powyższe na względzie, wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:- oryginał pełnomocnictwa wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowejod pełnomocnictwa,- 2 umowy kredytowe,- 2 zaświadczenia o dochodach z urzędu skarbowego,- dowody kontynuacji studiów wyższych dzieci Jana Kowalskiego,

- dowody poniesienia kosztów leczenia

12. Wniosek o wznowienie postępowania podatkowego Decyzją z dnia 20 listopada 2008 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego

określił JK zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osóbfizycznych za 2007 r. w wysokości 15 000 zł, wyższej niż wykazana wzeznaniu podatkowym przez podatnika.Z akt sprawy wynika, że podatnik złożył zeznanie podatkowe za 2007r., wykazując kwotę podatku do zapłaty 10 500 zł. Podatnik w 2007 r.prowadził w Holandii działalność gospodarczą, zamieszkuje w Polsce.JK obniżył dochód o składki na ubezpieczenie społeczne zapłacone wHolandii i podatek dochodowy za 2007 r., wykazany w zeznaniu rocznymo kwotę zapłaconych w Holandii składek na ubezpieczenie zdrowotne.W trakcie postępowania podatkowego podatnik podniósł, że jestrezydentem podatkowym w Polsce i przysługuje mu prawo skorzystania zulgi od podstawy opodatkowania i od podatku w postaci odliczeniakwoty składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, zapłaconych wHolandii, które nie zostały odliczone w Holandii. Przepisy prawapolskiego nie mogą różnicować podatników będących rezydentami ipodlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce wprawie skorzystania z ulg podatkowych.Decyzją z dnia 20 listopada 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowegookreślił JK zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osóbfizycznych za 2007 r. w wysokości 15 000 zł, wyższej niż wykazana wzeznaniu podatkowym przez podatnika, powołując się na przepisyustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osóbfizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm. wbrzmieniu obowiązującym w 2006 r.), twierdząc, że tylko składki naubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone na rzecz polskiejinstytucji ubezpieczeniowej mogą być odliczone od podatkudochodowego. Podatnik nie składał odwołania od tej decyzji.W dniu 19 listopada 2009 r. ETS w sprawie C-314/08 wydał orzeczeniew sprawie odliczenia składek na ubezpieczenie społeczne i składek naubezpieczenie zdrowotne, zapłaconych w innym państwie członkowskim(ogłoszone w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 30stycznia 2010 r.).

Proszę sporządzić wniosek o wznowienie postępowania podatkowego,działając jako pełnomocnik doradca podatkowy.

W, 10 lutego 2010 r.JK(adres)

Reprezentowany przez:MS

Doradcę podatkowegoNr wpisuAdres do doręczeń

Do Naczelnika Urzędu Skarbowego w WAdres

Dot sprawy: sygn.

WNIOSEKO wznowienie postępowania podatkowego

Na podstawie art. 240 § 1 pkt 11 oraz art. 241 § 1 i § 2 pkt 2ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa14, w zw art.26 ust. 1 pkt 2 i art. 27b ust 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.o podatku dochodowym od osób fizycznych15, (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,póz, 176, ze zm,), w imieniu J.K, jako jego pełnomocnik(pełnomocnictwo w załączeniu), wnoszę o wznowienie postępowaniapodatkowego zakończonego decyzja ostateczną z dnia 20 listopada 2008r (sygn„) Naczelnika Urzędu Skarbowego w W, określającą J. K.zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w wysokości 15,000 zł, wyższej niż wykazana w zeznaniu podatkowymprzez podatnika. Wniosek niniejszy jest składany w związku z wyrokiemEuropejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 20 listopada 2008 r. wsprawie C-314/08 Krzysztof Filipiak przeciwko Dyrektorowi IzbySkarbowej w Poznaniu (Dz. U, C 24 z dnia 30.01.2010, s. 9).

Ponadto wnoszę o uchylenie dotychczasowej decyzji w całości

Uzasadnienie prawne

1. JK złożył zeznanie podatkowe za 2007 r., wykazują kwotę podatkudo zapłaty w wysokości 10.500 zł. Podatnik w 2007 r. prowadzil w Holandii działalność gospodarczą, zamieszkuje w Polsce. JK obniżył dochód o składki na ubezpieczenie społeczne zapłacone w

14 Tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej „Ordynacja podatkową”. 15 Tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, póz, 176, ze zm., zwana dalej „Ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Holandii i podatek dochodowy za 2007 r., wykazany w zeznaniu rocznym o kwotę zapłaconych w Holandii składek na ubezpieczeniezdrowotne.

2. Decyzją z dnia 20 listopada 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowegow Ostrołęce określił JK zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w wysokości 15 000 zł,wyższej niż wykazana w zeznaniu podatkowym przez podatnika.

3. podatnik w trakcie postępowania podatkowego, podniósł że jest rezydentem podatkowym w Polsce i przysługuje mu prawo do skorzystania z ulgi do podstawy opodatkowania i od podatku w postaci odliczenia kwoty składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, zapłaconych w Holandii, które nie zostały odliczone w Holandii.

4. Naczelnik Urzędu Skarbowego w decyzji z dnia 20 listopada 2008 r. powołał się na przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, twierdząc że tylko składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zapłacone na rzecz polskiej instytucji ubezpieczeniowej mogą być odliczone od podatku dochodowego. Podatnik nie złożył odwołania od tej decyzji.

5. W decyzji z dnia 20 listopada 2008 r. Naczelnik UrzęduSkarbowego nie powinien powoływać się na przepisy ustawy opodatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującymw 2006 r. lecz powinien powołać się na przepisy obowiązujące w2007 r. Nieprawidłowe powołanie może być więc dla podatnikamylące.

6. Wznowienie postępowania jest instytucją procesową umożliwiającąweryfikację ostatecznych decyzji podatkowych z powodu wadpostępowania, a nie samej decyzji – jest więc nadzwyczajnymśrodkiem zaskarżenia. Procedura ta stwarza możliwość ponownegoprzeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęciarozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzjąpodatkową. Warunkiem skorzystania z tego środka jest jednakdotknięcie postępowania jedną z wad, wymienionych w art. 240Ordynacji podatkowej.

7. Zgodnie z art. 240 par 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej, podstawąwznowienia jest wydanie orzeczenia przez Europejski TrybunałSprawiedliwości, mającego wpływ na treść wydanej decyzji. Wpływten ma miejsce, gdy organy miały już obowiązek stosowania prawawspólnotowego, a więc orzeczenie dotyczyłoby tożsamej podstawyprawa wspólnotowego, która byłaby podstawą rozstrzygnięcia.

8. Polska od dnia przystąpienia do Unii Europejskiej związana jestpostanowieniami Traktatów założycielskich (w tym Traktatu oFunkcjonowaniu Unii Europejskiej - w skrócie „TFUE", dawniejTraktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską - w skrócie

„TWE”) i aktów przyjętych przez instytucje Unii Europejskiej.Oznacza to, że od l maja 2004 r. na obowiązujący w Polsceporządek prawny składa się nie tylko prawo krajowe, ale takżecały system prawa unijnego. Zatem przy dokonywaniu przez sadyadministracyjne kontroli aktów organów administracyjnych,obowiązkiem sądów jest zbadanie zaskarżonego aktu także, co dojego zgodności z prawem unijnym. Z faktu, że źródła powszechnieobowiązującego w Polsce prawa poszerzyły się o akty prawaunijnego, płynie obowiązek bezpośredniego stosowania przezpolskie organy administracji.

9. W dniu 19 listopada 2009 r. ówczesny ETS (dziś TFUE) wydał, wtrybie prejudycjalnym, orzeczenie w sprawie w sprawie C-314/08 -Krzysztof Filipiak przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej wPoznaniu. Wyrok ten dotyczył składek na ubezpieczenie społecznei składek na ubezpieczenie zdrowotne, zapłaconych w innympaństwie członkowskim UE. ETS orzekł, że artykuły 43 TWE i 49 TWEsprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, na podstawie któregopodatnik będący rezydentem może dochodzić

10. odliczenia od podstawy opodatkowania kwoty składek naubezpieczenie społeczne zapłaconych w trakcie roku podatkowego

11. obniżenia należnego podatku o kwotę składek naubezpieczenie zdrowotne zapłaconych w tym okresie, tylko wtedygdy rzeczone składki zostały zapłacone w państwie członkowskimopodatkowania, podczas gdy takich korzyści odmawia się, gdyskładki zostały zapłacone w innym państwie członkowskim, nawetwówczas gdy nie zostały one odliczone w tym ostatnim państwieczłonkowskim.

12. W związku z tym, zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowegozobowiązuje sąd krajowy do stosowania prawa wspólnotowego i doodstąpienia od stosowania sprzecznych z nim przepisów krajowych,niezależnie od wyroku krajowego sądu konstytucyjnego, któryodracza utratę mocy obowiązującej tych przepisów, uznanych zaniekonstytucyjne.

13. W tej sytuacji doszło więc do naruszenia art. 43 TWE i 49TWE przez ich niezastosowanie, podczas gdy stosowanie przepisówprawa krajowego spowodowało dyskryminujące opodatkowaniepodatkiem dochodowym od osób fizycznych Józefa Kosa, uzyskującegodochody pochodzące z innego państwa członkowskiego UniiEuropejskiej, poprzez uniemożliwienie mu odliczenia zapłaconychopłaconych w tym innym państwie składek na ubezpieczeniaspołeczne i zdrowotne.

14. Ponieważ decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ostrołęcenie odpowiada wykładni zaprezentowanej przez ETS w wyżejwskazanym wyroku w sprawie C-314/08 zachodzi przesłanka dowznowienia postępowania, o której mowa wart. 240 § l pkt 11

Ordynacji podatkowej. W związku z powyższym, wnoszę jak nawstępie.

Załączniki:1) kserokopia decyzji ostatecznej;2) kserokopia dowodu wpłaty podatku;3) potwierdzony za zgodność z oryginałem odpis pełnomocnictwa z

dnia 15 stycznia 2010 r.) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

13. Skarga kasacyjna Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. decyzją z dnia 26.03.2009 r.

określił BB zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osóbfizycznych za 2006 r. w kwocie 50 000 zł, czyli wyższej niżzadeklarowana przez podatnika.W wyniku przeprowadzonej kontroli ustalono bowiem, że BB prowadzącdziałalność gospodarczą usługi budowlane Firma TBUD zaewidencjonowałw księdze przychodów i rozchodów w 2006 r. zakupy towarów napodstawie faktur wystawionych przez YZ s. c., które nie potwierdzałyrzeczywistych transakcji. Wystawca nie posiada kopii faktur, fakturynie zostały ujęte przez niego w podatkowej księdze przychodów irozchodów. W protokole kontroli nie stwierdzono natomiast, czyuznano księgę podatnika za nierzetelną i w jakim zakresie, i za jakiokres czasu. Protokół nie zawiera również pouczenia o możliwościwniesienia zastrzeżeń i przedstawienia dowodów. W związkuz powyższymi ustaleniami koszty uzyskania przychodu zostały zawyżoneo kwotę 30 000 zł wynikającą z „pustych faktur". Pominięto bezformalnej odmowy wniosek podatnika o przeprowadzenie dowodu z opiniibiegłego dla ustalenia wielkości zakupów koniecznych do osiągnięciauzyskanych przychodów oraz o przeprowadzenie dowodu z przesłuchaniaJJ i KK wspólników YZ s. c w charakterze świadków na okolicznośćdokonanych transakcji. Organ podatkowy nie kwestionował księgiprzychodów i rozchodów, przyjmując w decyzji, twierdzenie o uznaniuza dowód w postępowaniu podatkowym podatkowej księgi przychodów irozchodów, ale przyjął, że faktury VAT stwierdzają czynności, którew całości nie zostały dokonane, a posiadane przez podatnika fakturyVAT nie dokumentowały zakupu towarów i usług.

W odwołaniu podatnik zarzucił naruszenie art. 22 ust. 1 oraz art.45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym odosób fizycznych oraz przepisów postępowania. Odwołujący wniósł ouchylenie decyzji organu pierwszej instancji i umorzeniepostępowania w sprawie. Zarzucił dowolność poczynionych przez organpodatkowy ustaleń, gdyż oparł się on tylko na piśmie UrzęduSkarbowego, że YZ s. c. nie płaciła podatków, nie ujmowaławystawionych faktur VAT w księdze przychodów i rozchodów, nieprzechowywała kopii wystawionych faktur. Organ podatkowy drugiej instancji włączył do akt postępowania aktasprawy karnej przeciwko wspólnikom YZ s. c., akta podatkowe spółkicywilnej YZ s. c. protokół kontroli tej spółki. Organ drugiejinstancji nie tylko nie uzupełnił postępowania dowodowego, aleodrzucił w całości wyjaśnienia skarżącego jak również pozostawił bezrozpoznania przedstawiane przez niego wnioski dowodowe. Podatnik byłzaskoczony doręczeniem decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego, gdyżnie przypuszczał, że postępowanie podatkowe już się zakończyło,myślał, że będzie mógł zapoznać się z materiałem dowodowymzgromadzonym w aktach sprawy i składać wnioski dowodowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w W decyzją z dnia 21.06.2009 r., utrzymałw mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu powołano się naart. 22 ust. 1 u.p.d.o f., iż warunkiem uznania określonego wydatkuza koszt uzyskania przychodu jest to, aby został on rzeczywiścieponiesiony przez podatnika i pozostawał w związku przyczynowym zosiągniętym przychodem. Organy podatkowe są przy tym uprawnione dobadania tych przesłanek i oceniania zarówno celowości wydatków, jaki sposobu udokumentowania ich poniesienia. BB wniósł skargę na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej, wnosząc ouchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organupierwszej instancji, zarzucił naruszenie przepisów postępowania.Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 stycznia 2011 r.(doręczonym pełnomocnikowi BB – doradcy podatkowemu w dniu 1 lutego2011 r.) oddalił skargę. Wskazując w schematycznym uzasadnieniu, żeorgany podatkowe nie naruszyły przepisów postępowania, w sposóbmający wpływ na wynik sprawy.

Proszę sporządzić skargę kasacyjną, działając jako pełnomocnik –doradca podatkowy.

Warszawa, …….

Naczelny Sąd Administracyjnyw Warszawie

za pośrednictwem:

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegow WarszawieUl. Jasna 2/400-013 Warszawa

Strona skarżąca:XUl. Prosta 100-001 WarszawaNIP: 001-002-01-02

reprezentowana przez:Jana Kowalskiego

Doradcę podatkowego Nr 00000ul. Prosta01 – 002 Warszawa

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej w WarszawieUl. Ciemna00-03 Warszawa

Sygn akt …

Wartość przedmiotu zaskarżenia: 9.600

Skarga kasacyjna

Na podstawie art. 173, art. 174 pkt 1, art. 175 §3 pkt 1 orazart. 177 §1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r, - Prawo o postępowaniuprzed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, póz. 1270, ze, zm. ~zwanej: „ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r."), w imieniu Skarżącej Xna mocy udzielonego mi pełnomocnictwa (pełnomocnictwo w załączeniu),wnoszę skargę na Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wWarszawie z dnia 11 stycznia 2011 r.(sygn. akt X) oddalający skargęX na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 lutego2011 r. (AAA/112-212/12/ABA) utrzymującą w mocy decyzję NaczelnikaUrzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r. (nr) wprzedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie przepisów postępowaniamające istotny wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przedsądami administracyjnymi, a mianowicie:1) art 133 § l, art 134 § l i art 151 Prawa o postępowaniu

przed sadami administracyjnymi w zw z art art 120, art 122,art. 187 § li art. 191, art. 180 § l, art. 121 § I, art, 123§ l, art. 200 § l, art. 188, art 210 § l pkt 6 oraz art, 240§ l pkt 5 i 4, art. 124, art. 229, art. 233 § I i 2 Ordynacjipodatkowej - poprzez niewłaściwe zastosowanie;

2) art, l § l i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r - Prawo oustroju sądów administracyjnych, w związku z art. 3 § loraz art 145 § l pkt ł b i e Prawa o postępowaniu przedsądami administracyjnymi w zw. ww przepisami Ordynacjipodatkowej - poprzez oddalenie skargi i nieuchyleniezaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji, pomimozaistnienia przesłanek do uwzględnienia skargi przez Sąd I

instancji i uchylenia zaskarżonej decyzji, jak i decyzjiorganu I instancji, wydanych z naruszeniem przez organypodatkowe ww. przepisów postępowania podatkowego;

3) art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sadamiadministracyjnymi w zw. z ww. przepisami Ordynacjipodatkowej - poprzez oddalenie skargi bez należytegouzasadnienia.

Wnoszę o:1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do

ponownego rozpoznania przez Sad I instancji; 2) zasądzenie na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postępowania

kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według normprawem przepisanych.

1. Stan faktyczny………………2. Uzasadnienie podstaw skargi

W toku opisanego postępowania podatkowego doszło do ewidentnegonaruszenia przepisów prawa, co nie zostało jednak uwzględnione przezWSA w Warszawie.

Zgodnie z regulacjami zawartymi w dziale IV Ordynacjipodatkowej, organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działaniaw celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwieniasprawy. Są one między innymi zobowiązane w sposób wyczerpującyzebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. , a następnie ocenić,czy dana okoliczność została należycie udowodniona. Z kolei art. 180tego aktu prawnego stanowi, iż jako dowód należy dopuścić wszystko,co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne zprawem (wyraża to tzw. zasadę otwartego systemu dowodów). Wprzedmiotowej sprawie organy naruszyły wyżej wskazane przepisy, jakoże nie wyjaśniły istotnych okoliczności sprawy., a przede wszystkim– prawidłowości deklarowanych kosztów uzyskania przychodu zdziałalności gospodarczej. Biorąc to pod uwagę należy kategoryczniestwierdzić, ze Skarżący nie może ponosić konsekwencji takichnieprawidłowości ze strony organów podatkowych. Nie zostałuwzględniony m.in. kluczowy wniosek dowodowy Skarżącego, amianowicie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oraz zprzesłuchania świadków. Należy wziąć pod uwagę, że zgodnie z art.188 Ordynacji podatkowej, żądanie strony dotyczące przeprowadzeniadowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okolicznościmające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te są stwierdzoneinnym dowodem.

Biorąc pod uwagę powyższe, zaskarżonej decyzji należy zarzucićnaruszenie zasady wyjaśniania zasadności podjętego rozstrzygnięcia,jak również zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych. Pozatym, art. 123 tej ustawy wskazuje, że organy podatkowe winnyzapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, aprzed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co dozebranych dowodów oraz zgłoszonych żądań. Skarżący – jako podmiotniezawiadomiony o tym, kiedy postępowanie podatkowe się skończy –mógł brać pod uwagę to, że będzie miał wystarczającą ilość czasu nazapoznanie się z materiałem dowodowym oraz sformułowanie zastrzeżeń.W pismach procesowych Skarżący wskazał na liczne zastrzeżeniadotyczące kompletności materiału dowodowego i wskazał liczne wnioskidowodowe. Brak stanowiska organu odnośnie tej kwestii nie wyklucza,że mogły one mieć znaczenie dotyczące rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 123 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe sązobowiązane do zapewnienia stronom udziału w postępowaniupodatkowym. Przepis ten w przedmiotowej sprawie został naruszony, wszczególności w zw. z art. 200 tej ustawy, który stanowi o obowiązkuwyznaczenia stronie, przed wydaniem decyzji, siedmiodniowego terminudo wypowiedzenia się w sprawie materiału dowodowego. Należyzauważyć, że przepis te odnosi się zarówno do organów podatkowychpierwszej, jak i drugiej instancji. Poza tym, nawet w przypadkubraku postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym, organ niejest zwolniony z wyznaczenia stronie siedmiodniowego terminu dowypowiedzenia się. Stanowisko takie zostało zajęte również przez NSAw uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 kwietnia 2005 r. (sygn. FPS6/04).

W analizowanych okolicznościach naruszenie przez organ odwoławczyart. 200 § 1 Ordynacji podatkowej spowodowało istotne uchybienieproceduralne powodujące konieczność uchylenia przez sądadministracyjny decyzji wydanej w wyniku postępowania obarczonegotaką wadą.

`Zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, jakopodstawę wznowienia postępowania podatkowego przewiduje wyjście najaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lubnowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji., a nieznanychorganowi, który taką decyzję wydał. W omawianym stanie faktycznymnowe okoliczności czy dowody mogą stanowić taką podstawęwznowienia postępowania podatkowego.

Mając na względzie powyższe, wnoszę jak w petitum niniejszejskargi kasacyjnej.

Załączniki:1) odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikami;

2) pełnomocnictwo 3) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;5) dowód uiszczenia wpisu od skargi kasacyjnej

Podpis

14. Skarga do Wojewódzkiego Sądu AdministracyjnegoAZ i JK byli wspólnicy spółki cywilnej YZ w dniu 6 kwietnia 2010

r. złożyli do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. wniosek o zwrotwykazanej w deklaracji VAT – 7 za grudzień 2009 r., a złożonej wdniu 5 stycznia 2011 r. kwoty różnicy podatku należnego nadnaliczonym w kwocie 1 000 zł, AZ i JK podali, że YZ s.c. uległarozwiązaniu z dniem 5 stycznia 2010 r., w tej dacie złożylideklarację VAT – 7 za ostatni miesiąc działalności i VAT – Z. Byliwspólnicy przedłożyli umowę spółki cywilnej, z której wynikało, żeich udziały w spółce wynosiły po 50 % oraz wskazali rachunkibankowe, na które żądają zwrotu różnicy podatku od towarów i usługwykazanego w deklaracji VAT – 7.Postanowieniem z dnia 4 maja 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowegowydał postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania podatkowego,gdyż wniosek nie pochodził od strony (spółki cywilnej) tylko odbyłych wspólników, którzy nie są stroną postępowania. Na powyższe postanowienie AZ i JK złożyli zażalenie do DyrektoraIzby Skarbowej w W., wnosząc o uchylenie postanowienia, powołali sięna zasadę neutralności podatku od towarów i usług i następstwoprawne byłych wspólników spółki cywilnej. Dyrektor Izby Skarbowej w dniu 5 lipca 2010 r. (doręczonepełnomocnikowi AZ i JK – doradcy podatkowemu w dniu 8 lipca 2010 r.)wydał postanowienie utrzymując w mocy postanowienie organu Iinstancji wskazując, że byli wspólnicy spółki cywilnej nie są stronąw postępowaniu o zwrot różnicy podatku należnego nad naliczonym,podatnikiem podatku od towarów i usług była spółka cywilna. Byliwspólnicy spółki cywilnej nie są jej następcami prawnymi.

Proszę sporządzić skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego,działając jako pełnomocnik – doradca podatkowy.

W., dn. 29 lipca 2010 rSkarżącyAZAdresJKAdres

reprezentowani przezMS, doradcę podatkowegoAdres do doręczeńSygn. akt ……

Strona przeciwna

Dyrektor Izby Skarbowej w W.Wojewódzki Sąd Administracyjny w W.

Za pośrednictwemDyrektora Izby Skarbowej w W.Wpis stały 200 zł

SKARGA

Na podstawie art. 3 § l i § 2 pkt 2 oraz art. 50 § 1 art. 52 §l, art. 53 § l i art. 54 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi16 działającw imieniu skarżących, AZ i JK, byłych wspólników spółki cywilnej„YZ s .c" (z siedzibą w Warszawie., ul, Fiołkowa 8/1), jako ichpełnomocnik (pełnomocnictwa w załączeniu), składam skargę napostanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W z dnia 5 lipca 2010r., nr (…), utrzymujące w mocy postanowienie Urzędu Skarbowego wW z dnia 4 maja 2010 r., (…), o odmowie wszczęcia postępowaniapodatkowego z wniosku Skarżących o zwrot wykazanej w deklaracjiYAT-7 za grudzień 2009 r, kwoty różnicy podatku należnego nadnaliczonym w kwocie l 000 zł.

Zarzucam rażące naruszenie przez organy obydwu instancji wzwiązku z wydaniem zaskarżonego postanowienia:

1) Art. 133 § l i art. 75 § 2 lit. b ustawy z dnia 29 sierpnia1997 r. - Ordynacja podatkowa17 w zw. z art. 14 ust. 9a-9d wzw. z art. 87 ust l i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r opodatku od towarów i usług18 - poprzez ich błędną wykładnię

16 Dz.U. Nr 153, póz 1270, z późn zm., zwane dalej p.p..s.a.17 Tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej „Ordynacja podatkową”. 18 (Dz. U z 2004 r Nr 54, póz 535, z późn zm - zwanej dalej „Ustawą o podatkuod towarów i usług")

oraz niewłaściwe zastosowanie, odmawiające Skarżącym statusustrony postępowania podatkowego, wbrew powszechnie przyjętejjuż w orzecznictwie i doktrynie wykładni ww. przepisów, orazodmawiające wszczęcia postępowania w tym przedmiocie, wbrewjasnemu brzmieniu przepisów.

2) art. 247 § l pkt 3 Ordynacji podatkowej - poprzezniezastosowanie i utrzymanie w mocy postanowienia organupierwszej instancji, wydanego z rażącym naruszeniem prawa,W związku z powyższymi naruszeniami wnioskuję o:

1) stwierdzenie - na podstawie art. 145 § l pkt 2 Prawa opostępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art.247 § l pkt 3 w zw. z art. 219 Ordynacji podatkowej -nieważności zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego jepostanowienia organu pierwszej instancji;

2) zasądzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na rzeczSkarżących kosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwaprocesowego, według norm prawem przepisanych.

UZASADNIENIEI. Stan faktyczny

Skarżący AZ i JK, byli wspólnicy spółki cywilnej ,,YZs.c””- w dniu 6 kwietnia 2010 r. złożyli do Naczelnika UrzęduSkarbowego w W. wniosek o zwrot –wykazanej w deklaracji VAT-7za grudzień 2009 r., złożonej w dniu 5 stycznia 2011 r., kwotyróznicy podatku należnego nad naliczonym w kwocie 1 000 zł, AZi JK podali, że ,, YZ s.c. ‘’, uległa rozwiązaniu w dniu 5stycznia 2010 r. i w tej dacie złożyli deklarację VAT-7 zaostatni miesiąc działalności, a także VAT-Z.Postanowieniem z dnia 4 maja 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowegowydał postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania podatkowego,gdyż wniosek nie pochodził od strony (spółki cywilnej) tylko odbyłych wspólników, którzy nie są stroną postępowania. Na powyższe postanowienie AZ i JK złożyli zażalenie do DyrektoraIzby Skarbowej w W., wnosząc o uchylenie postanowienia, powołali sięna zasadę neutralności podatku od towarów i usług i następstwoprawne byłych wspólników spółki cywilnej. Dyrektor Izby Skarbowej w dniu 5 lipca 2010 r. (doręczonepełnomocnikowi AZ i JK – doradcy podatkowemu w dniu 8 lipca 2010 r.)wydał postanowienie utrzymując w mocy postanowienie organu Iinstancji wskazując, że byli wspólnicy spółki cywilnej nie są stronąw postępowaniu o zwrot różnicy podatku należnego nad naliczonym,podatnikiem podatku od towarów i usług była spółka cywilna. Byliwspólnicy spółki cywilnej nie są jej następcami prawnymi.


II. Uzasadnienie prawne

Powszechnie wiadome jest, że zlikwidowana spółka cywilna i jejwspólnicy zachowują status prawnopodatkowy w podatku od towarówi usług. Art. 133 § l i art. 75 § 2 lit. b ustawy z dnia 29sierpnia 1997 r. - Ordynacji podatkowej w zw. z art. 14 ust. 9a-9d w zw. z art. 87 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usługnależy interpretować w ten sposób, że mimo utraty bytu prawnego,spółka cywilna (jej byli wspólnicy) ma prawo do zwrotu różnicypodatku naliczonego nad należnym za okres rozliczeniowy, wktórym była czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wzwiązku z likwidacją spółki prawo to realizują byli wspólnicy(tak: wyroki NSA z dnia 17 marca 2009 r., sygn. akt I FSK 148/08i z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt I FSK 335/08 oraz npwyrok WSA w Łodzi z 9 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Łd536/09). Przy takiej wykładni tych przepisów zlikwidowanaspółka cywilna (wspólnicy) zachowują swój status stronypostępowania podatkowego. Zgodnie z art. 14 ust l pkt 1 ustawyo podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem podlegajątowary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie byłyprzedmiotem dostawy towarów, w przypadku rozwiązania spółkicywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej.Zobowiązanie podatkowe wynikające z tego obowiązku równieżpowstaje już po prawnym ustaniu podatnika - spółki cywilnej.Zobowiązanie podatkowe obciąża zatem podmiot, który już nie macechy podatnika.

Powyższe powoduje, że dla potrzeb wykreowania obowiązku zapłatypodatku od towarów i usług z tytułu likwidacji działalnościgospodarczej przyjmuje się, że spółka cywilna, pomimo formalnejlikwidacji, zachowuje status podatnika. Biorąc to pod uwagę należyuznać, że możliwość rozliczenia podatku za ostatni okres prowadzonejprzez spółkę cywilną działalności w przypadku gdy z rozliczenia tegowynika nadwyżka podatku naliczonego do zwrotu, również istnieje. Tymsamym, zlikwidowana spółka cywilna (jej wspólnicy) zachowuje swójstatus prawnopodatkowy w odniesieniu do swoich praw, jak iobowiązków płynących z ustawy o podatku od towarów i usług. Jakstanowi art. 14 ust. 9a tej ustawy, osobom fizycznym, o których mowaw ust. 1 pkt 2, oraz osobom, które były wspólnikami spółek, októrych mowa w ust. 1 pkt 1, w dniu ich rozwiązania, przysługujeprawo zwrotu różnicy podatku wykazanego w deklaracji podatkowej zaokres, w którym odpowiednio te osoby lub spółki były podatnikami

zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni. Stanowisko takiepotwierdził TK w wyroku z dnia 10 marca 2009 r. (sygn. P 80/08). Worzeczeniu tym TK zwrócił uwagę na to, że „prawo do zwrotu nadpłatyVAT stanowi prawo majątkowe podlegające ochronie konstytucyjnej napodstawie art. 64 Konstytucji, jako „inne niż własność prawomajątkowe”.

W związku z powyższym, wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1) potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia pełnomocnictwaudzielonego przez AZ z dnia 3 kwietnia 2010r.,2)potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia pełnomocnictwaudzielonego przez JK z dnia 3 kwietnia 2010 r.,3) kopia złożonej deklaracji podatkowej,4) umowa spółki, aktualna na dzień rozwiązania spółki,5) wykaz rachunków bankowych byłych wspólników,6) odpis skargi z załącznikami,7) dowód uiszczenia wpisu od skargi,

Jan Kowalskidoradca podatkowy

15. Zażalenie Burmistrz Miasta i Gminy K. postanowieniem z dnia 20 września 2010r. (doręczonym pełnomocnikowi – AZ doradcy podatkowemu w dniu 23września 2010 r.), wpłatę w kwocie 800 zł, dokonaną przez AZpodatnika podatku od nieruchomości, na poczet III raty podatkuod nieruchomości za 2009 r., zarachował na poczet I raty podatku odnieruchomości za 2008 r.

Proszę złożyć zażalenie, działając jako pełnomocnik - doradcapodatkowy.

Warszawa, dnia 28 września2010 r.Podatnik AZ(NIP, adres)Reprezentowany przez pełnomocnikaX(dane i adres)Do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie(adres)za pośrednictwemBurmistrza Miasta i Gminy K.(adres)

ZAŻALENIE

Na podstawie art. 236 § 1 oraz art. 220 § 2 i art. 223 § 1 wzw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacjapodatkowa19, w imieniu mojego mocodawcy AZ (pełnomocnictwo dołączonedo niniejszego pisma), składam zażalenie na postanowienie burmistrzaMiasta i Gminy K. z dnia 20 września 2010 r. (sygn.)Wnioskuję o uchylenie tego postanowienia w całości z powodunaruszenia przepisów prawa, a szczególności art. 62 § 1 i § 3Ordynacji podatkowej – przez błędną wykładnię i niewłaściwezastosowanie, a więc poprzez błędne przyjęcie, że podatnikowi nieprzysługuje uprawnieie do wskazania, na jaką zaległą ratę podatku odnieruchomości powinna być zaliczona dokonana przez niego wpłata oraznieznane wskazania podatnika za wiążące organ.

I. Stan faktyczny………………………..


II. Uzasadnienie prawne.Przy zastosowaniu wykładni językowej art. 62 § 1 i § 3

Ordynacji podatkowej nie powinno budzić wątpliwości, że podatnik posiada możliwość wskazania, na poczet której zaległości podatkowej lub raty podatku powinna być zaliczona dokonywana przez niego wpłata. Pojęcie „różne tytuły”, wyrażone w art. 62 § 1 Ordynacji podatkowej obejmuje bowiem zarówno tytuły w róznych podatkach, jak iw tym samym podatku. Stanowisko to jest poparte zarówno przez doktrynę, jak i judykaturę (B. Dauter w: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek „ordynacja podatkowa. Komentarz”, WP 2006, s. 276).Powyższe oznacza, że gdy zobowiązany dokonuje wpłaty na rzecz organupodatkowego, może wiążąco wskazać, na poczet której należności wpłaty tej dokonuje i to niezależnie, czy ciążą na nim zobowiązania wynikające z jednego podatku, czy też z kilku podatków. Dopiero brakwskazania podatnika powoduje, że organ działa z urzędu, wedle reguł określonych w art. § 1 Ordynacji podatkowej (stanowisko NSA w przedmiocie interpretacji omawianego przepisu zawarte w uzasadnieniuwyroku NSA z dnia 25 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1725/06). Tak rozumiane uprawnienie podatnika nie oznacza uchylenia obowiązku organu podatkowego odpowiedniego rozliczenia dokonanej wpłaty, stosownie do art. 55 § 2 Ordynacji podatkowej, tj. proporcjonalnie na poczet wskazanej zaległości oraz kwoty odsetek za zwłokę związanych z tą zaległością.W niniejszej sprawie zarachowanie dotyczyło tego samego podatku za różne lata, a więc dotyczyło różnych tytułów w tym podatku, zaległości za różne lata są bowiem odrębnymi tytułami (wyrok NSA z 25 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1625/08). Burmistrz Miasta i Gminy K powinien zatem wpłatę YX zarachować na poczet wskazanej przez niego III raty podatku od nieruchomości za 2009 r.W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.

Załącznik:1. pełnomocnictwo z dnia 1 kwietnia 2010 r. z dowodem uiszczenia

opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

…………………. xxxxxdoradca podatkowy

16. Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Decyzją z dnia 12 lipca 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków

Stare Miasto określił HH zobowiązanie podatkowe w podatku od towarówi usług za miesiąc czerwiec 2008 r. w kwocie 32 000 zł.Organ podatkowy pierwszej instancji w decyzji zajął stanowisko, żeHH zaniżył podatek należny za czerwiec 2008 r. Z ustaleń dokonanychw trakcie postępowania podatkowego wynikało, że HH w 2004 r. kupiłgrunty rolne o powierzchni 1 ha z zamiarem wybudowania siedliska. Wzwiązku ze zmianą w 2005 r. planu zagospodarowania przestrzennegozakupiony grunt mógł być podzielony na działki budowlane, czego teżdokonano, dzieląc nieruchomość na 20 działek po 5 arów każda.W czerwcu 2008 r. HH sprzedał 5 działek i zamierza jeszcze dokonaćsprzedaży dalszych działek, pozostawiając sobie do zabudowy 6działek. HH nie prowadzi działalności gospodarczej.Organ podatkowy uznał, że HH jest podatnikiem podatku od towarów iusług z tytułu czynności sprzedaży działek. Okoliczność podziałunieruchomości na działki wskazuje, że powzięto zamiar sprzedażydziałek w sposób częstotliwy. Sprzedaż działek oraz kolejnetransakcje sprzedaży będą opodatkowane podatkiem od towarów i usług(dostawa gruntów).Od powyższej decyzji HH złożył odwołanie do Dyrektora IzbySkarbowej, twierdząc, że nie jest podatnikiem podatku od towarów iusług, nie prowadzi działalności gospodarczej, a działki budowlanesprzedał z majątku osobistego. Decyzją z dnia 10 listopada 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowejutrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Decyzja zostaładoręczona pełnomocnikowi HH – doradcy podatkowemu w dniu 17listopada2010 r.Zdaniem organu podatkowego pierwszej i drugiej instancji z przepisówustawy o podatku od towarów i usług wynika, że grunt jest towarem,którego sprzedaż, co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem odtowarów i usług, a sprzedaż działek w okolicznościach faktycznychsprawy podlega opodatkowaniu, gdyż nosi znamiona zaplanowanychdziałań, co wyczerpuje zakwalifikowanie czynności jako prowadzonejdziałalności zarobkowej i gospodarczej.


W., dn. 20 grudnia 2010 r.

SkarżącyHH(adres)

reprezentowany przezBB, doradcę podatkowego(dane)Sygn. akt ……

Wartość przedmiotu zaskarżenia:32 000 złWojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie(adres)

za pośrednictwemDyrektora Izby Skarbowej w Krakowie (adres)

Strona przeciwna:Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie (adres

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 51, art. 52§ 1, art. 53 § 1 i art. 54 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi20, na mocyudzielonego mi pełnomocnictwa przez HH – zwanego dalej: „Skarżącym”(pełnomocnictwo w aktach sprawy), w imieniu Skarżącego niniejszymskładam do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę nadecyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 10 listopada(utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków –Stare Miasto z dnia 12 lipca 2010 r.(sygn.), określającej HHzobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za czerwiec 2008r. w kwocie 32000 zł.Ww. decyzje zostały wydane z naruszeniem prawa, a szczególności znaruszeniem:

20 Dz. U. z 2002 roku nr 153 poz. 1270 ze zm., zwana dalej „ustawą z dnia 30sierpnia 2002 r.”

2. art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U z dnia…)21 w zw. z art. 9 ust 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatkuod wartości dodanej (dz. Urz. UE Nr L 347 /1 z dnia 11 grudnia 2006 r.) zwanej dalej Dyrektywą. – poprzez błędna wykładnię i niewłaściwe zastosowanie

3. Art. 210 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia1997 r. – Ordynacjapodatkowa (t.j. Dz.U z 2005 r. Nr 8, poz 60, z późn zm., zwana dalej ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r.

Wnoszę o:1. Uchylenie w całości decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie

z dnia 10 listopada 2010 r. (sygn)2. zasądzenie kosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwa

procesowego, wraz z kosztami zastępstwa procesowego, wedługnorm prawem przewidzianych.

UZASADNIENIE

1. stan faktyczny i dotychczasowy przebieg postępowania

(…)2. Zarzuty przeciwko zaskarżonej decyzji i organu I instancji

Organy podatkowe dokonały błędnej wykładni art. 15 ust. 2ustawy z dnia 14 marca 2004 r. Nie można uznać bowiem za działalnośćgospodarczą, w rozumieniu tego przepisu, sprzedaży majątkuosobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży. Przepisyart. 15 ust 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2011 r. powinny byćrozumiane tak, że dany podmiot działa w charakterze podatnikapodatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jakoproducent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne,rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Nie jest istotnyformalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego anito, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo,lecz z zamiarem częstotliwości nie przesądzają o opodatkowaniu tejczynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do danejczynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku odtowarów i usług (wyrok NSA z 29 października 2007 r. sygn I FPS3/07). Wskazane regulacje należy interpretować przez pryzmatprzepisów unijnych z zastosowaniem wykładni prowspólnotowej. Zbrzmienia przepisów art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 dyrektywy2006/112/WE wynika, że warunkiem koniecznym do uznania danego21 Dz. U zwana dalej „ustawą z dnia 11 marca 2004

podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależniejako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasobynaturalne, rolnik czy wykonującego wolny zawód. Jeżeli dana czynnośćzostała wykonana poza zakresem działań wskazanych podmiotów, to wświetle wskazanych przepisów Dyrektywy dany podmiot nie może zostaćuznany za podatnika VAT i Ti bez względu na to, czy czynnośćwykonana została jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących nazamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy tezwielokrotnie.

Zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony musi byćjuż w momencie nabycia towaru, a nie jego sprzedaży. Przyjęcie, żedana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa wcharakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (jakohandlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresieprzybiera formę zawodową (profesjonalna), czyli stałą (powtarzalnośćczynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.Nabycie sprzedawanych gruntów musi wystąpić w celu wykonywania tejdziałalności, a nie w innym celu. Podmiot dokonujący dostawy majątkuosobistego nie może więc być traktowany jako podatnik podatku odtowarów i usług. (wyrok NSA z 29 października 2007 r., sygn. akt IFPS 3/07). W przypadku Skarżącego, pomimo podziału majątku własnego na 20działek w celu sprzedaży, nie można mówić o częstotliwości, o którejmowa w art. 15 ust 2 ustawy o VAT, gdyż działanie to nie byłoczynione z zamiarem nadania mu stałego, zorganizowanego charakteru.Sam podział gruntu nie świadczy bowiem o częstotliwości działania,gdyż wszystkie powstałe działki mogły zostać sprzedane jednemunabywcy.Należy więc uznać, że stanowisko organu podatkowego, zawarte wskarżonej decyzji, opierało się na błędnej interpretacji art. 15ustawy z dnia 11 marca 2004 r., pomijającej konstrukcję pojęciapodatnika oraz czynności opodatkowanej wynikających ze wskazanychprzepisów dyrektywy 2006/112/WE. Nie można bowiem przyjąć, że samfakt wykonania czynności mieszczącej się rodzajowo w katalogu z art.5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nadawał skarżącemu status podatnikapodatku od towarów i usług, jeśli czynności tej nie dokonywał wcharakterze podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Jeszczeraz należy podkreślić, że za prowadzenie działalności gospodarczejnie można uznać sprzedaży prywatnego majątku, który nie zostałnabyty w celu odprzedaży.Ze stanu faktycznego wynika, że Skarżącemu nie można przypisaćzamiaru dokonywania sprzedaży działek w sposób częstotliwy. Sprzedażmiała charakter incydentalny i wynikała z dokonanych zmian planówzagospodarowania przestrzennego, a sama ilość transakcji nieprzesądza o fakcie wykonywania działalności gospodarczej przezSkarżącego.

Zaskarżoną decyzję oparto zatem na błędnej wykładni przepisów prawamaterialnego tj. art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.,co skutkowało naruszeniem również art. 210 par 1 pkt 6 Ordynacjipodatkowej. Skarżący nie powinien więc być obciążony podatkiem odtowarów i usług od sprzedaży przedmiotowych działek, gdyż nie jestpodatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży.

W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1. odpis pełnomocnictwa z dnia 3 stycznia 2010 r. poświadczony za

zgodność z oryginałem2. dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa3. dowód wpłaty wpisu od skargi4. odpis niniejszej skargi z załącznikami

podpis

17. Zażalenie na postanowienie W postępowaniu podatkowym w przedmiocie określenia wysokości

zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za2008 r. stroną była spółka z ograniczoną odpowiedzialnością „X”. Wtrakcie tego postępowania organ podatkowy pierwszej instancji, tojest Naczelnik Urzędu Skarbowego w Y, wezwał stronę, to jest spółkęz ograniczoną odpowiedzialnością „X”, do okazania ewidencji środkówtrwałych, w celu przeprowadzenia oględzin na okoliczność sposobu jejprowadzenia. Wezwanie skierowane zostało do spółki „X”, zawierałoteż pouczenie dla spółki „X” o skutkach prawnych jego niewykonania,w postaci możliwości ukarania karą porządkową na podstawie art. 262§ 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.). Spółka „X”,pomimo prawidłowego doręczenia jej wyżej wymienionego wezwania, nieprzedstawiła organowi podatkowemu pierwszej instancji żądanejewidencji środków trwałych. Wobec powyższego, powołując się na art.262 § 1 pkt 2 i art. 262 § 5 Ordynacji podatkowej, organ podatkowypierwszej instancji, to jest Naczelnik Urzędu Skarbowego w Y, wydałw dniu 4 października 2010 r. postanowienie, w którym ukarał karąporządkową w kwocie 1 000 zł występującego w postępowaniu podatkowympełnomocnika spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „X” w osobiedoradcy podatkowego Z; postanowienie to zostało doręczonewymienionemu pełnomocnikowi w dniu 11 października 2010 r. Zuzasadnienia postanowienia wynika, że karą porządkową ukarany zostałpełnomocnik będącej stroną spółki kapitałowej, ponieważ to on, jakopełnomocnik właśnie, powinien przedstawić organowi podatkowemużądaną ewidencję środków trwałych.

Proszę sporządzić zażalenie na wyżej wymienione postanowienie.

R., dn. 25 stycznia 2007 r.

Stanisław T.(NIP, adres)

Di Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie(adres)

Za pośrednictwem:Naczelnik Urzędu Skarbowego w R.Znak:

ZAŻALENIE NA POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 236 i art. 262 § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia1997 r. Ordynacja podatkowa22 wnoszę o uchylenie postanowienia z dnia4 października 2010 r. (sygn.) o ukaraniu mnie karą porządkową.Postanowienie to rażąco narusza art. 262 § 5 ustawy z dnia 29sierpnia 1997 r. Wnoszę więc o jego uchylenie lub stwierdzenie jegonieważności.

Uzasadnienie

W postępowaniu podatkowym w przedmiocie określenia wysokościzobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za2008 r. stroną była spółka z ograniczoną odpowiedzialnością „X”. Wtrakcie tego postępowania organ podatkowy pierwszej instancji, tojest Naczelnik Urzędu Skarbowego w Y, wezwał stronę, to jest spółkęz ograniczoną odpowiedzialnością „X”, do okazania ewidencji środkówtrwałych, w celu przeprowadzenia oględzin na okoliczność sposobu jejprowadzenia. Wezwanie skierowane zostało do spółki „X”, zawierałoteż pouczenie dla spółki „X” o skutkach prawnych jego niewykonania,w postaci możliwości ukarania karą porządkową na podstawie art. 262§ 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.). Spółka „X”,pomimo prawidłowego doręczenia jej wyżej wymienionego wezwania, nieprzedstawiła organowi podatkowemu pierwszej instancji żądanejewidencji środków trwałych. Wobec powyższego, powołując się na art.262 § 1 pkt 2 i art. 262 § 5 Ordynacji podatkowej, organ podatkowypierwszej instancji, to jest Naczelnik Urzędu Skarbowego w Y, wydałw dniu 4 października 2010 r. postanowienie, w którym ukarał karąporządkową w kwocie 1 000 zł występującego w postępowaniu podatkowympełnomocnika spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „X” w osobiedoradcy podatkowego Z; postanowienie to zostało doręczonewymienionemu pełnomocnikowi w dniu 11 października 2010 r. Zuzasadnienia postanowienia wynika, że karą porządkową ukarany zostałpełnomocnik będącej stroną spółki kapitałowej, ponieważ to on, jakopełnomocnik właśnie, powinien przedstawić organowi podatkowemużądaną ewidencję środków trwałych.

Warunkiem zastosowania kary porządkowej jest prawidłowe wezwanieadresata przez organ podatkowy. Wspomniane wezwanie organ podatkowyobowiązany jest doręczyć bezpośrednio temu adresatowi, który możezostać ukarany karą porządkową, gdy nie zastosuje się do wezwaniaorganu (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt ISA/Gd 99, a kto inny został ukarany karą porządkową – bez wezwania.W związku z powyższym postanowienie to jest niezgodne z prawem.


Załączniki:1. pełnomocnictwo z dnia…..2. kopia wezwania skierowanego so spółki ,,X’’.

Stanisław T. (podpis)

18. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnegoW postępowaniu podatkowym, dotyczącym wymiaru zobowiązania

podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok podatkowy2008, stroną był podatnik X reprezentowany przez pełnomocnika wosobie doradcy podatkowego Y. W aktach sprawy podatkowej znajdowałosię pełnomocnictwo udzielone przez podatnika X doradcy podatkowemu Ydo występowania we wskazanej sprawie podatkowej o określeniewysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osóbfizycznych za 2008 r. W dniu 4 października 2010 r. organ podatkowywydał decyzję o określeniu wysokości zobowiązania podatkowego wpodatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r., która, wobecniezłożenia środka odwoławczego, stała się decyzją ostateczną.W dniu 3 listopada 2010 r. podatnik X złożył wniosek o wznowieniepostępowania podatkowego zakończonego decyzją ostateczną z dnia 4października 2010 r., powołując się na podstawę wznowienia opisaną wart. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 zezm.). Pracownik organu podatkowego, do którego wpłynął wniosek owznowienie postępowania podatkowego, sporządził kserokopiepełnomocnictwa udzielonego przez podatnika X doradcy podatkowemu Y wsprawie o określenie wysokości zobowiązania podatkowego za 2008 r.,poświadczył ten odpis i załączył go do sprawy w przedmiociewznowienia postępowania podatkowego zakończonego ostateczną decyzjąz dnia 4 października 2010 r. Następnie, w dniu 6 grudnia 2010 r.,powołując się na art. 243 § 3 Ordynacji podatkowej, organ podatkowywydał decyzję o odmowie wznowienia postępowania podatkowego. Decyzjata została doręczona doradcy podatkowemu Y w dniu 13 grudnia 2010 r.W dniu 30 grudnia 2010 r., podatnik X złożył odwołanie od tejdecyzji do Dyrektora Izby Skarbowej. W dniu 7 stycznia 2011 r.Dyrektor Izby Skarbowej, powołując się na art. 228 § 1 pkt 2Ordynacji podatkowej, stwierdził uchybienie terminu do wniesieniaodwołania.W uzasadnieniu postanowienia wyjaśnił, że decyzja została doręczonapełnomocnikowi podatnika X, czyli doradcy podatkowemu Y, w dniu 13grudnia 2010 r., natomiast odwołanie od tej decyzji zostałowniesione przez podatnika X w dniu 30 grudnia 2010 r., czyli zprzekroczeniem 14 dniowego terminu, o którym mowa w art. 223 § 2Ordynacji podatkowej, który upłynął w dniu 27 grudnia 2010 r.Decyzja została wprawdzie doręczona również podatnikowi, ale wobecdoręczenia jej pełnomocnikowi podatnika, doręczenie zrealizowanewobec podatnika nie ma znaczenia prawnego.

Sporządź skargę na wyżej wymienione postanowienie do WojewódzkiegoSądu Administracyjnego.

W., dn. 20 grudnia2010 r

SkarżącyXreprezentowany przezY, doradcę podatkowego

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej w za pośrednictwemDyrektora Izby Skarbowej w W.

Sygn. akt ……Wartość przedmiotu

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 51, art. 52§ 1, art. 53 § 1 i art. 54 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi23, na mocyudzielonego mi pełnomocnictwa przez X – zwanego dalej: „Skarżącym”(pełnomocnictwo w aktach sprawy), w imieniu Skarżącego niniejszymskładam do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę nadecyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 7 stycznia 2011r. (sygn.) stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołaniaod decyzji Dyrektora Urzędu Skarbowego (sygn) o odmowie wznowieniapostępowania podatkowego.

Ww. decyzje zostały wydane z naruszeniem prawa, a szczególności znaruszeniem:

1. art. 228 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacjapodatkowa24 - poprzez jego błędne zastosowanie, gdy nie było

23 Dz. U. z 2002 roku nr 153 poz. 1270 ze zm., zwana dalej „ustawą z dnia 30sierpnia 2002 r.”24 Tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej „Ordynacja podatkową”.

podstaw do jego zastosowania, ponieważ nie doszło do uchybieniaterminu do wniesienia odwołania;

2. art. 122, art. 187 i art. 191 Ordynacji podatkowej – poprzeznierozpatrzenie sw sposób wyczerpujący i dokładny materiałudowodowego w postaci dokumentu przedłożonego pełnomocnictwa dowystępowania tylko we wskazanej w nim sprawie podatkowej ookreślenie wysokości zobowiązania podatkowego w podatkudochodowym od osób fizycznych za 2008 r., udzielonego przezskarżącego doradcy podatkowemu Z, w skutek czego nieprawidłowoustalony został stan faktyczny, a mianowicie organ błędnieuznał, że treść ustalonego pełnomocnictwa upoważniała ww.pełnomocnika Skarżącego także do występowania w tym charakterzew postępowaniu w sprawie wznowienia postępowania podatkowego.

Wnoszę o:1. Uchylenie w człości postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w

Krakowei z dnia 7 stycznia 2011 r. (sygn.);2. zasądzenie kosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwa

procesowego, według norm prawem przewidzianych.

UZASADNIENIEIII. Stan faktyczny

………………………..

IV. Zarzuty przeciwko zaskarżonemu postanowieniu

Skarżący nie zgadza się ze stanowiskiem organu, przedstawionym wuzasadnieniu zaskarżonego postanowienia i uważa, że postanowienie tozostało wydane z naruszenie, prawa, co zostanie wykazane poniżej.

1. Postępowanie w sprawie wznowienia postępowania jestpostępowaniem, którego celem jest stworzenie możliwości prawnejponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy zakończonejdecyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w której ona zapadła,było dotknięte kwalifikowaną wadliwością procesową wyliczonąwyczerpująco w przepisach prawa. Wznowienie postępowania jest postępowaniem nadzwyczajnym,mającym na celu stworzenie prawnej możliwości ponownegopostępowania wyjaśniającego i podjęcia ponownegorozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzjąpodatkową, jednakże tylko w sytuacjach szczególnych,wymienionych enumeratywnie w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej.Postępowanie o wznowienie postępowania jest samoistnym, nowympostępowaniem administracyjnym, wiążącym się z postępowaniemzwykłym (instancyjnym). Wznowienie postępowania wszczyna nową,odrębną sprawę, nie jest to kontynuacja postępowania zwykłego.

Odmienne są zasady rozpatrywania spraw w trybachnadzwyczajnych.

2. W art. 136 Ordynacji podatkowej ustanowiono zasadę o możliwościdziałania strony przez pełnomocnika w zakresie tych spraw,które nie wymagają osobistego działania samej strony. Dlawykazania, że pełnomocnik został dla strony ustanowiony,niezbędne jest okazanie (przedłożenie do akt sprawy) dokumentustwierdzającego ustanowienie takiego pełnomocnika. Wymóg tenzostał jednoznacznie określony w art. 137 Ordynacji podatkowej,który nakazuje dołączenie do akt oryginału lub urzędowopoświadczonego odpisu pełnomocnictwa, przy czym doradcapodatkowy może sam uwierzytelnić odpis udzielonego mupełnomocnictwa. Dopiero od doręczenia organowi prowadzącemupostępowanie pełnomocnictwa pełnomocnik ten powinien byćzawiadamiany o wszystkich czynnościach i wywany do udziału wnich, gdyż to zapewnia prawidłowy udział strony w postępowaniu.Od tego momentu pominięcie pełnomocnika przez organ prowadzącypostępowanie musiałoby być traktowane jako pominięcie samejstrony i stanowiłoby o istotnej wadliwości takiegopostępowania.Jednakże w przedmiotowej sprawie do akt sprawy został dołączonytylko odpis pełnomocnictwa udzielanego przez X doradcypodatkowemu Y w sprawie o określenie wysokości zobowiązaniapodatkowego za 2008 r., nie zaś pełnomocnictwa do występowaniaw postępowaniu w sprawie wznowienia postępowania podatkowego.Uznać zatem należało, żę w postępowaniu wznawiającym Skarżącywystępował jako strona działająca bez pełnomocnika, a więc todo X powinny być kierowane pisma organów podatkowych idoręczane jemu, a nie osobie niebędącej pełnomocnikiem wsprawie.Działanie organu powinno być więc uznane za nieprawidłowe, gdyżnaruszało art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej.

3. Zgodnie z art. 223 Ordynacji podatkowej odwołanie wnosi się dowłaściwego organu odwoławczego za pośrednictwem organupodatkowego, który wydał decyzję w terminie 14 dni od dniadoręczenia decyzji stronie. Rozpoczęcie biegu terminu downiesienia odwołania uwarunkowane jest poprzez prawidłowedoręczenie decyzji (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 maja 2009 r.sygn. I SA/GL 1064). W sprawie będącej przedmiotem Skarżący nieuchybił terminowi wniesienia odwołania, gdyż decyzja została mudoręczona 20 grudnia 2010 r., a odwołanie wniósł 30 grudnia2010 r.Postanowienie będące przedmiotem skargi w zakresieformalnoprawnej podstawy orzekania oparte zostało na art. 228 §

1 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowiącym, że organ odwoławczystwierdza w formie postanowienia uchybienie terminowi downiesienia odwołania. W świetle art. 228 § 2 Ordynacjipodatkowej, postanowienie takie jest ostateczne. Ponieważ wstanie faktycznym sprawy skarżący nie uchybił terminowiwniesienia odwołania, brak było podstaw do wydania tegopostanowienia. Organ wydając zaskarżone postanowienie naruszyłwięc prawo.

4. Organ podatkowy nie zbadał prawidłowo, czy odwołanie wniesionezostało w teminie. Nie zastosował się więc do jednej zpodstawowych zasad postępowania podatkowego, a mianowiciezasady prawdy obiektywnej, określonej w ar. 122 Ordynacjipodatkowej. Zgodnie z tą zasadą organ w toku postępowania maobowiązek podjęcia wszelkich działań, niezbędnych do dokładnegowyjaśnienia stanu faktycznego. Ponadto, zgodnie z art. 187 § 1i art. 191 Ordynacji podatkowej organ podatkowy jest obowiązanyzebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiałdowodowy, a następnie organ ten ma obowiązek ocenienia napodstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy danaokoliczność została udowodniona.

Wszystkie wskazane powyżej okoliczności jasno wskazują, że koniecznejest wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego wadliwegopostanowienia, tak aby odwołanie wniesione przez Skarżącego mogłozostać merytorycznie rozpatrzone przez organ II instancji.

Załączniki:1) odpis pełnomocnictwa z 18 stycznia 2011 r. poświadczony za

zgodność z oryginałem;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł)3) dowód wpłaty wpisu do skargi;4) Odpis niniejszej skargi z załącznikami.

Podpis19. Zażalenie na postanowienie

W dniu 4 października 2010 r. organ podatkowy pierwszej instancji,w postaci Naczelnika Urzędu Skarbowego w X, wydał w stosunku dopodatnika Y decyzję o zabezpieczeniu wykonania zobowiązaniapodatkowego za 2008 r. w przybliżonej kwocie 100 000 zł. Decyzja ta,wobec jej nie zaskarżenia, stała się ostateczna. W dniu 20 października 2010 r. podatnik Y, zastępowany przezustanowionego pełnomocnika w osobie doradcy podatkowego Z, wystąpiłdo wyżej wymienionego organu podatkowego pierwszej instancji owykonanie decyzji z dnia 4 października 2010 r. poprzez przyjęciezabezpieczenia w formie gwarancji bankowej opiewającej na kwotę 100000 zł, udzielonej przez Bank W., na podstawie art. 33 d § 2 pkt 1ustawy z dnia ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.). Postanowieniem

z dnia 29 października 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w X,wydanym na podstawie art. 33 g Ordynacji podatkowej, odmówiłprzyjęcia zabezpieczenia w formie gwarancji bankowej udzielonejprzez Bank W. W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy wyjaśnił,że jego zdaniem, skuteczniejszym zabezpieczeniem wykonaniazobowiązania podatkowego podatnika Y byłoby przeprowadzenie w tymzakresie postępowania zabezpieczającego w trybie przepisów opostępowaniu egzekucyjnym w administracji, a ponadto: Bank W, któryudzielił w sprawie gwarancji bankowej znajduje się poza zakresemwłaściwości miejscowej działania Naczelnika Urzędu Skarbowego w X,co znacznie utrudnić może ewentualną realizację udzielonejgwarancji.

Sporządzić zażalenie na wyżej wymienione postanowienie.

K., dn. 29 marca 2008 r.

Podatnik(NIP, adres)- reprezentowany przez pełnomocnika:…………

Dyrektor Izby Skarbowej(adres)za pośrednictwemNaczelnika Urzędu Skarbowego w X.

ZAŻALENIE

Na podstawie art. 33g, art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 oraz 220 § 2 i art.223 § 1 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. –Ordynacja podatkowa25, w imieniu mojego mocodawcy X (pełnomocnictwo waktach sprawy), zakładam zażalenie na postanowienie NaczelnikaUrzędu Skarbowego w Y z dnia 29 października 2010 r. (sygn.) oodmowie zabezpieczenia w formie gwarancji bankowej udzielonej przezBank W.Wnioskuję o uchylenie tego postanowienia w całości z powodunaruszenia art. 33d § 2 i § 4 oraz art. 33f § 1 Ordynacji podatkowejprzez niewłaściwe zastosowanie.


I. Stan faktyczny………………………..

II. Uzasadnienie prawne.

Zgodnie z art. 33 d § 1 Ordynacji podatkowej zabezpieczenienastępuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym wadministracji albo w formie określonej w § 2 tego artykułu. Zgodniez art. 33d § 2 Ordynacji podatkowej zabezpieczenie wykonania decyzjio zabezpieczeniu następuje na wniosek strony i polega na przyjęciuprzez organ podatkowy zabezpieczenia wykonania zobowiązaniawynikającego z tej decyzji wraz z odsetkami za zwłokę w formieokreślonej w tym przepisie.

Wedle art. 33f § 1 Ordynacji podatkowej, strona może dowolniewybrać formę lub formy zabezpieczenia o których mowa w art. 33d § 2.Podatnik powinien poinformować organ podatkowy – z własnejinicjatywy lub najpóźniej na wezwanie organu podatkowego o formiezabezpieczenia wykonania zobowiązań podatkowych

W tej sprawie wniosek strony był skuteczny, gdyż został złożonyprzed wydaniem decyzji o zabezpieczeniu w trybie przepisów opostępowaniu egzekucyjnym w administracji, gdyż zgodnie z art. 33d §4 Ordynacji podatkowej, jeżeli wniosek o zabezpieczenie w formieokreślonej w § 2 złożono po ustanowieniu zabezpieczenia w trybieprzepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zakreszabezpieczenia ustanowionego w trybie przepisów o postępowaniuegzekucyjnym w administracji uchyla się lub zmienia w zakresieprzyjętego zabezpieczenia.

Zgodnie z wymienionymi powyżej przepisami okoliczność, czy bankudzielający gwarancji bankowej znajduje się na terenie właściwościmiejscowej przyjmującego zabezpieczenie organu podatkowego – nie maznaczenia dla możliwości zgodnego z prawem przyjęcia tej gwarancji.

W związku z powyższym organ pierwszej instancji nie miałpodstaw do odmowy przyjęcia wnioskowanego zabezpieczenia.Wnoszę zatem jak na wstępie.

Podpis

20. Odwołanie od decyzji W toku postępowania podatkowego organ podatkowy pierwszej

instancji ustalił stan faktyczny, z którego w sposób niewątpliwywynikało, że prezes spółki kapitałowej „X” jest od 30 lat bliskimznajomym prezesa spółki kapitałowej „Y”; obydwaj prezesi często sięspotykają, w trakcie tych spotkań omawiają i planują działalnośćprowadzonych przez siebie niezależnych formalnie podmiotów. Zdaniemorganu podatkowego - w postaci Naczelnika Urzędu Skarbowego w G.,stosunki towarzyskie łączące kierujących spółkami prezesów zarządówspółek „X” oraz „Y” miały wpływ na ceny w transakcjach dokonywanychw roku podatkowym 2009 pomiędzy tymi spółkami. Wobec powyższegoNaczelnik Urzędu Skarbowego w G. wydał w stosunku do spółkikapitałowej „X” decyzję określającą wysokość zobowiązaniapodatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2009 r., wktórej oszacował dochody spółki kapitałowej „X” na podstawie art. 11ust. 4 i 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym odosób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Sporządzić odwołanie od wyżej wymienionej decyzji do podatkowegoorganu odwoławczego.

„X” spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąZ siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim(adres)

Reprezentowana przez pełnomocnika:Imię nazwiskoNr wpisu adres do doręczeń

Do Dyrektora Izby Skarbowej w G (adres)

za pośrednictwemNaczelnika Urzędu SkarbowegoW G(adres)

ODWOŁANIENa podstawie art. 127, art. 220, art. 223 § 1 i 2, ustawy z

dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa26, działając jakopełnomocnik „X” sp. z o.o., jako jej pełnomocnik (pełnomocnictwo wzałączeniu) składam odwołanie od decyzji Naczelnika UrzęduSkarbowego w G z dnia 15 lipca 2010 r. (sygn.) w sprawie podatkudochodowego od osób prawnych za 2009 rok, określającej spółce „X”zobowiązanie podatkowe w wysokości 150.000, czyli wyższej odzadeklarowanej o 50.00 zł. Zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie:- art. 11 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatkudochodowym od osób prawnych, przez błędne przyjęcie istnieniaokreślonych w tych przepisach powiązań pomiędzy prezesami spółek „X”sp. z o.o., i „Y” sp. z o.o. - art. 11 ust. 1 i art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowymod osób prawnych – przez określenie dochodów spółki X w drodzeoszacowania, bez wykazania wpływu rzekomych powiązań na warunkitransakcji między spółkami „X” i „Y”

Art. 122, art. 187 § 1, art. 191 Ordynacji podatkowej

UZASADNIENIEI. Stan faktyczny(…)II. Uzasadnienie zarzutów i żądania

1. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gorzowie Wielkopolskim błędnieprzyjął istnienie pomiędzy prezesami spółek „X” i „Y” powiązań,stanowiących jedną z przesłanek dla określenia dochodów spółki„X” w drodze oszacowania. Definicję takich powiązań określa art. 11 ustawy o podatkudochodowym od osób prawnych. Mogą to być powiązania rodzinne,gospodarcze bądź kapitałowe lub wynikające ze stosunku pracymiedzy osobami pełniącymi funkcje zarządzające, nadzorcze lubkontrolne u podatników.

Postanowienia art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osóbprawny wkraczają w konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej(art. 20 Konstytucji RP). W związku z tym powinny być oneinterpretowane w sposób ścisły (wyrok). Nie można zatem uznać,że do takich powiązań zaliczają się kontakty towarzyskieznajomych prezesów. Naczelnik Urzędu Skarbowego w G nie miałwięc podstaw do oszacowania dochodów spółki „X”.

2. Poza tym określenie dochodów i należnego podatku orazprzypisanie dochodów hipotecznych wymaga wykazania (oprócz


powiązań określonych w art. 11 ustawy o podatku dochodowym odosób prawnych

1) ustalone lub narzucone warunki miedzy podmiotami powiązanymiróżnią się od warunków, jakie ustaliłyby między sobąniezależne podmioty; oraz

2) podatnik nie osiągnął dochodów lub osiągnął dochody niższe odtych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby powiązania z innymipodmiotami nie istniały; oraz

3) miedzy istnieniem powiązań a ustaleniem lub narzuceniemwarunków różniących się od warunków, jakie ustaliłyby międzysobą niezależne podmioty, oraz niewykazywaniem odpowiednichdochodów przez podatnika istnieje związek przyczynowy (tak: R.Krasnodębski „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz",praca zbiorowa, LexisNexis. Warszawa 2007 r., komentarz do art.11).

Przesłanki zawarte w art. 11 ustawy o podatku dochodowym odosób prawnych, muszą zaistnieć kumulatywnie (wyrok NSA z 20października 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 905/96). Samowystępowanie powiązań gospodarczych nie może rodzić ujemnychskutków podatkowych dla podmiotów powiązanych, nawet jeślijeden z nich korzystał ze szczególnych ulg w podatkudochodowym. Kontakty handlowe między takimi powiązanymipodmiotami nie muszą mieć na celu unikania lub ograniczeniaopodatkowania, a mogą mieć na celu np. wyłącznie obniżeniekosztów działalności. (wyrok NSA z dnia 16 lutego 2000 r.,sygn. akt I SA/Gd 790/99). Możliwość określenia wysokości cenza wykonanie danego świadczenia wymaga zatem ustalenia iwykazania przez organy podatkowe istnienia powiązań ocharakterze rodzinnym, kapitałowym, majątkowym lub wynikającymze stosunku pracy między osobami pełniącymi funkcjezarządzające, nadzorcze lub kontrolne u podatników orazwykazania, że ten związek ma wpływ na określenie ceny (wyrokNSA z 4 marca 1998 r., sygn. akt SA/Sz 647/97). W sytuacji,gdy podmioty są rzeczywiście powiązane organy muszą wykazać,że warunki transakcji ustalone między podmiotami powiązanymiwarunki transakcji odbiegają od tych, jakie ustaliłyby międzysobą podmioty niezależne.Tak więc ciężar dowodu wykazania wszystkich przesłanek z art.11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych orazzachodzących pomiędzy nimi zależności przyczynowo skutkowychspoczywa na organie (tak np.: A. Huchla „Podatek dochodowy od osóbprawnych - komentarz", LexisNexis, Warszawa 2003 r., komentarz doart. 11).

3. Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w G z dnia 15 lipca 2010 r. (sygn) została wydana z naruszeniem zasady prawdy

obiektywnej, przewidzianej w art. 122 Ordynacji podatkowej, nakazującej organowi podatkowemu podjęcie wszelkich działań niezbędnych do wyjaśnienia danego stanu faktycznego. Organ podatkowy ma więc obowiązek podjęcia z urzędu wszelkich działań, niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia wszelkich okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy podatkowej. (por. B. Brzeziński, M. Kalinowski, M. Masternak, A. Olesińska„Ordynacja podatkowa. Komentarz", Toruń 2002 r., str. 426). NaczelnikUrzędu Skarbowego w g nie dopełnil tych obowiązków, tym samymnaruszając art. 187 Ordynacji podatkowej, nakazujący organowiw sposób wyczerpujący organowi podatkowemu zebrać i w sposóbwyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy, a przez to iart. 191 Ordynacji podatkowej, nakazujący organowi podatkowemuocenianie na podstawie całego materiału dowodowego(wszechstronnie i wyczerpująco), czy dana okoliczność zostałaudowodniona.

W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.Załączniki:

1) pełnomocnictwo z dnia 19 lipca 2010 r.;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł);3) aktualny odpis z KRS „X” Sp. z o.o.;4) kopie faktur dokumentujących transakcje między spółkami „X” i

„Y”.

Podpis

21. Odwołanie od decyzji Podmioty krajowe, w postaci spółek z ograniczoną

odpowiedzialnością: „X”, „Y”, „Z” tworzą Podatkową Grupę Kapitałową„A”, zgodnie z art. 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatkudochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 zezm.). W toku postępowania podatkowego wszczętego i prowadzonego wstosunku do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „X” wprzedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2009 r.Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. ustalił stan faktyczny, z któregoniewątpliwie wynikało, że spółka z ograniczoną odpowiedzialnością„X” posiada bezpośredni 95 % udział w kapitale zakładowym spółkiz ograniczoną odpowiedzialnością „Y” oraz spółki z ograniczonąodpowiedzialnością „Z”, a wymienione powiązania kapitałowe tychpodmiotów mają istotny wpływ na ceny przeprowadzanych pomiędzy nimitransakcji.Wobec powyższego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. wydał w stosunkudo spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „X” decyzję o określeniuwysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osóbprawnych za 2009 r., w której oszacował dochód spółki „X” napodstawie art. 11 ust. 4 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osóbprawnych.

Sporządź odwołanie od wyżej wymienionej decyzji.

X., dnia 10 sierpnia 2011 r.Strona skarżąca:„X” sp. z o.o. w X.(NIP, adres)

reprezentowana przezJana Kowalskiegodoradcę podatkowego nr Adres do doręczeń:

Do Dyrektora Izby Skarbowejw Xul. Xxx-xxx X

za pośrednictwem:Naczelnika Urzędu Skarbowegow Xul. Xxx-xxx X

ODWOŁANIE

Na podstawie art. 127, art. 220 i art. 223, § l i § 2 pkt lustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.z 2005 r. Nr 8, póz. 60, z późn. zm.), działając w imieniu „X" Sp.z.o.o., jako jej pełnomocnik (pełnomocnictwo w załączeniu), składamodwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w X z dnia 10września 2010 r. (nr XXX) w sprawie określenia podatku dochodowegood osób prawnych za 2009 rok.

Ww. decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa, amianowicie z naruszeniem art. 11 ust. 4 w zw. z ust. 8 ustawy z dnia15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U.z 2000 r., Nr 54, poz. 654, ze zm.) - przez niewłaściwezastosowanie.

W związku z powyższym wnoszę o uchylenie zaskarżonej decyzji wcałości i umorzenie postępowania w sprawie.

UzasadnienieI. Stan faktyczny.……………………………………………………

II. Zarzuty materialnoprawne i zarzut proceduralny.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w X błędnie zastosował art. 11 ust. 4ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osóbprawnych do dochodów spółki „X". Tymczasem dzięki utworzeniupodatkowej grupy kapitałowej spółki tworzące tę grupę mogą wrozliczeniach dokonywanych między sobą stosować ceny odbiegające odtych, które obowiązują na rynku (tj. odbiegające od cen rynkowych).Zgodnie bowiem z wyraźnym przepisem art. 11 ust. 8, do podatkowychgrup kapitałowych nie stosuje się przepisu art. 11 ust. 4 -przepisów przewidujących możliwość szacowania przez organ podatkowydochodu w przypadku istnienia związków między podmiotami krajowymi.

Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w X. z dnia 10 września 2010r. (nr XXX) została wydana z naruszeniem wspomnianych przepisów ijako wadliwa powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego.


Załączniki:1) pełnomocnictwo z dnia 11 września 2010 r.;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł);3) aktualny odpis z KRS „X" Sp. z o.o.

(podpis)Jan Kowalskidoradca podatkowy nr XXX

22. Odwołanie od decyzji organu pierwszej instancjiAgencja Ochrony X Sp. z.o.o. z siedzibą w Y. prowadzi działalność

gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia, usług monitoringu orazkonwojowania. Przeprowadzona w spółce kontrola podatkowa wykazałanieprawidłowości w zakresie ewidencjonowania zdarzeń gospodarczychw prowadzonych przez spółkę księgach handlowych. Polegały one natym, że wynagrodzenia wypłacane niektórym pracownikom nie byływykazywane w tych księgach, a nadto spółka, jako płatnik, niepobrała i nie odprowadziła zaliczek na podatek dochodowy od osóbfizycznych należny od wypłaconych wynagrodzeń oraz składek naubezpieczenie społeczne. Wydając decyzję o odpowiedzialnościpodatkowej spółki za niepobrany i nieodprowadzony podatek odwynagrodzeń wypłaconych zatrudnionym przez spółkę pracownikom, organpodatkowy pierwszej instancji ustaleń w podanym wyżej zakresiedokonał wyłącznie na podstawie zeznań, przesłuchanych w charakterzeświadków pracowników spółki, którym wypłacono przedmiotowewynagrodzenia. Ustalenia te dotyczyły też kwot wynagrodzeń, którychwysokość obliczono „ubruttowiając” zeznane przez pracowników kwotywypłaconych im „do ręki” wynagrodzeń.

Sporządź odwołanie od decyzji organu podatkowego pierwszejinstancji.

X., dnia 10 września 2011 r.Strona skarżąca:„Agencja Ochrony X” sp. z o.o.(NIP, adres)


Do Dyrektora Izby Skarbowejw Xul. Xxx-xxx X

za pośrednictwem:Naczelnika Urzędu Skarbowego

w Xul. Xxx-xxx X

ODWOŁANIE

Na podstawie art. 127, art. 220 i art. 223, § l i § 2 pkt l ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa , (tj. Dz.U. z 2005r. Nr 8, póz. 60, z późn. zm. - zwanej dalej: „Ordynacjąpodatkową"), działając w imieniu „Agencji i Ochrony X" Sp. z.o.o.,jako jej pełnomocnik (pełnomocnictwo w załączeniu), składamodwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w X. z dnia 5września 2010 r. (nr XXX) w sprawie odpowiedzialności podatkowejAgencji Ochrony X" Sp. z.o.o. za niepobrany i nieodprowadzonypodatek od wynagrodzeń wypłaconych zatrudnionym przez spółkępracownikom w 2009 r.

Ww. decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa, amianowicie z naruszeniem art. 122, art. 180, art.187 § l orazart.191 w zw. z art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej - poprzeznieustalenie i w konsekwencji nieuwzględnienie istotnych dlarozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych.

Z uwagi na powyższe zarzuty, wnoszę o uchylenie zaskarżonejdecyzji w całości i umorzenie postępowania w sprawie.


II. Zarzuty materialnoprawne i zarzut proceduralny.

Zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osobafizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadającaosobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawapodatkowego do obliczania i pobrania od podatnika podatku iwpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 30 § l Ordynacji podatkowej płatnik, który niewykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatekniepobrany lub podatek pobrany a nie wpłacony. Przepisu tego niestosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżelipodatek nie został pobrany z winy podatnika. W tych przypadkachorgan podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika -zgodnie z art. 30 § 5 Ordynacji podatkowej. Odpowiedzialnośćpłatnika wyłącza jedynie wina podatnika, zaś ustalić ją musi organpodatkowy w prowadzonym postępowaniu podatkowym. Działaniemzawinionym przez podatnika, którego skutkiem jest niepobranie

podatku przez płatnika jest m.in. fałszowane, ukrywanie informacjirzutujących na wysokość podstawy opodatkowania albo stawkipodatkowej. Stwierdzenie winy podatnika uwalnia płatnika ododpowiedzialności. Organ w takim przypadku jest zobowiązany dowydania decyzji o odpowiedzialności podatnika.

Wskazać należy iż obowiązki płatnika mają charakterinstrumentalny, zaś rola płatnika sprowadza się do ustalenia iodprowadzenia na rzecz właściwego organu należności podatkowych. Oistnieniu zobowiązania decyduje prawnopodatkowy stan faktycznyrodzący obowiązek podatkowy. Tak więc należy biorąc pod uwagęodpowiedzialność płatnika za niepobrany podatek, należy mieć nauwadze, poza wypełnieniem przez niego ustawowych obowiązków, równieżfakt czy w dacie zaniechania czynności istniało zobowiązaniepodatkowe. Zauważyć należy, iż płatnik nie płaci własnegozobowiązania podatkowego, ponosi zaś odpowiedzialność za to, copowinien zapłacić podatnik. Organ podatkowy w niniejszej sprawieninie wyjaśnił zaś czy podatnik musiał zapłacić podatek.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych podkreślićtrzeba, iż zobowiązanie płatnika nie jest oderwane od zobowiązaniapodatnika, a odpowiedzialność płatnika ma charakter odszkodowawczy igwarancyjny. Obciążony podatkiem jest podatnik, a rola płatnikapolega na dopełnieniu czynności wskazanych w art. 8 Ordynacjipodatkowej, jeśli obowiązek zapłaty podatku nie został zrealizowanyprzez podatnika. Jeżeli natomiast podatek został zapłacony przezpodatnika, świadczenie płatnika, jeśli zostałoby spełnione, miałobywszystkie cechy świadczenia, które nie było należne. W niniejszejsprawie nie zostało wskazane czy podatnicy sami zapłacili należnepodatki.

Ostatecznie podnieść należy, że wydanie decyzji oodpowiedzialności podatkowej powinno zostać poprzedzonepostępowaniem podatkowym, które doprowadzi do ustalenia, jaka kwotanależności i z tytułu jakich należności podatkowych obciąża płatnikaoraz czy nie zachodzą okoliczności uwalniające płatnika ododpowiedzialności. W przedmiotowej sprawie nie zostały zbadanewystarczająco okoliczności faktyczne m.in. czy winy za niedobraniepodatku nie ponoszą w tej sprawie sami podatnicy.

W związku z powyższym w niniejszej sprawie doszło do naruszeniaprzepisów postępowania poprzez błędne ustalenie stanu faktycznegosprawy i dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. Zeznaniaświadków w przedmiotowej sprawie nie stanowią materiały dowodowegowystarczającego do podjęcia rozstrzygnięcia. Ocena tego materiałudokonana przez organy podatkowe ewidentnie przekraczała graniceswobodnej oceny dowodów. Nie dopuszczalne jest odmawianie niektórymdowodom wiarygodności, nie wyjaśniając przy tym przesłanek dotakiego działania.


Załączniki:1) pełnomocnictwo z dnia 10 września 2010 r.;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł);3) aktualny odpis z KRS „Agencja Ochrony X" Sp. z o.o.


23. Skarga o wznowienie postępowania sądowego W następstwie skargi kasacyjnej wniesionej przez Dyrektora Izby

Skarbowej, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sąduadministracyjnego pierwszej instancji oraz oddalił skargę podatnika.W swym wyroku NSA dokonał oceny prawnej uprawnienia podatnika dooprocentowania nadpłaty w części przypadającej na nienależnieuiszczone odsetki za zwłokę od należności podatkowej, w oparciu oart. 71 § 1 pkt 1 i art. 77 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, wedługstanu prawnego obowiązującego do dnia 4 czerwca 2001 r. Sąd uznał,że oprocentowanie takie nie przysługuje, bowiem w stanie prawnymobowiązującym we wskazanym okresie brak było podstawy prawnej dozwrotu oprocentowania od nienależnie uiszczonych odsetek.Wskazane przepisy zostały następnie uznane za niezgodne zKonstytucją RP przez Trybunał Konstytucyjny.

Proszę sporządzić skargę o wznowienie postępowaniasądowoadministracyjnego.

X., dnia 10 sierpnia 2011 r.Skarżący:X.(adres)


Do Naczelnego SąduAdministracyjnegoul. Jasna 600-013 Warszawa

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej w X(adres)

Syng. Akt. XXXWartość przedmiotu sporu: XXX

SKARGAo wznowienie postępowania

Na podstawie art. 272 § l oraz art. 275 i art. 277 ustawy zdnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi (Dz.U. Nr 153, póz. 1270, z późn. zm. - zwanejdalej: „Prawem o postępowaniu przed sądami administracyjnymi"),działając w imieniu skarżącego X, jako jego pełnomocnik(pełnomocnictwo w załączeniu), składam skargę o wznowieniepostępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Naczelnego SaduAdministracyjnego z dnia 1 lipca 2010 r. (sygn. akt XXX) uchylającymwyrok sądu administracyjnego pierwszej instancji oraz oddalającyskargę skarżącego podatnika – z uwagi, że Trybunał Konstytucyjnyorzekł o niezgodności z Konstytucją aktu normatywnego, na podstawiektórego zostało wydane powyższe orzeczenie NSA.

W związku z powyższym wnoszę o:1. wznowienie postępowania zakończonego powyższym wyrokiem oraz ojego zmianę i oddalenie skargi kasacyjnej wniesionej przez DyrektoraIzby Skarbowej w X.;2. zasądzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w X. na rzecz Skarżącegokosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwa procesowego, wedługnorm przepisanych


II. Uzasadnienie konieczności wznowienia postępowania.

Wskazane w stanie faktycznym przepisy zostały uznane przez TrybunałKonstytucyjny za niezgodne z Konstytucją RP. W wyroku TrybunałuKonstytucyjnego z dnia 21 lipca 2010 r. (sygn. akt SK 21/08)

uznał on, iż pozbawienie podatnika oprocentowania od kwoty wpłaconejna poczet odsetek za zwłokę od nienależnej zaległości podatkowejuiszczonej na podstawie niezgodnej z prawem decyzji podatkowejnarusza Konstytucję. W związku z tym orzekł, że art. 72 § l pkt l wzwiązku z art. 77 § l i § 2 pkt l ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym do 4 czerwca 2001r., w zakresie, w jakim przepis ten przez uznanie za nadpłatę kwotynadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku z pominięciem kwotynienależnie zapłaconych odsetek za zwłokę, pozbawia podatnikaoprocentowania od kwoty wpłaconej na poczet odsetek za zwłokę odnienależnej zaległości podatkowej uiszczonej na podstawie niezgodnejz prawem decyzji podatkowej, jest niezgodny z art. 77 ust. l orazart. 64 ust. l w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Art. 272 § l Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi stanowi, iż można żądać wznowienia postępowania wprzypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktunormatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą, napodstawie którego zostało wydane orzeczenie. W przedmiotowej sprawieNSA orzekał, biorąc pod uwagę przepisy art. 72 § 1 pkt 1 w związku zart. 77 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Przepisy te zaśzostały uzanse przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne zKonstytucją RP. Tak więc istnieje podstawa prawna do wznowieniapostępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem NSA.


Załączniki:1. pełnomocnictwo z dnia xxx;2. dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;3. odpis skargi o wznowienie z załącznikami;4. dowód uiszczenia wpisu od skargi o wznowienie postępowania.


24. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnegoPodatnik, prowadzący działalność gospodarczą, wystąpił do organu

podatkowego pierwszej instancji o umorzenie zaległości podatkowych ztytułu podatku dochodowego, w ramach pomocy na zatrudnienie.Wskazany organ podatkowy odmówił udzielenia ulgi podatkowej,motywując to brakiem przesłanek do umorzenia zaległości podatkowych,przewidzianych w art. 67 a Ordynacji podatkowej.Analogiczne stanowisko zajął podatkowy organ odwoławczy,stwierdzając, że w wypadku wniosku podatnika, prowadzącegodziałalność gospodarczą, o udzielenie ulgi podatkowej, ma

zastosowanie zarówno art. 67 b jak też art. 67 a Ordynacjipodatkowej, a więc i przesłanki ważnego interesu podatnika lubinteresu publicznego, a nie tylko pierwszy z wymienionych przepisów.

Sporządź skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.



Do Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w X.(adres)


Za pośrednictwem:Dyrektora Izby Skarbowej w X.(adres)

Wartość przedmiotu sporu: X złWpis stosunkowy: X zł

SKARGANa podstawie art. 3 § l i § 2 pkt l, art. 50 § l, art. 51, art.

52 § l, art. 53 § l i art. 54 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U, Nr153, poz. 1270, z późn, zm.), działając w imieniu Skarżącego, X,jako jego pełnomocnik (odpis pełnomocnictwa w załączeniu), składamskargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w X z dnia 10 lipca 2010r. (nr XXX), utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu SkarbowegoX z dnia 10 maja 2010 r. (nr XXX) odmawiająca umorzenia Skarżącemuzaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego, w ramach pomocyna zatrudnienie.

Powołane powyżej decyzje zostały wydane z naruszeniem prawa, aw szczególności z naruszeniem:

1. art. 67a i art. 67b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -Ordynacja podatkowa (zwana dalej: „Ordynacja podatkowa") -przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;

2. art. 169 § l i 123 § 1 Ordynacji podatkowej - poprzezniezapełnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu;

3. art. 120, art. 121, art. 122, art. 187 i art. 191 Ordynacjipodatkowej – poprzez naruszenie zasady legalizmu, zasadybudzenia zaufania do organów podatkowych i zasady prawdyobiektywnej;

4. art. 124 i art. 210 § 1 pkt 4 i 6 oraz art. 210 § 4 Ordynacjipodatkowe] - poprzez brak prawidłowego podania podstawy prawnejdecyzji i brak prawidłowego uzasadnienia zasadności przesłanek,którymi organy kierowały się przy załatwieniu sprawy.

Wnoszę o:- uchylenie w całości decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w X z dnia 10lipca 2010 r. (nr XXX) oraz decyzji organu I instancji;- zasadzenie kosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwaprocesowego, według norm prawem przewidzianych.

I. Stan faktyczny.……………………………………………………

II. Zarzuty.

W przedmiotowej sprawie organy podatkowe dokonały błędnejwykładni art. 67a i art. 67b Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art.67b Ordynacji podatkowej organ podatkowy na wniosek podatnikaprowadzącego działalność gospodarczą może udzielać ulg w spłaciezobowiązań podatkowych określonych w art. 67a, ale bez warunkówzawartych w tym przepisie. Przepis art. 67b odsyła bowiem dorodzajów ulg określonych w art. 67a, lecz już nie do przesłanek ichstosowania. Przepis art. 67a Ordynacji podatkowej określa rodzajeulg w spłacie zobowiązań podatkowych, natomiast przepis art. 67bwskazuje trzy tryby udzielania ulg podmiotom prowadzącym działalnośćgospodarcza. Tak więc art. 67a Ordynacji podatkowej określa tylkorodzaje ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, a nie sposób ichudzielania, w tym przesłanki dla zastosowania ulg dlaprzedsiębiorców.

Zgodnie z art. 123 § l Ordynacji podatkowej organ prowadzącypostępowanie jest zobowiązany do zapewnienia stronom czynnegoudziału w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji doumożliwienia im wypowiedzenia się co do zebranych dowodów imateriałów oraz zgłoszonych żądań. W przedmiotowej sprawie powyżejwskazany przepis został ewidentnie naruszony - podatnik nie byłnawet wzywany do uzupełnienia wniosku o umorzenie zaległościpodatkowych. Jeśli organ podatkowy uznał, iż należy zbadać dodatkoweprzesłanki wymagane do wydania decyzji, powinien wezwać podatnika do

uzupełnienia wniosku, przedstawienia stosownych dokumentów luboświadczeń.

Dodatkowo skarżona decyzja została podjęta naruszającpodstawowe reguły postępowania. Zgodnie art. 122 Ordynacjipodatkowej organy podatkowe powinny ustalić w sposób nie budzącywątpliwości stan faktyczny sprawy, zaś zgodnie z art. 187 § lOrdynacji podatkowej, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i wsposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Jest toszczególnie ważne w przypadku, gdy organ podatkowy ma wydać decyzjęna zasadzie uznania administracyjnego. W przypadku takiej decyzjiorgan podatkowy zobowiązany jest też w sposób czytelny,umożliwiający kontrolę poszczególnych etapów rozumowania,zaprezentować wszystkie przesłanki faktyczne i interpretacyjneswojego wnioskowania w wydanej decyzji.

W związku z powyższym organy podatkowe ogóle nie ustaliły, czyw stanie faktycznym sprawy istnieją przesłanki pozwalającezastosowanie ulgi przewidzianej w art. 67a § l Ordynacji podatkowej.Nie zbadały sytuacji podatnika, jak również nie zbadał czy istniejeprzesłanka zastosowania ważnego interesu podatnika lub publicznego.

Dodatkowo, ograny podatkowe nie wskazały, które konkretnieprzepisy stanowiły podstawę prawną wydanych decyzji - musi ona byćpowołana dokładnie, ze wskazaniem mających zastosowanie w sprawieprzepisów zarówno prawa formalnego i materialnego.W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1) pełnomocnictwo;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł);3) dowód wpłaty wpisu od skargi;4) odpis niniejszej skargi.


25. Odwołanie od decyzji Podatnik jest kawalerem. Zamieszkuje w domu jednorodzinnym razem

ze swą córką oraz jej matką. W rocznym zeznaniu podatnik zawarłwniosek o opodatkowanie jego dochodów na zasadach przewidzianych dlaosób samotnie wychowujących dzieci, wywodząc swoje żądanie zbrzmienia definicji osoby samotnie wychowujących dzieci, zawartej wart. 6 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Wniosek podatnika nie został uwzględniony przez organ podatkowypierwszej instancji, gdyż uznano, że w rzeczywistości to podatnikwychowuje córkę wspólnie z jej matką, a więc nie samotnie.

Przygotuj odwołanie od decyzji organu podatkowego pierwszejinstancji.



Do Dyrektora Izby Skarbowej w X.(adres)

Za pośrednictwem:Naczelnika Urzędu Skarbowego w X(adres)

ODWOŁANIENa podstawie art. 127, art. 220 i art. 223 § 1 § 2 pkt 1 ustawy

z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm. - zwanej dalej: „Ordynacjąpodatkową”), działając w imieniu X na podstawie załączonegopełnomocnictwa, wnoszę odwołanie od decyzji Naczelnika UrzęduSkarbowego w X z dnia 10 lipca 2011 r. (nr XXX), określającejwysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osóbfizycznych za 2010 r.

Zaskarżonej decyzji i postanowieniu zarzucam naruszenieprzepisów art. 6 ust. 5 i ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. opodatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U z 2000 r. Nr 14,poz. 176, z późn zm.) poprzez niezastosowanie w związku znieuznaniem podatnika za „osobę samotnie wychowującą dziecko”.

Wnoszę o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i umorzeniepostępowania w sprawie.

UZASADNIENIEI. Stan faktyczny.……………………………………………………

II. Uzasadnienie zarzutów.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniemart. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych(obowiązującym w 2010 r.), od osób, o których mowa w art. 3 ust. 1,samotnie wychowujących w roku podatkowym dzieci:

1. małoletnie,2. bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami

otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,3. do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których

mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwiewyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lubszkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż RzeczpospolitaPolska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodówpodlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotęstanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawkipodatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, októrej mowa w art. 27 ust. l, z wyjątkiem renty rodzinnej

- podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosekwyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokościpodatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującejdzieci z uwzględnieniem art. 7, z tym że do sumy tych dochodów niewlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposóbzryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.Zgodnie zaś z art. 6 ust. 5 za osobę samotnie wychowującą dzieciuważa się jednego z rodziców albo opiekuna prawnego, jeżeli osoba tajest panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódka, rozwodnikiem alboosobą, w stosunku do której orzeczono separacje w rozumieniuodrębnych przepisów. Za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa sięrównież osobę pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonekzostał pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawieniawolności.

Powyżej wskazane przepisy wskazują krąg osób, które ze względuna swój stan cywilny mogą być uznane za samotnie wychowujące dzieci.Dokonując wykładni definicji osoby samotnie wychowującej dziecinależy uwzględnić wszystkie jej elementy. Zauważyć należy, iż statusosoby samotnie wychowującej dziecko jest powiązany ze stanemcywilnym danej osoby - stanowi to jedyne kryterium dla takiejkwalifikacji rodzica bądź opiekuna prawnego..

W związku z powyższym wniosek X o zastosowanie preferencyjnegosposobu opodatkowania dla osób samotnie wychowujących dziecipowinien zostać uwzględniony przez organ podatkowy pierwszejinstancji. Decyzja organu podatkowego została wydana z naruszeniemprzepisów i powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego.



Załączniki:l ) pełnomocnictwo;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł).

26. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnegoPodatnik, zatrudniony w spółce X, twierdzi, że otrzymał darowiznę

od wspólników tej spółki w postaci kwoty pieniężnej. Powołuje się natreść pisma, które on i pozostali pracownicy spółki otrzymali odosób fizycznych, będących głównymi udziałowcami spółki X. Z pismatego wynika, że wypłata świadczenia nastąpiła ze środkówstanowiących ich własność a nie własność pracodawcy podatnika(spółki X). Jako przyczynę wypłaty kwoty pieniężnej podatnikowi orazinnym pracownikom spółki X, wspólnicy podali dotychczasowy wkład ichpracy oraz przyczynienie się do sukcesu rynkowego spółki.Świadczenie to ma stanowić także zachętę do dalszego zaangażowaniapodatnika w proces integracji spółki.Podatnik uznał otrzymane świadczenie pieniężne za darowiznę i jakotakie zgłosił do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.Takiej oceny charakteru otrzymanego przez podatnika świadczenia zapośrednictwem zatrudniającej go spółki nie podzieliły organypodatkowe, stwierdzając, że świadczenie pieniężne uzyskane przezpodatnika stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przygotuj skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego w tejsprawie.



Do Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w X.(adres)

Strona przeciwna:

Dyrektor Izby Skarbowej w X(adres)

Za pośrednictwem:Dyrektora Izby Skarbowej w X.(adres)

Wpis stosunkowy: X złSKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § l, art. 52 § 1,art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawoo postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr153, póz. 1270 ze zm.), działając w imieniu X, jako jego pełnomocnik(pełnomocnictwo w załączeniu), wnoszę skargę na decyzje DyrektoraIzby Skarbowej w X z dnia 10 lipca 2011 r. (nr XXX) utrzymująca wmocy decyzje Dyrektora Urzędu Skarbowego w X z dnia 10 maja 2011 r.(nr XXX) o umorzeniu postępowania w przedmiocie podatku od spadków idarowizn.

Zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie przepisów prawa, a wszczególności naruszenie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osóbfizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w zw.art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku odspadków i darowizn (t.j.: Dz. U. z 2009 r. Nr 93 poz. 768) oraz art.888 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93) - poprzez błędną wykładnię i niewłaściwezastosowanie.Wnoszę o:- uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i decyzji organu Iinstancji;- zasadzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w X na rzecz Skarżącegokosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwa procesowego, wedługnorm prawem przepisanych.

I. Stan faktyczny.……………………………………………………

II. Zarzuty.Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o

podatku od spadków i darowizn, nabycie przez osoby fizycznewłasności rzeczy znajdujących się na terytorium RP lub prawmajątkowych wykonywanych na terytorium RP, tytułem darowizny,polecenia darczyńcy podlega podatkowi od spadków i darowizn. Tak

więc otrzymana przez X darowizna podlega opodatkowaniu podatkiem odspadków i darowizn.

W rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatkudochodowym od osób fizycznych nabycie w drodze spadku lub darowiznymajątku powoduje powstanie przychodu. Wskazać należy, że dochóduzyskany z takiej darowizny, jaka otrzymał X, podlega wyłączeniu odpodatku dochodowego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy opodatku dochodowym od osób fizycznych - dotyczy to przychoduuzyskanego np. w drodze spadku lub wykonania umowy darowizny.Przepis art. 2 ust. 1 pkt 3 ma na celu wyłączenie z opodatkowaniapodatkiem dochodowym przychodów, które podlegają podatkowi odspadków i darowizn.

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowiznydarczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzeczobdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny dokonanej narzecz X, była chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiejstrony. Uznać wiec należy, iż świadczenie otrzymane przez X, stanowidarowiznę, gdyż było nieodpłatne. Przedmiotowa czynność miała charakter darowizny, a nie byłaświadczeniem nieodpłatnym wynikającym - przesadza o tym zawarta natę okoliczność umowa.

Środki pieniężne otrzymane przez X nie będą podlegałyopodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zumowy wynika, że środki te zostały przekazane w formie darowizny ipodlegają przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W niniejszej sprawie darowizna otrzymana przez Skarżącego niema związku ze stosunkiem pracy, gdyż wypłata świadczenia nastąpiłaze środków stanowiących własność wspólników Spółki „X” a niewłasność pracodawcy X.

Otrzymana przez X darowizna podlega opodatkowaniu podatkiem odspadków od darowizn, nie zaś podatkiem dochodowym od osóbfizycznych. Tak wiec zaskarżona decyzja i decyzja organu I instancjisą wadliwe i powinny zostać wyeliminowane z obrotu prawnego.



(podpis)Jan Kowalski

doradca podatkowy nr XXX

27. Skarga kasacyjnaDyrektor Izby Skarbowej w M. utrzymał w mocy decyzję organu

pierwszej instancji w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialnościpłatnika, notariusza, z tytułu niepobranego i niewpłaconego podatkuod spadków i darowizn od umowy zniesienia współwłasności prawaużytkowania wieczystego oraz określenia wysokości tego podatku.Przed notariuszem w dniu 20 grudnia 2005 roku zawarto w formie aktunotarialnego umowę zmiany umowy spółki cywilnej i zniesieniawspólności prawa użytkowania wieczystego. W umowie tej dotychczasowiwspólnicy spółki cywilnej, Jacek B. i Marek O., zmienili umowę nanowo określając wniesione do spółki wkłady. Przed zmianą, prawoużytkowania wieczystego przysługiwało wspólnikom na prawachwspółwłasności łącznej 6 działek, o równych powierzchniach oraztakich samych wartościach rynkowych. W wyniku podziału zniesionowspólność w ten sposób, że Jacek B. nabył w całości prawoużytkowania wieczystego działek 1-3 oraz Marek O. nabył w całościprawo użytkowania wieczystego działek 4-6. Dyrektor Izby Skarbowej,wydając decyzję, przyjął stanowisko, że umową znoszącą wspólnośćużytkowania wieczystego Jacek B. nabył ponad swój udział ½ w prawieużytkowania wieczystego działek 1-3, a Marek O. nabył ponad swójudział ½ w prawie użytkowania wieczystego działek 4-6. Organ uznał,że w sprawie nastąpiło przekroczenie wartości we współwłasnościstanowiące podstawę opodatkowania w świetle art. 7 ust. 6 ustawyz dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z1997 roku, Nr 16 poz. 89 ze zm.). Płatnik z kolei nie zgadzając sięze stanowiskiem organów podatkowych uznał, że dotychczasowiwspólnicy nie osiągnęli nadwyżki ponad wartość dotychczasowychudziałów o czym mowa w art. 7 ust. 6 ustawy podatkowej. WSA skargęna opisaną powyżej decyzję Dyrektora Izby Skarbowej oddalił,podzielając argumentację organów podatkowych. Odpis wyroku wraz zuzasadnieniem doręczono stronie skarżącej w dniu 11 stycznia 2008toku.

Proszę sporządzić skargę kasacyjną do NSA od tego wyroku, wszczególności uwzględniając normy art. 1 ust. 1 pkt 4, art. 7 ust.6, oraz art. 18 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 rokuo podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 1997 roku, Nr 16 poz. 89ze zm.). Konstruując skargę kasacyjną, proszę uwzględnić zarównowymogi formalne przewidziane dla pisma w postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi oraz wymogi materialne przypisane tylko skardzekasacyjnej, jak również termin oraz tryb wnoszenia skargikasacyjnej.

X., dnia 10 lutego 2008 r.Skarżący:X.(adres)




Za pośrednictwem:Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w X(adres)


SKARGA KASACYJNANa podstawie art. 173, art. 174 pkt 1 i 2, art. 175 § 3 pkt 1

oraz art. 177 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo opostępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270, z późn. zm. - zwanej dalej w skrócie: „Prawem o postępowaniuprzed sądami administracyjnymi”) w imieniu Skarżącego X, napodstawie udzielonego mi pełnomocnictwa (załączone do niniejszejskargi kasacyjnej), zaskarżam w całości wyrok Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w X z dnia 10 grudnia 2007 r. (sygn. akt XXX),oddalający skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w X (nr XXX) wprzedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności płatnika (notariusza) ztytułu niedobranego i niewpłaconego podatku od spadków i darowizn.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam:1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wyniksprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a

mianowicie naruszenie: art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 141 §4, art.151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) Prawa opostępowaniu przed sądami administracyjnym - poprzez bezpodstawneoddalenie skargi, która zasługiwała na uwzględnienie, oraz poprzeznieuwzględnienie przy rozpatrywaniu sprawy i orzekaniu oraz wuzasadnieniu zaskarżonego wyroku faktu wynikającego z akt sprawy, iżstrony umowy o zniesienie wspólności użytkowania wieczystego 6działek, nie uzyskały w wyniku tej czynności żadnego przysporzeniaprzekraczającego wartością wartość udziałuwe współwłasności;2. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię iniewłaściwe zastosowanie, w rozumieniu art. 174 pkt 1 Prawa opostępowaniu przed sądami administracyjnymi, a mianowicienaruszenie: art. 1 ust. 1 pkt 4, art. 7 ust. 6 oraz art. 18 ust. 1 iust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków idarowizn (Dz. U. z 1997 r. Nr 16, poz. 89, ze zm.); WSA w wynikubłędnej wykładni art. 7 ust. 6 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r.bezzasadnie przyjął, iż strony umowy o zniesienie wspólnościużytkowania wieczystego 6 działek, dokonując tego zniesienia w takisposób, że każdej z nich przypadły w całości po 3 działki, ogółem owartości jednakowej, uzyskują mimo wszystko nieodpłatneprzysporzenie, o którym mowa w tym przepisie, powodujące powstaniezobowiązaniaw podatku od spadków i darowizn u każdej ze stron i powodującekonieczność obliczenia podstawy wymiarowej, pobrania podatku orazodprowadzenia go przez płatnika, zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 iust. 2 ustawy.

Wnioskuję o:1. uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie

sprawy do ponownego rozpoznania;2. zasądzenie na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania


UZASADNIENIE

I. Stan faktyczny.……………………………………………………

II. Zarzuty

W przedmiotowej sprawie, pomimo iż nastąpiło nieodpłatnezniesienie wspólności użytkowania wieczystego, lecz mimo tego wanalizowanym stanie faktycznym, nie mógł mieć zastosowania art. 7

ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn, wskazujący nakonieczność ustalenia podstawy wymiarowej w tym podatku.

Analiza materiału zawartego w aktach sprawy prowadzi downiosku, iż w wyniku zawarcia umowy przed notariuszem zmienionoumowę spółki i zniesiono wspólność prawa użytkowania wieczystego.Nie nastąpiło jednak w ten sposób przysporzenie majątkowe po stroniewspólników dwuosobowej spółki cywilnej. Umowa ta zniosładotychczasową wspólność łączną prawa użytkowania wieczystego działekgruntu. Skutkiem tego do majątku wspólników spółki cywilnejprzestało należeć prawo użytkowania wieczystego 6 niezabudowanychdziałek gruntu. Wyłączenie z majątku wspólników prawa użytkowaniawieczystego działek gruntu przysługującego w ramach spółki cywilnejna zasadzie wspólności łącznej spowodowało, iż prawo użytkowaniawieczystego od tego momentu przysługiwało odrębnie obu wspólnikom wrównych udziałach na zasadach wspólności w częściach ułamkowej. Znosząc wspólność łączną przysługującego Spólnikom prawa użytkowaniawieczystego, ustanowiono w akcie notarialnym wspólność prawaużytkowania wieczystego na zasadach wspólności w częściachułamkowych, w takich samych częściach po 1/2. - tak jak to miałomiejsce przed dokonaniem tej czynności. Dodatkowo czynność prawna, wwyniku której ustanowiono wspólność prawa użytkowania wieczystego nazasadach wspólności w częściach ułamkowych, dotyczyła prawaużytkowania wieczystego tych samych działek gruntu, które objętebyły prawem użytkowania wieczystego.

Zniesienie wspólności prawa użytkowania wieczystego skutkującetym, że każdy ze wspólników nabył w całości prawa użytkowaniawieczystego 3 działek zachowując dotychczasowe proporcje we wspólnymprawie użytkowania wieczystego oraz dotychczasowej ich wartościrynkowej nie skutkuje przysporzeniem majątkowym. Tak więc nie mógłmieć zastosowania art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków idarowizn, wskazujący na konieczność obliczenia podstawy wymiarowejprzez płatnika, a w konsekwencji pobrania tego podatku orazodprowadzenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

W wyniku przedmiotowego zniesienia wspólności użytkowaniawieczystego nastąpiło nabycie przez jednego ze współużytkownikówprawa użytkowania wieczystego, lecz jego wartość nie przekroczyłaudziału przed zniesieniem współużytkowania wieczystego - należy więcuznać, że nie wystąpiła nadwyżka stanowiąca podstawę opodatkowania.

W związku z powyższym organy podatkowe nie wyjaśniły, dlaczegoustanowienie dla poszczególnych działek gruntu odrębnych ksiągwieczystych spowodowało, że jeden ze wspólników, w wyniku zniesieniawspólności użytkowania wieczystego, nabył to prawo w wartościprzekraczającej wartość udziału sprzed zniesienia wspólnego prawa wodniesieniu do objętych przez niego działek. Dodatkowo, niewyjaśniono, dlaczego dzięki takiej samej czynności również wspólniknabył prawo o wartości przekraczającej wartość swego udziału sprzed

zniesienia wspólności prawa użytkowania wieczystego w odniesieniu doobjętych przez niego działek gruntu.

Tak więc, czynność nieodpłatnego zniesienia wspólności prawaużytkowania wieczystego graniczących ze sobą działek gruntu niepodlega podatkowi od spadków i darowizn

Równocześnie należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie WSAnaruszył art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, gdyż nie było przesłanek do oddalenia skargi -skarga była zasadna.

W związku z powyższym wyrok WSA jest wadliwy i powinien zostaćwyeliminowany z obrotu prawnego.




28. Zażalenie na postanowienieW dniu 15 listopada 2010 roku, Jan M. syn Janiny M., działając

jako jej pełnomocnik na podstawie pełnomocnictwa ogólnego, wniósł wsiedzibie WSA skargę na decyzję SKO wydaną wobec Janiny M. wprzedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 rok. Do skargidołączono pełnomocnictwo oraz wniosek o przyznanie podatnikowi –Janinie M. prawa pomocy w zakresie zwolnienia od wpisu od skargi,podpisany przez pełnomocnika. Z uwagi na okoliczność, że wniosek niebył złożony na urzędowym formularzu, przewodniczący wydziałudziałając na podstawie art. 49 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z2002 roku Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej u.p.p.s.a. w związku zart. 252 § 2 tej ustawy, wezwał pełnomocnika do złożenia przezstronę wniosku o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu,według ustalonego wzoru. W następstwie tego, Jan M. jako pełnomocnikJaniny M. uzupełnił wskazany powyżej brak poprzez wypełnienie,podpisanie oraz złożenie w siedzibie WSA dokumentu formularza,z zachowaniem ustawowego terminu. WSA postanowieniem z dnia 11stycznia 2011 roku, pozostawił wniosek o przyznanie prawa pomocy bezrozpoznania, wskazując jako podstawę art. 49 § 2 u.p.p.s.a. orazargumentując, że strona nie uzupełniła, mimo wezwania, wnioskuo przyznanie prawa pomocy, gdyż urzędowy formularz wniosku został

podpisany przez pełnomocnika, a nie bezpośrednio przez stronę. Odpispostanowienia został doręczony pełnomocnikowi w dniu 31 stycznia2011 roku.

Proszę sporządzić zażalenie na postanowienie WSA z dnia 11stycznia 2011 roku, z uwzględnieniem trybu wnoszenia tego pisma wpostępowaniu przed sądami administracyjnymi, ustawowych elementówkonstrukcyjnych zażalenia jako pisma w postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi oraz terminu, w jakim to pismo powinno zostaćwniesione. Jednocześnie proszę odnieść się do kwestii zasadnościargumentacji WSA w zakresie wypełnienia oraz podpisania urzędowegoformularza wniosku o przyznanie prawa pomocy przez pełnomocnikastrony.

X., dnia 10 lutego 2008 r.Skarżący:Janina M.(adres)






Syng. Akt. XXX

ZAŻALENIENa podstawie art. 49 § 2 i art. 227 § 1 ustawy z 30 sierpnia

2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz.U.Nr 153, poz. 1270, z późn. zm. – zwana dalej „Prawem o postępowaniuprzed sądami administracyjnymi”), w imieniu Skarżącej Janiny M., na

podstawie udzielonego mi pełnomocnictwa (pełnomocnictwo wzałączeniu), zaskarżam w całości postanowienie Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w X z dnia 11 stycznia 2011 roku o pozostawieniuwniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisów art.34, art. 39 pkt 1, art. 257 i art. 49 § 2 i § 3 w zw. z art. 252 §2, a także art. 54 § 1 Prawa o postępowaniu przed sadamiadministracyjnymi.

Wnoszę w związku z powyższym o uchylenie zaskarżonegopostanowienia.

UZASADNIENIE

(opis stanu faktycznego)

Jak wskazano w powyżej opisanym stanie faktycznym pełnomocnikSkarżącej, Pan Jan M. złożył w WSA w X pełnomocnictwo ogólne razemze skargą - był więc umocowany do reprezentowania Skarżącej wpostępowaniu sądowo-administracyjnym. Art. 35 § 1 Prawa opostępowaniu przed sadami administracyjnymi stanowi iżpełnomocnikiem strony może być np. zstępny strony. Nie zawiera onożadnych ograniczeń dotyczących zakresu pełnomocnictwa w tympostępowaniu. W związku z czym nie istnieją prawne przeszkody, abypełnomocnik strony mógł podpisać w imieniu strony wniosek oprzyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu.

Zasad ogólna (art. 34 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi) stanowi, iż strona w postępowaniu sądowo-administracyjnym może działać osobiście lub przez pełnomocników.Wskazując zaś art. 39 pkt l tej ustawy podkreślić należy iżpełnomocnictwo ogólne lub do prowadzenia poszczególnych sprawobejmuje z mocy samego prawa umocowanie do wszystkich łączących sięze sprawą czynności w postępowaniu

Powyższe potwierdził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny wuchwale (sygn. akt I OPS 11/09) podjętej 20 maja 2010 r. wskazując,że wniosek o przyznanie prawa pomocy składany na urzędowymformularzu, o jakim mowa w § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia16 grudnia 2003 r. w sprawie określenia wzoru i sposobuudostępniania urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawapomocy w postępowaniu przed sadami administracyjnymi oraz sposobudokumentowania stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnegownioskodawcy, może być podpisany także przez pełnomocnika strony.

Dodatkowo należy wskazać, iż przedmiotowe zarządzenie nieposiada uzasadnienia przez co wydane zostało z naruszeniem przepisówproceduralnych. Pozostawienie wniosku bez rozpoznania następuje w

drodze zarządzenia referendarza lub przewodniczącego – przysługująod nich środki odwoławcze (sprzeciw) do których wniesienia potrzebnejest uzasadnienie.

Skargę do sądu administracyjnego należy złożyć za pośrednictwemorganu, którego akt bądź czynność jest przedmiotem skargi. Zgodnie zart. 54 § l Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi,skarga wniesiona bezpośrednio do WSA w X winna zostać przez ten Sądprzekazana właściwemu organowi, czyli przekazana do SKO w X.

Z powyższych względów zażalenie jest zasadne i dlatego wnoszęjak na wstępie.

Załączniki:1) pełnomocnictwo;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł);4) odpis zażalenia


29. Skarga kasacyjnaW dniu 24 października 2005 roku Dyrektor Urzędu Kontroli

Skarbowej w M. wydał decyzję ustalającą Markowi B. zryczałtowanypodatek dochodowy od osób fizycznych za 2000 rok od dochodównieznajdującąch pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów w kwocieX. W wyniku przeprowadzenia postępowania odwoławczego, Dyrektor IzbySkarbowej w P. w dniu 21 kwietnia 2008 roku uchylił decyzję organupierwszej instancji oraz wydał na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit.a) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U.z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zm.) decyzję ustalającą podatnikowizobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznychod dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłachprzychodów w kwocie Y. WSA w wyniku sądowej kontroli decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w P.stwierdził jej nieważność na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a.w związku z art. 247 § 2 Ordynacji podatkowej. Argumentował, żeorzekanie przez organ drugiej instancji nie mogło nastąpić z uwagina upływ terminu przedawnienia zawartego w art. 68 § 4 Ordynacjipodatkowej.

Uwzględniając art.47 § 1, art.21 § 1 pkt2, 68 § 4 art. 70 § 1ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz aktualne orzecznictwo, proszę wimieniu Dyrektora Izby Skarbowej w P. sporządzić skargę kasacyjną doNSA i odnieść się w niej merytorycznie do stanowiska WSA.Jednocześnie proszę uwzględnić wymogi konstrukcyjne skargi

kasacyjnej, to jest wymogi formalne tego środka zaskarżenia jakopisma w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz wymogimaterialne właściwe jedynie dla skargi kasacyjnej, jak równieżzwrócić uwagę na tryb i termin wnoszenia skargi kasacyjnej do NSA.

X., dnia 10 grudnia 2011 r.Strona wnosząca skargę kasacyjną:Dyrektor Izby Skarbowej w P.(adres)



Strona przeciwna:Marek B.(adres)




SKARGA KASACYJNA

Na podstawie art. 173, art. 174, art. 175 § 3 pkt l oraz art.177 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przedsadami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej„ppsa”) działając jako pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej w P.,zaskarżam w całości wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w P.z dnia 10 stycznia 2011 r. (sygn. akt XXX) stwierdzający nieważnośćdecyzji Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 21 kwietnia 2008 r. (nrXXX) uchylającej decyzję organu pierwszej instancji oraz ustalającejpodatnikowi zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób

fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionychźródłach przychodów w kwocie YYY zł.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wyniksprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj.naruszenie: art. 133 § l, art. 134 § l, art. 145 § l pkt 2 i art.151 ppsa w zw. z art. 247 § 2 i art. 233 § l pkt 2 lit. a) w zw. zart. 68 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa(Dz.U. Nr 137, poz. 926, ze zm.; zwanej dalej: „Ordynacjąpodatkową”) - poprzez nieuwzględnienie wszystkich okolicznościsprawy, co spowodowało błędne rozstrzygnięcie i bezpodstawnestwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji – skarga zasługiwała naoddalenie, gdyż zaskarżona decyzja została wydana bez naruszeniaprawa;2) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię iniewłaściwe zastosowanie, w rozumieniu art. 174 pkt 1 ppsa, amianowicie naruszenie art. 68 § 4 w zw. z art. 21 § l i art. 47 § lOrdynacji podatkowej, poprzez uznanie interpretacji przyjętej przezorgan podatkowy II instancji - za nieprawidłową i poprzeznieprawidłową ocenę zastosowania tego przepisu przez organ IIinstancji, co doprowadziło do wydania wadliwego wyroku.

Wnoszę o:1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy doponownego rozpoznania przez Sąd I instancji;2) zasadzenie na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. zwrotukosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwaprocesowego, według norm prawem przepisanych.

UZASADNIENIE

I. Stan faktyczny.……………………………………………………

II. Zarzuty

Zgodnie z art. 21 § l pkt 2 Ordynacji podatkowej związku z art.20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym odosób fizycznych zobowiązanie w zryczałtowanym podatku dochodowym odosób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionychźródłach przychodów powstaje z momentem doręczenia decyzjiustalającej.

Zgodnie z przedstawionym powyżej stanem faktycznym w dniu 20listopada 2005 r. doręczono podatnikowi decyzje Dyrektora UrzęduKontroli Skarbowej w M. ustalająca zryczałtowany podatek dochodowyod osób fizycznych za 2000 r. tworzy ona treść stosunku prawnopodatkowego - z chwilą doręczenia przez organ podatkowy pierwszejinstancji zobowiązanie powstaje niezależnie od tego, czy decyzjajest prawidłowa.

Równocześnie Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w P. nie naruszaart. 68 § 4 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym zobowiązanie ztytułu opodatkowania dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionychźródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych niepowstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie zostaładoręczona po upływ 5 lat, licząc od końca roku, w którym upłynąłtermin do złożenia zeznania rocznego. Upływ terminu przewidzianego wart. 68 § 4 Ordynacji podatkowej nie stanowi przeszkody do uchyleniaprzez organ odwoławczy w całości lub części zaskarżonej decyzji iorzeczenia co do istoty sprawy w sytuacji, gdy zaskarżona decyzjaorganu podatkowego pierwszej instancji została wydana przed upływemww. terminu. Został on zachowany gdyż zgodnie z art. 68 § 4Ordynacji podatkowej wynika, iż organ podatkowy mógł skuteczniedoręczyć przedmiotową decyzję do dnia 31 grudnia 2005 r. Zaś zgodniez art. 47 § l Ordynacji podatkowej termin płatności podatku wynosi14 dni od dnia doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązaniapodatkowego. Tak więc WSA w P. błędnie zinterpretował i zastosowałart. 68 § 4 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z powyższym przedmiotowe zobowiązanie podatkowepowstało w dniu 20 listopada 2005 r. Upływ terminu przewidzianego wart. 68 § 4 Ordynacji podatkowej nie stanowi przeszkody do uchyleniaprzez organ odwoławczy w całości lub w części zaskarżonej decyzji iorzeczenia co do istoty sprawy na korzyść podatnika już po upływieterminu przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej wysokośćzobowiązania podatkowego w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja organupodatkowego pierwszej instancji została wydana przed upływem tegoterminu.

Należy wiec stwierdzić, iż decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Pnie była wadliwa. Wyrok stwierdzający jej nieważność został wydany znaruszeniem art. 145 § 1 pkt 2 ppsa. Sąd instancji, dokonująckontroli legalności zaskarżonej decyzji, powinien był wziąć poduwagę wszystkie okoliczności sprawy a przede wszystkim, że doręczonopodatnikowi decyzję ustalającą zryczałtowany podatek dochodowy odosób fizycznych zanim nastąpił upływ terminu przedawnienia. Kolejnonieuwzględnić, zgodnie z art. 153 ppsa, i oddalić skargę. Sąd tegonie uczynił przez co naruszył powyżej powołane przepisy.

Z uwagi na powyższe, wnoszę jak w petitum.

Załączniki:1) pełnomocnictwo;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;3) odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikami;4) dowód uiszczenia wpisu stosunkowego od skargi kasacyjnej.


30. Skarg kasacyjna Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu

Skarbowego wydaną wobec podatnika Michała M. w przedmiocie podatkudochodowego od osób fizycznych za 2008 rok. Podatnik w 2008 roku byłwspólnikiem spółki jawnej wraz z inną osobą fizyczną. Przedmiotemdziałalności spółki było zarządzanie innymi przedsiębiorstwami, zktórymi Michał M. nie pozostawał w 2008 roku w stosunku pracy ani współdzielczym stosunku pracy. Organy podatkowe zakwestionowałyprawidłowość opodatkowania przychodów Michała M, jako wspólnikaspółki jawnej, na zasadach art. 30c ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000roku Nr 14, poz. 176 ze zm.). Sąd pierwszej instancji uwzględniłskargę podatnika na opisaną powyżej decyzję. Powołał się na art. 22§ 1 i art. 8 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 roku Kodeks spółekhandlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) i stwierdził, że umowy ozarządzanie przedsiębiorstwami zawierała spółka jawna, którejwspólnikiem był podatnik, a nie sam podatnik. Wobec tegowynagrodzenie za wykonanie usługi przez spółkę stanowiło przychódspółki, a nie konkretnego wspólnika. Wynagrodzenie wspólnika byłowypłacane z zysku spółki osobowej, niemającej osobowości prawnej, couchylało je spod działania art. 13 pkt 9 ustawy podatkowej orazoznaczało, że miał zastosowanie art. 5 b ust. 2 ustawy, gdyżprzychody podatnika były przychodami z pozarolniczej działalnościgospodarczej. To z kolei dawało na zasadzie art. 9 a ust. 2 ustawypodatkowej na prawo wyboru sposobu opodatkowania stosownie do art.30 c ustawy. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczono stronom wdniu 15 listopada 2010 roku.

Proszę w imieniu Dyrektora Izby Skarbowej sporządzić skargękasacyjną, z uwzględnieniem terminu oraz trybu jej wniesienia,wymogów formalnych i materialnych tego pisma w postępowaniu przedsądami administracyjnymi. Jednocześnie proszę merytorycznie odnieśćsię do stanowiska sądu pierwszej instancji opisanego w treścizadania.

X., dnia 10 grudnia 2011 r.Strona wnosząca skargę kasacyjną:Dyrektor Izby Skarbowej w X.(adres)



Strona przeciwna:Michał M.(adres)




SKARGA KASACYJNA

Na podstawie art. 173, art. 174, art. 175 § 3 pkt l oraz art. 177 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przedsadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm. -zwana dalej: ppsa) działając jako pełnomocnik Dyrektora IzbySkarbowej w X (pełnomocnictwo w załączeniu), zaskarżam w całościwyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X z dnia 11 stycznia2011 r. (sygn,, akt XXX) uchylający decyzję Dyrektora Izby Skarbowejw Poznaniu z dnia 20 września 2009 r. (nr XXX) w przedmiocie podatkudochodowego od osób fizycznych za 2008 rok, jak równieżpoprzedzającą ją decyzje organu I instancji

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię iniewłaściwe zastosowanie w rozumieniu art. 174 pkt 1 ppsa, tj.naruszenie:

a) art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw., z art. 13 pkt 9 ustawy z dnia26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych(tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami,zwana dajej: updof) - poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie,że przychody uzyskane przez wspólnika spółki jawnej na podstawieumów o zarządzanie przedsiębiorstwami, których stroną jestspółka jawna, nie stanowią przychodów ze źródła, o którym mowa wart. 10 ust. 1 pkt 2 updof, tj. działalność wykonywanaosobiście, ponieważ to spółka (nie wspólnik), będzie stronązawartych umów i będzie uzyskiwała przychody z prowadzonej w tymzakresie działalności;

b) art. 5b ust. 2 w zw. z art. 8 ust. 1 updof - poprzez błędnąwykładnię i przyjęcie, że dla wspólnika spółki jawnejrealizującej umowy o zarządzanie, przychody uzyskiwane z tegotypu umów stanowią przychód z udziału w spółce zgodnie z art. 10ust. 1 pkt 3 updof;

c) art. 9a ust. 2 w zw. z art. 30c updof - poprzez jego błędnezastosowanie oraz przyjęcie, że wspólnik spółki jawnejosiągający dochody na podstawie umów o zarządzanieprzedsiębiorstwami mógł wybrać opodatkowanie dochodów zpozarolniczej działalności gospodarczej zgodnie z art. 30cupdof;

2) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wyniksprawy zgodnie z art. 174 pkt 2 ppsa, polegające na rażącymnaruszeniu art. 269 § 1 ppsa poprzez przyjęcie stanowiska odmiennegodo przyjętego w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnegobez zastosowania procedury przewidzianej tym przepisem - co skutkujebezpodstawnym uwzględnieniem skargi Michała M i uchyleniemzaskarżonej decyzji, z naruszeniem art. 145 § 1 pkt 1 lit. c orazart. 151 ppsa.

Wnoszę o:- uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy doponownego rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny;- zasądzenie na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w X zwrotu kosztówpostępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego,według norm przepisanych.


II. Zarzuty materialnoprawne i proceduralne.

Ze stanowiskiem sądu I instancji nie sposób się zgodzić,ponieważ jest ono niezgodne z uchwałą składu siedmiu sędziówNaczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2010 r. sygn.akt II FPS 10/09. Oznacza to naruszenie przez Wojewódzki SądAdministracyjny w X przepisów art. 5b ust. 2 w związku z art. 8 orazart. 13 pkt 9 updof przez ich błędną wykładnię, jak również art. 9aust. 2 w związku z art. 30c wskazanej ustawy przez błędną ocenęmożliwości ich zastosowania.

Na podstawie art. 4 pkt 1 i art. 22 § l K.s.h. spółka jawnajest spółką osobowa, i jako taka z chwilą wpisu do właściwegorejestru staje się podmiotem prawa, lecz nie uzyskuje osobowościprawnej.

Zgodnie z powołaną uchwałą NSA w świetle przepisów updof stronązawierającą umowę o zarządzanie w ramach działalności gospodarczejjest osoba fizyczna, która zawodowo, we własnym imieniu wykonujedziałalność gospodarczą. Istotą takiej umowy jest (tak jak wprzypadku umowy zawieranej poza działalnością gospodarczą)samodzielne, tj. pozbawione podległości zarządzanieprzedsiębiorstwem albo innymi podmiotami przez menedżerów.Przychodami z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktówmenedżerskich lub umów o podobnym charakterze są przychody zdziałalności wykonywanej osobiście także w sytuacji, w którejzgodnie z art. 33 pkt 9 wskazanej ustawy – umowy te są zawierane wprowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej(patrz również: wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt II FSK1145/08).

Sąd wyraził pogląd, że w przypadku prowadzenia pozarolniczejdziałalności gospodarczej przez spółkę niemającą osobowości prawnej,przychody wspólnika z udziału w spółce, określone zgodnie art. 8ust. 1 ustawy, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa wart. 10 ust. l pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza). Zgodniez przepisami updof spółki osobowe nie są podatnikami tego podatku.Stronami umowy takich spółek, w tym np. spółki jawnej, mogą byćosoby fizyczne, osoby prawne (np. spółki kapitałowe) oraz ułomneosoby prawne - również inne spółki jawne. Jednak podatnikami podatkudochodowego od osób fizycznych są wyłącznie poszczególne osobyfizyczne będące wspólnikami spółki jawnej. Zgodnie z art. 8 ust lupdof przychód każdego ze wspólników z udziału w spółce zostajeokreślony proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Tym samymnie występuje odrębnie przychód spółki jawnej oraz przychód jejwspólników. Sąd wskazał: „Taka formuła spółki nieposiadającej osobowości prawnejkaże w sposób ścisły wiązać przychód podatnika z rodzajem źródła, z którego on pochodzi.Natomiast w świetle wykładni przepisu art. 13 pkt 9 tej ustawy treść przepisu jej art. 5b ust. 2nie reguluje opodatkowania przychodów z działalności wykonywanej osobiście, leczprzychodów uzyskiwanych z innych rodzajów działalności gospodarczej. Przepis art. 13 pkt 9ustawy normuje opodatkowanie przychodów pochodzących ze specyficznego źródła, jakim

jest działalność wykonywana osobiście, polegająca na zarządzaniu przedsiębiorstwem,realizowaniu kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze zarówno wramach działalności gospodarczej, jak i poza nią".

Wykładnia dokonana przez sąd I instancji polegająca naprzyjęciu, że przychody są przychodami z pozarolniczej działalnościgospodarczej, jest błędna z uwagi na treść art. 10 ust. l pkt 2 iart. 13 pkt 9 updof nakazujący wszelkie przychody z tytułu umówzarządzania przedsiębiorstwami (o ile nie są przychodami członkóworganów osób prawnych) były kwalifikować jako przychody zdziałalności wykonywanej osobiście. Tym samym dla wspólnika spółkijawnej wykonującego postanowienia zawartej umowy o zarządzanie,uzyskiwane przychody nie będą przychodami z udziału w spółce, tj.przychodami ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10ust. l pkl 3 updof). Oznacza to, że wspólnik spółki jawnejosiągający dochody z realizacji umów o zarządzenia wyżej nie mógłwybrać sposobu opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalnościgospodarczej zgodnie z art. 30c updof.

Przedstawiony tok rozumowania potwierdza orzecznictwo, wszczególności wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12stycznia 2011 r, sygn, akt II FSK 1731/09 oraz z dnia 9 grudnia 2009r., sygn. akt II FSK 1 145/08 (publ: http://orzeczenia, nsa, gov.pl)

Jeżeli zgodnie z sentencją uchwały składu 7 sędziów NSA z 26kwietnia 2010 r. (sygn akt II FPS 10/09): „Przychody wspólników, o którychmowa w art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osóbfizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. ), uzyskiwane po dniu l stycznia2008 r. z udziału w spółce jawnej uzyskującej przychody na podstawie umów o zarządzanieprzedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, niepodlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30c ust. 1 tej ustawy”, WSA wX– reprezentując odmienny pogląd - obowiązany był zastosować art.269 § 1 ppsa, a tym samym przedstawić powstałe zagadnienie prawne dorozstrzygnięcia składowi 7 sędziów NSA. Składowi sąduadministracyjnego rozpoznającemu sprawę nie wolno bowiemsamodzielnie przyjmować wykładni prawa odmiennej od tej, którazostała przyjęta przez skład poszerzony Naczelnego SąduAdministracyjnego.

Należy uznać, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w X. byłazgodna z obowiązującymi przepisami prawa. Organ ten dokonał bowiemprawidłowej wykładni przepisów updof, podczas gdy w wyroku WSA w X zdnia 11 stycznia 2011 r. (sygn. akt XXX) uchylającym decyzję z dnia20 września 2009 r. (nr XXX) w przedmiocie podatku dochodowego odosób fizycznych za 2008 r., jak również poprzedzająca ja decyzjęorganu I instancji, została przyjęta błędna wykładnia tychżeprzepisów. Sąd I instancji, dokonując kontroli legalnościzaskarżonej decyzji, powinien był oddalić jako niezasadną skargę nienaruszającą przepisów prawa. Wyrok Sądu I instancji, jako wadliwy,powinien zatem zostać wyeliminowany z obrotu prawnego

Z uwagi na powyższe, wnoszę jak w petitum niniejszej skargikasacyjnej.

Załączniki:1. pełnomocnictwo;2. dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;3. odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikami;4. dowód uiszczenia wpisu stosunkowego od skargi kasacyjnej (w

wysokości połowy stawki wpisu od skargi).

(podpis)Jan Kowalski doradca podatkowy nr wpisu

31. Skarga kasacyjna Spółka akcyjna Z. w 2010 roku dokonała podwyższenia kapitałuakcyjnego wraz z emisją nowych akcji z zamiarem wprowadzenia ich naGP (Giełda Pap. Wartościowych). Wszystkie wydatki z tym związane, tojest opłaty notarialne, sądowe, za publikację, podatek od czynnościcywilnoprawnych jak również wydatki związane z przygotowaniemprospektu emisyjnego, poszukiwaniem inwestorów, obsługą prawną,doradztwem finansowym, koordynowaniem i raportowaniem o przebieguprocesu oferty, rozliczeniem oferty publicznej, usługamimarketingowymi itp., zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów 2010roku. Organy podatkowe w wyniku przeprowadzenia kontroli w zakresiepodatku dochodowego od osób prawnych za 2010 rok zakwestionowałyzaliczenie do kosztów podatkowych wydatków związanych z emisjąakcji, wskazując na art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 rokuNr 54, poz. 654 ze zm.). Argumentowały, że skoro do przychodów niezalicza się przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększeniekapitału zakładowego, to wydatków z tym związanych nie możnatraktować w kategoriach kosztów uzyskania przychodów. Wojewódzki SądAdministracyjny skargę spółki oddalił i podzielił argumentacjęorganów podatkowych.

Proszę, w imieniu spółki, na tle opisanego powyżej stanufaktycznego, sporządzić skargę kasacyjną do NSA, uwzględniając art.15 ust. 1, art. 7 ust. 2, art. 7 ust.3 pkt 1 i 3 oraz art. 12 ust. 4ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osóbprawnych (Dz. U. z 2000 roku Nr 54, poz. 654 ze zm.). Jednocześnie

proszę uwzględnić wymogi konstrukcyjne skargi kasacyjnej, to jestwymogi formalne tego środka zaskarżenia jako pisma w postępowaniuprzed sądami administracyjnymi oraz wymogi materialne właściwejedynie dla skargi kasacyjnej, jak również zwrócić uwagę na tryb itermin wnoszenia skargi kasacyjnej do NSA.

Warszawa, …….


za pośrednictwem:


Strona skarżąca:XYZ Sp. z o.o.Ul. Prosta 100-001 WarszawaNIP: 001-002-01-02

reprezentowana przez:Jana KowalskiegoDoradcę podatkowego Nr 00000ul. Prosta01 – 002 Warszawa


Sygn akt I SA/Wa 1111/01Skarga kasacyjna

od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia1 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 1111/01

Na podstawie art. 173, art. 174 pkt 1, art. 175 §3 pkt 1 orazart. 177 §1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r, - Prawo o postępowaniuprzed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, póz. 1270, ze, zm. ~zwanej: „ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r."), w imieniu SkarżącejXYZ Sp. z o.o. na mocy udzielonego mi pełnomocnictwa (pełnomocnictwo

w załączeniu), wnoszę skargę na Wyrok Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2011 r.(sygn. akt ISA/Wa 1111/01) oddalający skargę Spółki XYZ na decyzję DyrektoraIzby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 lutego 2011 r.(AAA/112-212/12/ABA) utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika UrzęduSkarbowego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2011 r. (BBB/211/111/00) wprzedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2010 r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie prawa materialnegopoprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 15 ust. l wzw. z art. 16 ust. l oraz art. 12 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 7 ust.1, ust. 2 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatkudochodowym od osób prawnych (t j: Dz.U z 2000 r, Nr 54, póz 654, zezm. -powoływanej dalej jako „ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.) -poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że wydatki poniesione przezSpółkę w związku z emisją akcji nie stanowią kosztów uzyskaniaprzychodów, pomimo że zostały poniesione w celu osiągnięciaprzychodów i nie zostały wyłączone w art. 16 ust. l tej ustawy.

Wnoszę o:1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do

ponownego rozpoznania przez Sad I instancji; 2) zasądzenie na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postępowania


1. Stan faktyczny………………2. Uzasadnienie podstaw skargi

Zdaniem Skarżącej, przepisy wskazane w petitum należy takinterpretować, że spółka akcyjna może zaliczyć do kosztów uzyskaniaprzychodów wydatki ponoszone w związku z organizacją iprzeprowadzeniem procesu publicznej emisji akcji - w roku ichponiesienia, gdyż wydatki te związane są z prowadzoną działalnościągospodarczą, a ich poniesienie może mieć wpływ na wielkośćosiąganych przychodów w przyszłości. Zdaniem Skarżącej, podniesieniekapitału jest jednym ze sposobów pozyskiwania środków na działalnośćgospodarczą, z której generowane są przychody. Spółka zakłada, żezwiększenie kapitałów własnych poprzez emisję akcji wpłynie naosiąganie przychodów w związku z rozszerzeniem zakresu działalności,dlatego wszelkie niezbędne wydatki z tym związane uważa zaracjonalne i ekonomicznie uzasadnione. W ocenie Spółki, wydatkitakie zaliczać się powinno do kosztów uzyskania przychodów zgodnie zart. 15 ust, 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Nie wymienia ichrównież art. 16 ust. l tej ustawy, jako wydatków niestanowiących

kosztów podatkowych. Nie będzie tu miał zastosowania przepis art. 7ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., zgodnie z którym przyustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględniasię kosztów uzyskania przychodów związanych m.in. z przychodami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub z przychodamiwolnymi od tego podatku Przychodami, z którymi wiążą się poniesionewydatki na emisję akcji, nie są bowiem kwoty uzyskane z tej emisji,lecz przychody uzyskiwane z działalności gospodarczej finansowanejkapitałem. Koszty emisji akcji można zaliczać do kosztówpodatkowych, ponieważ ich związek z podatkowymi przychodami należyrozpatrywać w szerszym kontekście prowadzonej działalnościgospodarczej, nie zaś ściśle przez pryzmat pozyskiwanego,nieopodatkowanego kapitału. Analogicznie zalicza się do kosztówpodatkowych wydatki związane z pozyskiwaniem obcych źródełfinansowania (kredytów i pożyczek), które również są wyłączone zkategorii przychodowych (art. 12 ust. 4 pkt l ustawy z dnia 15lutego 1992 r.)

Podwyższenie kapitału zakładowego spełnia funkcję gospodarczą,ponieważ daje on podstawę zabezpieczenia praw wierzycieli i rękojmięspłaty udzielonych spółce kredytów. Wysokość kapitału zakładowegojest sygnałem dla potencjalnych kontrahentów spółki, że jej kondycjafinansowa jest dobra, co buduje zaufanie i wpływa na podejmowanieokreślonych decyzji gospodarczych. Może się zatem istotnieprzyczynić do uzyskiwania zwiększonych przychodów przez podatnika. Wświetle powyższego wydatków, które poniosła spółka w związku zpodwyższeniem kapitału zakładowego, trudno nie uznać za gospodarczouzasadnionych i związanych z prowadzoną działalnością orazzakwestionować prawo zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.Zatem uznać należy, że mimo iż należą do kosztów, których wprost niemożna przyporządkować do określonego przychodu, są kosztamizwiązanymi z działalnością gospodarczą i dotyczą zwiększenia źródełprzychodów, w związku z czym stanowią koszt uzyskania przychodów wchwili ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15lutego 1992 r.

W przedmiotowej sprawie wypowiedział się Naczelny SądAdministracyjny, w dniu 24 stycznia 2011 r uchwale z dnia 24stycznia 2011 r (sygn, akt II FPS 6/10) stwierdził „Tylko wydatkizwiązane z emisją nowych akcji, bez których nie jest możliwe podwyższenie przez spółkęakcyjną kapitału zakładowego, nie są kosztami uzyskania przychodów, stosownie do regułwyrażonych w treści art. 12 ust 4 pkt 4 i art. 7 ust l i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. w zw. zart. 15 ust 1 tej ustawy". W uzasadnieniu uchwały NSA wyjaśnił ponadto, żedo tego rodzaju wydatków zaliczyć należy opłaty notarialne, sądowe,podatek od czynności cywilnoprawnych, a w przypadku podwyższeniakapitału w drodze emisji akcji będących przedmiotem ofertypublicznej objętych prospektem emisyjnym dodatkowo ponoszone wzwiązku z tym opłaty giełdowe, koszty druku dokumentów akcyjnych,

koszty sporządzenia, drukowania oraz dystrybucji prospektuemisyjnego lub jego skróconej wersji oraz koszty oferowania papierówwartościowych Natomiast, w ocenie składu siedmiu sędziów NaczelnegoSądu Administracyjnego, pozostałe wydatki - stanowiąc koszty ogólnefunkcjonowania spółki kapitałowej - stanowią zgodnie z art. 15 ust lustawy z dnia 15 lutego 1992 r., koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do treści art. 15 ust. l, art. 15 ust 4d, art. 7ust. 3 pkt l i ust. 3, art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego1992 r., stwierdzić należy, że przychód otrzymany na powiększeniekapitału zakładowego nie zalicza się do przychodów podatnika i niepodlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a wydatków związanych zjego pozyskaniem nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychoduokreślonych w art. 15 ust. l tej ustawy. Będą to wydatki, bezponiesienia których nie byłoby możliwe skuteczne przeprowadzenietransakcji podwyższenia kapitału zakładowego spółki.

Charakteru tego nie mają natomiast koszty promocji, organizacjispotkań (wynajęcie sali, druk materiałów informacyjnych itp. ) czykoszty szkoleń w zakresie wiedzy o Giełdzie Papierów Wartościowych.Wydatki takie mają bowiem jedynie pośredni związek z przychodemotrzymanym na powiększenie kapitału zakładowego O ile więc podatnikwykaże ich związek z przychodami osiągniętymi lub zamierzonymi czy zzachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów - będą onepotrącane w momencie ich poniesienia w myśl art. 15 ust 4d zd. 1ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Analogicznie należy traktowaćwydatki poniesione w związku z doradztwem prawnym oraz finansowym,co potwierdzone zostało wielokrotnie w orzecznictwie sądowym (np.:wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2007 r., sygn. akt IIISA/Wa 390/07). Mają one pośredni związek z prowadzoną przezpodatnika działalnością gospodarczą, jako wydatki związane zogólnymi kosztami funkcjonowania osoby prawnej.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny, dokonującoceny legalności zaskarżonej decyzji, dokonał błędnej wykładniprzepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podzielającstanowisko organów podatkowych. Jego wyrok obarczony jest w związkuz tym wadliwością, kwalifikującą się do jego uchylenia.

Mając na względzie powyższe, wnoszę jak w petitum niniejszejskargi kasacyjnej.

Załączniki:4) odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikami;5) pełnomocnictwo 6) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;7) aktualny odpis z KRS;5) dowód uiszczenia wpisu od skargi kasacyjnej

32. Zażalenie na postanowienie w przedmiocie zawieszeniapostępowania sądowego

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 19 maja 2010r., działając na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej"P.p.s.a."), zawiesił postępowanie w sprawie ze skargi A. B. nadecyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie odmowy stwierdzenianieważności decyzji, do czasu rozstrzygnięcia przez Naczelny SądAdministracyjny sprawy. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że z udziałemskarżącego toczy się inne postępowanie sądowoadministracyjne,dotyczące tej samej decyzji, orzekającej o odpowiedzialnościpodatkowej członka zarządu, za zaległości podatkowe Spółki z o.o.z tytułu podatku od towarów i usług za marzec 2005 r. wraz zodsetkami za zwłokę. W postępowaniu tym Sąd wyrokiem oddalił skargęna decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie odmowy uchylenia,po wznowieniu postępowania, wymienionej powyżej decyzji wprzedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej. Orzeczenie to zostałozaskarżone skargą kasacyjną, która to oczekuje na rozpoznanie przezNaczelny Sąd Administracyjny. Sąd pierwszej instancji uznał zatem,że skoro nie jest uzasadnione paralelne prowadzenie dwóch postępowańsądowych – w sprawach oceny legalności obu nadzwyczajnych trybówweryfikacji decyzji, tj. wznowieniowego oraz z wniosku ostwierdzenie nieważności tego orzeczenia, to należało postępowaniedotyczące stwierdzenia nieważności zawiesić, albowiemrozstrzygnięcie tej sprawy zależy bez wątpienia od wyniku toczącegosię postępowania sądowoadministracyjnego przed Naczelnym SądemAdministracyjnym.

Sporządź zażalenie na postanowienie.


za pośrednictwem:


Strona skarżąca:Anna BrańskaUl. Krzywa15-145 Warszawa

reprezentowana przez:

Jana KowalskiegoDoradcę podatkowego Nr 00000ul. Prosta01 – 002 Warszawa


Sygn akt I SA/Wa 1111/01Zażalenie

Na podstawie art. 194 § l pkt 3, § 2 i § 3 ustawy z 30 sierpnia2002 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr153, póz. 1270, z późn. zm. - zwanej dalej: „ustawą z dnia 30sierpnia 2002 r."), w imieniu Skarżącej Anny Barańskiej, jako jejpełnomocnik (pełnomocnictwo jest w aktach sprawy), wnoszę zażaleniena postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zdnia 19 maja 2011 r. o zawieszeniu z urzędu postępowania w sprawieze skargi Alicji Bobek na decyzję Dyrektora Izby w Kielcach wprzedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji (sygn. akt ISA/K1 9999/09).

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisu art.125 § l pkt l, art. 56 i art. 7 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi oraz wnioskuję o jego uchylenie, tak abypostępowanie mogło się toczyć zgodnie z zasadą szybkościpostępowania sądowo administracyjnego

1. Stan faktyczny.………………………2. Stanowisko w sprawie.Zdaniem strony skarżącej, stanowisko Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego jest nieprawidłowe. Zgodnie art. 125 § l pkt 1ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 sąd może zawiesić postępowanie zurzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innegotoczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym.Zawieszenie postępowania sadowoadministracyjnego dopuszczalne jest wsytuacji, w której uprzednie rozstrzygnięcie określonegozagadnienia, będzie miało wpływ na wynik innego postępowania.Rozstrzygnięcie tego zagadnienia musi być istotne z punktu widzeniarealizacji celu postępowania sądowoadministracyjnego oraz powinnomieć bezpośredni wpływ na wynik tego postępowania. Jednakżezawieszenie postępowania powinno być uzasadnione również ze względówcelowości, sprawiedliwości, jak również ekonomiki procesowej.

Celowość zawieszenia postępowania powinna być z kolei analizowana zpunktu widzenia wystąpienia w przyszłości przesłanek do wznowieniapostępowania administracyjnego, zakończonego zaskarżona decyzją lubaktem, jak i przesłanek do wznowienia postępowaniasadowoadministracyjnego na skutek rozstrzygnięcia wydanego w innymtoczącym się postępowaniu.

Podnieść także trzeba, że należy odróżnić sytuację, w której wpostępowaniu zwyczajnym nie ma ostatecznego aktu administracyjnegood istnienia, którego zależy rozstrzygniecie danej sprawy, odsytuacji, w której istnieje taki ostateczny akt, lecz jest onpodważany w postępowaniu nadzwyczajnym Rozpoznanie wnioskuwszczynającego postępowanie nadzwyczajne nie stanowi zagadnieniawstępnego a ewentualny pozytywny efekt tego wniosku może byćpodstawą do wznowienia postępowania w sprawie podatku

Powszechnie przyjęto, iż gdy czasowo pierwszym zdarzeniem byłowniesienie skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego (przedwszczęciem jednego z administracyjnych trybów nadzwyczajnych), topostępowanie administracyjne (podatkowe) toczące się w sprawiewznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności decyzji podlegaumorzeniu, toczące się zaś w trybie uchylenia lub zmiany decyzjiprawidłowej lub dotkniętej wadą niekwalifikowaną podlegazawieszeniu, Jeżeli skarga została złożona przed wszczęciempostępowania administracyjnego (podatkowego) w celu wznowieniapostępowania, to wówczas postępowanie sądowe nie może zostaćzawieszone na podstawie art. 56 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi.

Skarżąca wskazuje, iż postępowania toczą się od siebieniezależnie, a co istotne, oparte są na ocenie innych przesłanek.Ich wzajemne oddziaływanie następuje dopiero w sytuacjiwyeliminowania decyzji z obrotu prawnego w jednym bądź drugimtrybie. W obecnym stanie sprawy brak jest podstaw do zawieszeniapostępowania z wniosku o stwierdzenie nieważności. To, że wyrok wsprawie wznowieniowej, oddalający skargę, nie jest prawomocny nieprzeszkadza w rozpoznaniu skargi w sprawie rozpoznawanej.

Zdaniem skarżącej, stwierdzenie nieważności decyzji, skutkującejej wyeliminowaniem z obrotu prawnego, oznaczać będziebezprzedmiotowość postępowania w sprawie wznowienia postępowania iuchylenia decyzji. Dlatego pierwszeństwo ma tryb najdalej idący, tj.tryb postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Wprzedmiotowej sprawie zatem, zawieszenie postępowania jestnieuzasadnione ze względów celowości, sprawiedliwości, jak iekonomiki procesowej, Sama możliwość uchylenia decyzji nie stanowiprzesłanki zawieszenia postępowania, i to niezależnie od tego, na ja-kim etapie znajduje się postępowanie w sprawie uchylenia decyzji.

Zawieszenie postępowania wiąże się z nieuchronną zwłoką wzałatwieniu sprawy, co ma niebagatelne znaczenie w świetle

konstytucyjnego nakazu rozpoznawania spraw bez zbędnej zwłoki orazzasady szybkości postępowania sądowo administracyjnego (art. 7ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.).

Strona skarżąca wskazuje, iż Sąd niezasadnie i bezpodstawniezawiesił więc postępowanie sądowoadministracyjne. Postanowienie ozawieszeniu postępowania zostało zatem wydane z naruszeniem art. 125§ 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.

Niniejszym wnoszę zatem jak w petitum skargi.

Załączniki:1) Odpis zażalenia2) dowód wpłaty wpisu od zażalenia

33. Zażalenie na postanowienie w przedmiocie zwrotu kosztówpostępowania sądowego

A.B. reprezentowany przez doradcę podatkowego złożył trzy skargina decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie podatku od towarówi usług za grudzień 2001 r. oraz za styczeń i luty 2002 r. Skargizawierały wnioski o zwrot kosztów postępowania sądowego. WojewódzkiSąd Administracyjny, w sprawie ze skarg A. B. uchylił zaskarżonedecyzje. Wyrok swym zakresem obejmował trzy decyzje, które zostałyosobno zaskarżone, a następnie połączone do wspólnego rozpoznania irozstrzygnięcia. W punkcie trzecim wyroku, zasądził na rzecz A. B.kwotę odpowiadającą wysokości wpisów uiszczonych w trzech sprawachoraz wysokości minimalnego wynagrodzenia doradcy podatkowegonależnego w jednej sprawie tytułem zwrotu kosztów postępowaniasądowego.

Sporządź zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

Warszawa, …….


za pośrednictwem:






Na podstawie art. 194 § l pkt 9, § 2 i § 3 i art. 227 § lustawy z 30 sierpnia 2002 r, - Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270, ze, zm. ~ zwanej:„ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r."), w imieniu Skarżącej AnnyBarańskiej, na mocy udzielonego mi pełnomocnictwa (w aktach), wnoszęzażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wWarszawie w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania, które zostałozawarte w wyroku z dnia 27 października 2006 r., sygn„ akt I SA/Wa1111/01 (wyrok doręczony w dniu 1 września 2011 r.)

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisu art.200, art. 205 §2 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. w zw. z art.41a ust 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r o doradztwie podatkowym (t jDz U z 2008 r Nr 73, póz 443) i wnioskuje o jego uchylenie izasądzenie kosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwaprocesowego, za wszystkie trzy połączone sprawy z osobna.

UZASADNIENIE1. Stan faktyczny.……………………………..

2. Stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. wprzypadku uwzględnienia skargi przez sad pierwszej instancjiprzysługuje skarżącemu od organu, który wydal zaskarżony akt lubpodjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrotkosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

Zarządzenie o połączeniu kilku oddzielnych spraw do łącznegorozpoznania lub również rozstrzygnięcia ma charakter techniczny ijest podyktowane ekonomią procesową Nie pozbawia ono połączonychspraw ich odrębności i nie zmienia faktu, iż są samodzielnymisprawami, Wyrok powinien zawierać osobne rozstrzygniecie co dokażdej z połączonych spraw. Stanowisko takie znajduje potwierdzeniew orzecznictwie sądów administracyjnych m.in. w wyroku NSA wWarszawie z 12 kwietnia 2005 r, sygn akt FSK 1561/04. Identycznierzecz się ma w przypadku kosztów postępowania, co do których powinnozapaść osobne rozstrzygnięcie odnośnie każdej połączonych spraw.

Skarżąca wskazuje, iż wniesione do Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w Warszawie trzy skargi zainicjowały postępowaniesądowoadministracyjne w trzech osobnych sprawach, a ich połączenienie pozbawiło połączonych spraw ich odrębności i nie zmieniło faktu,że są to samodzielne sprawy sadowoadministracyjne W każdej z tychspraw Skarżącego reprezentował pełnomocnik. Połączenie przez

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie do wspólnego rozpoznaniai rozstrzygnięcia trzech spraw nie spowodowało zmniejszenianiezbędnych kosztów poniesionych przez Skarżącego na reprezentację wpostępowaniu.

Ponadto należy stwierdzić, iż zwrot kosztów postępowaniaobejmuje wyłącznie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw.Zgodnie z art. 205 §2 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi do niezbędnych kosztów postępowania stronyreprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ichwynagrodzenie Przepis ten - na podstawie art. 205 § 4 - stosuje siętakże w przypadku, gdy stronę reprezentuje doradca podatkowy. Dokosztów niezbędnych należy zatem zaliczyć między innymiwynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika, zaś o niezbędnościkosztów wynagrodzenia jednego doradcy podatkowego z góry przesądziłustawodawca w art. 205 § 2 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Wprzedmiotowej sprawie, sąd nie może, wbrew tym przepisom, uznać ichza niecelowe i odmówić ich zasądzenia. Wynagrodzenie to nic może byćwyższe niż stawki opłat przewidziane w odrębnych przepisach, któreokreślają zasady ustalania wysokości należności podlegającychzwrotowi (art. 205 § 2 i .3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.).

Skarżąca wskazuje ponadto, iż rozporządzenie MinistraSprawiedliwości z 2 grudnia 2003 r. w sprawie wynagrodzenia zaczynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocyprawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U Nr 212,póz 2075) -wydane na podstawie art. 41a ust 2 ustawy z dnia 5 lipca1996 r o doradztwie podatkowym - określa właśnie stawkiwynagrodzenia doradcy podatkowego „stanowiące podstawę do zasądzenia przezsad kosztów zastępstwa prawnego". Kompetencja sadu do zasądzenia zwrotuwynagrodzenia poniżej stawek określonych w tym rozporządzeniudotyczy wyłącznie sytuacji, w których pełnomocnik ustalił stawkęopłaty niższą niż stawka przewidziana w rozporządzeniu, co jednaknie miało miejsca w przedmiotowych sprawach. Żaden przepis prawa nieupoważnia sądu do obniżania stawek wynagrodzenia doradcy podatkowegoprzyjmowanych za podstawę do zasądzenia przez sąd kosztów zastępstwaprawnego w takiej sytuacji, jakiej dotyczy niniejsze zażalenie

Wobec powyższego wnoszę jak w petitum skargi.Załączniki:1) odpis zażalenia2) umowa zawarta z Panią Anną Barańską

34. Zażalenie na odmowę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzjiWojewódzki Sąd Administracyjny w sprawie ze skargi A. C. na

decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie podatku od towarów iusług za miesiące od stycznia do lipca i za wrzesień 2006 r.postanowieniem odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.Sąd nie uwzględnił wniosku, bowiem nie wskazano w nim okoliczności,które wskazywałyby na zaistnienie w sprawie przesłanek wstrzymaniawykonania decyzji, o których mowa w art. 61 § 3 ustawy z 30 sierpnia2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej P.p.s.a.). Ogólnikowe wskazanie nabrak środków finansowych nie uzasadnia wstrzymania wykonaniazaskarżonej decyzji. WSA podniósł też, że skutki wykonaniaświadczenia pieniężnego są z natury rzeczy odwracalne. W tokupostępowania sądowego skarżąca A.C. składała wniosek o przyznanieprawa pomocy, który nie został przez Sąd uwzględniony.

Sporządź zażalenie na postanowienie o odmowie wstrzymaniawykonania decyzji.

Warszawa, …….


za pośrednictwem:


Strona skarżąca:Anna CisłoUl. Krzywa15-145 Warszawa




Na podstawie art. 194 § l pkt 2, § 2 i § 3 ustawy z 30 sierpnia2002 r, - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, póz. 1270, ze zm. zwanej: „ustawą z dnia 30 sierpnia2002 r."), w imieniu Skarżącej Anny Cisło, na mocy udzielonego mipełnomocnictwa (w aktach), wnoszę zażalenie na postanowienieWojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 maja 2011r. o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora IzbySkarbowej w Warszawie z dnia 20 stycznia 20U r. {nr PV-123-123/11) wprzedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia dolipca i za wrzesień 2006 r.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisu art.61 § 3 i art. 133 § l w zw. z art. 166 Prawa o postępowaniu przedsadami administracyjnymi) i wnioskuje o jego uchylenie.

1. Stan faktyczny.………………………………………2. Stanowisko w sprawie.

Skarżąca wskazuje, iż skonkretyzowała rodzaj szkody grożącej jejna skutek wykonania zaskarżonego aktu - wskazała we wniosku nakonkretna szkodę grożąca jej na skutek wykonania decyzji, tj.wskazała na brak środków finansowych do życia, a więc że wykonaniedecyzji grozi jej egzystencji. Zadaniem sądu I instancji była więcocena argumentów i dowodów przedstawionych przez stronę, a więcmerytoryczna ocena złożonego przez Skarżącą wniosku. W postępowaniu owstrzymanie aktu Sad winien ustalić zaistnienie odpowiednichprzesłanek, stosownie do art. 133 § l w zw. z art. 166 Prawa opostępowaniu przed sadami administracyjnymi, na podstawie akt sprawy.W aktach sprawy jest już zaś złożony wniosek o przyznanie prawa pomocyze stosowną dokumentacja dotyczącą sytuacji majątkowej i osobistejSkarżącej Wskazanie przez wnioskodawczynię, iż wykonanie decyzjistwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia konkretnej szkody lubspowodowania trudnych do odwrócenia konkretnych skutków, obliguje Sąddo dokonania ustaleń, z uwzględnieniem akt całej sprawy, czyprzesłanki wstrzymania wykonania decyzji faktycznie zaistniały Wrozpatrywanej sprawie wnioskodawczyni dopełniła wskazanego powyżejobowiązku (skonkretyzowała rodzaj szkody grożącej jej na skutekwykonania zaskarżonego aktu), w związku z czym Sad I instancji, zgodniez przepisami obowiązującego prawa, wniosek winien rozpatrzyćmerytorycznie oraz uwzględnić go jako uzasadniony Zdaniem Skarżącejzachodzą bowiem przesłanki opisane w art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu

przed sądami administracyjnymi, których sad I instancji w ogóle nierozpatrzył.

Wobec powyższego wnoszę jak na wstępie.Załączniki:1) odpis zażalenia2) dowód wpłaty wpisu od zażalenia

35. Zażalenie na odmowę wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzjiWojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem oddalił wniosek A.

B. o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej wprzedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności spadkobierczyni zazaległości podatkowe spadkodawcy z tytułu podatku od towarów i usługza miesiące od września do listopada 2005 r., marzec 2006 r. imiesiące od września do listopada 2007 r. W uzasadnieniu Sąd podał,że w skardze oraz piśmie uzupełniającym strona wniosła o wstrzymaniewykonania zaskarżonej decyzji, wskazując, że zachodzi„niebezpieczeństwo narażenia jej na niepowetowane skutki". Skarżącapodała, że jest w podeszłym wieku, leczy się i oczekuje na wynikipostępowania o dział spadku i zniesienie współwłasności, co pozwolina rozsądne obciążenie skarżącej zaległościami podatkowymi pospadkodawcy, tj. stosownie do jej udziału w masie spadkowej.Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że wniosek nie zasługujena uwzględnienie, gdyż skarżąca nie podała konkretnie, w jaki sposóbwykonanie kwestionowanej decyzji wpłynie na jej sytuację finansową,wskazując tylko ogólnikowo na "niebezpieczeństwo narażenia jejna niepowetowane skutki". Jednocześnie Sąd uznał, że kwestia działuspadku i zniesienia współwłasności nie ma znaczenia w niniejszympostępowaniu z wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji i nie możestanowić przesłanki, o której mowa w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi(Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej zwanej "P.p.s.a."). W aktachtej sprawy znajduje się również wniosek strony o przyznanie prawapomocy, na podstawie którego zwolniono stronę z kosztów sądowych.

Sporządź zażalenie na postanowienie o odmowie wstrzymaniawykonania decyzji.

Warszawa, …….


za pośrednictwem:






Na podstawie art. 194 § l pkt 2, § 2 i § 3 w zw. z art. 61 § 3ustawy z 30 sierpnia 2002 r, - Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi (Dz.U. Nr 153, póz. 1270, ze, zm. ~ zwanej:„ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r."), w imieniu Skarżącej AnnyBarańskiej, na mocy udzielonego mi pełnomocnictwa (w aktach), wnoszęzażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wWarszawie z dnia 25 maja 2011 r, oddalające wniosek Skarżącej owstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej wWarszawie z dnia 20 stycznia 2011 r, (nr PY-123-123/1I) w przedmiocieorzeczenia o odpowiedzialności spadkobierczyni za zaległościpodatkowe spadkodawcy z tytułu podatku od towarów i usług za miesiąceod września do listopada 2005 r, marzec 2006 r. i miesiące od wrześniado listopada 2007 r.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisu art. 61 § 3i art. 133 § w zw. z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. iwnioskuję o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownegorozpoznania.

1. Stan faktyczny.……………………………………2. Istota naruszenia prawa.

Zdaniem Skarżącej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawiepowinien wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktuadministracyjnego, gdyż Skarżąca wykazała we wniosku okolicznościuzasadniające możliwość wyrządzenia znacznej szkody i spowodowaniatrudnych do odwrócenia skutków, tj. że jest w podeszłym wieku, leczysię i oczekuje na wyniki postępowania o dział spadku i zniesieniewspółwłasności, co pozwoli na rozsądne obciążenie skarżącejzaległościami podatkowymi po spadkodawcy, tj. stosownie do jej udziałuw masie spadkowej.

Ponadto należy wskazać, iż Skarżąca skonkretyzowała rodzaj szkodygrożącej jej na skutek wykonania zaskarżonego aktu - wskazała wewniosku na konkretną szkodę grożącą jej na skutek wykonania decyzji,tj. że nie będzie w stanie pokryć zaległości podatkowych spadkodawcybez uszczerbku dla swojego zdrowia (np. kosztem uszczuplenia wydatkówna leki) i dla prowadzenia postępowania o dział spadku i zniesieniewspółwłasności, do czasu przyznania jej udziału w masie spadkowej,którym będzie mogła dysponować.

Zadaniem sądu I instancji była więc ocena argumentów i dowodówprzedstawionych przez stronę, a więc merytoryczna ocena złożonegoprzez Skarżąca wniosku. W postępowaniu o wstrzymanie aktu Sad winienustalić zaistnienie odpowiednich przesłanek, stosownie do art. 133 § lw zw. z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., na podstawie aktsprawy. Skarżąca wskazuje, iż w aktach sprawy jest już zaś złożonywniosek o przyznanie prawa pomocy ze stosowną dokumentacją dotyczącasytuacji majątkowej i osobistej Skarżącej.

Skarżąca podnosi, iż wykonanie decyzji stwarza niebezpieczeństwowyrządzenia konkretnej szkody łub spowodowania trudnych do odwróceniakonkretnych skutków, obliguje Sąd do dokonania ustaleń, z uwzględ-nieniem akt całej sprawy, czy przesłanki wstrzymania wykonaniadecyzji faktycznie zaistniały. W rozpatrywanej sprawiewnioskodawczyni dopełniła wskazanego powyżej obowiązku(skonkretyzowała rodzaj szkody grożącej jej na skutek wykonaniazaskarżonego aktu), w związku z czym Sąd I instancji, zgodnie zprzepisami obowiązującego prawa, wniosek winien rozpatrzyćmerytorycznie oraz uwzględnić go jako uzasadniony. Zdaniem Skarżącejzachodzą bowiem przesłanki opisane w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30sierpnia 2002 r., których sąd I instancji w ogóle nie rozpatrzył.

Wobec powyższego wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1) odpis zażalenia

36. Zażalenie na odrzucenie skargi kasacyjnejWojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem odrzucił skargę

kasacyjną Urzędu Miasta A. wniesioną od wyroku tegoż Sądu, wydanegow sprawie dotyczącej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wuzasadnieniu Sąd wskazał, iż strona skarżąca reprezentowana przezzawodowego pełnomocnika – doradcę podatkowego A.C. wniosła skargękasacyjną, od której należny był wpis stały. Ponieważ wpis od skargikasacyjnej nie został uiszczony w zastrzeżonym przez ustawę terminieSąd uznał, że skarga kasacyjna podlega odrzuceniu. Sąd zaznaczył, żew aktach sprawy znajduje się notatka służbowa, asystenta sędziego, zktórej wynika, że doradca podatkowy – A.C., jest jednocześnie radcąprawnym, prowadzi kancelarię w A. i występuje w takim charakterzeprzed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w innej sprawie. Sądwskazał na treść art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawoo postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. i podkreślił, że w omawianej sprawiepełnomocnik reprezentujący stronę skarżącą, posiadający niewątpliwiepoziom wiedzy profesjonalnego pełnomocnika (wpis na listę radcówprawnych i prowadzenie kancelarii radcy prawnego) zobowiązany byłuiścić wpis stały bez wezwania, niezależnie od faktu, że pismoprocesowe opatrzył pieczęcią, wskazującą na posiadanie uprawnieńdoradcy podatkowego. W ocenie Sądu nieuzasadnionym jest różnicowaniesytuacji prawnej podmiotu reprezentowanego przez pełnomocnika,będącego jednocześnie doradcą podatkowym i radcą prawnym wzależności od tego, jakim tytułem posłuży się podpisując pismoprocesowe.

Sporządź zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi.

Odpowiedź:Warszawa, dnia 25 kwietnia 2011

r.


za pośrednictwem:


Strona skarżąca:Urząd Miasta A(adres)




Na podstawie art. 194 §1 pkt 7, § 2, § 3, § 4 w zw. z art. 175§ 3 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniuprzed sądami administracyjnymi (zwaną dalej „ustawą z dnia 30sierpnia 2002 r.”), na mocy udzielonego mi pełnomocnictwa (wzałączeniu), wnoszę zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w Warszawie z dnia 21 kwietnia, o odrzuceniuskargi kasacyjnej Burmistrza Miasta A. od wyroku tegoż Sądu z dnia 3kwietnia 2011 r.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam naruszenie przepisów art.220 § 1 i § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

1. Stan faktyczny………………2. Stanowisko w sprawiePostanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie

zostało wydane z naruszeniem art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. przyjmując w sposób błędny, iż norma zawarta w art. 221 ustawyznajduje zastosowanie w odniesieniu do reprezentującego stronęskarżącą doradcy podatkowego. Powołany przez Sąd przepis w brzmieniu„Pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone,pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismopodlega opłacie stałej”, został z dniem 10 kwietnia 2010 r. skreślony, a wzwiązku z tym zniesiono obowiązek uiszczania wpisu od skargikasacyjnej wnoszonej przez profesjonalnego pełnomocnika bez wezwaniasądu.

W przedmiotowej sprawie, przewodniczący winien był zatem wezwaćSkarżącego na podstawie art. 220 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. do uiszczenia wpisu w terminie 7 dni. W następstwiebezskutecznego upływu tego terminu, Sąd mógłby zgodnie z art. 220 §3 odrzucić skargę kasacyjną. W związku z niezastosowaniem powyższego

trybu, postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej jest wadliwe ipowinno zostać wyeliminowane z obrotu prawnego.

Ze względu na wadliwość wydanego postanowienia wnoszę jak nawstępie.

Załączniki:1) odpis zażalenia;2) pełnomocnictwo;3) statut gminy;4) dowód uiszczenia opłaty od pełnomocnictwa.

37. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnegoDyrektor Izby Skarbowej w R., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora

Urzędu Kontroli Skarbowej w R. w przedmiocie określenia zobowiązaniaSpółki z o. o. z R. w podatku dochodowym od osób prawnych za 2009 r.W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że podatnik nie uwzględniłw przychodach do opodatkowania – przychodów z majątku nieruchomegopołożonego we Francji. W kosztach uzyskania przychodów spółka nieuwzględniła kwoty, związanej ze wspomnianymi przychodami,dotyczącej: - odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowejbudynku powiększonej o wydatki na jego modernizację, - odpisówamortyzacyjnych (od wartości początkowej: basenu, klimatyzacji,łodzi wodnej powiększonej o wydatki na jej modernizację, wyposażeniaobiektu); transportu mebli; wydatków związanych z utrzymaniemnieruchomości; kosztów pobytu pracownika we Francji w celuadministrowania nieruchomością. Cele stałej, utrzymywanej we Francjiplacówki i przedsiębiorstwa podatnika nie są identyczne, ponieważplacówka firmy we Francji nie ma charakteru zakładu w rozumieniuart. 5 umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu wzakresie podatków od dochodu i majątku (podpisanej przez RządPolskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Rządem Republiki Francuskiej wdniu 20.VI.1975r; Dz. U. z 1977r. Nr 1, poz. 5 ). Nabyta we Francjinieruchomość stanowi składnik majątku spółki, która wykorzystuje jąw prowadzonej przez siebie działalności i uzyskuje z tego tytułuprzychody (np. z tytułu odpłatnego korzystania z nieruchomości przezosoby fizyczne), co determinuje pogląd organu, że do opodatkowaniadochodu związanego z taką nieruchomością ma pierwszeństwo prawopaństwa rezydencji. Wobec tego organ uwzględnił przy ustalaniudochodu, ww. przychody oraz koszty związane z nieruchomościąpołożoną we Francji.

Sporządź skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego od ww.decyzji.

Warszawa, dnia ……… 2011 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjnyw Warszawie

za pośrednictwem:

Dyrektora Izby Skarbowej w WarszawieUl. 1 Maja 101-001 Warszawa


Skarżąca:XYZ Sp. z o.o.Ul. Prosta 100-001 WarszawaNIP: 001-002-01-02Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej w WarszawieUl. 1 Maja 101-001 Warszawa

wartość przedmiotu sporu: …………… zł

Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie

Na podstawie art.3 §l i §2 pkt l, art. 50 § 1, art. 52 § l,art. 53 § l i art. 54 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r -Prawoo postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz.U, z 2002 r Nr153, póz. 1270 ze zm.) zwana dalej „ustawą z dnia 30 sierpnia 2002r.”, działając w imieniu Skarżącej XYZ Sp. z o.o. na mocyudzielonego mi pełnomocnictwa (pełnomocnictwo w załączeniu),wnoszę skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie zdnia 11 grudnia 2010 r, (nr QWE/Wa/1234/11) utrzymującą w mocydecyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Warszawie z dnia 1grudnia 2010 r (nr Wa/111/123/10) w przedmiocie określeniazobowiązania XYZ Sp. z o. o w podatku dochodowym od osób prawnychza 2009 r

Zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie przepisów prawa, tj.art. 17 ust. l pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatkudochodowym od osób prawnych (t j Dz,U. z 2000 r Nr 54, póz. 654, zezm.) w zw. z art. 6 w zw. z art. 7 ust, 7 Umowy między RządemPolskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej wsprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatkówod dochodu i majątku (Dz.U. z 1977 r. Nr l, póz 5) - poprzez błędnawykładnię i niewłaściwe zastosowanie.

Wnoszę o:1) uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i decyzji organu Iinstancji;

2) zasadzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na rzeczskarżącej kosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwaprocesowego, według norm prawem przepisanych

UZASADNIENIE1. Stan faktyczny.……………………2. Zarzuty.Zgodnie z brzmieniem art. 17 ust l pkt 3 ustawy z dnia 15 Sutego

1992 r., wolne od podatku są dochody osiągane poza terytoriumRzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3ust. 1 tej ustawy, tj. podatników mających siedzibę lub zarządna terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegającychobowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu namiejsce ich osiągania, jeżeli umowa międzynarodowa, którejRzeczypospolita jest stroną, tak stanowi.

Jednocześnie, zgodnie z art. 7 ust, 3 pkt l i 3 ustawy wynika, żejeżeli dochody ze źródeł przychodów położonych na terytoriumRzeczypospolitej Polskiej lub za granicą w Polsce nie podlegająopodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku, to przyustalaniu dochodu stanowiącego w Polsce podstawę opodatkowania nieuwzględnia się ani przychodów z tych źródeł, ani też kosztówuzyskania tych przychodów.

Ze zgromadzonego przez organy podatkowe materiału dowodowego wniniejszej sprawie wynika, iż sposób wykorzystywania przez skarżącąSpółkę nieruchomości położonej we Francji, tj. do zbieraniainformacji o handlu we Francji, miejsca noclegowego, sporządzaniaposiłków o korzystania z telefonu, faksu, nie stanowi zakładu wrozumieniu Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej aRządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemuopodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku. Natomiastart. 7 ust. 7 Umowy stanowi, że jeżeli w zyskach mieszczą sięelementy dochodu, które zostały odrębnie uregulowane w innychartykułach niniejszej umowy, postanowienia tego artykułu nienaruszają postanowień tych innych artykułów.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 6 Umowy,zgodnie z którym dochody z majątku nieruchomego, włączając dochodyz eksploatacji gospodarstw rolnych i leśnych, podlegająopodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątekjest położony (ust. 1). Przepis ten znajduje zastosowanie dladochodów z bezpośredniego użytkowania, najmu lub dzierżawy, jakrównież każdego innego rodzaju użytkowania, najmu lub dzierżawy,jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego(ust. 3). Określenie „majątek nieruchomy" rozumie się według prawapodatkowego Umawiającego się Państwa, w którym majątek jestpołożony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku przynależność

do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstwrolnych i leśnych, prawa do których zastosowanie mają przepisy prawarzeczowego, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak równieżprawa do zmiennych i stałych świadczeń z tytułu eksploatacji alboprawa do eksploatacji zasobów mineralnych, źródeł i innych bogactwnaturalnych (ust 2). Postanowienia ustępu l i 3 stosuje sięrównież do dochodów z majątku nieruchomego przedsiębiorstwa (art.6 ust. 4 Umowy)

Mając na względzie obowiązujący stan prawny przychody i kosztyzwiązane z nieruchomością położoną we Francji powinny zostaćrozliczone, zgodnie z wyżej powołaną Umową - w miejscu położeniatej nieruchomości, tj. we Francji, a tym samym podlegająwyłączeniu w opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnychna terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – tj. w kraju siedzibySpółki.

W związku z powyższym zaskarżona decyzja jest wadliwa i powinnyzostać wyeliminowane z obrotu prawnego, XYZ Spółka z o. o.postąpiła prawidłowo nie uwzględniając w przychodach do opodat-kowania przychodów z majątku nieruchomego położonego we Francji oraznie uwzględniając w kosztach uzyskania przychodów kwot związanychze wspomnianymi przychodami. Niniejszym wnoszę jak w petitum skargi.

Załączniki:1) odpis skargi 2) pełnomocnictwo;3) dowód uiszczenia opłaty skarbowe;4) odpis z KRS; 5) dowód uiszczenia wpisu stosunkowego od skargi.

38. Odwołanie od decyzjiNaczelnik Urzędu Skarbowego w K. wydał decyzję, w której określił

Fundacji wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym odosób prawnych za 2009 r. Organ podatkowy pierwszej instancjiustalił, że Fundacja objęła udziały w Spółce Mieszkaniowej S. Spółkaz o. o. oraz zakupiła samochód terenowy. Strona wydatkowała na tezakupy dochód, zadeklarowany jako wolny od podatku na mocy art. 17ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowymod osób prawnych. Fundacja nie prowadzi działalności gospodarczej, ajej celem statutowym jest działalność naukowo-techniczna wdziedzinie geologii i stanowi ona wyłączny obszar jej działania.Podatnik twierdził, że wszelkie czynności podejmowane przezFundację, w tym zakup udziałów oraz pojazdu, związane są zrealizacją jej celów statutowych. W ocenie Naczelnika, zwolnieniez przywołanego przepisu nie ma zastosowania do dochodówprzeznaczonych na inne cele niż wskazane w treści tego przepisu, aprzepisy podatkowe nie przewidują zwolnienia dochodów przeznaczonychna prowadzenie działalności gospodarczej, czy zakup udziałów spółkiprowadzącej działalność gospodarczą. Także zakup samochoduterenowego nie służy bezpośrednio celom określonym w ustawie.

Sporządź odwołanie od ww. decyzji.

Warszawa, …….

Dyrektor Izby Skarbowej w WarszawieUl. Prosta 100-001 Warszawa

za pośrednictwem:

Naczelnika II Urzędu Skarbowego w WarszawieUl. Prosta 1000-013 Warszawa

Fundacja XYZUl. Krzywa15-145 Warszawa


ODWOŁANIENa podstawie art. 127, art. 220 i art. 223, § l i § 2 pkt l

ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r ~ Ordynacja podatkowa (t.j Dz.U z2005 r Nr 8, póz 60, ze zm.), działając w imieniu „„Fundacji XYZ" zsiedzibą w Warszawie, na mocy udzielonego pełnomocnictwa (w aktach),składam odwołanie od decyzji Naczelnika II Urzędu Skarbowego wWarszawie z dnia 4 września 2010 r, (nr ABC/123-123/10) w sprawieokreślenia „Fundacji XYZ" wysokości zobowiązania podatkowego wpodatku dochodowym od osób prawnych za 2009 r,

Przedmiotowa decyzja została wydana z naruszeniem przepisówprawa, tj. z naruszeniem art. 17 ust, i pkt 4 w zw. z art. 17ust. l b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym odosób prawnych (t.j. Dz.U z 2000 r. Nr 54, póz 654, ze zm.) - przezniewłaściwe zastosowanie do dochodów „Fundacji XYZ" przewidzianegow tych przepisach zwolnienia od podatku

W związku z powyższym wnoszę o uchylenie zaskarżonej decyzji wcałości i umorzenie postępowania w sprawie

1. Stan faktyczny.………………………………………………

2. Stanowisko w sprawie.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r opodatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochodypodatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jestdziałalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym równieżpolegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresiekultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspieraniainicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomuni-kacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności,ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej ispołecznej inwalidów oraz kultu religijnego - w częściprzeznaczonej na te cele. Zwolnienie określone w tym przepisiejest zwolnieniem warunkowym, uzależniającym od spełnienia dwóchistotnych wymogów. Pierwszym jest zgodność celów statutowychdziałalności podatnika z działalnością uznaną przez ustawodawcę zapreferowaną, drugim przeznaczenie dochodu na te cele.

Zgodnie z art. 17 ust. 1b, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1,dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowelub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżelidochód jest przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany

na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środkówtrwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służącychbezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatkówniestanowiących kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust.1 pkt 5a. W niniejszej sprawie zakup samochodu terenowego byłzwiązany z realizacją celów statutowych „Fundacji XYZ" gdyż jejwolontariusze muszą często jeździć w trudnych warunkach terenowychw związku z realizacją inicjatyw społecznych na rzecz budowy drógi sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, atakże w związku z wyjazdami w celu pomagania potrzebującym.

Zgodnie z art. 17 ust. 1e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r, opodatku dochodowym od osób prawnych, zwolnienie, o którym mowa wust. l, dotyczące podatników przeznaczających dochody na celestatutowe lub inne cele określone w tym przepisie stosuje sięrównież w przypadku lokowania dochodów poprzez nabycie:1) wyemitowanych po dniu 1 stycznia 1989 r. obligacji Skarbu

Państwa lub bonów skarbowych oraz obligacji wyemitowanych przezjednostki samorządu terytorialnego po dniu l stycznia 1997 r;

2) papierów wartościowych lub niebędących papierami wartościowymiinstrumentów finansowych, o których mowa w art. 2 ust l pkt 2lit c ustawy z dnia 29 lipca 2005 r, o obrocie instrumentamifinansowymi (Dz. U. z 2010 r Nr 211, póz 1384), o ile nabycietakie nastąpiło w ramach zarządzania portfelem, o którym mowaw art. 75 tej ustawy, również w przypadku gdy zarządzanieportfelem odbywa się na podstawie umowy z towarzystwem funduszyinwestycyjnych, które wykonuje tę działalność na podstawie art.45 ust, 2 ustawy z dnia 27maja 2004 r. o funduszachinwestycyjnych, pod warunkiem zdeponowania tych papierówwartościowych lubinstrumentów finansowych na odrębnym rachunku prowadzonymprzez uprawniony podmiot w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi;

3) jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych działającychna podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszachinwestycyjnych.Wskazane objęcie udziałów przez „Fundację XYZ" należy

potraktować jako działania służące ochronie majątku w dążeniu dostabilnego w długookresowej perspektywie urzeczywistnienia celówskonkretyzowanych w statucie. Przesłanka bezpośredniości jestrównież w takim wypadku spełniona, gdyż między tezauryzacjąmajątku płynnego w postaci środków pieniężnych poprzez zakupudziałów w spółce z o.o., a realizacją celów określonych wstatucie, środki pieniężne nie będą wykorzystywane na inny cel, wszczególności cel gospodarczy.

Należy również wskazać, iż majątek fundacji może być jednorodnyalbo składać się z różnych aktywów. Oznacza to że w przypadku brakuodmiennej woli fundatora zarząd ma prawo swobodnie przekształcaćstrukturę tego majątku w całości lub w części i dokonywać zamianyna papiery wartościowe lub udziały, za nie nabywać np.nieruchomości. Powinien przy tym kierować się jedynie ogólnymnakazem utrzymania co najmniej realnej wartości kapitału, czylipoziomem pierwotnego kapitału powiększonego o stopę inflacji.

W niniejszej sprawie wskazane warunki zostały spełnione.Wskazać też należy, iż zgodnie z art. 5 ust 5 ustawy o fundacjach,fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w rozmiarachsłużących realizacji jej celów. Jeżeli fundacja ma prowadzićdziałalność gospodarczą, wartość środków majątkowych fundacji prze-znaczonych na działalność gospodarczą nie może być mniejsza niż ltysiąc złotych.

Ustawodawca ponadto nie statuuje zamkniętego katalogu sposobówwydatkowania sum pieniężnych, które upoważniałyby do objęciazwolnieniem dochodu fundacji. Różnica między udziałami w spółce zo.o., a akcjami z punktu widzenia akumulacji kapitału jestnieznaczna, brak jest zatem podstaw do różnicowania tychinstrumentów z punktu widzenia omawianego zwolnienia. Celestatutowe „Fundacji XYZ" pokrywają się z celami wskazanymi w art. 17ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. i stanowią wyłącznyobszar jej działania. Zatem wszelkie czynności podejmowane przezFundację, w tym zakup udziałów w spółce z o.o. zajmującej się miesz-kalnictwem, związane są z realizacją jej celów statutowych. Art. 17ust. 1e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., nie ma w sprawiezastosowania, jednak przepis ten ani bezpośrednio ani pośrednio niewyłącza spod zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. l tej ustawydochodu wydatkowanego na zakup udziałów w spółce z o.o.Przytoczony w art. 17 ust. 1e ustawy katalog ma charakter otwartyi przykładowy. Skoro w ustawie brak jest wyłączenia stosowaniazwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. l ustawy z dnia 15 lutego1992 r. do nabycia udziałów w spółce z o.o., to nabycie takichudziałów jest lokatą kapitału i łączy się z nabyciem określonychuprawnień.

Organ podatkowy I instancji nie wykazał, że - wbrew twierdzeniomFundacji - czynności podejmowane przez Fundację, w tym zakupudziałów oraz pojazdu, nie są związane z realizacją jej celówstatutowych. Zatem Fundacja może korzystać ze zwolnienia odpodatku. Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Krakowie z dnia 4września 2010 r. (nr ABC/123-123/10) została wydana z naruszeniemwspomnianych przepisów i jako wadliwa powinna zostać wyeliminowanaz obrotu prawnego.

W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.Załączniki:

1) pełnomocnictwo; 2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;3) aktualny odpis z KRS.

39. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego Do Burmistrza Miasta Z. wpłynął wniosek Spółki E.W. S.A. o

stwierdzenie nadpłaty z tytułu podatku od nieruchomości za 2008 r. Wzałączeniu przedłożono skorygowaną deklarację za 2008 r.i podniesiono, że grunty o pow. 43 ha w tym roku nie były związane zprowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatachlokalnych, gdyż ze względów technicznych nie były i nie mogły byćwykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej. Na terenachtych Spółka planowała utworzenie i eksploatację składowiska odpadówpaleniskowych, jednakże organy administracji odmówiły wydaniadecyzji koniecznej do prowadzenia składowiska, uznając że teren tennie jest odpowiednio przystosowany do zamierzonej działalnościgospodarczej. Brak odpowiednich decyzji, zdaniem podatnika, stanowiłobiektywną przeszkodę uniemożliwiającą wykorzystanie składowiska docelów prowadzonej działalności gospodarczej. Decyzją z dnia 14lutego 2007 r. Burmistrz odmówił stwierdzenia nadpłaty w wymienionympodatku. W wyniku wniesionego przez Spółkę odwołania, SKO w W.utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ w uzasadnieniudecyzji podniósł, że Spółka nie przedstawiła decyzji, z którychwynikałoby, że nie mogła prowadzić działalności gospodarczej nawymienionych terenach. Na gruntach tych nie ma przeciwwskazań doprowadzenia działalności gospodarczej, a stan faktyczny nie macharakteru trwałego. Zatem nie wystąpiły przesłanki względówtechnicznych uniemożliwiające prowadzenie działalności gospodarczej.

Sporządź skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego od ww.decyzji.

Warszawa, dnia ……… 2011 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjnyw Warszawie

za pośrednictwem:

Samorządowego Kolegium Odwoławczego w WarszawieUl. 1 Maja 101-001 Warszawa

Strona przeciwna:Samorządowe Kolegium Odwoławczew ŁodziUl. 1 Czerwca 101-002 Łódź


wartość przedmiotu sporu: …………… zł

Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie

Na podstawie art. 3 § l i § 2 pkt l, art. 50 § l, art. 51, art.52 § l, art. 53 § l i art. 54 § l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zwana dalej„ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r.”, działając w imieniu skarżącejSpółki „EW" S.A z siedzibą w Z (pełnomocnictwo w załączeniu), składamskargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi, zdnia 30 maja 2011 r, nr SKO/Op/413/2984/11, utrzymującą w mocydecyzję Burmistrza Miasta Z. z dnia 14 lutego 2011 r., nr Pk-777/66/2011 odmawiającą stwierdzenia nadpłaty z tytułu podatku odnieruchomości za 2008 r.

Zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa, a wszczególności z naruszeniem art. la ust. l pkt 3 ustawy z dnia 12stycznia 1991 r o podatkach i opłatach lokalnych (t.j.: Dz. U, z2006 r, Nr 121, póz, 844, ze zm. - zwanej dalej „ustawą o podatkachi opłatach lokalnych") - poprzez błędną wykładnię i niewłaściwezastosowanie. Organ błędnie nie uznał bowiem, że względy techniczne,o których mowa w tym przepisie, mogą wystąpić w sytuacji, gdyniemożność użytkowania nieruchomości przez podatnika przywykonywaniu działalności gospodarczej powodowana jest przeszkodaprawną w postaci braku zgody właściwych organów, wyrażonej napodstawie obowiązujących przepisów, na prowadzenie na nieruchomościdziałalności gospodarczej.

Ze względu na powyższe wnoszę o:1) uchylenie w całości decyzji Samorządowego KolegiumOdwoławczego w Łodzi i decyzji Burmistrza Miasta Z oraz

2) zasadzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzina rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, wraz z kosztamizastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

UZASADNIENIE1. Stan faktyczny.……………………………………2. Istota naruszenia prawa.

Zgodnie z art. la ust, l pkt 3 ustawy o podatkach i opłatachlokalnych, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniemdziałalności gospodarczej, to grunty, budynki i budowle będące wposiadaniu przedsiębiorcy (…), chyba że przedmiot opodatkowanianie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tejdziałalności ze względów technicznych. Oznacza to zatem, że jeśli„grunty, budynki, budowle" są w posiadaniu przedsiębiorcy, ale zewzględów technicznych nie mogą być wykorzystywane do prowadzeniedziałalności gospodarczej, to nie podlegają opodatkowaniupodatkiem od nieruchomości na zasadach określonych w art. 5ust,, l lit a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera legalnejdefinicji pojęcia „względów technicznych", które stoją naprzeszkodzie wykorzystywaniu określonej nieruchomości doprowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencjiuniemożliwiają jej opodatkowanie podatkiem od nieruchomości wedługstawki właściwej dla gruntów wykorzystywanych do działalnościgospodarczej. Również orzecznictwo i doktryna nie wypracowałyspójnej koncepcji rozumienia tego pojęcia

Wykładnia użytego w omawianym przepisie wyrażenia „nic jest i nie może byćwykorzystywana doprowadzenia działalności ze względów technicznych" prowadzi downiosku, iż oznacza ona obiektywne przeszkody sprawiające, że przed-mioty opodatkowania nie są i trwale nie mogą być wykorzystywane wdziałalności gospodarczej. Wskazany charakter przeszkody sprawia, żenie może być ona determinowana wolą (działaniem lub zaniechaniem)podatnika, lecz okolicznościami zewnętrznymi i fizykalnymi,odnoszącymi się do substancji przedmiotu opodatkowania. Chodzić tumoże zatem zarówno o takie wady fizyczne budynków i budowli, któreuniemożliwiają w sposób stały korzystanie z nich przezprzedsiębiorcę, jak również o inne faktycznie występujące przeszkody.Wyłączenie z zakresu przedmiotów opodatkowania związanych zprowadzeniem działalności gospodarczej dotyczy zatem sytuacji, gdyprzedmiot ten nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzeniadziałalności gospodarczej ze względu na zdarzenie niezależne odpodatnika.

W przedmiotowej sprawie skarżąca Spółka dowodziła, żewykorzystywanie spornej nieruchomości do celów prowadzeniadziałalności gospodarczej uniemożliwiał brak odpowiednich decyzjiadministracyjnych i ten brak zgody właściwych organów nawykorzystywanie składowiska do działalności należy traktować jako„względy techniczne” w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy opodatkach i opłatach lokalnych. Brak zgody właściwych organów nawykorzystywanie nieruchomości dla celów działalności gospodarczej -wbrew stanowisku Burmistrza Miasta Z. i SKO w Łodzi. - może byćuznany za przesłankę wyłączającą grunty na podstawie art. la ust. lpkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z zakresu gruntów

związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Brak zgodywłaściwego organu na wykorzystywanie nieruchomości podatnika docelów działalności gospodarczej może być bowiem spowodowanywzględami technicznymi W realiach niniejszej sprawy przez względytechniczne należy rozumieć uwarunkowania konstrukcyjne obiektówwchodzących w skład zakładu podatnika oraz względy organizacyjnezwiązane ze sposobem prowadzenia działalności gospodarczej. W takiejsytuacji brak zgody właściwych organów na wykorzystywanie nie-ruchomości w prowadzeniu działalności gospodarczej miał charakterwtórny w stosunku do względów technicznych uzasadniających braktej zgody. W niniejszej sprawie skarżąca Spółka we wniosku ostwierdzenie nadpłaty oraz w toku postępowania podatkowegopowoływała się na tego rodzaju okoliczności faktyczne, wskazując, żenie mogła uzyskać zgody organów administracji publicznej naużytkowanie składowiska odpadów umiejscowionego na gruntach, którychdotyczy zaskarżona decyzja, gdyż składowisko nie odpowiadałotechnicznym wymogom wynikającym z odpowiednich przepisów o ochronieśrodowiska. Należy uznać, że przyczyny te związane były z kwestiamitechnicznymi.

Zdaniem Skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi,utrzymując w mocy wadliwą decyzję Burmistrza Miasta Z , naruszyłoprzepis art. la ust l pkt 3 ustawy o podatkach i opłatachlokalnych. Organ ten błędnie nie przyjął bowiem, że względytechniczne, o których mowa w tym przepisie, wystąpiły w staniefaktycznym sprawy, tj. gdy niemożność użytkowania nieruchomościprzez podatnika przy wykonywaniu działalności gospodarczejpowodowana jest przeszkodą prawną w postaci braku zgody właściwychorganów, wyrażonej na podstawie obowiązujących przepisów, naprowadzenie na nieruchomości działalności gospodarczej.

Z powyższych względów organ odwoławczy - Samorządowe KolegiumOdwoławcze w Łodzi - nie powinno był utrzymywać w mocy decyzjiBurmistrza Miasta Z z dnia 14 lutego 2011 r, nr Pk- 777/66/2011.Konieczne jest wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonegowadliwego aktu administracyjnego. Organy podatkowe powinny stwier-dzić nadpłatę z tytułu podatku od nieruchomości za 2008 r Mającpowyższe na uwadze, wnoszę jak petitum skargi.

Załączniki:1) pełnomocnictwo z dnia 3 czerwca 2011 r;2) dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;3) aktualny odpis z KRS;4) dowód uiszczenia wpisu stosunkowego od skargi;5) podpis skargi z załącznikami.

40. Projekt wniosku o interpretację prawa podatkowegoPodatnik przygotowuje uruchomienie działalności gospodarczej izamierza nabyć nieruchomość (budynek) do celów prowadzenia tejżedziałalności. W związku z tym zamierza zadać właściwemu organowipytanie: czy dla rozpoczęcia amortyzacji danego składnika majątkuistotny jest moment ujęcia go w ewidencji środków trwałych, czy teżmoment oddania go do używania?

Sporządź projekt wniosku o interpretację przepisów prawapodatkowego.

Odpowiedz w dodatkowym pliku w formacie PDF

41. Zażalenie na postanowienie Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowieniem z dnia 15

grudnia 2010 r. odmówił Spółce z o.o. P.Cz. z siedzibą w Z.przywrócenia terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniupostanowienia Sąd wskazał, że skarga Spółki na decyzję SKO w K. zdnia 28 września 2009 r., sporządzona przez profesjonalnegopełnomocnika, wpłynęła do WSA w K. w dniu 13 listopada 2007 r.Skarga została przekazana przez pracownika Sądu według właściwoścido SKO w K. w dniu 14 listopada 2007 r. Pełnomocnik strony skarżącejzostał o tym poinformowany pismem z dnia 14 listopada 2007 r. W dniu24 listopada 2007 r. pełnomocnik wniósł o przywrócenie terminudo wniesienia skargi. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że skarga byłaprawidłowo skierowana do WSA w K., za pośrednictwem organu.Natomiast została przesłana bezpośrednio do Sądu w wyniku błędnegozaadresowania przesyłki przez pracownika kancelarii. Pełnomocniknadmienił, że o tej okoliczności dowiedział się z pisma WSA z dnia14 listopada 2007 r. Podniósł, że pracodawca wprawdzie odpowiada zadziałania pracownika, jednakże uchybienie terminu powstało na skutekomyłki pisarskiej, za którą to czynność skarżąca nie ponosiodpowiedzialności. Zaznaczył przy tym, że pracownik ten wielokrotniewykonywał bezbłędnie czynność adresowania przesyłek. Zdaniem WSA, wdoktrynie i judykaturze ugruntowany jest pogląd, że w przypadku, gdystrona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, toskutki podejmowanych przez pełnomocnika działań obciążają stronę,tak więc ryzyko ujemnych skutków niestarannego zachowania siępełnomocnika ponosi mocodawca. Pełnomocnik - w ocenie Sądu – nieuwiarygodnił w uzasadnieniu żądania przywrócenia terminu swojejstaranności oraz faktu, że przeszkoda była od niego niezależna.

Sporządź zażalenie do NSA na ww. postanowienie.

K., dnia 20 grudnia 2010 r.

Naczelny Sąd Administracyjny Ul. X00-000 W.

za pośrednictwem:Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K.Ul. X00-000 K.

Skarżąca:„P. Cz.” Sp. z o.o.Ul. X00-000 Z.NIP:000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nrwpisuadres do doręczeń:ul. X 00-000 W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowejw K.ul. X00-000 K.

Sygn. akt: …Wartość przedmiotu zaskarżenia: …

ZAŻALENIE

Na podstawie art. 86 § 3 i art. 194 § 2 ustawy z dnia 30sierpnia 2002 r. – prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, działając na zasadzie i w granicachpełnomocnictwa w imieniu „P. Cz.” Sp. z o. o.., zwanej dalej„Skarżącą” (pełnomocnictwo w aktach sprawy), wnoszę o zażalenie napostanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia15 grudnia 2010 r. o odmowie przywrócenia terminu do wniesieniaskargi na decyzję SKO w K. z dnia 28 września 2010 r. (nr). i wnoszęo jego uchylenie oraz zwrot kosztów postępowania. Zaskarżanemupostanowieniu zarzucam naruszenie

- art. 86 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi.

UZASADNIENIEZdaniem Skarżącej, stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki

Sąd Administracyjny w K. jest bezzasadne, bowiem wszystkie czynnościprzeprowadzone przez pełnomocnika zostały dokonane prawidłowy i wsposób profesjonalny. Należy bowiem zauważyć, że czynnościwykonywane przez pracownika kancelarii, związane z wysłaniemdokumentów, nie są tymi, w których pełnomocnik ma bezpośredniudział.

Nie budzi wątpliwości zasada, zgodnie z którą strona powinnaponosić konsekwencje czynności dokonywanych przez pełnomocnika,jednakże przy interpretowaniu tej reguły należy wziąć pod uwagętakże stopień zawinienia danego pełnomocnika w zakresie powierzonychmu zadań oraz konstytucyjne prawo do sądu. Na ten temat wypowiedziałsię również Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 22stycznia 2008 r. (sygn. II FZ 644/07).

Trzeba wziąć pod uwagę postanowienie NSA z dnia 17 marca 2008r. (sygn. II FZ 99/08), zgodnie z którym, jeżeli „pełnomocnikdochował należytej, której można by od niego wymagać, a jedynąprzyczyną uchybienia terminu była w istocie omyłka techniczna, to zewzględu na wagę prawa do sądu, należało orzec o wypełnieniuprzesłanek z art. 86 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi.

Biorąc pod uwagę powyższe, Skarżąca powinna uiścić od skargiwpis stały w kwocie 100 zł.

Załączniki:1) odpis zażalenia;2) dowód uiszczenia wpisu stałego od zażalenia.


42. Wniosek o wznowienie postępowania podatkowego Decyzją z dnia 16 czerwca 2005 r. Dyrektor Urzędu Kontroli

Skarbowej w W. określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatkuod towarów i usług za określone miesiące 2003 r. oraz nadwyżkępodatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następnymiesiąc za wrzesień 2003 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją zdnia 27 października 2005 r. utrzymał w mocy decyzję organupierwszej instancji. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 22 maja2007 r. sygn. akt SK 36/06 ( Dz. U. Nr 98. poz. 657) stwierdził, żeart. 33b ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku odtowarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 zezm.) jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 3 w zw. z art. 21 ust. 1,art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 2 Konstytucji w zakresie,jakim pozbawia podatnika dokonującego przedpłaty rolnikowiryczałtowemu za nabywane produkty rolne przed wystawieniem fakturyVAT RR uprawnień przewidzianych w tym przepisie. Przepis, któregodotyczył powyższy wyrok, był podstawą prawną ostatecznej decyzjiDyrektora Izby Skarbowej. W toku kontroli stwierdzono bowiem, żeskarżący obniżył podatek należny wynikający z dokumentujących zakuppieczarek faktur RR, wystawionych dla rolników ryczałtowych.Ustalony przez organ stan faktyczny sprawy zakończonej wydaniemdecyzji ostatecznej był tożsamy ze wskazanym przez TrybunałKonstytucyjny przy określaniu zakresu niekonstytucyjności art. 33bust. 4 pkt 3 u.p.t.u. Organy podatkowe kwestionowały prawo podatnikado zwiększenia podatku naliczonego z uwagi na niedopełnienie wymoguwpisania numeru i daty faktury w sytuacji, gdy obiektywniespełnienie tego wymogu było niemożliwe. Bowiem zapłata za nabyteprodukty rolne nastąpiła przed wystawieniem faktury.

Sporządź wniosek o wznowienie postępowania zakończonego powyższądecyzją. Przy czym wyrok został ogłoszony w dniu 4 czerwca 2007 r.

L. dnia 24 czerwca 2007 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w W.ul. X00-000 W.

Wnioskodawca:XUl. X0-0 W.NIP:000-000-00-00

reprezentowany przez:

Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 W.

sygn. akt: …

WNIOSEKo wznowienie postępowania podatkowego

Na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 oraz art. 241 § 1 i art. 244 § 1ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa27, działającjako pełnomocnik X (pełnomocnictwo w aktach sprawy), wnoszę owznowienie postępowania podatkowego zakończonego decyzją ostatecznąDyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 27 października 2005 r. (syng.X) utrzymującą w mocy decyzję organu pierwszej instancji określającąwnioskodawcy zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług zaokreślone miesiące 2003 r. oraz nadwyżkę podatku naliczonego nadnależnym do przeniesienia na następny miesiąc za wrzesień 2003 r. iwnoszę o uchylenie ww. decyzji w całości oraz orzeczenie co doistoty sprawy.

Niniejszy wniosek jest składany w związku z wyrokiem TrybunałuKonstytucyjnego z dnia 22 maja 2007 r. (sygn. SK 36/06).

UzasadnienieTrybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 22 maja 2007 r. (sygn.

SK 36/06) stwierdził, iż art. 33b ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 8stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatkuakcyzowym28 jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 3 w zw. z art. 21 ust.1, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 2 Konstytucji RP wzakresie, w jakim pozbawia podatnika dokonującego przedpłatyrolnikowi ryczałtowemu za nabywane produkty rolne przed wystawieniemfaktury VAT RR uprawnień wynikających z tego przepisu.

Brak możliwości odliczenia podatku od towarów i usługpodatnikom dokonujących przedpłaty przed wystawieniem faktury VAT RRna rzecz rolnika ryczałtowego jest zatem niezgodne z Konstytucją,ponieważ przepis ten ogranicza swobodę kształtowania warunków umowysprzedaży.

W przedmiotowej sprawie Skarżący został pozbawiony prawa doodliczenia podatku naliczonego tylko dlatego, że nie podał numeru idaty wystawienia faktury VAT RR w dokumencie stwierdzającym

27 Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., zwana dalej „Ordynacja podatkową”. 28 Dz. U. Nr 11, poz.50, ze zm.

dokonanie zapłaty i tylko z tego powodu poniósł szkodę, co rażącoodbiega od zasady sprawiedliwości społecznej. Ponadto, omawianyprzepis gorzej traktuje podatników dokonujących zapłaty powystawieniu takiej faktury, przez co narusza konstytucyjną zasadęrówności.

Należy zauważyć, że art. 240 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowejwskazuje jako podstawę wznowienia postępowania zakończonego decyzjąostateczną okoliczność, że została ona wydana na podstawie przepisu,o którego niezgodności z Konstytucją RP, ustawą lub ratyfikowanąumową międzynarodową orzekł Trybunał Konstytucyjny. Tym samym, jakoże w przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w W. wydałdecyzję na podstawie przepisu, o którego niezgodności orzekł TK,zachodzi przesłanka do wznowienia postępowania, o której mowa w art.240 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej – ponieważ decyzja ta naruszaprzepisy prawa.


Załączniki:1) kserokopia decyzji ostatecznej;2) potwierdzona za zgodność z oryginałem kserokopia dowodu wpłaty

podatku;3) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej.


43. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnegoorzeczenia sądu administracyjnego

Decyzją Naczelnik Urzędu Skarbowego w Warszawie określiłskarżącemu wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług zamiesiąc lipiec 2004 r. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że podatnikna podstawie art. 88 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 86 ust. 3 i 5ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej ustawy o VAT) nie mógł odliczyćpodatku naliczonego od zakupionego paliwa, mimo że w poprzednimstanie prawnym przed wejściem Polski do Unii Europejskie podatnikmiał takie prawo.Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy decyzjęNaczelnika Urzędu Skarbowego w Warszawie, określającą wysokośćzobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiąc lipiec 2004 r.Od decyzji tej skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wWarszawie wniósł podatnik zarzucając naruszenie art. 88 ust. 1 pkt 3w związku z art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o VAT.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalając skargę stronyna decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie utrzymującą w mocydecyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Warszawie, określającąwysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiąc lipiec2004 r. uznał, że nie zostały naruszone przepisy prawa materialnego.Przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej strony w wyroku z dnia 1grudnia 2008 r., NSA uznał, że nie został naruszony przepis prawamaterialnego, tj. art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2008 r. sygn. akt C-414/07 (LEX nr 467630) wwprawie Magoora sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej wKrakowie Europejski Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiejuznał, że art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacjiustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatkówobrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej:ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, bypaństwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy doprawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczącychograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanejnaliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celówdziałalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniuwejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisamiustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winienocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzeniezakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis wkażdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskiezmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżejwskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tychograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem.

Sporządź skargę o stwierdzenie niezgodności prawomocnego wyrokuNaczelnego Sądu Administracyjnego.

W. dnia 19 kwietnia 2009 r.

Naczelny Sąd Administracyjny Ul. X00-000 Warszawa Strona skarżąca:Xul. X00-000 P.NIP: 000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00–000 W. Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawieul. X00-000 Warszawa

Sygn. akt: …

SKARGAo stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia

Na podstawie art. 285a § 1 i § 3 oraz art. 285f § 1 ustawy zdnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, na mocy udzielonego mi pełnomocnictwa przez X.,zwanego dalej: „Skarżącą” (pełnomocnictwo w załączeniu), w imieniuSkarżącej zaskarżam w całości prawomocny wyrok NSA z dnia 1 grudnia2008 r. (sygn.) oddalający skargę kasacyjną w przedmiocie podatku odtowarów i usług i wnoszę o:1) stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego wyroku, oraz2) zasądzenie na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tymkosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżanej decyzji zarzucam naruszenie norm zawartych w prawieUnii Europejskiej w rozumieniu art. 285a § 3 Prawa o postępowaniuprzed sądami administracyjnymi, a w szczególności naruszenie zasadypierwszeństwa prawa wspólnotowego, zasady bezpośredniego skutkuprawa wspólnotowego i zasady lojalności oraz art. 17 ust. 2 i 6szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawieharmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu dopodatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej:ujednolicona podstawa wymiaru podatku29 - poprzez błędną wykładnię iniewłaściwe zastosowanie.



W orzeczeniu ETS w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o.przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Krakowie, że artykuł 17 ust.6 akapit 2 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacjiustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatkówobrotowych stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przydokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego,uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa doodliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupiepaliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającejopodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywyna swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tymprzedmiocie, jeżeli – co winien ocenić sąd krajowy – te ostatnieprzepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanychograniczeń. Należy pamiętać, że zadaniem klauzuli „standstill”przewidzianej w szóstej dyrektywie nie jest umożliwienie nowympaństwom członkowskim dokonania zmiany swych wewnętrznych przepisóww związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, któryoddalałby te przepisy od celów tej dyrektywy. Państwo członkowskiebowiem nie może zmienić swoje ustawodawstwo, obowiązujące odwskazanego wyżej dnia w sposób, który rozszerza zakres zastosowaniatych ograniczeń w stosunku do sytuacji przed tym dniem.

Ponadto należy wskazać, że źródłem prawa unijnego są także tzw.zasady ogólne prawa, w tym zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego,zasada bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego i zasada lojalności– a co za tym idzie – z zasad tych wynikają obowiązki, które państwaczłonkowskie muszą mieć na uwadze w trakcie stosowania przepisów –sąd krajowy powinien dokonać interpretacji swego prawa wewnętrznegow sposób, który umożliwi osiągnięcie przewidzianych w szóstejdyrektywie rezultatów, a także powinien powstrzymać się odstosowania wszelkich sprzecznych z tym aktem prawnym przepisów prawa29 Dz. U. L 145, zwana dalej „szóstą dyrektywą”

krajowego. Wynika to z potrzeby zapewnienia efektywności prawakrajowego.

Załącznik do niniejszej skargi zawiera dokumentacjępotwierdzającą poniesienie szkody przez X w wyniku zaskarżonegowyroku. X został zobowiązany do zapłacenia stronie przeciwnej kwotyY wraz z odsetkami tytułem zwrotu kosztów postępowania, a takżemusiał zapłacić zawyżony podatek od towarów i usług za miesiąclipiec 2004 r., wraz z odsetkami za zwłokę, w kwocie Y1.


Załączniki:1) 3 odpisy skargi wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) potwierdzenie uiszczenia wpisu;4) dowód wpłaty podatku;5) potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia potwierdzeniaprzelewu z dnia X.

(podpis)Jan Kowalskidoradca podatkowy, nrwpisu

44. Skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego Wyrokiem z dnia 7 września 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Warszawie uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zdnia 12 czerwca 2009 r. w przedmiocie określenia wysokości podatkuod osób fizycznych za 2006 r. W składzie orzekającym zasiadał sędziaW. K.W dniu 8 marca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie ponownieokreślił podatnikowi wysokość zobowiązania w podatku od osóbfizycznych za 2006 r. Od decyzji skargę do Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego wniósł skarżący, zarzucając organom podatkowymnaruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 22 ust. 1 ustawy zdnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t.z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przez przyjęcie, że wydatkina zakup literatury fachowej nie mogą stanowić kosztów uzyskaniaprzychodu.W dniu 11 października 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wWarszawie oddalił skargę strony na decyzję z dnia 8 marca 2010 r.Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w przedmiocie określeniawysokości podatku od osób fizycznych za 2006 r. W składzieorzekającym występował sędzia W. K., który rozstrzygał wewcześniejszej sprawie strony.Strona nie uczestniczyła w rozprawie sądowej, na której zapadłwyrok. O niewłaściwym składzie Sądu dowiedziała się później, podczasprzeglądania akt.

Sporządź skargę o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego.


Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. ul. X00-000 W.

Skarżący:Xul. X0-0 W.NIP: 000-000-00-00

reprezentowany przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nrwpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wW.Ul. X00-000 W.

Sygn. akt: Wartość przedmiotu zaskarżenia: ………

SKARGAo wznowienie postępowania

Na podstawie art. 271 pkt 1 w zw. z art. 18 § 1 pkt 6a oraz art.275 i art. 277 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacjapodatkowa, działając jako pełnomocnik X (pełnomocnictwo wzałączeniu), zaskarżam prawomocny wyrok Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2010 r. (sygn.X) oddalający skargę na decyzję z dnia 8 marca 2006 r. – z powodunieważności, gdyż w sprawie orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy,a strona przed uprawomocnieniem się orzeczenia nie mogła domagać sięwyłączenia i wnoszę o:

1) wznowienie postępowania zakończonego powyższym wyrokiem oraz ojego zmianę na korzyść Skarżącego, oraz

2) zasądzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kosztówpostępowania, wraz z kosztami zastępstwa procesowego.



Zgodnie z art. 271 Prawa o postępowaniu przed sądamiadministracyjnymi, uchylenie prawomocnego wyroku następuje, jeżelizaistniała nieważność postępowania - chociażby nie miała ona żadnegowpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Zgodnie z pkt 1 tego przepisu, można żądać wznowieniapostępowania , „jeżeli w składzie sądu uczestniczyła osobanieuprawniona albo jeżeli orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, astrona przed uprawomocnieniem się orzeczenia nie mogła domagać sięwyłączenia”. Z kolei według art. 18 § 1 pkt 6a tej ustawy, sędziajest wyłączony z mocy samej ustawy w sprawach dotyczących skargi nadecyzję albo postanowienie, jeżeli w prowadzonym wcześniejpostępowaniu w sprawie brał udział w wydaniu wyroku lubpostanowienia kończącego postępowanie w sprawie.

W przedmiotowej sprawie doszło do sytuacji, gdy ten sam sędziazasiadał w składzie zarówno Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wWarszawie, przed którym zapadł wyrok z dnia 7 września 2009 r., jaki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, przed którymzapadł wyrok z dnia 11 października 2010 r.(sygn.). Sprawia to, że wtym przypadku zastosowanie ma dyspozycja ujęta we wskazanym wyżejprzepisie.

Okoliczności sprawy nie budzą wątpliwości związanych zuznawaniem obu spraw za tożsame w znaczeniu materialnoprawnym. Obate orzeczenia odnoszą się bowiem do tych samych stanów faktycznych.


Załączniki:1) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;2) wypis ze szpitala;3) odpis skargi o wznowienie z załącznikami;4) dowód uiszczenia wpisu od skargi o wznowienie postępowania.


45. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego We wniosku z dnia 9 czerwca 2008 r. o wydanie indywidualnej

interpretacji przepisów Gmina K. wskazała, że zawarła umowęsprzedaży warunkowej nieruchomości położonej w obrębie wioski W.w Gminie K. o obszarze 0,21 ha, oznaczonej w ewidencji gruntównumerem działki 172/4. Nieruchomość została sprzedana pod warunkiem,że Agencja Nieruchomości Rolnej, której przysługuje prawo pierwokupuna podstawie art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r.o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. Nr 64 poz. 592), prawa tegonie wykona. Nieruchomość w prowadzonej ewidencji gruntów jestoznaczona jako grunt rolny. Dla nieruchomości nie ma aktualnegoplanu zagospodarowania przestrzennego, nie ma określonych warunkówzabudowy, natomiast w studium uwarunkowań i kierunkówzagospodarowania przestrzennego gminy przedmiotowa nieruchomośćstanowi tereny rozwojowe, mieszkaniowo - usługowe. Wnioskodawca wyraził pogląd, że sprzedaż tej nieruchomości nie jestopodatkowana podatkiem VAT i korzysta ze zwolnienia, o którym mowa wart. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku odtowarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm., zwanej dalej „ustawąo VAT"). Nie ma znaczenia, że w studium uwarunkowań i kierunkówzagospodarowania przestrzennego nieruchomość jest położona naterenach budownictwa mieszkaniowo - usługowego. Studium bowiem niejest przepisem prawa miejscowego i może być w dowolnym momenciezmienione przez Radę Gminy. Zdaniem wnioskodawczyni, w razie brakuaktualnego planu zagospodarowania przestrzennego wiążące są zapisy wewidencji gruntów i budynków. W wydanej w dniu 8 lipca 2008 r. interpretacji indywidualnejMinister Finansów uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.Organ wskazał, że treść art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT posługujesię kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją. O ileprzeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego,decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania,o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbioreminformacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy sąodzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonaniawpisu. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawęm.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danychfaktycznych w niej zawartych i nie określają przeznaczenia gruntu.Dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku brakumiejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, decydująceznaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań ikierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy. Zatemstatus tej nieruchomości, nie pozwala, by jej sprzedaż mogłakorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawyo VAT. Gmina wezwała Ministra Finansów do usunięcia naruszenia

przepisów prawa. Minister Finansów podtrzymał dotychczas zajmowanestanowisko.


W., dnia 25 sierpnia 2008r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W.ul. X00-000 W.

za pośrednictwem:Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawieul. X 00-000 W.

Skarżący:Xul. X00-000 W.

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wW.ul. X00-000 W.

Wartość przedmiotu zaskarżenia: …

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a oraz art. 50 § 1, art. 52§ 3, art. 53 § 2, art. 54 § 1 i art. 32 ustawy z dnia 30 sierpnia2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, na mocyudzielonego mi pełnomocnictwa przez X zwanego dalej: „Skarżącym”(pełnomocnictwo w załączeniu), w imieniu Skarżącego składam skargęna interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 8

lipca 2008 r. (nr …) w przedmiocie podatku od towarów i usług,wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w imieniuMinistra Finansów i wnoszę o uchylenie zaskarżonej interpretacjioraz zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz strony skarżącejkosztów postępowania, wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Zaskarżanej decyzji zarzucam naruszenie:- art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku odtowarów i usług30 (zwana dalej „ustawą z dnia 11 marca 2004 r.”) wzw. z art. 21. ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawogeodezyjne i kartograficzne31 – poprzez ich błędną wykładnię, cospowodowało wydanie wadliwej interpretacji w zakresie powołanegoprzez Skarżącego we wniosku stanu faktycznego.



W przedmiotowej sprawie organ podatkowy, wydając interpretacjęindywidualną, dokonał błędnej wykładni przepisu zawartego w art. 43ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zgodnie z którymzwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niżtereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Należy bowiemzaznaczyć, że biorąc pod uwagę art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego ikartograficznego, w sytuacji braku planu zagospodarowaniaprzestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniaterenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisyewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunkówzagospodarowania przestrzennego gminy.

W celu poprawnej interpretacji powołanych wyżej przepisównależy mieć na uwadze również Dyrektywę 2006/112/WE Rady z dnia 28listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej32,który stanowi, iż do celów dostawy terenu budowlanego „terenbudowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawanyza teren budowlany przez państwa członkowskie.

Jako że w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. nie zostało dokonanezdefiniowanie pojęcia „terenu niezabudowanego” (nie implementowanowyżej wskazanego przepisy prawa wspólnotowego), to należy po niesięgnąć do innego aktu prawnego – do Prawa geodezyjnego ikartograficznego. Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawęplanowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiarupodatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgachwieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami orazewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji

30 Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.31 Dz. U. Nr 100, poz. 1086, ze zm.32 Dz. Urz. UE L 2006.347.1

gruntów i budynków. Mają na uwadze wskazany przepis należy zauważyć,że ewidencja gruntów jest dla organu podatkowego urzędowym źródłeminformacji o osobie właściciela i posiadacza samoistnego oraz osamej nieruchomości. Podatkowa ewidencja nieruchomości ma charakterwtórny do podatkowej ewidencji nieruchomości. Powoduje to, że wprzypadku zaistnienia kolizji związanych z danymi zawartymi w tychewidencjach, pod uwagę należy brać dane zawarte w ewidencji gruntówi budynków.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane za przez NSA m.in. wwyroku z dnia 15 kwietnia 2008 r. (sygn. II FSK 372/07).

Ponadto należy zauważyć, że plan zagospodarowaniaprzestrzennego - jako źródło prawa miejscowego - może mieć znaczeniedla kwestii dotyczących dostawy towarów terenów niezabudowanychinnych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zgodniebowiem z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniuprzestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenieinwestycji w celu publicznego oraz określenie sposobówzagospodarowania i warunków zabudowany terenu następuje w miejscowymplanie zagospodarowania przestrzennego. Jednakże, jako że studiumuwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy niejest źródłem prawa miejscowego, nie może ono stanowić podstawy doustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług napodstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Dodatkowo można wskazać, że zgodnie z art. 217 Konstytucji,nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów,przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasadprzyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych odpodatków następuje w drodze ustawy. Innymi słowy, w przypadku gdyustawodawca nie definiuje pojęcia terenu budowlanego lubprzeznaczonego pod zabudowę, nie można dokonywać wykładnirozszerzającej przez powoływanie się na studium uwarunkowań ikierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Biorąc powyższe pod uwagę, zaskarżoną interpretację należyuznać za błędną i dlatego powinna zostać wyeliminowana z obrotuprawnego. W związku z tym wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1) odpis skargi wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) statut Gminy K.;4) dowód uiszczenia wpisu od skargi;5) odpis wezwania do usunięcia naruszenia przepisów prawa.

(podpis)Jan Kowalski

doradca podatkowy, nrwpisu

46. Skarga kasacyjna Wyrokiem z dnia 26 października 2009 r. Wojewódzki Sąd

Administracyjny w O. oddalił skargę firmy "X" na interpretacjęMinistra Finansów z dnia 22 czerwca 2009 r. w przedmiocie udzieleniapisemnej interpretacji co do opodatkowania podatkiem od towarówi usług premii pieniężnych za wyniki sprzedaży. Z uzasadnieniawyroku wynika, że Minister Finansów nie zaakceptował stanowiskapodatnika, że premie pieniężne (bonusy) za wyniki sprzedaży niepodlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Minister Finansów wskazał, że w przedstawionych przez podatnikaumowach handlowych, zawartych między kontrahentami świadczą o tym,że premie pieniężne (nagrody) przyznawane są kontrahentowi zaspełnienie określonych warunków (zachowań), stanowiąc jego dodatkowąkorzyść, ściśle związaną z obrotem w ramach umowy z dostawcą.Zachowanie podatnika zatem stanowi świadczenie usług, o którym mowaw art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarówi usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) i podlega opodatkowaniu napodstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.Wojewódzki Sąd Administracyjny, oddalając skargę, nie uznał zarzutówSpółki dotyczących art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1powołanej ustawy. Stwierdził, że art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy określaprzedmiot opodatkowania w sposób szeroki, zdefiniowany odpowiednio wart. 7 i 8 tej ustawy. Przez świadczenie usług należy rozumieć każdeświadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostkiorganizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowidostawy towarów. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegousługą jest również zaniechanie lub znoszenie określonych sytuacji,wynikające także z przymusu prawnego bądź nakazanego przez władzępubliczną. Natomiast dla uznania danej czynności za opodatkowanąpodatkiem od towarów i usług konieczne są świadczenia wzajemne.Usługa ma charakter odpłatny wtedy, gdy świadczący ją podmiotuzyskuje świadczenie wzajemne od odbiorcy, jeśli występujebezpośredni związek pomiędzy usługą a otrzymanym świadczeniemwzajemnym (...). W tym kontekście Sąd pierwszej instancji uznał, żepomiędzy działaniami Spółki jako beneficjenta a otrzymywanymi przeznią od kontrahentów bonusami, premiami i nagrodami za udział wkonkursie w związku z nabywaniem i sprzedażą towarów tychkontrahentów występuje bezpośredni związek. Bonusy, premie inagrody, uzależnione od spełnienia określonych warunków, stanowiąwynagrodzenie za efekty pracy firmy, mające przełożenie w wynikachproducenta towarów. Są więc wynagrodzeniem za świadczone usługina rzecz tych producentów. Sąd zauważył również, że jest powszechniewiadome, że placówki handlu detalicznego podejmują różne akcjepromocyjne i reklamowe w celu zachęcenia konsumentów do zakupówokreślonych towarów; ze względu na konkurencję nie osiąga się

zwiększenia wartości sprzedaży towarów danego producenta bezuruchomienia różnych działań marketingowych (...).

Sporządź skargę kasacyjną.

W., dnia 10 stycznia 2010r.

Naczelny Sąd Administracyjny ul. X00-000 W.

za pośrednictwem:Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O.Ul. X 00-000 O.

Skarżący:XUl. X00-000 W.NIP: 000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nr wpisuul. X00-000 W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby

Skarbowej w B.ul. X00-000 B.

Sygn. akt: …SKARGA KASACYJNA

Na podstawie przepisu art. 173 § 1, art. 175 § 3 pkt 1 i art.177 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przedsądami administracyjnymi33, działając na zasadzie i w granicachpełnomocnictwa w imieniu X., zwanej dalej „Skarżącą” (pełnomocnictwo

33 Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; ustawa zwana dalej „ustawą zdnia 30 sierpnia 2002 r.”

w załączeniu), zaskarżam w całości wyrok Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w O. z dnia 26 października 2009 r. sygn. akt…oddalający skargę X na interpretację Ministra Finansów z dnia 22czerwca 2009 r. (nr) w przedmiocie opodatkowania podatkiem odtowarów i usług premii pieniężnych za wyniki sprzedaży i wnoszę ouchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy doponownego rozpatrzenia Sądowi 1 instancji, a także o zasądzeniekosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie art. 8 ust. 1 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. – poprzez jego błędną wykładnię.


…II. Przesłanki uzasadniające wniesienie skargi kasacyjnej.

W przedmiotowej sprawie należy uznać, że otrzymana premia zaosiągniętą w danym roku wielkość obrotu nie jest wynagrodzeniem zausługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. NSAw orzeczeniu z dnia 6 lutego 2007 r. orzekł ,że osiągnięcie przeznabywcę towarów w określonej umownie wielkości obrotów (zakupów) zdanym sprzedawcą nie stanowi usługi. Tym samym wypłacana nabywcytowarów premia (bonus) za uzyskanie tego pułapu obrotów nie stanowiodpłatności (wynagrodzenia za świadczenie usług).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy,jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lubjednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które niestanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy, w tymrównież:1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez

względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do

tolerowania czynności lub sytuacji;3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub

podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym zmocy prawa.

Powyższe powoduje, że usługa to świadczenie niebędące dostawątowarów. Sprawia to, że nie może dojść do sytuacji, w której danaczynność będzie zarazem świadczeniem usługi, jak i dostawą towarów.Tego typu podwójne opodatkowanie stałoby w sprzeczności dokonstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania,wyrażonej w art. 84 oraz art. 217 Konstytucji RP.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przypadkuwypłacania nabywcy przez dostawcę premii pieniężnej jedynie z tytułuosiągnięcia przez niego satysfakcjonującej dostawcę wielkości

obrotów, stanowi ona nagrodę za osiągnięcie tego rezultatu, a nieodpłatność za świadczenie usługi.


Załącznik: 1) odpis skargi kasacyjnej wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) potwierdzenie uiszczenia wpisu;4) aktualny odpis z KRS.


47. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia 10 maja 2010 r.

przeniósł na Jana Kowalskiego odpowiedzialność za zobowiązaniapodatkowe Spółki z o.o. „X” na podstawie art. 116 § 1 Ordynacjipodatkowej. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Jan Kowalski jestczłonkiem Zarządu Spółki z o.o. „X”, obok dwóch innych członkówZarządu. Spółka posiada zaległości podatkowe, których egzekucjaokazała się bezskuteczna.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył Jan Kowalski, wskazując, żeczuje się pokrzywdzony, bo tylko w stosunku do niego przeniesionoodpowiedzialność za zaległości podatkowe.

Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszejinstancji, uznając, że nie został naruszony art. 116 § 1 Ordynacjipodatkowej, gdyż organ podatkowy może wszcząć postępowanie przeciwkojednemu z członków zarządu i wydać w stosunku do niego decyzję,jeżeli zachodzą przesłanki z art. 116 Ordynacji podatkowej. Udziałinnych członków zarządu w tym postępowaniu nie jest konieczny izależy jedynie od ich woli. Mogą bowiem zgłosić swój udziałpowołując się na okoliczności wymienione w art. 133 Ordynacjipodatkowej.


X, dnia 10 sierpnia 2010 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Xul. X00-000 X.

za pośrednictwem:Dyrektora Izby Skarbowej w X.ul. X00-000 X.

Skarżący:Jan KowalskiUl. X00-000 X.NIP: 00)-000-000-00-00

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wXul. X

00-000 W.

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1,art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawoo postępowaniu przed sądami administracyjnymi34, składam skargę nadecyzję Dyrektora Izby Skarbowej w X z dnia 10 lipca 2010 r. (nr)utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego X z dnia 10maja 2010 r. (nr) o mojej odpowiedzialności za zobowiązaniapodatkowe spółki X z siedzibą w X i wnoszę o:- uchylenie zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej orazdecyzji organu I instancji,- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwaprocesowego.

Zaskarżanej decyzji zarzucam naruszenie:- art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy Ordynacjapodatkowa – poprzez nieustalenie nieistotnej dla rozstrzygnięciasprawy okoliczności faktycznej, a także- art. 133 § 1 i art. 108 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – poprzezniewłaściwe zastosowanie.



Zgodnie z art. 122 Ordynacji podatkowej , obowiązkiem organówpodatkowych jest podjęcie wszelkich niezbędnych działań celudokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy.Tym samym, organy podatkowe są obowiązane do zbadania wszystkichokoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą.

Z kolei zgodnie z art. 108 § 1 Ordynacji podatkowej, oodpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej organ podatkowy orzeka wdrodze decyzji. Jedną kategorii osób wskazanych w art. 110-117a tejustawy są członkowie zarządu jednej ze spółek wymienionych wprzepisie art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej – spółki z o. o.Członkowie tacy odpowiadają za zaległości podatkowe spółkisolidarnie.

Biorąc powyższe należy zauważyć, że solidarna odpowiedzialnośćczłonków zarządu powstaje dopiero w momencie wydanie odpowiedniegorozstrzygnięcia przez organ podatkowy. Tym samym, prawo wyborudłużnika organ uzyskuje dopiero w chwili powstania odpowiedzialnościsolidarnej osób trzecich, czyli wydania decyzji w tym przedmiocie.Organ zatem nie może wszcząć postępowania przeciwko jednemu z

34 Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm., zwana dalej „ustawą z dnia 30sierpnia 2002 r.”

członków zarządu, ponieważ w czasie prowadzenia postępowaniapodatkowego zobowiązanie członków zarządu do zapłaty zaległościspółki nie istnieje. Pogląd taki uzyskał potwierdzenie w wyroku NSAz dnia 5 maja 2009 r. (sygn. I FSK 266/08).

Ponadto należy wskazać, że NSA w uchwale podjętej przez skład 7sędziów z dnia 9 marca 2009 r. (sygn. I FPS 4/08) uznał, że „przepisart. 116 § 1 ordynacji podatkowej nakłada obowiązek na organ podatkowy prowadzeniapostępowania w przedmiocie odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki z o. o. wobecwszystkich osób mogących ponosić taką odpowiedzialność” – a co za tym idzie -stroną postępowania w przedmiocie przeniesienia odpowiedzialności wdanym przypadku są także osoby trzecie. Przyjęcie takiej tezy jestkonieczne z punktu widzenia wskazanego wyżej przepisu, a takżebiorąc pod uwagę konieczność zapewnienia możliwości obrony własnychinteresów.


Załączniki:1) odpis skargi wraz z załącznikami;2) potwierdzenie uiszczenia wpisu od skargi;3) uchwała walnego zgromadzenia spółki X.

(podpis)Jan KowalskiDoradca podatkowy, nrwpisu

48. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego Skarżąca Spółka pismem z 19 października 2007 r. wystąpiła o

udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowaniaprzepisów prawa podatkowego. Przedstawiając stan faktyczny zapytała:jaką stawkę podatku od towarów i usług powinna zastosować przysprzedaży lokali mieszkalnych w budynkach wielorodzinnychtrzykondygnacyjnych wraz z wyłącznym prawem do korzystania zokreślonego miejsca postojowego pod budynkiem mieszkalnym.Spółka wskazała, że przy sprzedaży lokali mieszkalnych wraz zwyłącznym prawem do korzystania z miejsca postojowego powinnakorzystać z preferencyjnej stawki 7 % na mocy art. 146 ust. 1 pkt 2lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT),

Minister Finansów uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.Stwierdził on, że sprzedaż lokali mieszkalnych w budynkachwielorodzinnych, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług wwysokości 7 %, stosownie do art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy oVAT; - sprzedaż miejsca postojowego znajdującego się pod budynkiemmieszkalnym, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniustawką podatku w wysokości 22 %. Organ wskazał na art. 2 ust. 4ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. (tekst jedn.:Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm., dalej: ustawa o własnościlokali) zaznaczając, że miejsce postojowe znajdujące się w garażupod budynkiem mieszkalnym nie służy zaspokajaniu potrzebmieszkaniowych.Po wezwaniu przez podatnika do usunięcia naruszenia przepisów prawaMinister Finansów podtrzymał dotychczasowe stanowisko.


W., dnia 28 stycznia 2008r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w X.ul. X00-000 X.

za pośrednictwem:Dyrektora Izby Skarbowejw X.ul. X00-000 X.

Skarżąca:il. X00-000 X

NIP:000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nr wpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 X.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wRzeszowieul. X00-000 R.

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1,art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawoo postępowaniu przed sądami administracyjnymi35, na mocy udzielonegomi pełnomocnictwa przez spółkę X, zwaną dalej: „Skarżącą”(pełnomocnictwo w załączeniu), w imieniu Skarżącego niniejszymskładam skargę na interpretację indywidualną przepisów prawapodatkowego z dnia 10 listopada 2007 r. (nr) w przedmiocie podatkuod towarów i usług i wnoszę o:- uchylenie zaskarżonej interpretacji, oraz- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwaprocesowego.

Organowi, który wydał zaskarżoną interpretację, zarzucamnaruszenie przepisu art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatku odtowarów i usług, w zw. z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali36 – poprzez ich błędną wykładnię.



W zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego organdokonał ewidentnie nieprawidłowej wykładni przepisu art. 2 ust. 4

35 Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm., zwana dalej „ustawą z dnia 30sierpnia 2002 r.”36 Dz. U. Nr 80, poz. 903, ze zm.

ustawy o podatku od towarów i usług. Należy uznać, że jeżeli miejscepostojowe jest pomieszczeniem przynależnym do lokalu mieszkalnego istanowi część składową tego lokalu, to mając na uwadze art. 2 ust. 4ustawy o własności lokali należy uznać, że wobec miejsca postojowegonależ zastosować taką samą stawkę podatku od towarów i usług, jak dolokalu mieszkalnego.

Według cywilistycznego punktu widzenia, w przedmiotowymprzypadku występuje jeden przedmiot sprzedaży. Powoduje to, że doczęści składowej lokalu (jaką stanowi miejsce postojowe) trzebastosować taką samą stawkę podatku. Ponadto należy zauważyć, żeprzedmiotem sprzedaży nie jest stricte miejsce postojowe, ale prawodo wyłącznego korzystania z niego jak z miejsca o skonkretyzowanejpowierzchni, która jest integralnie związana z prawem własnościlokalu mieszkalnego.

Co stanowi ważny argument niniejszej argumentacji, wyodrębnionemiejsca postojowe nie mogą stanowić przedmiotu odrębnej umowysprzedaży, ponieważ nie są samodzielnymi lokalami użytkowymi – niema możliwości nabycia (jak również zbycia) lokalu mieszkalnego bezprawa do korzystania z miejsca postojowego.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, iż organ podatkowydokonał nieprawidłowej wykładni wskazanego wyżej przepisu ustawy zdnia 11 marca 2004 r., a tym samym – sprzedaż lokalu mieszkalnegowraz z prawem do korzystania z wyodrębnionego miejsca parkingowegoznajdującego się w danym budynku podlegać powinna jednej stawcepodatku od towarów i usług.

W związku z tym, wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:1) odpis skargi wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) potwierdzenie uiszczenia wpisu;4) aktualny odpis z KRS;5) odpis wezwania do usunięcia naruszenia przepisów prawa.


49. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnegoW dniu 24 czerwca 2008 r. do Ministra Finansów, wpłynął wniosek

Spółki „X” o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawapodatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej zastosowaniaprzepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarówi usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Z wniosku wynikało, żestrona skarżąca jest spółką prowadzącą działalność podstawową wzakresie handlu detalicznego. Od kontrahentów krajowych izagranicznych Spółka kupuje towary handlowe, które są sprzedawane wjej sklepach. Stosunki handlowe z dostawcami-kontrahentamikażdorazowo regulują indywidualnie podpisane długoletnie umowyhandlowe. Faktury VAT Spółka otrzymuje w efekcie otrzymanych dostawtowarów. W przypadku zwrotów, korekt wartości i innych istotnychkorekt Spółka otrzymuje faktury korygujące VAT. Ze względu na nieprawidłową pracę poczty, pośredników i z innychprzyczyn faktury i faktury korygujące otrzymywane są nawet po kilkumiesiącach od zaistnienia zdarzenia gospodarczego, którego skutkiemjest wystawienie tych dokumentów. Pracownicy firmy mogązarejestrować w systemie fakturę lub fakturę korygującą (korektęfaktury) wyłącznie po otrzymaniu oryginału takiego dokumentu. Dlatego też Spółka rozważa, czy w przyszłości możliwe byłoby woparciu o zapisy art. 218 i 219 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartościdodanej (Dz. Urz. UEL.2006.347; dalej zwanej: Dyrektywa2006/112/WE), odejście od stosowania dotychczasowej praktyki wzaprezentowanym powyżej zakresie. To znaczy, czy możliwe jestprzyjęcie przez Spółkę zasady, że dokument (faktura VAT, fakturakorygująca VAT) otrzymany w postaci papierowej drogą elektroniczną(za pośrednictwem faxu lub poczty elektronicznej), lecz niebędącyfakturą elektroniczną z podpisem elektronicznym, jest dokumentemuprawniającym firmę do wykazania podatku naliczonego w rejestrze VATi do odliczenia od podatku należnego wynikającego z takiegodokumentu podatku naliczonego. W związku z powyższym zadano pytanie, czy uwzględnienie wrozliczeniu VAT kwoty podatku naliczonego przy zakupie towarów iusług na podstawie faktur i faktur korygujących otrzymanych drogąelektroniczną lub faksem, niebędących fakturami w postacielektronicznej z podpisem elektronicznym, jest prawidłowe.

Minister Finansów indywidualną interpretacją z dnia 19 września2008 r., stwierdził, że stanowisko strony skarżącej przedstawione wewniosku jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu interpretacji organ,przywołując art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 oraz art. 106 ust. 1ustawy o podatku od towarów i usług, wskazał, iż otrzymanie przezstronę skarżącą faktury (faktury korygujące) poprzez systemyelektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię,powoduje, że wystawione faktury nie są uznane na gruncie ustawy o

podatku od towarów i usług za dokumenty wprowadzone do obrotuprawnego. Skoro zaś nie zostały wprowadzone, nie mogą korzystaćz ochrony prawnej, a strona skarżąca nie jest upoważniona dostosowania prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotępodatku naliczonego wynikającego z przedmiotowych faktur, coprzewiduje art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Pismem z dnia 13 października 2008 r. Spółka „X” wezwała organ dousunięcia naruszenia prawa. Minister Finansów podtrzymał dotychczas zajmowane stanowisko.

Sporządź skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego nainterpretację Ministra Finansów.

W., dnia 28 kwietnia 2010 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Xul. X00-000 X.

za pośrednictwem:Dyrektora Izby Skarbowej wX.ul. X00-000 X.

Skarżąca:spółka Xul.X00-000 X.NIP:000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiegodoradcę podatkowego, nrwpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wR.Ul. X00-000 R.

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1,art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo opostępowaniu przed sądami administracyjnymi, na mocy udzielonego mipełnomocnictwa przez Spółkę X, zwanej dalej: „Skarżącą”(pełnomocnictwo w załączeniu), w imieniu Skarżącej niniejszymskładam skargę na interpretację indywidualną przepisów prawapodatkowego z dnia 19 września 2008 r. (nr), wydaną przez DyrektoraIzby Skarbowej w X, w imieniu Ministra Finansów, dotyczącązastosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku odtowarów i usług i wnoszę o:- uchylenie zaskarżonej interpretacji, a także- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwaprocesowego.

Zaskarżanej decyzji zarzucam naruszenie:- art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku odtowarów i usług – poprzez jego błędną wykładnię, oraz - § 1, § 2 i § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formieelektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowipodatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur37 – poprzezniewłaściwe zastosowanie.



Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturęstwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonaniasprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania,stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczącepodatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119ust. 10 i art. 120 ust. 16. Mając na względzie wykładnię językowątego przepisu należy uznać, że nie reguluje on sposobu, w jakipowinna zostać wystawiona faktura. Tym samym nic nie stoi nieprzeszkodzie, aby została ona wystawiona w formie elektronicznej.

Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie wystawiania orazprzesyłania faktur w formie elektronicznej nie odnosi się do faktursporządzonych i przekazanych w formie elektronicznej, aleprzechowywanych w formie papierowej, bowiem w przeciwnym wypadkuzostałoby to wyrażone wprost.

W związku z powyższym należy uznać, że organ dokonał błędnejwykładni art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,37 Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.

ponieważ przepis ten nie reguluje formy, w jakiej powinna zostaćsporządzona faktura. Ponadto organ niepoprawnie zastosował przepisyrozporządzenia Ministra Finansów ze względu na to, że nie majonezastosowania do sytuacji, gdy faktury sporządzane są sporządzane iprzesyłane w formie elektronicznej, a potem drukowane iprzechowywane w formie papierowej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Skarżąca wnosi jak na wstępie.Załączniki:1) odpis skargi wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) potwierdzenie uiszczenia wpisu;4) postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 10 lutego

2008 r. (sygn.)


50. Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnegoWnioskiem z 29 października 2007 r. spółka wystąpiła o wydanie

interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania podatkiem odtowarów i usług opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej. Spółka podała, że wobec sporadycznych przypadków nielegalnego poboruenergii elektrycznej z sieci elektroenergetycznych, na mocy art. 57ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jedn.:Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm., dalej zwanej "Prawemenergetycznym") zobligowana jest do nałożenia opłaty za nielegalniepobraną energię w wysokości określonej w taryfie lub dochodzićodszkodowania na zasadach ogólnych. Opłaty, o których mowa powyżej,podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnymw administracji.

W związku z powyższym, spółka wystąpiła z zapytaniem, czynależności z tytułu kar pieniężnych pobieranych przez nią w formieopłat za nielegalny pobór energii elektrycznej, o których mowa wart. 57 ust. 1 Prawa energetycznego, podlegają opodatkowaniupodatkiem od towarów i usług. Spółka wskazała, że zgodnie z art. 2 pkt 1a oraz art. 14 ust. 1 iart. 15 ust. 1 Dyrektywy Rady nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej zwanej "Dyrektywą2006/112/WE"), a także art. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 oraz art. 7 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535, ze zm., dalej zwanej "u.p.t.u.") tzw. kradzieżenergii elektrycznej nie może być uznana za dostawę towarów.Ponadto, w ocenie spółki, do przedstawionego stanu faktycznego matakże zastosowanie art. 6 pkt 2 u.p.t.u. wyłączający z zakresuprzedmiotowego ustawy czynności niemogące być przedmiotem prawnieskutecznej umowy. Spółka wskazała, iż zarówno na tle orzecznictwaETS, jak i orzecznictwa sądów administracyjnych czynnośćnielegalnego poboru energii nie stanowi świadczonej odpłatniedostawy towarów i w związku z tym nie stanowi czynnościopodatkowanej VAT. W interpretacji indywidualnej z 17 stycznia 2008 r. MinisterFinansów stwierdził wadliwość stanowiska strony. Minister Finansówzwrócił uwagę, że art. 57 Prawa energetycznego uwzględnia dwa trybyregulowania należności za nielegalny pobór - opłatę taryfową orazodszkodowanie. Zgodnie z § 5 ust. 3 pkt 5 lit. d rozporządzeniaMinistra Gospodarki z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowychzasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocieenergią elektryczną (Dz. U. z 2007 r. Nr 128, poz. 895)przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą wzakresie dystrybucji energii elektrycznej zawiera w taryfie sposóbustalania opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej.Wprowadzony system odpłatności taryfowej za dostawę energii bez

podpisanej umowy lub z naruszeniem jej warunków ma charakterjednoczłonowej odpłatności, w ramach której nie wyróżnia sięodrębnie, tak jak w niektórych innych systemach sankcyjnych, opłatywłaściwej za pobrane świadczenie i opłaty sankcyjnej (karnej).Zdaniem Ministra Finansów, w przypadku gdy opłaty za nielegalnypobór są dochodzone w formie odszkodowania, to odszkodowania te niestanowią czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarówi usług. Natomiast jeśli opłaty, o których mowa we wniosku, zostałyz góry określone w wyżej opisanej taryfie, w świetle przepisów art.5 ust. 1 i 2 u.p.t.u. podlegają opodatkowaniu VAT.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa MinisterFinansów podtrzymał stanowisko zaprezentowane w interpretacjiindywidualnej.

Sporządź skargę na indywidualną interpretację do wojewódzkiegosądu administracyjnego.

X., dnia 10 marca 2008 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w X.ul. X00-000 X.

za pośrednictwem:Dyrektora Izby Skarbowejw X.ul. X00-000 X.

Skarżąca:spółka Xul. X00-000 XNIP:000-000-00-00

reprezentowana przez:Jana Kowalskiego doradcę podatkowego, nrwpisuadres do doręczeń:ul. X00-000 W.

Strona przeciwna:Dyrektor Izby Skarbowej wX.

ul. X00-000 X.

SKARGA

Na podstawie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1,art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawoo postępowaniu przed sądami administracyjnymi38, na mocy udzielonegomi pełnomocnictwa przez Jana Nowaka (pełnomocnictwo w załączeniu),,zwanego dalej: „Skarżącym”, niniejszym składam skargę na decyzjęDyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 7 grudnia 2009 r. (nr …)utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Rzeszowiez dnia 7 listopada 2009 r. (nr …) odmawiającą stwierdzenia nadpłatyw zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie6.524 zł i wnoszę o:- uchylenie w całości zaskarżonej decyzji w całości;- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwaprocesowego.

Zarzucam naruszenie przez organ przepisów prawa materialnego,a mianowicie:- art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 w zw. z art. 6 pkt 2 ustawyo podatku od towarów i usług – poprzez ich błędną wykładnię.

UzasadnienieI. Stan faktyczny.…II. Przesłanki uzasadniające wniesienie skargi.

Zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o podatku odtowarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegaodpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytoriumkraju, przy czym niezależnie od tego, czy czynność ta zostaławykonana z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisamiprawa.. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że dostawą towarówjest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Powyższe powoduje, że w kontekście przedmiotowego stanufaktycznego, nielegalny pobór energii nie może być uznany za dostawętowarów, bowiem nie dochodzi w takiej sytuacji do „przeniesieniaprawa do rozporządzania jak właściciel”.

Co istotne, przedmiotem opodatkowania w podatku od towarów iusług jest czynność dostawy towarów, a nie zapłata. Tym samym, bezznaczenie jest fakt, że podmiotowi okradzionemu z energiielektrycznej przysługuje z tego powodu świadczenie pieniężne – bezdostawy bowiem nie można mówić o przedmiocie opodatkowania.

38 Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm., zwana dalej „ustawą z dnia 30sierpnia 2002 r.”

Czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem muszą miećcharakter odpłatny, a za takie nie można uważać opłat za kradzieżenergii.

Podobne stanowisko zaprezentował ETS w orzeczeniu C-435/03,zgodnie z którym kradzież towarów nie stanowi „świadczonej odpłatniedostawy towarów”.


Załączniki:1) odpis skargi wraz z załącznikami;2) pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej;3) potwierdzenie uiszczenia wpisu;4) odpis z KRS;5) odpis wezwania do usunięcia naruszenia prawa.


KAZUSY 2014

Documents

Transcript of KAZUSY 2014