Fuck December '08 – Fight Now!

της Ειρήνης Γαϊτάνου

Στις 6 Δεκέμβρη 2008 μια σφαίρα ήρθε να διαταράξει την φαινομενική ηρεμία της ελληνικήςκοινωνίας. Ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από το όπλο τουαστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια, μια περιοχή εξαιρετικά ιδιαίτερη στο κέντρο τηςΑθήνας. Την ίδια περίοδο, έχουν ήδη ξεκινήσει να φαίνονται γλαφυρά τα ίχνη μια βαθιάς πολιτικήςκρίσης στην Ελλάδα · μια κρίση κοινωνική, οικονομική, ιδεολογική, κρίση πολιτικής εκπροσώπησηςκαι νομιμοποίησης του κράτους και των μηχανισμών του. Ωστόσο, κανείς δε φανταζόταν ότι ένατέτοιο περιστατικό θα οδηγούσε σε μια εξέγερση με τα χαρακτηριστικά αυτής του Δεκέμβρη του '08.

Πριν δούμε το γενικό πλαίσιο της περιόδου, φαίνεται ενδιαφέρον να εξετάσουμε γιατί τοσυγκεκριμένο περιστατικό να προκαλέσει μια τέτοια εξέγερση. Αναμφισβήτητα, η δολοφονία ήταν ησταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αλλά γιατί η συγκεκριμένη περίπτωση υπήρξε τόσο μοναδική; ΗΕλλάδα δεν είναι φυσικά ΗΠΑ, όπου τέτοια περιστατικά μπορούν απλά να συμβαίνουν, ωστόσο τηνπροηγούμενη περίοδο υπήρξαν περιπτώσεις αστυνομικών δολοφονιών, κυρίως μεταναστών. Γιατί οΑλέξης προκάλεσε τα “νέα Δεκεμβριανά”; Η ταυτότητα του θύματος υπήρξε σίγουρα καθοριστική.Ο Αλέξης ήταν “ο Αλέξης μας”, δικό μας παιδί, “ένας από εμάς”. Δεν ήταν ένας Άλλος, ένας ξένος.Ήταν 15 χρονών, μαθητής λυκείου, Έλληνας, παιδί μιας μεσοαστικής οικογένειας, ένα “πνεύμαανήσυχο και ευαίσθητο”. Ήταν στα Εξάρχεια ένα Σάββατο βράδυ, για να βγει με τους φίλους του.Ταυτίζονται μαζί του όλοι εκείνοι οι μαθητές που νιώθουν την καταπίεση μιας ασφυκτικήςκαθημερινότητας · όλοι οι νέοι που ξέρουν ότι θα μπορούσαν να είναι στη θέση του. Οι γονείς, πουξέρουν ότι θα μπορούσε να είναι το δικό τους παιδί, οι καθηγητές, που αναγνωρίζουν σε αυτόν τουςμαθητές τους. Η κοινωνία νιώθει πως, μέσα σε μια πραγματικότητα που γίνεται ολοένα και πιοαβάσταχτη, με τις προσδοκίες ενός καλύτερου μέλλοντος να καταβαραθρώνονται, δεν μπορεί ναανεχτεί την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Η σφαίρα στόχευσε ενάντια στην κοινωνία και ξύπνησετο συλλογικό φαντασιακό.

Έτσι, το ανθρώπινο σώμα δεν θεωρείται αναλώσιμο. Η ζωή του Αλέξη άξιζε να βιωθεί.Εκείνος1, δεν θα γίνει homo sacer2. Η στέρηση της ζωής θεωρείται εδώ δολοφονία · οι νέοι θεωρούνότι η ζωή τους είναι σημαντική, ότι ο θάνατος δεν έχει σχέση με αυτούς, δεν τους αφορά. Το ίδιο τοξέσπασμα της εξέγερσης υπό αυτό το πρίσμα είναι η πρώτη πράξη αμφισβήτησης του μονοπωλίουτης βίας από το κράτος · πολλές τέτοιες πράξεις θα ακολουθήσουν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης.Εκτός από την ταυτότητα του παιδιού, οι συνθήκες θα παίξουν επίσης σημαντικό ρόλο. Καταρχήν, οδολοφόνος είναι αστυνομικός · σύμβολο της κρατικής βίας, μιας βίας που στρέφεται εντεινόμενηενάντια σε όλο και πιο ευρεία στρώματα του πληθυσμού. Έπειτα, η δολοφονία έρχεται μετά από μιαασήμαντη διένεξη, και όχι μετά από συγκρούσεις ή έστω κινητοποιήσεις. Στη συνέχεια, ο χώρος στονοποίο συμβαίνει παίζει σημαντικό ρόλο. Τα Εξάρχεια συγκροτούν ως περιοχή το χώρο συνάντησηςτης ριζοσπαστικής νεολαίας, καθώς κι ένα εργαστήρι πολιτικών ιδεών και εναλλακτικών κοινωνικώνπρακτικών. Βρίσκεται εξάλλου στο κέντρο της Αθήνας · η πληροφορία μεταδίδεται γρήγορα και οιδιαδηλωτές μαζεύονται εύκολα και άμεσα, η αντίσταση κεντρικοποιείται. Τέλος, σημαντικό ρόλο

1 Ας σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί αν το θύμα ήταν μετανάστης, ένα πρόσωπο μη ενσωματωμένο στην κοινωνία, ανδολοφονούταν σε μια άλλη περιοχή της Ελλάδας και όχι στο κέντρο της Αθήνας και μάλιστα στα Εξάρχεια. Η ζωήπιθανά να συνέχιζε κανονικά την πορεία της.

2G. Agamben, Homo Sacer: le pouvoir souverain et la vie nue, Paris, Le Seuil, 1998.

στην ανάπτυξη της εξέγερσης θα παίξουν τα μέσα ανεξάρτητης ενημέρωσης, που συμβάλλουνκαθοριστικά στη διάδοση της πληροφορίας, τη διάψευση της γραμμής που θα ακολουθήσει τοκράτος και οι μηχανισμοί του και τον συντονισμό των δράσεων.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη, που πολλές συζητήσεις προκάλεσε ακόμα και γύρω από τονχαρακτήρα της ως εξέγερση, και ακόμα περισσότερες συζητήσεις προσπάθησαν να προσπεράσουν ταερωτήματα που έθεσε, οφείλει να εξεταστεί ως αυτό που είναι : μια μορφή πάλης που“αμφισβητεί-παρεμποδίζει-διαρρηγνύει την πολιτική ενότητα, την ενοποίηση δηλαδή τωνκοινωνικών διαφορών όπως αυτή οργανώνεται στο πεδίο του νόμου”3. Κυρίως, αποκαλύπτει τοντεχνητό χαρακτήρα της. Συγκροτεί λοιπόν την εκδήλωση μιας κρίσης ηγεμονίας, της αδυναμίαςσυντονισμού των συμφερόντων στα πλαίσια του κράτους. Υπό αυτή την έννοια, η εξέγερσηαμφισβητεί τη “νόμιμη” άσκηση της κρατικής βίας, όπως και την ίδια τη νομιμότητα. Τέλος,αμφισβητεί την ίδια την κανονικότητα, την αντίληψη ότι υφίσταται ένα status quo ειρηνικό, από τοοποίο η εξέγερση θα συνιστούσε μια απόκλιση. Το ίδιο το ξέσπασμα της εξέγερσης υποδηλώνειπάνω απ' όλα ότι είναι ακριβώς δυνατή, ότι εγγράφεται μέσα στην “κανονική λειτουργία” τωνσύγχρονων κοινωνιών · ότι, όπως σημειώνει ο Άκης Γαβριηλίδης, “όταν λέμε λοιπόν «λειτουργία»της κοινωνίας, σε αυτό φυσικά πάντοτε περιλαμβάνεται ως εγγεγραμμένη δυνατότητα και ηδυσλειτουργία, το μπλοκάρισμα, η αποδιάρθρωση”4.

Και τι δεν ήταν...

Ας ξεκινήσουμε όμως από το πραγματικό σημείο εκκίνησης των γεγονότων, την πολιτικήκρίση στην Ελλάδα πριν την εξέγερση. Σήμερα φαίνεται τουλάχιστον αστεία η αμφισβήτηση τουβάθους της κρίσης αυτής. Τότε όμως, πολλοί ήταν αυτοί που επιστρατεύτηκαν για να αποδείξουν ότιη εξέγερση δεν είχε σχέση με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση που επικρατούσε.Από τα ΜΜΕ που μιλούσαν για “μεμονωμένο περιστατικό”, για προβληματικά παιδιά καιαναρχικούς, για υποκίνηση από πολιτικούς χώρους και για τυφλή, καταστροφική βία, ως τουςστρατευμένους στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού “διανοούμενους” και πανεπιστημιακούς πουφωνασκούσαν ότι δεν πρόκειται για εξέγερση5, αλλά για ξέσπασμα χωρίς ίχνος πολιτικούχαρακτηριστικού : οι πλέον συντηρητικοί μιλούσαν για απλή εγκληματικότητα, για υποβόσκουσα

3Δημοσθένης Παπαδάτος- Αναγνωστόπουλος, Προς επιβεβαίωση του φόβου των μαζών, http://rnbnet.gr/details.php?id=1023.

4Άκης Γαβριηλίδης, Οι καθηγητές του τίποτα: Η αντί- εξέγερση ως πολιτική επιστήμη, Θέσεις (113),Οκτώβρης-Δεκέμβρης 2010.

5 Πολύ μεγάλη συζήτηση άνοιξε γύρω από το αν ο Δεκέμβρης ήταν εξέγερση. Είναι χαρακτηριστικό ότι περισσότεραάρθρα-σχόλια-απόψεις ακούστηκαν γύρω από το τι δεν ήταν ο Δεκέμβρης και όχι γύρω από τι ήταν (με χαρακτηριστικότο άρθρο του Στάθη Καλύβα στο Βήμα στις 6/12/2009 με τίτλο “Και τι δεν ήταν”). Εξαιρετικά επιτυχημένη βρίσκουμετην μεταφορά που ανέβηκε στο blog Black Cat, Red Cat. Χρησιμοποιώντας το γνωστό ανέκδοτο του Φρόυντ γύρω απότο σπασμένο τσουκάλι, για κάποιους σχολιαστές συμβαίνει το ίδιο με την εξέγερση του Δεκέμβρη : Πρέπει να τηνκαταδικάσουμε γιατί δεν ήταν εξέγερση, αλλά απλώς βία, μπάχαλα, σπασίματα και λεηλασίες (“Δεν δανείστηκα τοτσουκάλι από εσάς”). Ακόμα κι αν ήταν εξέγερση, πρέπει να την καταδικάσουμε γιατί ήταν τυφλή, χωρίς αιτήματα(“Σας το επέστρεψα άθιχτο”). Ακόμα κι αν ήταν εξέγερση και έθεσε αιτήματα και ερωτήματα, πρέπει να τηνκαταδικάσουμε γιατί αμφισβήτησε τη νομιμότητα, το πολίτευμα, τους θεσμούς (“Το τσουκάλι ήταν ήδη σπασμένο όταντο δανείστηκα από εσάς”). (Πηγή : http://plagal.wordpress.com/2009/12/13/the-broken-kettle-griots/). Την ίδιαμεταφορά χρησιμοποιεί ο Ζίζεκ για την αιτιολόγηση των ΗΠΑ γύρω από τον πόλεμο στο Ιρακ (επιτεθήκαμε γιατίβρήκαμε όπλα μαζικής καταστροφής – εντάξει, δεν βρήκαμε αλλά θα βρούμε σίγουρα γιατί έχουμε στοιχεία ότιυπάρχουν – ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, δεν επιτεθήκαμε μόνο για αυτό στο Ιράκ, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι). Στηνπερίπτωση του Ιράκ, ο στόχος είναι να κριθεί με κάθε τρόπο η επίθεση απαραίτητη. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη, οστόχος είναι να καταδικαστεί η εξέγερση με κάθε τρόπο.

αναρχική και κομμουνιστική υποκουλτούρα στην ελληνική κοινωνία που οφείλει να κατασταλεί, γιαυπερβολική ανοχή και έλλειψη σεβασμού στην εξουσία6 · οι νεοφιλελεύθεροι αναγνώριζαν στοξέσπασμα της εξέγερσης την ανάγκη νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων (!), μοιραζόμενοι μαζί με ταξένα ΜΜΕ την εκτίμηση ότι η Ελλάδα συνιστά μια χώρα αρχαΐζουσα, που δεν έχει ακόμα φτάσει στοστάδιο του κράτους δικαίου, και υποφέρει της αδυναμίας προσαρμογής στη νεωτερικότητα7 · τέλος,οι “ανανεωτικοί αριστεροί” δεν έχαναν ευκαιρία να διαλαλήσουν ότι η εξέγερση ήταν “μουγκή”, ότιδεν είχε αιτήματα και πολιτικό λόγο, άρα αυτοεξοριζόταν από τη σφαίρα της πολιτικής. Μιλούσανέτσι για μια κρίση του πολιτικού, για τον ατομικισμό των πρακτικών και για ένα εγωκεντρικόφαντασιακό8.

Στην πραγματικότητα, η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν ήταν μόνο η πρώτη οργανωμένηαντίδραση της νεολαίας ενάντια στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση, αλλά είναι καιη πρώτη οργανωμένη έκφραση της ανάγκης να βρεθούν νέοι τρόποι άσκησης της πολιτικής. Αυτήείναι μια από τις κύριες συμβολές της στα κινήματα που θα ακολουθήσουν. Η εξέγερση αποτέλεσετην πρώτη κοινωνική έκρηξη της περιόδου της οικονομικής κρίσης, ενάντια στην καταστροφή πουόλοι διαισθάνονταν ότι ερχόταν.

Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού

Στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, οι αναδιαρθρώσεις σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνσηστην Ελλάδα επιταχύνονται μετά το 1985. Αυτές οι πολιτικές περιλαμβάνουν την αναδιάρθρωση τωνεργασιακών σχέσεων και την αποξήλωση της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων τουδημοσίου τομέα, την απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την επιβολή πολιτικώνχαμηλών μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, την αύξηση του χρόνου εργασίας και τηνεγγραφή της ελαστικότητας στις σχέσεις εργασίας, τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και τουφορολογικού συστήματος, την διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Η κλασική σχέση εργασίας,σταθερή και πλήρης, γίνεται όλο και πιο σπάνια, και υφίσταται ποιοτικούς μετασχηματισμούςαρνητικούς, υπό την πίεση της ύπαρξης μιας εργατικής δύναμης ελαστικής και φτηνής, καθώς καιτου εφεδρικού στρατού των ανέργων.

Παράλληλα, η ελληνική κοινωνία είναι μία από τις πιο άνισες της Ευρώπης9. Το επίπεδοφτώχειας το 2008 είναι το πιο υψηλό στην ΕΕ, φτάνοντας το 21%. Η κατανομή του πλούτου είναι ηπλέον πολωμένη : το μερίδιο των μισθών στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν είναι κάτω του 55% και σεπτώση από τη δεκαετία του '80. Το συνολικό εισόδημα του 20% των πιο πλούσιων είναι περισσότεροαπό 6 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του 20% των πιο φτωχών του πληθυσμού. Άλλωστε, εκτός των“πρωτευουσών” ανισοτήτων, οι δευτερεύουσες ανισότητες, που οφείλονται στην συρρίκνωση τουκοινωνικού κράτους (κυρίως στην υγεία και την εκπαίδευση), δυσχεραίνουν σημαντικά τηνκατάσταση. Το 1997 η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση στην ταξινόμηση του Οργανισμού

6 Χαρακτηριστικό το παραλήρημα αρθρογραφίας του Στάθη Καλύβα, βλ. πχ το άρθρο S. Kalyvas, Why is Athens burning,International Herald Tribune, 11.12.2008.

7 Χαρακτηριστική είναι σειρά κειμένων στο αφιέρωμα του London School of Economics στην εξέγερση του Δεκέμβρη,βλ. S. Economides & V. Monastiriotis (ed), The Return of Street Politics? Essays on the December Riots in Greece ,London, The Hellenic Observatory LSE, May 2009. Για τα ξένα ΜΜΕ, αποτελεί επισήμανση του Σταθη Κουβελάκη (S.Kouvelakis, La Grèce en révolte, in http://www.contretemps.eu/interventions/stathis-kouvelakis-grece-en-revolte), οοποίος σημειώνει ότι η παρούσα προσέγγιση εγκαταλείφθηκε σχετικά σύντομα, για να δώσει τη θέση της στηνπραγματική ανησυχία ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι το πρελούδιο μιας εποχής εξεγέρσεων που είναιπιθανό να εμφανιστεί και στην Ευρώπη.

8 Βλέπε χαρακτηριστικά το άρθρο του Γιάννη Παπαθεοδώρου στο αφιέρωμα της Νέας Εστίας, “Το σύμπτωμα και ηκρίση. Τρία σημειώματα για μια εξέγερση που δεν έγινε”, Νέα Εστία (1819), Φεβρουάριος 2009, σελ. 285-293.

9 ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση, Αθήνα, ετήσια αναφορά, 1998-2010, σελ 210-211.

Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης10. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, είναι προφανές ότιοι αξίες της αποταμίευσης πάνε περίπατο. Το μερίδιο του οικιακού εισοδήματος προς αποταμίευσηπέφτει από το 14,1% το 1996 στο 8,9% το 2004. Παράλληλα, οι περισσότεροι στρέφονται προς τοντραπεζικό δανεισμό · τα χρέη των οικογενειών προς τις τράπεζες αυξάνονται από το 34,5% του ΑΕΠτο 2005 στο 50%του ΑΕΠ το 200911.

Σταδιακά λοιπόν, το “ελληνικό αναπτυξιακό παράδειγμα” των προηγούμενων χρόνωνεξαντλείται, εξαιτίας τόσο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όσο και των ιδιαιτεροτήτων τηςελληνικής οικονομίας. Το 2008 η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, παρά τους αυξημένουςρυθμούς ανάπτυξης και τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του '90. Το δημόσιο χρέοςδιογκώνεται. Η ανεργία αυξάνεται δραματικά, ιδιαιτέρως των νέων. Ειδικά σε ότι αφορά τη νεολαία,η κατάσταση διαμορφώνεται δραματική. Η ανεργία το 2008 για τους νέους ηλικίας 15-24 χρονώνείναι 22,4%, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 17%. 1 στους 3 αποφοίτους της τριτοβάθμιαςεκπαίδευσης, 2 στους 3 της δευτεροβάθμιας και 1 στους 2 της υποχρεωτικής δεν έχουν σταθερήεργασία 6 χρόνια μετά την απόκτηση του διπλώματος τους. Εξάλλου, ένα “καλύτερο” δίπλωμα δενοδηγεί σε μια “καλύτερη” θέση εργασίας. Στις ηλικίες 20-24 και 25-29 η ανεργία και η ελαστικήαπασχόληση είναι πιο αυξημένη για τους αποφοίτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης12.

Ακόμα όμως και αυτοί που βρίσκουν δουλειά, αντιμετωπίζουν την εργοδοτική αυθαιρεσία, τηνελαστικότητα και τους χαμηλούς μισθούς, τη μαύρη εργασία. Η “γενιά των 700 ευρώ” υφίσταται όχιμόνο την πραγματική χειροτέρευση των όρων εργασίας, αλλά και την κατάρρευση των προσδοκιώνβελτίωσης της κατάστασής τους. Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας, καθώς και της αυξανόμενηςλιτότητας και της ραγδαίας αύξησης του κόστους ζωής (κυρίως μετά την ένταξη στο ευρώ), οι νέοιαποκτούν όλο και πιο αργά την ανεξαρτησία τους. Παράλληλα, η καθημερινότητά τους είναι όλο καιπιο ασφυκτική και καταπιεστική, ξεκινώντας (και μάλλον στο μεγαλύτερο βαθμό) από το σχολείο. Ηεντατικοποίηση των ρυθμών ζωής και ο ανταγωνισμός γίνονται συστατικά στοιχεία της καθημερινήςτους πραγματικότητας. Ενταγμένοι σε μια ρουτίνα που περιλαμβάνει σχολείο, φροντιστήριο,δραστηριότητες που δεν επιλέγουν και δεν επιθυμούν, παρά τις διεξάγουν σε μια κατεύθυνση αέναηςσυλλογής προσόντων, οφείλουν να είναι διαρκώς προσηλωμένοι στο στόχο : την είσοδο στηντριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάθε άλλη συμπεριφορά θεωρείται αντικοινωνική και περιθωριοποιείται.Καταδικασμένη σε αυτή την ασφυκτική και καταπιεστική κανονικότητα, η νεολαία συνειδητοποιείότι αντιμετωπίζει ένα μέλλον πολύ χειρότερο από τις προσδοκίες με βάση τις οποίες τηςσυγκρότησαν τη ζωή.

Στο ιδεολογικό επίπεδο, η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού των προηγούμενων χρόνωναμφισβητείται. Κατά το παρελθόν, μια σειρά ιδεολογημάτων, συνδεόμενα φυσικά με υλικέςπροεκτάσεις, ισχυροποιούσαν αυτή την ηγεμονία. Η είσοδος στη ζώνη ευρώ ως στόχος έδωσε τηθέση της στους Ολυμπιακούς αγώνες, και η “Ισχυρή Ελλάδα” του Σημίτη στην “ΘωρακισμένηΕλλάδα” του Καραμανλή. Κυρίως όμως, ο νεοφιλελευθερισμός μπορούσε να προσδέσει ευρύτεραστρώματα του πληθυσμού πίσω από ένα θετικό πρόταγμα. Πλέον, και παρά τη σχετική κρίση τωναριστερών ταυτοτήτων, το προχώρημα των μεταρρυθμίσεων σε εκπαίδευση και εργασία, ηκατάρρευση των προσδοκιών ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και η ένταση του χάσματος μεταξύτων προσδοκιών αυτών και της υλικής τους πραγματικότητας, η οικονομική κρίση, η διαρκήςλιτότητα και το πολιτικό αδιέξοδο, οδηγούν στην αμφισβήτηση της ηγεμονίας τουνεοφιλελευθερισμού. Η αγορά, που υποτίθεται θα λειτουργούσε ως κοινωνικός ρυθμιστής,απαξιώνεται στα μάτια των φτωχότερων στρωμάτων, που θεωρούν ότι επιφέρει τη μετακύλιση του

10 OECD. Stathis Kouvelakis, στο ίδιο.11 ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στο ίδιο.12 Μαρία Καραμεσίνη, Οι δυσκολίες επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων στην Ελλάδα, εφημερίδα Εποχή,

18.01.2009.

κόστους στις πλάτες τους. Ο προσωπικός πλουτισμός και ο καταναλωτισμός δεν συγκροτούν πιαδιέξοδο · άλλωστε δεν είναι πια εφικτά για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Οι προσδοκίεςκοινωνικής κινητικότητας καταρρέουν ακόμα και για ένα κομμάτι της νέας μεσαίας τάξης. Οατομικισμός τίθεται υπό αμφισβήτηση, καθώς η κοινωνική διαμαρτυρία και οι συλλογικοί αγώνεςεπανέρχονται μαζικά στην πολιτική σκηνή.

Πολιτικοί μετασχηματισμοί και αυταρχική στροφή του κράτους

Τέλος, στο πολιτικό επίπεδο, η περίοδος πολιτικής σταθερότητας (προκύπτουσα κυρίως απότις προσδοκίες κοινωνικής κινητικότητας, τις πελατειακές σχέσεις με το κράτος13, την ευρείαενσωμάτωση στο δημόσιο τομέα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς και την ύπαρξη καναλιώνδιαμεσολάβησης μεταξύ των πολιτών και της εξουσίας – τοπική πολιτική εξουσία και επίσημοςσυνδικαλισμός) φτάνει στο τέλος της. Το πολιτικό σύστημα μετασχηματίζεται, πραγματοποιώνταςμια αυταρχική και συντηρητική στροφή. Το κοινωνικό συμβόλαιο των προηγούμενων δεκαετιώνκαταρρέει. Η σκλήρυνση του κράτους και της πολιτικής διαχείρισης, ο μετασχηματισμός και ημετακύλιση της σοσιαλδημοκρατίας προς το νεοφιλελευθερισμό, η ολοένα και εντονότερη σύνδεσητων θεσμών με το κράτος και την πολιτική εξουσία, η γραφειοκρατικοποίηση του επίσημουσυνδικαλισμού, παράλληλα με το ξέσπασμα σειράς σκανδάλων, φέρουν ως αποτέλεσμα μια βαθιάκρίση νομιμοποίησης του κράτους και των θεσμών, καθώς και μια κρίση πολιτικής εκπροσώπησης14.

Ο κοινωνικός ιστός αποσυντίθεται, καθώς τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα, διαμέσου τωνοποίων διασφαλιζόταν η συμμετοχή του λαού στην πολιτική και κοινωνική ζωή, συμπιέζονται προςτα κάτω. Οι πολίτες αντιμετωπίζουν ένα κλειστό πεδίο εκπροσώπησης και πολιτικής έκφρασης, τοοποίο εντείνεται από την ακαμψία με την οποία το κράτος αντιμετωπίζει τα αιτήματά τους.Βρίσκονται έτσι μπροστά σε ένα κράτος αδύναμο να αναπαράξει τη σύνδεση των ανθρώπων με τηνπολιτική, δηλαδή με τη διαχείριση της καθημερινής ζωής και με την εξουσία · ένα κράτος πουστερείται της δυνατότητας να παράξει νέα πεδία ηγεμονίας και νέες θετικές συναινέσεις (υλικές καισυμβολικές). Η ανυπαρξία ενός δημοσίου χώρου, μέσα στον οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί έναςπολιτικός διάλογος οδηγώντας σε κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, εντείνει το αίσθημα πολιτικούαδιεξόδου. Οποιαδήποτε έννοια του πολιτικού περιορίζεται στις επίσημες μορφές άσκησης πολιτικής,αγνοώντας, περιθωριοποιώντας και καταστέλλοντας οποιαδήποτε κοινωνική διεκδίκηση.

Δημιουργούνται έτσι ευρύτατα στρώματα πολιτικά, θεσμικά αλλά πλέον και κοινωνικά

13 Όχι με την έννοια μιας γενικόλογης κριτικής ενάντια στην “διαφθορά”, αλλά με την έννοια που θέτει το ζήτημα οΣτάθης Κουβελάκης. Πράγματι, αντιλαμβανόμαστε τη σχετική αυτονομία του κράτους από τις κυρίαρχες τάξεις, στοβαθμό που προσπαθεί να εγγυηθεί έναν κοινωνικό συμβιβασμό με τις κατώτερες τάξεις. Υπό αυτή την έννοια, ο ρόλοςτου δεν είναι απλά κατασταλτικός, αλλά περιλαμβάνει συγκεκριμένες υλικές παραχωρήσεις προς τα λαϊκά στρώματα,για να τα ενσωματώσει (Ν. Πουλαντζάς, Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό, Θεμέλιο, 2001, σελ. 30-35).Ωστόσο, σε ότι αφορά το ελληνικό ειδικά κράτος, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ιστορική και πολιτική τουσυγκρότηση, αυτή η σχετική αυτονομία είναι πολύ πιο περιορισμένη. Έτσι, η δυνατότητα για τα λαϊκά στρώματα ναβρουν μια μορφή εκπροσώπησης και ρύθμισης των συμφερόντων τους, είναι επίσης περιορισμένη. Η διαφθορά και οιπελατειακές σχέσεις είναι το αποτέλεσμα αυτού του κενού. S. Kouvelakis, The Greek Crisis, intervention in a Debateheld at the Birkbeck Institute for the Humanities, Birkbeck College, University of London, 5 May 2010, Journal ofModern Greek Studies (28:2), October 2010, p. 305.

14 Το φθινόπωρο του 2008, σε μια μελέτη του Ευρωβαρόμετρου, 77% δηλώνει ότι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση (από66% την προηγούμενη άνοιξη και 61% το αντίστοιχο ευρωπαϊκό). 68% δεν εμπιστεύεται το κοινοβούλιο, 86% ταπολιτικά κόμματα και 56% το δικαστικό σύστημα. Ταυτόχρονα, εκφράζεται μια γενική δυσαρέσκεια. Μόλις 53% νιώθεισχετικά ικανοποιημένο από την καθημερινή του ζωή (από 65% την άνοιξη και 76% στην Ευρώπη), 66% προβλέπειχειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης τον επόμενο χρόνο και 64% χειροτέρευση της κατάστασης στην εργασία.64% δηλώνει ότι η αγοραστική του δύναμη έχει μειωθεί την τελευταία πενταετία, ενώ 63% δηλώνει ότι δυσκολεύεταινα πληρώσει τους λογαριασμούς του (Ευρωβαρόμετρο, φθινόπωρο, νο.70, 2008).

αποκλεισμένα. Η εμφάνιση του “κράτους του νόμου και της τάξης” εντείνει αυτή τηνπραγματικότητα. Η φυσική καταστολή ξεπερνά κάθε όριο, με χαρακτηριστική την αστυνομική βία(καταστολή διαδηλώσεων, συλλήψεις, εγκαθίδρυση κλίματος καταδίωξης και τρομοκρατίας – ως τοΔεκέμβρη του '08 τα συγκεκριμένα περιστατικά είναι πολλά : Λευκίμμη, υπόθεση “ζαρντινιέρας”,δολοφονίες μεταναστών, βασανισμοί σε αστυνομικά τμήματα) και την αστυνομική ατιμωρησία15.Αυτή είναι όμως μόνο η μια πλευρά, η άλλη είναι οι αλλαγές στο νομικό επίπεδο, και η σύμπραξητης δικαστικής με την εκτελεστική εξουσία. Σειρά νόμων στοχεύουν στον περιορισμό τωνδιαδηλώσεων (πχ ο νόμος περί περιορισμού στη μια λωρίδα του δρόμου), και την ένταση τηςεπιτήρησης (πχ νόμοι για τις κάμερες σε δημόσιους χώρους). Παράλληλα, η καταστολήστρατιωτικοποιείται, και δημιουργούνται νέες ομάδες δίωξης (όπως οι ειδικοί φρουροί). Τέλος, ηδράση παρακρατικών μηχανισμών και φασιστικών ομάδων σε συντονισμό με το κράτος και τηναστυνομία είναι μια πολύ πραγματική όψη της καταστολής.

Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα, η συντηρητική στροφή του κράτους δεν συνδέεταιαποκλειστικά με τη φυσική καταστολή των αντιστάσεων. Στοχεύει επίσης στο να στρέψει τη λαϊκήαγανάκτηση, που προκαλείται από τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα, ενάντια στις πιο ευάλωτεςκοινωνικές κατηγορίες, κατεξοχήν τους μετανάστες. Στην Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς καιγεωπολιτικούς, ο αριθμός των μεταναστών είναι σημαντικός. Οι μετανάστες ανέκαθενχρησιμοποιήθηκαν από το ελληνικό κράτος ως μοχλός για την συμπίεση του κόστους εργασίας,καθώς και των πολιτικών δικαιωμάτων. Αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα σεμισθό, ασφάλιση και σύνταξη · κατά κανόνα άλλωστε δουλεύουν σε καθεστώς μαύρης εργασίας.Ταυτόχρονα, δεν τους αναγνωρίζονται πολιτικά δικαιώματα · ούτε καν στα παιδιά τους, τα οποία δενέχουν ελληνική υπηκοότητα, ακόμα κι αν συχνά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Χωρίς χαρτιά, ζουνυπό την διαρκή πίεση της αστυνομίας και της γραφειοκρατίας, χωρίς καμία προσδοκία ενόςκαλύτερου μέλλοντος. Φυσικά, δεν συμμετέχουν στην επίσημη πολιτική ζωή της χώρας και δεν έχουνδικαίωμα ψήφου16. Παράλληλα, κατηγορούνται για την ανεργία, την εγκληματικότητα και τηχειροτέρευση των όρων ζωής. Πρόκειται για μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που καθιστά τελικάτον κανόνα17, καθώς το κράτος στρέφει κοινωνικές ομάδες ενάντια σε άλλες, κάτω από πολιτικέςαπόρριψης και σύγκρουσης, με στόχο τη διοχέτευση του φόβου και της αγανάκτησης προς αυτές. Οστόχος γίνεται ο περιορισμός των “απειλών”. Φυσικά, οι μετανάστες είναι η πρώτη απλώς κοινωνικήκατηγορία που υφίσταται αυτές τις πολιτικές. Ακολουθούν και στοχοποιούνται οι “διαδηλωσάκηδες”,οι “κουκουλουφόροι”, οι “ακραίοι” της ριζοσπαστικής αριστεράς και της αναρχίας, οι νέοι πουαρνούνται να συμβιβαστούν στις κυρίαρχες νόρμες, οι άνεργοι που αποτελούν “βάρος για τηνκοινωνία”. Αυτοί οι αποκλεισμοί δημιουργούν “αόρατους”, άτομα που δεν υπάρχουν για την επίσημηπολιτική σκηνή.

Η ομορφιά είναι στους δρόμους

Και μετά, είναι ν' απορεί κανείς; Μέσα ακριβώς σε αυτή την κοινωνική και πολιτική

15 Σύμφωνα με μια αναφορά των Ηνωμένων Εθνών για την περίοδο 2003-2007, 1 στους 238 αστυνομικούς πουκατηγορούνται για κακή συμπεριφορά απολύθηκε, ενώ κανείς δεν καταδικάστηκε. Στους 99 αστυνομικούς πουχρησιμοποίησαν όπλο, προκαλώντας το θάνατο 12 ατόμων και τον τραυματισμό 27 άλλων, μόνο ένας καταδικάστηκεκαι απολύθηκε. Σύμφωνα με το Ombudsman – ανεξάρτητη δικαστική αρχή για τα προβλήματα των πολιτών στη σχέσητους με τους δημόσιους υπαλλήλους – την περίοδο 2004-2006 έγινε έρευνα ενάντια σε 63 αστυνομικούς, αλλά μόλις 11αντιμετώπισαν πειθαρχική δίωξη, και μόλις 6 από αυτούς καταδικάστηκαν, και μάλιστα σε χρηματικό πρόστιμο (Πηγή :S. Sakellaropoulos, On the causes and the significance of the December social explosion in Greece, Science and Society(forthcoming), 2011).

16 Πρόκειται για κοινωνική ομάδα με τα χαρακτηριστικά του homo sacer του Agamben : εξόριστοι από την πολιτικήσκηνή, ενσωματωμένοι στην οικονομία, στη μαύρη εργασία, σε παράνομα δίκτυα.

17 W. Benjamin, Illuminations : Essays and Reflexions, ed. by H. Arendt, Knopf, New York, 1969 .

κατάσταση, ένας αστυνομικός-σύμβολο της φυσικής όψης της κρατικής βίας δολοφονεί εν ψυχρώένα μαθητή. Το κίνημα του Δεκέμβρη που ξεσπά αμέσως μετά είναι χωρίς προηγούμενο. Είναι ηπρώτη φορά που κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά εμφανίζεται στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.Η τραγική τους “παρεξήγηση” απαντήθηκε αμέσως : “Όλοι στους δρόμους. Καταλήψεις, πορείες,συγκρούσεις... Χωρίς παρεξήγηση!”18. Μια ώρα μετά τη δολοφονία, χιλιάδες νέοι μαζεύονται σταΕξάρχεια και συγκρούονται σε όλη την Αθήνα ως το πρωί. Την επομένη, το ίδιο. Δυο μέρες μετά, ηπερίφημη Μεγάλη Δευτέρα, θα είναι σταθμός σε ο,τι οι περισσότεροι έχουν ζήσει, αλλά και για τοκράτος, που παλεύει να προστατέψει μόνο τα κεντρικά σύμβολα της πολιτικής εξουσίας (πρακτικά τηΒουλή), ανοίγοντας ταυτόχρονα τη συζήτηση περί κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Κι αυτόπου οι περισσότεροι περίμεναν να τελειώσει σε ένα τριήμερο, κράτησε κοντά ένα μήνα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη χαρακτηρίστηκε από τις μαζικές πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης, τιςκαινοτομίες και τον πειραματισμό στο επίπεδο των μορφών πάλης, τη συλλογική ανακατάληψη τουδημοσίου χώρου, τη δημιουργικότητα και τον δυναμικό ακτιβισμό ενός πολύμορφου κοινωνικούυποκειμένου, παράλληλα με την εχθρικότητα και τη βία απέναντι στο κράτος, τους θεσμούς και τιςπαραδοσιακές μορφές άσκησης πολιτικής. Κατά κανένα τρόπο δεν εναντιώθηκε στην πολιτική, όπωςπολλοί βιάστηκαν να συμπεράνουν · αντίθετα εξέφρασε την ανάγκη ενός νέου τρόπου άσκησης τηςπολιτικής, πιο άμεσο και έξω από τις κυρίαρχες μορφές της και τα κανάλια εκπροσώπησης. Κάτι πουσήμερα, μετά το κίνημα των πλατειών, φαίνεται πια περισσότερο οικείο.

Οφείλουμε να επιμείνουμε σε ορισμένα κρίσιμα σημεία. Πρώτον, η αμεσότητα τηςαντίδρασης, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε σειρά πόλεων της επαρχίας. Εδώ, ο παράγοντας τηςχρήσης της εναλλακτικής ενημέρωσης είναι καθοριστικός. Δεύτερον, η διάχυση στο χωρικό επίπεδοείναι εντυπωσιακή. Η εξέγερση εκτυλίσσεται σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας(περισσότερες από 44), καθώς και στην αγροτική ενδοχώρα, μέχρι τα σύνορα. Στη δε Αθήνα,κινητοποιήσεις λαμβάνουν χώρα όχι μόνο στο κέντρο αλλά και σε τοπικό επίπεδο, σε κάθε σχεδόνπεριοχή και προάστιο, τόσο στα φτωχότερα όσο στα πιο πλούσια. Τρίτον, το μέγεθος της συμμετοχής(για την εποχή) και η συχνότητα των κινητοποιήσεων είναι πολύ σημαντικά. Σχεδόν καθημερινά,χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων κινητοποιούνται με οποιονδήποτε τρόπο. Ταυτόχρονα, ηεκπαίδευση μπλοκάρει · πάνω από 800 σχολεία και 200 σχολές είναι κατειλημμένες19. Τέταρτον, ηδιάρκεια της εξέγερσης είναι πολύ μεγάλη. Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, πρακτικά οι σχεδόνκαθημερινές διαδηλώσεις διαρκούν περίπου ένα μήνα.

Πέμπτον, η ένταση της εξέγερσης και η συγκρουσιακή διάθεση είναι καθοριστικές. ΣτηνΕλλάδα οι συγκρουσιακές πρακτικές των κινημάτων είναι σχετικά συχνές. Είναι όμως η πρώτη φοράπου τόσο έντονες και τόσο βίαιες πρακτικές είναι σε τέτοιο βαθμό διαδεδομένες – είτε αναφερόμαστεσε επιθέσεις ενάντια σε κτήρια και σύμβολα της εξουσίας, είτε στις καταλήψεις είτε σταοδοφράγματα και τις συγκρούσεις με την αστυνομία. Έκτον, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιαχείριση καιη μαζική συμμετοχή σε πρωτοβουλίες έξω από τα όρια των παραδοσιακών είναι από τασημαντικότερα στοιχεία της εξέγερσης. Οι συμμετέχοντες αναβαθμίζουν δομές άμεσης δημοκρατίας,παίρνουν αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις, αντιλαμβάνονται τις καταλήψεις όχι ως χώρουςεγκλεισμού και οριοθέτησης, αλλά ως σημεία εκκίνησης για την εξόρμηση σε εργασιακούς χώρους(βλ. κατάληψη ΓΣΕΕ) και γειτονιές (βλ. καταλήψεις δημοτικών κτηρίων). Οργανώνουν συναυλίες,μοιράζουν προκηρύξεις, δημιουργούν ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, διακόπτουν τηνκυκλοφορία στους δρόμους και κάνουν πολιτιστικές παρεμβάσεις, οργανώνουν πολιτιστικά δρώμενακλπ. Και κυρίως, είναι διαρκώς στο δρόμο.

Και τέλος, ιδιαίτερα σημαντική είναι η σύνδεσή του με αγώνες και κινήματα και η επίδρασή

18 Αφίσα της κατάληψης της ΑΣΟΕΕ.19 Μ. Χαριτάτου – Συνοδινού, Στάχτη και... Burberry, εκδόσεις ΚΨΜ, 2010, σελ.23.

του στο εξωτερικό. Εκατοντάδες διαδηλώσεις αλληλεγγύης έγιναν σε ολόκληρο τον κόσμο (πάνωαπό 30 χώρες και 150 πόλεις – εκτός όλης της Ευρώπης, από την Αυστραλία ως την ΛατινικήΑμερική, κι απ' τις ΗΠΑ και τον Καναδά ως τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία). Ορόσημο γίνεται τομήνυμα αλληλεγγύης του υποδιοικητή Μάρκος. Συνθήματα της εξέγερσης γράφονται σε τοίχους σεόλο τον κόσμο. Αλλά και στην Ελλάδα, συνθήματα γράφονται σε αγγλικά και γαλλικά, και η ανάγκηδιεθνούς συντονισμού εμφανίζεται έντονη. Αυτή η τάση ένταξης σε ένα ευρύτερο παράδειγμα έχειδυο όψεις : αφενός, οι διαδηλωτές συνειδητοποιούν ότι οι αιτίες της εξέγερσης υπάρχουν και σεάλλες χώρες, άρα η πιθανότητα κοινωνικού ξεσπάσματος είναι πραγματική. Από την άλλη πλευρά,συνειδητοποιούν ότι οι πολιτικές αυτές που ακολουθούνται στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα μόνοτης ελληνικής πολιτικής αλλά της ευρωπαϊκής. Η ελληνική εξέγερση είναι ένα σύμπτωμα τηςΕυρώπης, η τοπική προβολή αντιθέσεων που υπάρχουν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο20. Και βέβαια, ηεπίπτωση της εξέγερσης στην διεθνή σκηνή δεν φαίνεται μόνο στις δυνάμεις του κινήματος. Στελέχητων κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη, όπως και διεθνή ΜΜΕ, εκφράζουν την ανησυχία τους γιατυχόν “μετάδοση” της εξέγερσης. Χαρακτηριστικότερη όλων, η απόσυρση της εκπαιδευτικήςμεταρρύθμισης στη Γαλλία από τον Νικολά Σαρκοζί, στις 15/12/2008, αιτιολογώντας τη με βάση τηνανησυχία να αναπτυχθούν αντίστοιχες αντιδράσεις. Οι ευχές κάποιων, εφιάλτες άλλων.

Μα τι θέλουν τελοσπάντων αυτά τα παιδιά;;

Πολύ μελάνι έχει χυθεί, πολύς άχρηστος τηλεοπτικός χρόνος σπαταληθεί και πολύ πολλέςκραυγές ακούστηκαν : “Μα τι θέλουν τελοσπάντων αυτά τα παιδιά;”. Ο κυρίαρχος πολιτικός λόγοςβάλθηκε να χαρακτηρίσει κατευθείαν την εξέγερση : Τυφλή, μάταιη, χωρίς αιτήματα, καταστροφικήκαι μηδενιστική, χωρίς διάθεση να βελτιώσει τα πράγματα. Και όμως, τα κείμενα, οι αφίσες, τασυνθήματα, οι πρακτικές και οι στόχοι του κινήματος μιλούν καθαρά. Πρόκειται για το πρώτο, βαθιάαντισυστημικό κοινωνικό κίνημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πρόκειται για το πρώτο κίνημαπου δείχνει να έχει καταλάβει ότι το κοινωνικό συμβόλαιο των προηγούμενων χρόνων είναι πιααπλώς παρελθόν. Δεν διεκδικεί με τον κλασικό διεκδικητικό τρόπο κινημάτων κοινωνικών χώρων.Δεν είναι αυτό το διακύβευμα.

Φυσικά, οι στοχεύσεις του είναι συγκεκριμένες. Η βία των διαδηλωτών στρέφεται ενάντια στασύμβολα της οικονομικής εξουσίας : τράπεζες κυρίως, και μεγάλες επιχειρήσεις. Ακόμα, ενάντιαστην αστυνομία, με τις καθημερινές σχεδόν επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα. Υπό αυτή τηνέννοια, μόνο τυφλή δεν είναι. Ο πολιτικός λόγος των κειμένων επιτίθεται στην εξατομίκευση, τηνπαθητικότητα, την “κοινωνική ειρήνη” και την “εθνική ενότητα”, τον κοινωνικό συμβιβασμό, τηνπειθάρχηση και τον έλεγχο. Οι αφίσες και τα συνθήματα καταγγέλλουν την καταστολή και τηναστυνομική και δικαστική αυθαιρεσία, όπως και το πολιτικό σύστημα – και κυρίως τα δύο κόμματαεξουσίας. Επίσης, την “κοινωνία του θεάματος”, σε όλες τις διαστάσεις της. Στρέφονται ενάντια στιςκυρίαρχες αξίες : τον καταναλωτισμό, τον ατομικισμό και τις κυρίαρχες νόρμες ζωής, εργασίας,διασκέδασης. Υπερασπίζονται θεμελιακές αξίες, δίνοντας τους ένα νόημα πιο ριζοσπαστικό : μιλούνγια κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη. Μιλούν με όρουςέντονης ταξικής πόλωσης, νιώθοντας ότι εκπροσωπούν μια ευρύτατη κοινωνική συμμαχία.Συσχετίζουν τον εαυτό τους με τις πιο αντισυστημικές όψεις των αγώνων του παρελθόντος, καιδιαχωρίζονται από αυτούς που θεωρούν διαμεσολαβημένους και συμβιβασμένους21.

20 E.Balibar, Aux frontières de l'Europe, Transeuropéennes (17), novembre 2009, p. 13.21 Το κίνημα αναμετράται έντονα με το παρελθόν – το θέμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά ξεφεύγει των ορίων του

παρόντος κειμένου. Τα συνθήματα είναι ο κατεξοχήν τρόπος που το κάνει, με γνωστότερο όλων, το κλασικό πια καιεντελώς περιεκτικό “Βάρκιζα τέλος (έχουμε πόλεμο ξανά)”. Πολύ ενδιαφέρον είναι το σχετικό άρθρο του Κορνέτη, βλ.K. Kornetis, « No More Heroes? Rejection and Reverberation of the Past in the 2008 Events in Greece », Journal ofModern Greek Studies (28.2), October 2010 .

Πράγματι όμως, η εξέγερση του Δεκέμβρη δε συγκροτείται γύρω από συγκεκριμένεςδιεκδικήσεις και αιτηματολογίες. Σήμερα πλέον, μετά τα κινήματα των “αγανακτισμένων” και τωνoccupy σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτή η πραγματικότητα μας φαίνεται πιο οικεία. Τότε, ήτανεξοργιστική... Οι διαδηλωτές δεν έθεταν το ερώτημα μιας συγκεκριμένης πολιτικής αλλαγής, όπωςείναι η εναντίωση σε ένα σχέδιο νόμου ή μια συγκεκριμένη διεκδίκηση ενός ορισμένου κοινωνικούυποσυνόλου22. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τέτοια διεκδίκηση, καθώς δεν υπάρχει κανείςπαραλήπτης ενός τέτοιου αιτήματος. Αφενός, το πολιτικό σύστημα, μέσα από την σκλήρυνση τουκράτους και των μηχανισμών του και την αυταρχική και συντηρητική στροφή του, δεν διατίθεται νασυνομιλήσει με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και ομάδες. Αφετέρου, αυτό το ίδιο το σύστημα πουπαλιότερα ήταν ο δέκτης των κοινωνικών διεκδικήσεων, σήμερα αποτελεί το πρόβλημα. Υπό αυτήτην έννοια αναδεικνύεται ο βαθιά αντισυστημικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Γι' αυτότο λόγο πολεμήθηκε και τόσο · γιατί αυτό την καθιστούσε ελάχιστα διαχειρίσιμη και ενσωματώσιμη,κατά τα πρότυπα του παρελθόντος.

Στους δρόμους δεν είναι ΜΟΝΟ οι αναρχικοί, οι αριστεροί, οι συνδικαλιστές, οι φοιτητές, οιμαθητές, οι εργαζόμενοι, οι εργάτες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μετανάστες. Είμαι ΚΑΙ ΕΓΩ.23

Πράγματι, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της εξέγερσης ήταν τα χαρακτηριστικά τουκοινωνικού υποκειμένου που κινητοποιήθηκε. Θα μπορούσαμε σε γενικές γραμμές να πούμε ότιπρόκειται για μια νεολαιίστικη εξέγερση. Ωστόσο, διαφέρει σημαντικά από προηγούμενεςνεολαιίστικες κινητοποιήσεις. Βρισκόμαστε μπροστά στην εφόρμηση της νεολαίας στην πολιτικήσκηνή, με έναν τρόπο μαζικό και ενοποιημένο, παρά τις επιμέρους διαφορές. Σε ένα πρώτο επίπεδο,είναι οι πιο πολιτικοποιημένοι νέοι, αυτοί που συμμετέχουν σε συλλογικότητες της αριστεράς ή τηςαναρχίας, που παίρνουν μέρος στις κινητοποιήσεις. Είναι όμως επίσης, και ίσως κυρίως, νέοι που δενείναι οργανωμένοι σε πολιτικούς χώρους, που πιθανά δεν έχουν ξανακατέβει στο δρόμο, οιπρωταγωνιστές της εξέγερσης. Είναι, όπως ειπώθηκε, η νεολαία που υποφέρει περισσότερο από τηνκατάρρευση των προσδοκιών, την εφαρμογή των κυρίαρχων προτύπων, που της επιβάλλονται αλλάκαι που δεν τα πιστεύει πλέον, την αβάσταχτη καθημερινότητα. Είναι κυρίως αυτή που υφίσταταιεργασιακές συνθήκες μεσαίωνα, καθώς και τις συνέπειες από τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις σεεκπαίδευση και εργασία. Είναι αυτή που υφίσταται τον κοινωνικό και πολιτικό αποκλεισμό.

Η συμμετοχή των μαθητών σημάδεψε αναμφισβήτητα την εξέγερση. Δεν πρόκειται βέβαια γιαπαραδοσιακό μαθητικό κίνημα, ωστόσο αυτοί δίνουν τον τόνο, σηματοδοτώντας και τη ρήξη μεοποιαδήποτε προσπάθεια περιθωριοποίησης των συμμετεχόντων. Από τη Δευτέρα 8/12 ξεκινούν τιςμαζικές καταλήψεις σχολείων, ενώ ταυτόχρονα σχεδόν καθημερινά κινητοποιούνται στις περιοχέςτους, συγκεντρώνονται αυθόρμητα ή οργανωμένα στα αστυνομικά τμήματα και πολλές φορέςσυγκρούονται εναντίον τους. Εκτός όμως από τους μαθητές, στην εξέγερση συμμετέχουν φοιτητές,νέοι εργαζόμενοι, μετανάστες, νέοι του περιθωρίου - λούμπεν, φτωχοί, άστεγοι, άνθρωποι απόβλητοι,στα όρια του κοινωνικού αφανισμού, που δηλώνουν το τέλος της ανοχής τους.

Σε γενικές γραμμές, πρωταγωνιστές είναι εκείνες οι υποκατηγορίες εντός της νεολαίας που δενείναι εξοικειωμένες με τις παραδοσιακές μορφές συνδικαλισμού και άσκησης πολιτικής. Οι πιοεξοικειωμένοι – κυρίως οι φοιτητές και οι παραδοσιακοί εργαζόμενοι – φέρουν ίσως υπερβολικά ταίχνη των γνώριμων μεθόδων πολιτικής ενεργοποίησης, μορφών πάλης και πολιτικού λόγου24.

22 Υπήρξαν βέβαια πολλοί, και από τους συμμετέχοντες στο κίνημα (πχ κομμάτια της αριστεράς), που θέλησαν να“μεταφέρουν” την εξέγερση στα κυρίαρχα πρότυπα ανάπτυξης κινημάτων. Έτσι, επιχείρησαν να φέρουν “απέξω”πολιτικά προγράμματα ή να δημιουργήσουν στενά ορισμένα κοινωνικά υποκείμενα.

23 Από αυτοκόλλητο που κολλήθηκε τις μέρες της εξέγερσης.24 S. Kouvelakis, Pour une politique de l'insurrection. Réflexions à partir du décembre grec : Notes sur la stratégie,

Παρουσιάζουν έτσι μια ανελαστικότητα γύρω από τη δυνατότητα να ενταχθούν στη νέα κατάσταση.Ίσως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι φοιτητές δεν συμμετέχουν μαζικά στο δρόμο και στις γενικέςτους συνελεύσεις, αν και φυσικά όλες οι σχολές είναι κατειλημμένες. Το ίδιο ισχύει και για τουςσταθερά εργαζόμενους, με την εξαίρεση των εκπαιδευτικών (εξαιτίας και των ιδιαίτερων συνθηκών –θάνατος μαθητή, κινητοποίηση νεολαίας κλπ). Αντίθετα, η παρουσία των ελαστικά εργαζομένωνείναι εξαιρετικά σημαντική. Πρόκειται άλλωστε για εργαζόμενους που κατά κανόνα δεν μπορούν ναεκπροσωπηθούν από τον παραδοσιακό συνδικαλισμό, ούτε να συμμετάσχουν σε συνδικαλιστικέςδομές, είτε (συχνότερα) γιατί δεν υπάρχουν, είτε γιατί είναι πλήρως γραφειοκρατικοποιημένες.Δουλεύουν με συμβόλαια ορισμένου χρόνου, σε εντελώς ασταθείς συνθήκες, καταδικασμένοι στηνανασφάλεια και με περιορισμένα δικαιώματα. Είναι η κατηγορία που πλήττεται κατά κόρον από τηνοικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει τέλος να γίνει στη συμμετοχή των μεταναστών. Πρόκειται για τουςαπολύτως νεοφερμένους στην πολιτική σκηνή. Είναι κυρίως μετανάστες δεύτερης γενιάς, παιδιά πουέχουν γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά δεν έχουν χαρτιά. Είναι πλήρως αποκλεισμένοι από κάθε όψη τηςπολιτικής ζωής, δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε ενώσεις καισυλλογικότητες ή να διαδηλώσουν. Κι όμως με τη συμμετοχή τους αμφισβητούν ακριβώς αυτόν τοναποκλεισμό25. Δρώντας πολιτικά, αν και δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα, γίνονται πολίτες defacto αν και όχι de jure, πολίτες ενάντια στο νόμο, πολίτες χωρίς δικαιώματα26. Αμφισβητούν τονπολιτικό αποκλεισμό τους και επιβάλλουν έτσι τον ορισμό της πολιτικής κοινότητας, έξω από τανόμιμα όριά της. Μετατοπίζουν τα όρια του πολιτικού και της δημοκρατίας. Συναντάμε εδώ, κατάτον Rancière, το δημοκρατικό πρόβλημα ως πρόβλημα υπέρβασης των ορίων27.

Το ιδιαίτερο στοιχείο στην κινητοποίηση όλων αυτών των ομάδων είναι η βαθύτερηενοποίησή τους, παρά, ή ακόμα και με βάση, τις υπαρκτές διαφορές τους. Η καταπολέμηση τωναποκλεισμών και οι δεσμοί που συγκροτούνται ανάμεσα σε τόσο διαφορετικές ομάδες, και η απόκοινού συμμετοχή τους, αποκαλύπτει μια εξαιρετικής σημασίας δυνατότητα και δυναμική. ΟΔεκέμβρης πρόβαλλε τη δυνατότητα μιας νέας, ευρείας κοινωνικής συμμαχίας, που θεμελιώνεται σεάλλη βάση από τις παραδοσιακές. Οι διαφορετικές αυτές υποκατηγορίες της νεολαίας δενκινητοποιούνται με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, αναδεικνύοντας τα κυρίαρχαχαρακτηριστικά της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους, αλλά αναπτύσσουν μια κοινή ταυτότητα, που όχιμόνο δεν συγκαλύπτει τις διαφορές, αλλά τις σέβεται και βαθαίνει την ενοποίηση με βάση αυτές. ΗΜαρία Καραμεσίνη μιλά για μια “ενότητα μέσα στη διαφορά”28. Αυτή η κοινή ταυτότητα29 προκύπτειαπό την οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που οι νέοι αντιμετωπίζουν, καισυστατικά της στοιχεία είναι ο αγώνας, η αλληλεγγύη, η απόρριψη του ελέγχου και της εξουσίας, ηαπαίτηση μιας ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής. Πρόκειται για μια “επικίνδυνη συνάντηση” που

αδημοσίευτο χειρόγραφο.25 Για μια εξαιρετική προσέγγιση των πολιτικών διαστάσεων της συμμετοχής των μεταναστών στην εξέγερση, βλ. το

άρθρο A. Kalyvas, An Anomaly? Some Reflections on the Greek December 2008, Constellations (17.2), 2010 . Επίσης,το εκπληκτικό κείμενο του Στεκιού Αλβανών Μεταναστών δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τους λόγους τηςσυμμετοχής τους. Στέκι Αλβανών Μεταναστών, “Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας”,http://steki-am.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

26 A. Kalyvas, στο ίδιο, σελ. 358-359.27 J. Rancière, Democracy, Republic, Representation, Constellations (13.3), 2006, p. 300. 28 Μ. Καραμεσίνη, στο ίδιο.29 Κοινή ταυτότητα και όχι απλά άθροισμα ατόμων που συνευρίσκονται στο δρόμο, όχι απλά πλήθος, όχι συγκρότηση ενός

νέου κοινωνικού υποκειμένου.

μάλιστα χαίρει της στήριξης της κοινωνίας30. Ένα “συλλογικό εμείς” ενάντια στον “εχθρό”31.

Πειθαρχία τέλος, ζωή μαγική

Από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν η πολυμορφία τωνπρακτικών, ο πλουραλισμός των πρωτοβουλιών που πάρθηκαν, η μαζική και άμεση συμμετοχή τωνδιαδηλωτών στις μορφές πάλης αλλά και στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, ο τρόπος λειτουργίαςμέσα από γενικές συνελεύσεις. Μπορεί έτσι να θεωρηθεί ως πρότυπο αυθόρμητης (και όχι σεαντιδιαστολή με την οργανωμένη) κοινωνικής και πολιτικής δράσης. Δεκάδες κτήρια καταλήφθηκαν,κυρίως κρατικά (πανεπιστήμια, δημαρχεία, πολιτιστικά κέντρα, ΚΕΠ) και λειτούργησαν ως ορόσημαγια την εξόρμηση στο δημόσιο χώρο. Οι καταλήψεις των τριών μεγάλων πανεπιστημίων στην Αθήνα(Νομική, Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ) συνετέλεσαν σημαντικά στην κεντρικοποίηση της εξέγερσης (καιταυτόχρονα, ως χώροι συσπείρωσης των πολιτικών χώρων), ωστόσο η διάχυση μέσα στην πόλη, στιςγειτονιές και στο δρόμο ήταν πολύ πιο αναβαθμισμένη. Αμφισβητήθηκε έτσι, για πρώτη ίσως φορά,η κυρίαρχη αντίληψη της συγκρότησης κινημάτων (αποκλειστικά) γύρω από κέντρα αγώνα. Οδημόσιος χώρος γίνεται, εκτός από τόπος όπου εκτυλίσσεται η εξέγερση, και το διακύβευμα. Ηδολοφονία έγινε στο δημόσιο χώρο · έτσι, ο δημόσιος χώρος γίνεται ο τόπος του αγώνα.Αναπτύσσεται ένα συλλογικό αίσθημα οικειοποίησης του χώρου και των δημοσίων κτηρίων · οιδιαδηλωτές διεκδικούν όσο πιο πολύ δημόσιο χώρο μπορούν, ανοίγουν πεδία δράσης και σκέψης πουαφορούν την καθημερινή ζωή. Ταυτόχρονα, αναπτύσσουν μορφές και τρόπους αυτοδιαχείρισης.

Πράγματι, το πεδίο της καθημερινής ζωής είναι για πρώτη φορά τόσο αναβαθμισμένο, όχιμόνο με την έννοια της καταγγελίας της καθημερινότητας, αλλά της συγκρότησης ενός διαφορετικούτρόπου για να κατασκευαστεί. Συναντάμε εδώ την, κατά τον Lefebvre, κριτική της καθημερινής ζωήςπου στοχεύει στο μετασχηματισμό της32. Αποκαλύπτεται έτσι μια διαλεκτική του καθημερινού, στοσταυροδρόμι ανάμεσα στον αλλοτριωτικό του χαρακτήρα και την απελευθερωτική του διάσταση.Έτσι, όλες οι κυρίαρχες νόρμες γύρω από τον τρόπο ζωής, εργασίας, διασκέδασης (αλλά επίσης καιέρωτα, έκφρασης των συναισθημάτων, διαχείρισης του σώματος, του χρόνου κλπ) καταγγέλλονταιαπό τους διαδηλωτές. Η κανονικότητα, η “ηρεμία, τάξη και ασφάλεια” καταπολεμούνται μέχριτέλους σε επίπεδο λόγου και πρακτικών33.

Ταυτόχρονα, η εξέγερση “ή θα είναι γιορτή, ή τίποτα”. Συναυλίες διοργανώνονται34, γίνονταιδράσεις και δρώμενα στους δρόμους διακόπτοντας την κυκλοφορία, παρεμβάσεις σε θέατρα35,

30 Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, και παρά την ένταση των βίαιων πρακτικών της, αυτή έχαιρε πολύ σημαντικήςκοινωνικής νομιμοποίησης. Σε δημοσκόπηση της περιόδου, το 43,2% δηλώνει ότι θα προέτρεπε τα παιδιά του νασυμμετάσχουν (Σ. Μιχαήλ, ...ότι το κράτος αυτού καθαιρείται ταχύ..., Νέα Εστία (1819), Φεβρουάριος 2009, σελ. 256).Άλλωστε, χωρίς τη λαϊκή υποστήριξη, τους ηλικιωμένους που πετούσαν γλάστρες από τα μπαλκόνια τους στηναστυνομία και άνοιγαν τις πόρτες τους για να φυγαδεύσουν τους κυνηγημένους, χωρίς τους γονείς και τους καθηγητέςπου συμμετείχαν ή στήριζαν τις κινητοποιήσεις, η εξέγερση δε θα μπορούσε να έχει τόσο βάθος, διάρκεια και δυναμική.

31 L. Kotronaki et S. Seferiades, Sur les sentiers de la colère : l'espace-temps d'une révolte (Athènes, décembre 2008),Actuel Marx (48), février 2010, p. 153-155.

32 H. Lefebvre, Critique de la vie quotidienne, Paris, LřArche, 1947 και άλλα του ιδίου. 33 Ενδιαφέρουσα σε αυτό το σημείο είναι η προκήρυξη “Η (αυτο)καταστροφή είναι δημιουργία”, με υπογραφή Κορίτσια

στην εξέγερση, http://katalipsiasoee.blogspot.com/2008/12/blog-post_2310.html34 Με κεντρικότερη αυτή των καταλήψεων Νομικής και Πολυτεχνείου, την 19η Δεκέμβρη, με συμμετοχή πάνω από 82

καλλιτεχνών και γκρούπ · δεν έχει διοργανωθεί άλλη συναυλία με τέτοιο τρόπο και συμμετοχή τα τελευταία χρόνια.35 Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες αντιπαραθέσεις κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Ξεκινά από τη διακοπή της

πρεμιέρας του έργου Ρομπέρτο Τσούκο στο Εθνικό θέατρο, όπου οι συγκεντρωμένοι διαβάζουν ένα κείμενο που καλείσε στήριξη στην εξέγερση. Στη συνέχεια, ανοίγει μια τεράστια συζήτηση γύρω από τον πολιτισμό (με και χωρίςεισαγωγικά), όπου υπάρχουν καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί που στηρίζουν αυτές τις παρεμβάσεις, και άλλοι, που μιλούνγια απολίτιστους νέους και φασιστικές πρακτικές. Πάνω από 80 καλλιτέχνες υπογράφουν ένα κείμενο που στηρίζει

δημιουργούνται ερασιτεχνικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί (radio entasi) ή αξιοποιούνται ήδη υπάρχοντεςγια να μεταδοθούν εκπομπές από τους διαδηλωτές, καθώς και για το συντονισμό των αγώνων.Γίνονται σειρά καταλήψεων τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών σε όλη την Ελλάδα, όπου οικαταληψίες διαβάζουν τα κείμενά τους, με πιο σημαντική αυτή της ΕΡΤ36. Γίνονται συγκεντρώσειςσε εμπορευματοποιημένες περιοχές (Γκάζι, Ψυρρή κλπ) όπου οι διαδηλωτές μοιράζουν κείμενακαταγγέλλοντας το κυρίαρχο lifestyle και προβάλλοντας τα δικά τους αισθητικά και πολιτικάπρότυπα. Παρεμβάσεις σε ΜΜΜ διεκδικούν ελεύθερη συγκοινωνία για όλους.

Κεντρικό σύμβολο αυτής της διαδικασίας γίνεται το κάψιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρουτης πλατείας Συντάγματος. Το πιο μεγάλο δέντρο της Ευρώπης γίνεται στάχτη μέσα σε λίγα λεπτά.Φτιαγμένο από λαμπιόνια και ηλεκτρικά καλώδια, ήταν σύμβολο του καταναλωτισμού και τωνκαπιταλιστικών αξιών (τόσο για τους διαδηλωτές όσο και για την εξουσία). Η καταστροφή τουσυμβολίζει για τους εξεγερμένους την απόρριψη και καταστροφή αυτών των αξιών. Το νέο δέντροπου αμέσως επανεγκαθίσταται από τον δήμαρχο της Αθήνας φυλάσσεται 24/24 από τα ΜΑΤ. Αυτή ησύγκρουση αξιών και αισθητικής, που είναι παρούσα καθ' όλη τη διάρκεια της εξέγερσης,συνοψίζεται σε δυο εικόνες : αυτή του δέντρου που καίγεται, αυτή των ΜΑΤ που το φυλάνε.

Παράλληλα, η εξέγερση συνοδεύεται από σημαντική πολιτιστική παραγωγή37. Νέα τραγούδια,ακόμα και μουσικά γκρουπ, ποιήματα, γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής, γκράφιτι εμπνέονται καιεπηρεάζονται από αυτήν, με κυρίαρχο τον ρόλο των ερασιτεχνών και των ανώνυμων καλλιτεχνών.Στο Youtube πάνω από 700 ερασιτεχνικά βίντεο υπάρχουν σήμερα γύρω από την εξέγερση. Όπωςέγραφε και μια προκήρυξη της κατάληψης της Λυρικής, η τέχνη είναι κι αυτή πεδίο σύγκρουσης.

“Ο χρόνος σας έχει τελειώσει”

Δύο πεδία σύγκρουσης της εξέγερσης ήταν εξαιρετικά σημαντικά. Το ένα ήταν με τα κυρίαρχαΜΜΕ και το άλλο με τους θεσμούς και τον επίσημο συνδικαλισμό. Σε ό,τι αφορά τον πρώτο, κατά τηδιάρκεια του Δεκέμβρη εμφανίστηκε μια εξαιρετικά σημαντική προσπάθεια να κατασκευαστούν καινα διαχυθούν μορφές πληροφόρησης ανεξάρτητες από το κράτος και τα ΜΜΕ. Είναι η πρώτη φοράπου ένα κοινωνικό κίνημα χρησιμοποιεί σε τέτοιο βαθμό τις νέες τεχνολογίες, βασικά το Ίντερνετ,στο βαθμό μάλιστα που αυτές είναι πλέον ευρύτατα διαδεδομένες και προσβάσιμες από το κοινωνικόσώμα.

Πίσω από αυτή την ανάγκη κρύβεται αφενός η βαθιά απονομιμοποίηση των κυρίαρχων ΜΜΕκαι αφετέρου η ανάγκη που νιώθουν οι διαδηλωτές να παρέμβουν μέσα στο δημόσιο χώρο. Τα ΜΜΕ,ως ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, είναι πλέον μηχανισμοί άμεσης προπαγάνδας, καθώς καιαποκλεισμού μεγάλων κομματιών της κοινωνίας. Άλλωστε, όχι απλά ακολουθούν κατά γράμμα τιςκατευθύνσεις και τους προσανατολισμούς της πολιτικής εξουσίας, αλλά, έχουν τα ίδια πολιτικά καιοικονομικά συμφέροντα. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος της μεταδιδόμενης πληροφορίας (ούτε απότους ίδιους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ ούτε από τις συλλογικότητες τους, ούτε από κοινωνικέςδομές), ενώ παράλληλα οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που αμφισβητούν την κυρίαρχη γραμμήαπολύονται και εξορίζονται από αυτά (πχ Χατζηστεφάνου, Ιός, Ελληνοφρένεια). Δεν υπάρχει ακόμαστοιχειώδης αντιπροσωπευτικότητα στην πληροφορία που μεταδίδεται, και ορισμένα θέματα(κατεξοχήν οι κινητοποιήσεις) συνήθως δεν μεταδίδονται καν, ή με εντελώς διαστρεβλωμένο τρόπο.Έτσι, υπάρχει ένα πραγματικό κενό αντιπροσώπευσης ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων στη

αυτές τις πολιτιστικές παρεμβάσεις και καλεί τον κόσμο να κινητοποιηθεί.36 Όπου οι συμμετέχοντες (βασικά μαθητές) κρατούσαν πανό που έγραφαν “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους

δρόμους”, “Ελευθερία σε όλους μας”, “Άμεση αποφυλάκιση όλων των συλληφθέντων”.37 Βλ. το άρθρο του Μιχάλη Παπαμακάριου, “Το συνεχές σάουντρακ του κινήματος”, εφημερίδα Πριν, 07.01.2011.

δημόσια σφαίρα.

Πέρα όμως από αυτό, οι διαδηλωτές εκφράζουν την ανάγκη, που εμφανίστηκε κατά κόρον καιστη συνέχεια, στο κίνημα των πλατειών, να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους μέσα, και όχι τα ήδηυπάρχοντα. Έτσι, η ανάπτυξη των νέων μέσων εναλλακτικής πληροφόρησης υπηρετεί την ανάγκητου κινήματος να έχει αυτοτελείς δομές. Σε αυτά αίρεται η διαμεσολάβηση – είναι οι παραγωγοί τωνγεγονότων αυτοί που τα μεταδίδουν. Η πληροφόρηση δεν είναι πεδίο των ειδικών, αποκομμένων απότις κοινωνικές διεργασίες και υπό το προκάλυμμα μιας υποτιθέμενης αντικειμενικότητας. Η διάκρισηπομπού-δέκτη δεν αναπαράγεται. Επιπλέον, ο ρόλος της εικόνας υποβαθμίζεται και αποκαθίσταται ·ακόμα και αυτή ξαναπαίρνει τη θέση που της αντιστοιχεί, έξω από το θέαμα. Έπειτα, αποκαθίσταταιη σχέση ανάμεσα στον παραγωγό των γεγονότων και την κοινωνική τους επιφάνεια. Το γεγονόςεξετάζεται και μεταδίδεται με βάση την πραγματική του σημασία και όχι με βάση την εμπορική τουαξία. Έτσι, οι πολίτες βλέπουν επιτέλους τη δράση τους να διαπερνά το δημόσιο χώρο – υπάρχουνμέσα σε αυτόν.

Τα μέσα αυτά συμβάλλουν στον συντονισμό και τη διάχυση των δράσεων, την ενημέρωση καιτην οργάνωση των αγώνων και των παρεμβάσεων, την αποκατάσταση της πληροφορίας (είναιενδεικτικό ότι ήταν αυτά ακριβώς τα μέσα που συνετέλεσαν καθοριστικά στο ξέσπασμα τηςεξέγερσης, τόσο με την άμεση διάδοση της πληροφορίας της δολοφονίας, όσο και με τηναποκατάσταση της πραγματικής ιστορίας γύρω από το τι είχε συμβεί – με τη μετάδοση του βίντεοκατοίκου που έδειχνε την εν ψυχρώ δολοφονία, κόντρα στη γραμμή των κυρίαρχων ΜΜΕ, τηςαστυνομίας και της πολιτικής εξουσίας που μιλούσαν για “επεισόδια”, μετά για εξοστρακισμό τηςσφαίρας κλπ). Συμβάλλον στην πραγματικότητα στη δημιουργία ενός νέου δημοσίου χώρου, ως πεδίαμετάδοσης της πληροφορίας, του διαλόγου και της ανταλλαγής απόψεων. Με αυτό τον τρόπο,ασκούν επίσης έναν έλεγχο στα κυρίαρχα ΜΜΕ (αναίρεση ψεμάτων που μεταδίδουν, αποκάλυψηειδήσεων που αυτά αποκρύπτουν, καθώς και των προσπαθειών χειραγώγησης – βλ. τρίαχαρακτηριστικά περιστατικά : την εισαγωγή ψευδών ήχων από συγκρούσεις στο βίντεο τηςδολοφονίας από το MEGA, την απόλυση από τον Ελεύθερο Τύπο του φωτογράφου που τράβηξεφωτογραφία ενός αστυνομικού που απειλούσε με το όπλο του τους διαδηλωτές, την παραχάραξηενός ρητού σχετικά με τη δημοκρατία του Ισοκράτη από την ίδια εφημερίδα).

Πρόκειται για τη θεμελίωση μιας δημοσιογραφίας των πολιτών που θα έχει πολλά ναπροσφέρει στα κινήματα του μέλλοντος. Sites, blogs, ερασιτεχνικοί ραδιοφωνικοί και ιντερνετικοίσταθμοί, μέσα διάδοσης της πληροφορίας όπως τα e-mails και τα κινητά τηλέφωνα άνθησαν καθόλητη διάρκεια της εξέγερσης. Εξαιρετικά σημαντική είναι η αξιοποίηση των μέσων αυτών όχι μόνο γιατον συντονισμό των δράσεων αλλά και για την ανάπτυξη του πολιτικού διαλόγου και το βάθεμα τηςσυζήτησης. Έτσι, ιδιαίτερα τα blog γνωρίζουν μία εντυπωσιακή ανάπτυξη μετά το Δεκέμβρη ·παράλληλα, δημιουργούνται δίκτυα μεταξύ τους και πεδία συντονισμού. Πολιτικός και θεωρητικόςδιάλογος, μεταφράσεις, αναπαραγωγές κειμένων και πολιτικές και θεωρητικές επεξεργασίες γίνονταιδυνατά και βαθαίνουν μέσα από αυτή τη διαδικασία, ενώ ο συλλογικός έλεγχος (οι αναγνώστεςάλλωστε μπορούν πια να παρέμβουν άμεσα στην καταγραφή και των σχολιασμό των ειδήσεων)καταφέρνει να θέσει όρια στα προβλήματα υποκειμενικότητας.

Το δεύτερο πεδίο σύγκρουσης ήταν με τους θεσμούς και κυρίως με τον επίσημο συνδικαλισμό.Το κεντρικό σημείο αυτής της αντιπαράθεσης είναι η πλήρης απόρριψη των θεσμών τηςαντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μέσω του πολιτικού τους λόγου, των πρακτικών τους, αλλά κυρίωςτης επιλογής ενός διαφορετικού τρόπου λειτουργίας. Πρόκειται έτσι για το πρώτο μεγάλο πείραμαλειτουργίας με βάση τις αρχές μιας πιο άμεσης δημοκρατίας38. Το γνωστό τεράστιο πανό της

38 Σημείο το οποίο εμφανίζει φυσικά και προβλήματα σε ο,τι αφορά τη διάδοση της πάλης, καθώς και αντιδημοκρατικέςπαρεκτροπές. Μια υπαρκτή αντίληψη ενάντια στην οργάνωση εν γένει, καθώς και αποθέωσης του ατομικού στο όνομα

κατάληψης του δημαρχείου του Αγίου Δημητρίου39 δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τηναπόρριψη των θεσμών του αστικού κράτους, με έναν τρόπο που είδαμε σαφώς κατά την περίοδο τουκινήματος των πλατειών.

Κυρίαρχα όμως αυτή η αντιπαράθεση παίρνει σάρκα και οστά σε σχέση με τον επίσημοσυνδικαλισμό, με σημείο εκκίνησης όταν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποφασίζουν να ακυρώσουν την πορείατης απεργίας της 10/12. Το γράμμα του Παναγόπουλου, το οποίο διακηρύσσει ως “δεδομένη πάντοτετην ειρηνική συμπεριφορά των δυνάμεων της εργασίας”, γίνεται σύμβολο της αντιπαράθεσης αυτής.Η απεργία οργανώνεται από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις ομοσπονδίες των καθηγητών, καισηματοδοτεί την έναρξη της εμπλοκής των εργαζομένων στην εξέγερση με οργανωμένο τρόπο, καιτο πρώτο βήμα μαζικής αυτόνομης οργάνωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Η κατάληψη της ΓΣΕΕ που θα ακολουθήσει (από τις 17 ως τις 21/12) θα είναι σημείο καμπής.Η κατάληψη καταγγέλλει (σωστά) την ηγεσία της ΓΣΕΕ ότι επιχειρεί το μπλοκάρισμα τηςεγκαθίδρυσης ενός εξεγερσιακού κλίματος στους χώρους εργασίας, ότι δεν στηρίζει τουςεργαζόμενους, ως γραφειοκρατικοποιημένη και με ευθείες σχέσεις με την πολιτική εξουσία,στηρίζοντας τις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις. Αποτελεί έτσι η συγκεκριμένη κατάληψη χώροσυνάντησης των εργαζομένων και πεδίο εκκίνησης για εξορμήσεις και παρεμβάσεις στους χώρουςδουλειάς (βλ. παρεμβάσεις σε ΟΤΕ και MRB), λειτουργώντας με γενικές συνελεύσεις και όντας πολύμαζική (στην πρώτη συνέλευση της κατάληψης συμμετείχαν πάνω από 500 άτομα). ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥκαι ΕΚΑ τους επιτίθενται, προσπαθούν με μπράβους να σπάσουν την κατάληψη, τους κατηγορούνότι δεν είναι εργαζόμενοι. Και αυτοί απαντούν : “Είμαστε εργαζόμενοι, είμαστε άνεργοι (πουπληρώνουμε με απολύσεις στο πετσί μας τη συμμετοχή μας στις απεργίες της ΓΣΕΕ, όταν οι ίδιοι πουτις καλούν παίρνουν προαγωγές), είμαστε συμβασιούχοι από δουλειά σε δουλειά, είμαστε μαύροιτυπικά ή άτυπα σε προγράμματα stage και επιδοτούμενες θέσεις για τη μείωση της ανεργίας. Είμαστεκομμάτι αυτού του κόσμου και είμαστε εδώ. Και όποιος θέλει να καταλάβει ας καταλάβει. Είμαστεεξεγερμένοι εργαζόμενοι. Τέλος.”40

“Hay que endurecerse sin perder jamás la ternura”41

Η βία. Όσο κι αν βρέθηκαν πολλοί που προσπάθησαν να την αποκόψουν από το γενικότεροπλαίσιό της και να τη χρησιμοποιήσουν για να συκοφαντήσουν την εξέγερση, βρέθηκαν κι άλλοι πουθέλησαν, στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν την εξέγερση, να την υποβαθμίσουν. Κι όμως, ηβία του Δεκέμβρη υπήρξε συστατικό στοιχείο της εξέγερσης. Ήταν μια βία με την έννοια τηςκαθαρής πολιτικής πράξης, σε αντίθεση με την κυρίαρχη γραμμή τότε, που την αναγνώριζε ως μιαμορφή δράσης αντιπολιτική.

Πολύ μεγάλη συζήτηση μπορεί να γίνει, με αφορμή εξεγέρσεις με βία σαν του Δεκέμβρη.

της ελευθερίας, καταλήγει να στρέφεται ενάντια στο συλλογικό και να αποκτά αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Έτσι,υπάρχουν και απόψεις που καταγγέλλουν τις γενικές συνελεύσεις ως “περιοριστικές για τους εξεγερμένους”. Γι' αυτές,οι συνελεύσεις είναι “τόποι προλεταριακής συνάντησης και όχι τόποι λήψης αποφάσεων”. Η δημοκρατία καταγγέλεταιως “όριο της εξέγερσης, που πρέπει να ξεπεραστεί”. Βλ. Για παράδειγμα το άρθρο του αφιερώματος του Blaumachen μευπογραφή Woland, “Δεκέμβρης 2008: Μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε τη δύναμη και τα όρια του αγώνα μας”,Blaumachen (3).

39 “Σας σιχαθήκαμε. Με διαπλεκόμενες σχέσεις ανάμεσα σε πολιτικούς, παπάδες, ΜΜΕ, δημοσιογράφους, δικαστές,μεγαλοδικηγόρους, μπάτσους, ασφαλίτες και εμπόρους ναρκωτικών, έχετε φτιάξει μια απέραντη χαβούζα. Φτου σαςβόδια!”.

40 Ανακοίνωση της Γενικής Συνέλευσης Εξεγερμένων Εργατών.41 “Πρέπει να μάθουμε να είμαστε σκληροί, χωρίς να χάνουμε ποτέ την τρυφερότητα”. Τσε Γκεβάρα, όπως παρατίθεται σε

P. Maclaren, Che Guevara, Paulo Freire, and the Pedagogy of Revolution, Oxford, Rowman&Littlefield, 2000, p. 27.

Μπορεί αυτή η μορφή βίας να έχει επαναστατικά χαρακτηριστικά, ακόμα κι αν δεν ασκείται στηβάση μιας ξεκάθαρης επαναστατικής στρατηγικής; Η συγκεκριμένη συζήτηση δεν μπορεί ναεξαντληθεί στα πλαίσια του παρόντος κειμένου. Θα λέγαμε όμως τα εξής. Μια πρώτη μορφή βίας τηςεξέγερσης είναι η αποκάλυψη και η άρνηση της “νομιμότητας” της συστημικής βίας, κι αυτό τοέκανε σίγουρα ο Δεκέμβρης. Το κράτος στις αστικές δημοκρατίες κατέχει, ως οργανωτής τωνσυμφερόντων, το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Σε περιόδους πολιτικής σταθερότητας, αυτή η βίαείναι υπόκωφη, σχεδόν βουβή, πάντα όμως παρούσα. Σε περιόδους κρίσης όμως, εμφανίζεται μετρόπο όλο και πιο ωμό. Πολύ δε περισσότερο, που η κυρίαρχη μορφή βίας στον καπιταλισμό δενείναι η βία της καταπίεσης αλλά η βία της εκμετάλλευσης. Η εξέγερση λοιπόν, ως κατάστασηεξαίρεσης των εκμεταλλευομένων, αμφισβητεί αυτό το ρόλο του κράτους, άρα και την οργάνωσητων κοινωνικών συμφερόντων, όπως αυτή γίνεται διαμέσου του νόμου. Γίνεται έτσι βαθιάαποσταθεροποιητική για το πολιτικό σύστημα (και όχι απλά επειδή ασκεί φυσική βία).

Σε ένα άλλο επίπεδο, η βία του Δεκέμβρη έχει προφανώς χαρακτηριστικά αντι-βίας. Καταρχήνφυσικής αντι-βίας, απέναντι στη βία της καταστολής, της αστυνομίας και των λοιπών μηχανισμών.Όμως και συμβολικής αντι-βίας : σε σειρά προκηρύξεων και πρωτοβουλιών τους οι εξεγερμένοικαταγγέλλουν τη βία που υφίστανται καθημερινά : στη δουλειά, στην καθημερινότητα, στηνοικογένεια, στη διασκέδαση κλπ. Αντιλαμβάνονται τα πρότυπα του καπιταλιστικού τρόπουπαραγωγής ως βία, και ακόμη περισσότερο στο βαθμό που πολλά δεν μπορούν καν να τααποκτήσουν/υιοθετήσουν42. Υπό αυτή την έννοια, έχει δίκιο ο Δημήτρης Μπελαντής, ότανυποστηρίζει ότι η βία της εξέγερσης θα πρέπει να ιδωθεί σε σχέση με το περιεχόμενό της : το ότι οιυλικές συνθήκες ύπαρξης των λαϊκών τάξεων είναι δομικά βίαιες, ότι η συναίνεση εντός της αστικήςκυριαρχίας είναι αδύνατη χωρίς τη λανθάνουσα και κατά συγκυρίες ενεργή χρήση της υλικής βίας εκμέρους των μηχανισμών κρατικού καταναγκασμού, και ότι η διαχείριση του νεοφιλελευθερισμούείναι σαφώς βιαιότερη από εκείνη του κευνσιανού μοντέλου43.

Η βία του Δεκέμβρη, αν και λιγότερο από τις αντίστοιχες εξεγέρσεις στις ευρωπαϊκέςμητροπόλεις (Λονδίνο και Παρίσι), είχε όμως και χαρακτηριστικά βίας καθεαυτής. Εκφράζοντας μιαοργή, δεν εντασσόταν μόνο στο πλαίσιο της αντίδρασης ούτε όμως βιωνόταν ως μέσο προς χάρινενός σκοπού (κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής). Αυτή η τελευταία είναι η κατεξοχήν επαναστατικήβία – η βία ως μέσο που επιδιώκει να θεμελιώσει ένα άλλο δίκαιο (και άρα η σύγκρουση με το αστικόδίκαιο εκφράζεται και διαμέσου της βίας). Δεν είναι όμως η χαρακτηριστική βία του Δεκέμβρη –είναι περισσότερο η βία των κοινωνικών και πολιτικών επαναστάσεων. Εδώ, έχουμε χαρακτηριστικάμιας βίας που δεν υποτάσσεται στην υπηρέτηση ενός σκοπού, αλλά αναπτύσσεται για τον εαυτό της.Μας θυμίζει την μπενγιαμινική “θεϊκή βία”44, μια πράξη “καθαρών μέσων” (“act of pure means”).Μπορεί αυτή η βία να έχει επαναστατικά χαρακτηριστικά; Μπορεί να ενταχθεί, υπό προϋποθέσεις, σεμια επαναστατική στρατηγική;

Κατά τη γνώμη μου, μπορεί, για δυο λόγους. Ο πρώτος, και κυριότερος, είναι ότι αυτή η βία

42 Παραπέμπουμε στο χαρακτηριστικό απόσπασμα της κατάληψης του δημαρχείου του Αγ. Δημητρίου : “Για μας όμως:ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη. ΒΙΑ είναι τα ομόλογα,τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη. ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικόδάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό. ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμήθέλει. ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα. ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα»,επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα έξοδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων. ΒΙΑ είναι να παίρνειςψυχοφάρμακα και βιταμίνες για ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια. ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με τοφόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια. ΒΙΑ είναι να είσαιταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα. ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν τον κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλαρε τί σου ζητάμε;»”, http://katadimadim.blogspot.com/

43 Δ. Μπελαντής, “ΚΚΕ, εξεγέρσεις και “αστική-δημοκρατική νομιμότητα (για μια κομμουνιστική κριτική στην πολιτική τακτική του ΚΚΕ)”, Θέσεις (107), Απρίλιος-Ιούνιος 2009.

44 W. Benjamin, Για μια κριτική της βίας, εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα.

για τον εαυτό της, που εκφράζει οργή/ψυχική κατάσταση (και η οποία εντάσσεται σε συγκεκριμένεςκοινωνικές πρακτικές και κοινωνικό πλαίσιο), είναι μια κραυγή νέων κοινωνικών υποκειμένων. Είναιοι αόρατοι του πολιτικού σκηνικού που αναλύσαμε στην αρχή, όχι με την έννοια του πολιτικούπεριθωρίου, αλλά ως ευρύτατα κοινωνικά στρώματα που αποκλείονται κοινωνικά και θεσμικά (εκτόςαπό πολιτικά) και αποβάλλονται από τον κοινωνικό ιστό. Πρόκειται για στρώματα που η πολιτικήεξουσία δεν μπορεί να εγγυηθεί την στοιχειώδη κοινωνική τους αναπαραγωγή. Στο βαθμό λοιπόν πουοι μετασχηματισμοί και η σκλήρυνση του πολιτικού συστήματος έχουν ως αποτέλεσμα τηνπαραγωγή αυτών των στρωμάτων, η δράση τους, ως αντίδραση στην κίνηση αυτή τουνεοφιλελευθερισμού, είναι βαθιά επαναστατική, καθώς κινείται προς την ανάσχεση αυτής τηςκίνησης. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι, όπως έλεγαν κι οι καταστασιακοί, “On s'engage, et puis onvoit”45. Σε μια εποχή που η διαλεκτική σχέση της θεωρίας με την πράξη, όσο κι αν αρεσκόμαστε νατην επαναλαμβάνουμε, δεν έχει κατά κανένα τρόπο κατακτηθεί, η κίνηση αυτών των στρωμάτωνέρχεται σε πραγματική σύνδεση με την πράξη, αδιαμεσολάβητα από τη θεωρία (όπου τηδιαμεσολάβηση την εννοούμε με τον γνωστό τρόπο : “αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τηθεωρία μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα).

Αυτή η συζήτηση πάντως φαίνεται από τις πιο ενδιαφέρουσες, σε μια περίοδο που τακοινωνικά κινήματα πεισματικά δεν αποκτούν τα κλασικά, γνωστά χαρακτηριστικά, μέσα στα οποίαη αριστερά έχει μάθει να βρίσκει τον εαυτό της. Αν αυτή η συζήτηση γίνει, η άλλη συζήτηση γύρωαπό τη βία του Δεκέμβρη, που κατά τα άλλα ήταν αυτή που επικράτησε, φαίνεται ανούσια καιαδιάφορη. Το αν δηλαδή η βία της εξέγερσης ήταν τυφλή. Προφανώς δεν ήταν. Προέκυπτε απόσυγκεκριμένες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, και στόχευε ακριβώς αυτές. Ήταν λοιπόνμάλιστα αρκετά επιλεκτική, με δυο βασικά στόχους : τράπεζες (χαρακτηριστική εικόνα πουσυνάντησε η γράφουσα : δυο παιδιά σπάνε μια τράπεζα, και μια γιαγιά πάνω από 80 χρονών λέειστον έναν “Σπάστο σπάστο παιδάκι μου, μου πήρανε το σπίτι μου”) και αστυνομικά τμήματα. Ανδιακρίνουμε τις ημερήσιες και τις νυχτερινές επιθέσεις46, οι ημερήσιες περιλαμβάνουν καταλήψεις,μπλοκαρίσματα δρόμων, συγκεντρώσεις και επιθέσεις κυρίως μαθητών σε αστυνομικά τμήματα ή σεκρατικά κτίρια (υπουργεία κλπ), παρεμβάσεις και μπλοκαρίσματα σε δρόμους ή σε ΜΜΕ. Οινυχτερινές πάλι στρέφονται κυρίως ενάντια σε τράπεζες, καταστήματα πολυεθνικών και μεγάλωνεταιριών και κρατικά κτίρια. Οι επιθέσεις σε μικρά καταστήματα και οι μικροκαταστροφές (τουτύπου αυτοκινήτων) είναι πιο σπάνιες και αφορούν κυρίως τη Δευτέρα 8/12. Ο στόχος επί της ουσίαςείναι η χωρική έκφραση της εξουσίας. Πρόκειται για ένα συνδυασμό κλασικών ρεπερτορίων μεπράξεις μιας νέας επινοητικότητας, ή/και παραβατικές.

Αυτές οι πρακτικές δεν είναι περιθωριακές στα πλαίσια του κινήματος : δεν είναι δράσειςμικρών ομάδων, ενώ η βασική μάζα του κινήματος ακολουθεί μια άλλη πορεία, δεν υποκαθιστούν τηδράση των μαζών που συμμετέχουν · είναι πρακτικές μαζών47. Ακόμα και οι πλέον ειρηνικοίδιαδηλωτές αποδέχονται τη βία ως αναγκαίο μέσο μιας προσπάθειας “να ακουστούν”48. Ωστόσο, θαήταν μάλλον προβληματικό να συμπεράνουμε ότι εξυπηρετούσε αυτή η βία σκοπούς θεαματικούς.Περισσότερο αφορούσε την κριτική αυτού ακριβώς του θεαματικού χαρακτήρα των σύγχρονων

45 Στρατευόμαστε στη μάχη, και μετά βλέπουμε.46 S. Kouvelakis, στο ίδιο.47 Όχι με την έννοια ότι η πλειοψηφία αναγκαστικά αναλαμβάνει τέτοιες δράσης, αλλά με την έννοια της νομιμοποίησης,

όπως θα αναπτύξουμε στη συνέχεια για τους “κουκουλοφόρους”. Είναι χαρακτηριστικές οι αλλεπάλληλες εικόνες όπου,κατά την καταστροφή τραπεζών ή μεγάλων καταστημάτων στη διάρκεια πορειών, οι υπόλοιποι διαδηλωτέςχειροκροτούν. Οριακά είναι πρακτικές μη περιθωριοποιημένες από την κοινωνία, όχι απλά από τους συμμετέχοντες στοκίνημα : σε δημοσκόπηση της περιόδου (παρατίθεται στο Κ. Σπαθαράκης, “Η βιτρίνα, Νέα Εστία (1819), Φλεβάρης2009, σελ. 316.) το 14% δηλώνει ότι η καταστροφή τραπεζών είναι νομιμοποιημένη, και το 19% θεωρεί το ίδιο για τιςεπιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα.

48 P. Sotiris, Rebels with a cause : The December 2008 Greek youth movement as the condensation of deeper social andpolitical contradictions, International Journal of Urban and Regional Research (34.1), March 2010, p. 205.

κοινωνιών. Η σημασία της έγκειται αφενός στην κοινωνική πόλωση που εξέφραζε, και αφετέρουστην απόρριψη των νορμών ενάντια στις οποίες στρεφόταν. Σηματοδοτεί έτσι την αποενσωμάτωσηαπό τον φαντασιακό εθνικό κορμό και τη μυθική του κοινωνική ειρήνη, καθώς και από τα κυρίαρχαπρότυπά του49. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να δούμε τις επιθέσεις και τα πλιάτσικα ενάντια σταεμπορικά καταστήματα. Πρόκειται για δήλωση ενάντια στον καταναλωτισμό, την ιδιοκτησία και τηναλλοτρίωση που αυτή επιφέρει. Φυσικά, για ένα μέρος των επιτιθέμενων, τα πλιάτσικα αφορούσαντην δυνατότητα να οικειοποιηθούν υλικά αγαθά που δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουνδιαφορετικά (που κι εδώ, είμαστε στη δυσάρεστη θέση να υπενθυμίσουμε ένα κλισέ, όταν μιλάμε γιατην “εγκληματικότητα” : ότι οι νόμοι του αστικού δικαίου, κατά τα άλλα “δίκαιοι”, αντιμετωπίζουνμε τον ίδιο τρόπο τον φτωχό και τον πλούσιο όταν κλέβουν · άλλωστε, όπως το έλεγε ο Montaigne 50,δεν υπακούμε στους νόμους επειδή είναι δίκαιοι, αλλά επειδή είναι νόμοι). Κυρίως όμως ακόμα καιτα πλιάτσικα αφορούσαν την καταστροφή της ιδιοκτησίας, ή για να είμαστε σωστότεροι, ταπλιάτσικα αφορούσαν τη διαλεκτική αντίφαση ανάμεσά στα δύο : την καταστροφή της ιδιοκτησίαςκαι την οικειοποίησή της.

Τελευταία παρατήρηση γύρω από το θέμα. Η γραμμή του κυρίαρχου πολιτικού λόγου γύρωαπό τη βία ήταν αφενός ότι δεν είχε πολιτικά χαρακτηριστικά και διεξαγόταν από μια μειοψηφία51

και αφετέρου η αναπαραγωγή διαχωρισμών μεταξύ των διαδηλωτών. Έτσι υπήρχαν “καλοί” και“κακοί” διαδηλωτές. Από τη μια ήταν τα παιδιά, οι μαθητές, που έχουν δίκιο, παλεύουν για το μέλλοντους, αλλά υπερβάλλουν και παρασύρονται, από την άλλη οι αναρχικοί, που είναι εκτός και ενάντιαστο κοινωνικό σώμα, απόβλητοι και εγκληματίες, από τη μια οι Έλληνες, που ανησυχούν και παλεύουνγια την πατρίδα τους, από την άλλη οι μετανάστες, που τους φέραμε εδώ, τους δώσαμε δουλειά, τουςταΐσαμε και τώρα μας επιτίθενται και μας κλέβουν. Και μάλιστα, για τον κυρίαρχο πολιτικό λόγοπάντα, αυτές οι ομάδες συγκρούονται μεταξύ τους, και οι δεύτεροι είναι πάντα λιγότεροι από τουςπρώτους. Δύο σημεία εδώ φαίνεται να έχουν ενδιαφέρον: Πρώτον, σε ο,τι αφορά τους μετανάστες.Τους στερείται ρητά, ακόμα και στη διάρκεια της εξέγερσης, οποιαδήποτε πολιτική διάσταση τηςδράσης τους. Συνεχίζουν να είναι πολιτικά αποκλεισμένοι : η δυνατότητα να συμμετέχουν σταπολιτικά διακυβεύματα της κοινωνίας δεν τους αναγνωρίζεται. Δεν είναι εκεί παρά για να κλέψουντα αγαθά των Ελλήνων εργαζομένων52.

Δεύτερον, σε ό,τι αφορά τους “κουκουλοφόρους”. Ας σταθούμε λίγο στην ταυτότητα που

49 M. Mentinis, Remember Remember the 6th of December... A rebellion or the constituting moment of a radicalmorphoma? International Journal of Urban and Regional Research (34.1), March 2010, p. 200.

50 Montagne, Essais, III, ch. XIII, ŖDe lřexpérienceŗ, Bibliothèque de la Pléiade, p. 1203 .51 Πράγματι, ο κυρίαρχος λόγος επέμεινε, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, να αμφισβητεί όχι τη μαζικότητα των

κινητοποιήσεων γενικά, αλλά κυρίως των βίαιων πρακτικών. Βέβαια, τα ίδια τα στελέχη του κρατικού μηχανισμούδιέψευδαν αυτή τη γραμμή (Ενδεικτική η δήλωση του αρχηγού της αστυνομίας Β. Τσιάτουρα : “Το βράδυ της Δευτέρας,που σημειώθηκαν τα εκτεταμένα επεισόδια και οι τεράστιες καταστροφές, δεν μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Μαςεπιτίθεντο οι πάντες και από παντού”. Αλλά και η δήλωση του υπουργού εσωτερικών Π. Παυλόπουλου : “Ρωτήστεόλους εκείνους οι οποίοι σε κάθε γωνιά της Αθήνας μπορούν να πετάξουν μια μολότωφ και να βάλουν πυρκαγιά … ηΑστυνομία δεν μπορεί να είναι παρούσα σε κάθε σημείο»). Πάντως, δεν λείπουν κι εκείνοι που αμφισβητούν τημαζικότητα της εξέγερσης στο σύνολό της. Κι εδώ, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο φοβερό άρθρο του ΓιάννηΠρετενέρη στο Βήμα, με τίτλο “Μόνο η κόλαση”. Τα αποσπάσματα μιλούν από μόνα τους : “Παρ΄ όλες τις προτροπέςτων μεγαλυτέρων και παρά τις εκστασιαστικές περιγραφές των μέσων ενημέρωσης, η περίφημη «κοινωνική εξέγερσητων νέων» μάλλον δεν ήλθε στο ραντεβού. Οι διαδηλώσεις ουδέποτε ξεπέρασαν τις 7.000 ή 8.000 διαδηλωτές, συνήθωςκινούνται μεταξύ 2.000 και 3.000... Από άποψη μαζικότητας, τουλάχιστον, η «κοινωνική εξέγερση» θυμίζει περισσότεροΛεβαδειακός- Εργοτέλης [...] Υπάρχουν επίσης αναρίθμητες καταστροφές, σωστό και αυτό. Καταστροφές πολύμεγαλύτερες από τις διαδηλώσεις που τις προκάλεσαν. Πεντακόσια, εξακόσια, χίλια άτομα έχουν καταφέρεικυριολεκτικά να διαλύσουν το κέντρο και τη ζωή της Αθήνας.” Διαβάστε το! http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=247574.

52 Παραπέμπουμε στην αειμνήστου κάλλους δήλωση του γραμματέα της ΝΔ στη ΝΕΤ στις 8/12 : “Οι Έλληνες δεν καίνε,δεν σπάνε, δεν λεηλατούν”.

προκύπτει από τον χαρακτηρισμό “κουκουλοφόροι”. Αν δεχτούμε τη σημασία του νόμου στην αστικήκοινωνία, και το βαθμό στον οποίο είναι αποσταθεροποιητική η αμφισβήτηση του νόμου ως πολιτικήπράξη, οι παράνομες πράξεις δεν θα μπορούσαν παρά να αποδοθούν από την πολιτική εξουσία σεμειοψηφίες, εξωτερικές και διακριτές από το κοινωνικό σώμα. Αυτή η διακριτότητα αποτυπώνεταιακόμα και στα εξωτερικά χαρακτηριστικά : αυτοί οι τύποι που δρουν ενάντια στην κοινωνία είναιαναγνωρίσιμοι ως τέτοιοι, φοράνε κουκούλες. Δεν είναι απλά αναρχικοί, ούτε απλάγνωστοί-άγνωστοι όπως παλιότερα. Είναι άνθρωποι που κρύβονται, εγκληματίες. Όταν το κράτος δενέχει πρόβλημα όταν κρατικά κτίρια ή η αστυνομία στοχοποιούνται, αλλά φετιχοποιεί νευρωτικά τηνιδιωτική περιουσία, δεν υπάρχει θέση για ανθρώπους που δεν είναι είναι εμφανής η ταυτότητά τους.Στην επιτηρούμενη κοινωνία του Michel Foucault53, “καθένας μπορεί να ιδωθεί, αλλά δε βλέπει ·αντικείμενο πληροφορίας, ποτέ υποκείμενο επικοινωνίας”. Ο Πουργούρης54 εύστοχα σημειώνει μιααντίφαση : Το κράτους λέει στους κουκουλοφόρους “Σας διατάζουμε να βγάλετε τις κουκούλες ώστενα μπορέσουμε να σας δούμε”, αφού τους έχει πει “Βάλτε τις κουκούλες για να μπορέσουμε νασας/μας δούμε”.

Και για τους διαδηλωτές όμως οι κουκούλες είναι ένας τρόπος διαχωρισμού τους και ρήξης μετις κυρίαρχες νόρμες του καπιταλισμού, περισσότερο απ' ότι μέσο προστασίας τους από τηναστυνομία. Είναι στοιχείο και ένδειξη ταυτότητας. Αποτυπώνουν ταυτόχρονα την έλλειψηταυτότητας (θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς που θα μπορούσε να δρα, και βίαια,παλεύοντας ενάντια στο σύστημα), και την ύπαρξη μιας συλλογικής ταυτότητας πολύ ισχυρής(είμαστε όλοι εμείς ενάντια στην κοινωνική και πολιτική τάξη - “αν χιλιάδες άνθρωποι φοράνεκουκούλες, τότε έχουν πρόσωπο”55). Εξ' ου και το πολύ διαδεδομένο σύνθημα κατά τη διάρκεια τηςεξέγερσης “Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι”56.

Έχουμε ωριμάσει (με υπογραφή : οι συνθήκες)57

Γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης σε άρθρο του για τον Δεκέμβρη58 :

“Μήπως τώρα μπορούμε να σκεφτούμε διαφορετικά τον Δεκέμβριο του 2008; Πιθανόν το ερώτημααυτό να έχει κάποιο νόημα μόνο για εκείνους που είδαν στα εξεγερσιακά συμβάντα του Δεκέμβρηκάτι παραπάνω από το αδιέξοδο αποτύπωμα της οργής, των ακατέργαστων θυμών και ματαιώσεων.Προφανώς όσοι στάθηκαν, βράχοι θεσμικοί, στην όχθη της απόρριψης – και όχι απλώς τηςαμφιβολίας ή του σκεπτικισμού – είχαν εξαρχής πανέτοιμη την ετυμηγορία : ό,τι δεν φέρει μαζί τουμια υπόσχεση, μια θετικότητα, ό,τι δεν φτάνει στο ύψος ενός καλοχώνευτου λόγου (αιτήματα παιδιάμου, αιτήματα!), δεν μπορεί παρά να εκπροσωπεί το “τίποτα” : στην καλύτερη περίπτωση τιςυπερβολές ενός δίχως πυθμένα συναισθηματισμού, στη χειρότερη το αναιδές αντάρτικο εναντίον τωνκεκτημένων του κοινωνικού μας συμβολαίου. Κάπως έτσι, είτε με την ευπρεπή διάγνωση τουασύγγνωστου εφηβικού συναισθηματισμού, είτε με τη ζοφερή διαπίστωση του νεανικού μηδενισμού,το όλο πράγμα, η εξέγερση και οι εκφάνσεις της, αρχειοθετείται ως υπόθεση ψυχολογίας τουμεταμοντέρνου όχλου και πολιτικής αφασίας.”

Πόσοι από την αριστερά μπορούν λοιπόν να σκεφτούν διαφορετικά τον Δεκέμβριο του 2008; Ας

53 M.Foucault, Surveiller et punir, Gallimard, 1975, p. 234 .54 M. Pourgouris, The Phenomenology of Hoods : Some Reflexions on the 2008 Violence in Greece, Journal of Modern

Greek Studies (28:2), October 2010, p. 242 55 Από προκήρυξη του Δικτύου για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, 09/12/2008.56 Και άρα δεν οι κουκουλοφόροι δεν αποτελούν “εξαίρεση”, ακόμα κι αν δεν αποτελούν την πλειοψηφία των

διαδηλωτών.57 Από σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας.58 Ν. Σεβαστάκης, “Ύλη παντού, αγάπη πουθενά”, Αληthεια(4-5), Άνοιξη 2010, σελ. 287.

είμαστε ειλικρινείς. Ο Δεκέμβρης δεν μελετήθηκε, δεν συζητήθηκε στα σοβαρά, δενσυστηματικοποιήθηκε η συμβολή του (και μάλιστα σε πολιτικό επίπεδο ακόμα περισσότερο απ' ότισε ακαδημαϊκό). Οι δυνάμεις που τοποθετούνται από την πλευρά της εξέγερσης τον ξέχασαν ίσωςγρηγορότερα ακόμα.

Οι δυνάμεις της αντι-εξέγερσης δούλεψαν πράγματι συστηματικά μετά το τέλος του59. Έτσιγίνεται άλλωστε συνήθως. Φυσικά, το κομμάτι της φυσικής καταστολής υπήρξε σημαντικό, και κατάτη διάρκεια και μετά το Δεκέμβρη60. Δεν ήταν όμως το μόνο. Ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος, πουυπομονετικά περίμενε να τελειώσει η εξέγερση χωρίς μεγάλες απώλειες (ενδεικτική είναι ηανελαστικότητα της πολιτικής εξουσίας : δεν έπεσε η κυβέρνηση, δεν έγιναν καν δεκτές οιπαραιτήσεις του υπουργού εσωτερικών και του υφυπουργού Δημοσίας Τάξης), επιστράτευσε όλα τουτα μέσα στη συνέχεια. Κυρίαρχα αφορούσε αφενός τη συζήτηση γύρω από τα “όρια” της αποδεκτήςπολιτικής πράξης, άρα γύρω από τη βία και κυρίως τη νομιμότητα, και αφετέρου τους μετανάστες.Έτσι, τα παραληρήματα στα ΜΜΕ61 συνοδεύτηκαν από επιστράτευση πανεπιστημιακών, επιθέσειςχρυσαυγιτών, δράση αστυνομίας και παρακρατικών οργανώσεων62. Παράλληλα, άνοιξε με πολύεπιθετικό τρόπο η συζήτηση γύρω από το πανεπιστημιακό άσυλο (που κατέληξε στην κατάργησή τουτο περασμένο καλοκαίρι), καθώς και θεμελιώθηκε η κατεύθυνση σκλήρυνσης από την πλευρά τουκράτους σε πολλά επίπεδα (ενδεικτικά, γύρω από την ενημέρωση : συζήτηση γύρω από τηνκατάργηση της ανωνυμίας των blog, στοχοποίηση site όπως το indymedia, απολύσειςδημοσιογράφων κλπ). Στην πραγματικότητα, η πολιτική ατζέντα του ΛΑΟΣ επικράτησε στονεπίσημο δημόσιο διάλογο.

Ο μόνος τρόπος να είχε ανασχεθεί αυτή η επίθεση στην εξέγερση θα ήταν η ισχυρή, μαζική καινομιμοποιημένη παρουσία ενός πολιτικού χώρου – της αριστεράς – που θα εξέφραζε με τρόποσυνεκτικό την πολιτική κατεύθυνση της υπεράσπισης της εξέγερσης και των διακυβευμάτων της. Καιφυσικά, ακόμα νωρίτερα : αυτοί που με περισσή ευκολία κριτικάρουν – πολλές φορές, εξαιρετικάσκληρά – συγκεκριμένες όψεις και χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη, θυμίζουν τηνελιτίστικη κριτική κάθε φορά που η αριστερά εμφανίζεται κατώτερη των αναγκαίων, πολλές φορέςκατώτερη και των μαζών : “μα κι αυτές οι μάζες, όλα λάθος τα κάνουν. Και στο τέλος τέλος, ανήθελαν τόσο πολύ να πάρουν την εξουσία, γιατί δεν την έπαιρναν;”.

Φυσικά, για την κοινοβουλευτική αριστερά, ούτε λόγος. Το ΚΚΕ συντασσόταν απολύτως μετις δυνάμεις του κράτους, της τάξης, της ασφάλειας και της νοικοκυροσύνης. Τοποθετήθηκε εκτόςκαι εχθρικά προς την εξέγερση, κατήγγειλε τους “κουκουλοφόρους” όπως και την αστυνομία που δενκάνει καλά τη δουλειά της και δεν τους συλλαμβάνει. Απέδωσε τη βία στην υποκίνηση και όχι σεκοινωνικά αίτια και πάτησε πάνω στα χειρότερα μικροαστικά αντανακλαστικά των

59 Για ένα ενδιαφέρον σχετικό κείμενο, βλ. στο blog Radical Desire, "Σημειώσεις για την πρόζα της αντιεξέγερσης: Οδημόσιος λόγος και ο Δεκέμβρης, 2008-09".

60 Κατά τη διάρκεια, αναφέρουμε ενδεικτικά : πλαστικές σφαίρες, απειλές με όπλα, εξάντληση 4500 δακρυγόνων τιςπρώτες 5 μέρες και παραγγελία νέων από το Ισραήλ, συλλήψεις και ενεργοποίηση αντιτρομοκρατικού νόμου, συζήτησηγια κήρυξη έκτακτης ανάγκης, για κατέβασμα του στρατού στο δρόμο (με το γνωστό κείμενο-απάντηση φαντάρωνμέσω του Δικτύου Σπάρτακος, βλ. http://diktiospartakos.blogspot.com/2011/12/2008-2011_06.html), για κάλεσμαστρατιωτικών δυνάμεων από Γερμανία και Ιταλία, επιθέσεις “αγανακτισμένων πολιτών – φασιστών” (με αποκορύφωματον πυροβολισμό μαθητή στο Περιστέρι), απειλές εναντίον του ασύλου αλλά και κάλεσμα από τα ΜΜΕ να “μηνκατεβαίνουν οι πολίτες στο κέντρο της Αθήνας”, και χειραγώγηση κάθε τύπου.

61 Για μια πολύ αναλυτική και ενδελεχή μελέτη της στάσης των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων κατά τη διάρκεια τηςεξέγερσης, βλ. τη διπλωματική εργασία για το μεταπτυχιακό Πολιτικής επιστήμης και Κοινωνιολογίας του ΔημοσθένηΠαπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, “Κόμματα, ΜΜΕ, κοινωνική διαμαρτυρία: Η εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008”,Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2009.

62 Ας θυμηθούμε ότι τα διαρκή πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες που εντείνονται τα τελευταία χρόνια, ξεκίνησαν σε αυτότο βαθμό μετά το Δεκέμβρη, με την “νομιμοποίηση” που τους έδωσε ο τρόπος που τοποθετήθηκε ο δημόσιος λόγος.Επίσης χαρακτηριστική η επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών.

συντηρητικότερων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία και ενέτεινε. Ο Μπελαντής σωστάσημειώνει ότι “η στάση του ΚΚΕ προς την εξέγερση υπήρξε μια στάση ιδεολογικά συντηρητική καιμικροαστική, πολιτικά αντιδραστική”63. Ακόμα σωστότερα, το ζήτημα δεν ήταν η στάση του ΚΚΕαπέναντι στη βία. Ήταν η στάση του απέναντι στη νομιμότητα. Κι αυτό δημιουργεί τα πιο σημαντικάερωτήματα σε σχέση συνολικά με την πολιτική στρατηγική του. Άλλωστε, δεν ήταν μόνο η θρυλικήδήλωση ότι “στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι”, αλλά και η αντίστοιχη ενδεικτική :“ακόμη και αν οι κουκουλοφόροι ήταν 50.000, τίποτε δεν θα άλλαζε για εμάς”.

Ο δε Συνασπισμός, αντιμέτωπος για άλλη μια φορά με τις αντιφάσεις του, αδυνάτισε φυσικάνα παίξει στοιχειωδώς τον αναγκαίο ρόλο. Η “αριστερή στροφή” του προηγούμενου διαστήματοςσηματοδότησε μια καταρχήν μεγαλύτερη εμπλοκή του με το κίνημα, απ' ότι θα γινόταν κατά τηνπερίοδο του “εκσυγχρονισμού” του Κωνσταντόπουλου. Οι αντιθέσεις του όμως ανάμεσα στιςδιάφορες και αποκλίνουσες κοινωνικές και πολιτικές εκπροσωπήσεις του είχαν ως αποτέλεσμα ναεμπλακεί με έναν αρκετά αμυντικό τρόπο, αποδεχόμενος τους διαχωρισμούς μεταξύ ειρηνικών καιβίαιων διαδηλωτών, και καταδικάζοντας τη βία. Άλλωστε, προς το τέλος, ήταν τα στελέχη του με ταπιο συντηρητικά αντανακλαστικά που ανέλαβαν την εκπροσώπηση του κόμματος στον “δημόσιοδιάλογο”. Αυτή η αντιφατικότητα και ο αμυντισμός ήταν και ο βασικός λόγος που είδε ταδημοσκοπικά του ποσοστά να καταρρακώνονται, και όχι η στήριξη της εξέγερσης. Η σημερινήέξαρση των εσωτερικών του αντιθέσεων, με την κεντρική γραμμή του σαφώς μετατοπισμένη προς ταδεξιά και σημαντικά κομμάτια να διαφοροποιούνται, αδυνατώντας να διαχωριστούν, είναι επίσηςενδεικτική του τρόπου συγκρότησής του.

Όμως, και οι δυνάμεις εκείνες τις αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που ενεπλάκησαν κανονικάστην εξέγερση, φέρουν σημαντικές ευθύνες, αν και φυσικά εντελώς διαφορετικού τύπου. Πολλά θαμπορούσαν να ειπωθούν για τη στάση του χώρου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, ως επιμέρουςκριτικές, που έχουν και αυτά τη σημασία τους. Το κυρίαρχο είναι όμως η αδυναμία του ναλειτουργήσει, συνολικά ως χώρος ως η αριστερά που είχε ανάγκη το κίνημα τότε. Κι αυτό ανοίγειτην ευρύτερη συζήτηση, για το ποια αριστερά είναι αναγκαία, και ποιο είναι πραγματικά τοπρόβλημα με την αριστερά σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι και αυτός ο χώρος βιάστηκε να ξεπεράσειτην αμηχανία που ένιωσε τις μέρες του Δεκέμβρη, αντιμέτωπος με μια εντελώς νέα κατάσταση, με τονα τον ξεχάσει και να τον αποφύγει, εξαιρώντας τον από την πολιτική του συζήτηση (ή να τονσυμπεριλάβει, αλλά μόνο ως αναφορά “τσιτάτου”, χωρίς πραγματική επεξεργασία – που έστω καιαυτό, καλό είναι). Μια εντελώς νέα κατάσταση – αυτό πράγματι ήταν. Μια άλλη μορφή άσκησηςπολιτικής, μη οικεία και γνώριμη. Υπό αυτή την έννοια διατάραξε τις φαινομενικές ισορροπίες τηςίδιας της αριστεράς, τον τρόπο που ήξερε να κάνει πολιτική και να παρεμβαίνει στα κινήματα 64. Τηντρόμαξε και η αντίδρασή της ήταν να προσπαθήσει να τον επαναφέρει σε κάτι πιο γνώριμο,αγνοώντας τα ρηξιακά, τα ενδιαφέροντα τελικά στοιχεία του. Ναι, ο Δεκέμβρης ήταν μια δύσκοληυπόθεση. Αλλά, όπως το έλεγε κι ο Φουκώ65, στα δύσκολα θέματα είναι που πρέπει να επιμένεικανείς περισσότερο.

Απέναντι λοιπόν σε όλη αυτή την εύκολη αναπαραγωγή κριτικών απαξίωσης, έμμεσης ή

63 Στο εξαιρετικό κείμενό του γύρω από την πολιτική στρατηγική του ΚΚΕ με αφορμή τη στάση του στο Δεκέμβρη, Δ.Μπελαντής, στο ίδιο.

64 Με αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να εξετάσουμε και την αντικειμενικά πολύ μεγάλη αύξηση του αντιεξουσιαστικου -αναρχικού χώρου, όψεις του οποίου συνδέθηκαν με τα υποκείμενα και τα διακυβεύματα του Δεκέμβρη. Στηνπραγματικότητα, και η αναρχία προσπάθησε να ξεπεράσει τα πραγματικά ερωτήματα που ετίθεντο και τη νέα εμπειρία,αυτή όχι “ξεχνώντας” την εξέγερση, αλλά προσδίδοντάς της συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του δικού της πολιτικούχώρου. Έτσι σήμερα, η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι πιο “αναρχική” απ' ότι ήταν όταν εξελισσόταν, αφού όλοι(πολιτική εξουσία, αριστερά, αναρχία) βάλθηκαν λιγότερο ή περισσότερο να την χαρακτηρίσουν ως τέτοια.

65 Παρατίθεται από τον Άκη Γαβριηλίδη στο κείμενό του “Οι καθηγητές του τίποτα. Η αντιεξέγερση ως πολιτικήεπιστήμη”, Θέσεις(113), Οκτώβρης-Δεκέμβρης 2010.

άμεσης, του Δεκέμβρη, η απάντηση είναι απλή. Ο Δεκέμβρης ως κοινωνικό κίνημα αναπτύχθηκε στοέδαφος της αδυναμίας της αριστεράς να προτάξει μια επαναστατική πολιτική στρατηγική,περιγράφοντας πώς μπορούν τα πράγματα να πάνε αλλιώς, συνδεόμενη με τις κινήσεις των μαζών.Και πάλι καλά λοιπόν. Η δύσκολη αλήθεια της εξέγερσης είναι πως ανέδειξε – ξανά, αλλά σε πιοκρίσιμες συγκυρίες - την έλλειψη ενός πολιτικού υποκειμένου που θα ξεπερνά το σημερινόκατακερματισμό, το συμβιβασμό, τη φοβικότητα, τη στρατηγική ανεπάρκεια, την έλλειψη οράματοςκαι πολιτισμού. Ανέδειξε το κρίσιμο ζήτημα της διαλεκτικής σύνδεσης θεωρίας και πράξης, έξω απότον πεπατημένο δρόμο, της προσαρμογής της πράξης σε μια θεωρία από πριν και απ' έξω φερμένη. ΟΣτάθης Κουβελάκης υπογραμμίζει πως το κρίσιμο είναι η ριζοσπαστική αριστερά να αφεθεί να μάθειαπό τη νέα εμπειρία, για να μπορέσει να παρέμβει σε αυτήν66. Να εμπιστευτεί και να διδαχθεί από τιςκινήσεις των μαζών, για να μπορέσει να τις πολιτικοποιήσει και να τις ριζοσπαστικοποιήσει.

Αντί για συμπέρασμα... Και σήμερα, τι έχει να μας πει ο Δεκέμβρης67;

Ο Δεκέμβρης ήταν ο πρώτος γύρος της μάχης που δίνεται σήμερα. Τα βασικά χαρακτηριστικάτου κοινωνικού κινήματος στην Ελλάδα όπως εμφανίζεται στην παρούσα περίοδο πολιτικής καιοικονομικής κρίσης, υπήρχαν, έστω και πιο πρωτόλεια, στα αντανακλαστικά των διαδηλωτών τηςεξέγερσης του Δεκέμβρη. Βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης, απόρριψη του επίσημου πολιτικούσκηνικού, των κομμάτων εξουσίας αλλά και όψεων της αριστεράς, κριτική των θεσμών του αστικούκράτους, όπως και του επίσημου συνδικαλισμού, αναβάθμιση δομών άμεσης δημοκρατίας καισυμμετοχής, συγκρότηση γύρω από προσπάθειες αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης,δημιουργικότητα και αυθορμητισμός στις μορφές πάλης, παράλληλα με στοιχεία παραβατικούακτιβισμού, χρήση ιδίων μέσων του κινήματος (ομάδες εργασίας, αντιπληροφόρηση), έντονααντισυστημικός χαρακτήρας, αναβάθμιση των πεδίων της καθημερινής ζωής και του δημοσίου χώρουκαι οικειοποίησή τους, διάχυση μέσα στην πόλη, αναβάθμιση των πρακτικών, σύνδεση με τακινήματα του εξωτερικού και με τη διεθνή κατάσταση.

Παράλληλα, έθεσε τα θεμέλια για τα επόμενα κινήματα, γύρω από τουλάχιστον τρία κεντρικάεπίδικα. Πρώτον, την ανάπτυξη του συνδικαλισμού βάσης και των πρωτοβάθμιων σωματείων, όπωςκαι του συντονισμού τους, έξω από την παραδοσιακή συγκρότηση γύρω από τις συνδικαλιστικέςγραφειοκρατίες. Αφενός η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων θεμελιώθηκε τότε (μετά τηναπόπειρα δολοφονίας ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης προςτην οποία καταφανώς σχετιζόταν με την εξέγερση), αφετέρου η δριμεία κριτική του επίσημουσυνδικαλισμού και η σύνδεση του πρωτοβάθμιου συνδικαλισμού με ευρείες μάζες εργαζομένωνεπίσης γνώρισε ένα σημείο τομής την περίοδο εκείνη. Δεύτερον, την ανάπτυξη των καταλήψεων σεγειτονιές, τις λαϊκές συνελεύσεις και την αναζωογόνηση των κινημάτων πόλης με πιο ριζοσπαστικάχαρακτηριστικά. Από τη μια πλευρά, σειρά καταλήψεων και παρεμβάσεων σε γειτονιέςδιατηρήθηκαν68, πολλές μέχρι και σήμερα και αποτέλεσαν σημείο εκκίνησης για μια παρέμβαση στηνπεριοχή. Από την άλλη πλευρά, σειρά πρωτοβουλιών αναλήφθηκαν, στο έδαφος της εξέγερσης, μεπολύ σημαντικά χαρακτηριστικά. Δύο εξαιρετικά κομβικές ήταν η κατάληψη της Λυρικής Σκηνής(30/01-07/02/2009) και της ΕΣΗΕΑ (10-16/01/2009). Επίσης, η διατήρηση του πάρκου Κύπρου καιΠατησίων και η δημιουργία του πάρκου Ναυαρίνου, και τα δύο με χαρακτηριστικά αυτοδιαχείρισης,σχετίζονται προφανώς με τα πολιτικά χαρακτηριστικά που έθεσε ο Δεκέμβρης. Όλες αυτές οι

66 S. Kouvelakis, Pour une politique..., στο ίδιο.67 “Fuck December '08 – Fight Now” είναι ο τίτλος του παρόντος κειμένου, με τον ίδιο τρόπο που οι διαδηλωτές του

Δεκέμβρη φώναζαν “Fuck May '68 – Fight Now” και οι φοιτητές της Αγγλίας, κατά τις κινητοποιήσεις τους το 2010,“Fuck Greece – Fight Here”.

68 Αναφέρουμε ενδεικτικά το Γαλαξία στη Νέα Σμύρνη, τη Στρούγκα στη Φιλαδέλφεια, την κατάληψη του δημαρχείου καιμετέπειτα λαϊκή συνέλευση του Αγίου Δημητρίου, ομοίως στο Περιστέρι.

πρωτοβουλίες αποβλέπουν στην αμφισβήτηση των κυρίαρχων πολιτικών πρακτικών μέσα στην πόλη,απαιτώντας μια διαφορετική διαχείριση ζητημάτων δημοσίου χώρου, με αναβαθμισμένη την ανάγκηαυτοοργάνωσης, και προσφορά προσωπικού χρόνου, ενέργειας, ιδεών και δημιουργικότητας, χωρίςδιαμεσολαβήσεις. Τρίτον, την πυροδότηση δομών αντιπληροφόρησης και εναλλακτικής ενημέρωσης,και την σημαντική αναβάθμιση του ρόλου τους στον συντονισμό και την οργάνωση των κινημάτων,αλλά και στο βάθεμα του πολιτικού διαλόγου.

Ο Δεκέμβρης άνοιξε, με βίαιο ίσως τρόπο, την συζήτηση για μια άλλη συμμετοχή τωνανθρώπων στα κοινά, με την έννοια της εμπλοκής με το πολιτικό. Έθεσε το ζήτημα τηςεπαν-οικειοποίησης της πολιτικής, της επαναφοράς της δηλαδή στο πραγματικό νόημά της. Το έκανεεπαναφέροντας τη βία στις καθημερινές μας παραστάσεις · μπορεί η Ελλάδα να μην είναι σανκάποιες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, όπου η μαζική λαϊκή βία έχει να εμφανιστεί δεκαετίες, και εδώ ναυπάρχουν ακόμα, εξαιτίας και του ιστορικού πλαισίου, τέτοιες παραστάσεις βίας, και όμως σίγουραη εξέγερση τις επαν-εισήγαγε στο σύγχρονο κοινωνικό κίνημα με άλλους όρους. Το ζήτημα δεν είναιλοιπόν αν θα θέλαμε έναν άλλο Δεκέμβρη – αυτό δεν είναι ποτέ το ζήτημα. Άλλωστε, οιστρατευμένοι στο όραμα της κοινωνικής αλλαγής δεν θα μπορούσαν ποτέ να θέλουν απλά κάτι πουέχει ήδη γίνει · και άρα έχει δείξει τα όρια και τις αδυναμίες του, έχει φανεί ότι δεν μπόρεσε να πάειμέχρι το τέλος. Ούτε φυσικά θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν είχεαντιφάσεις, όρια και προβλήματα. Έθεσε όμως, με τρόπο ίσως πρωτόλειο, αντιφατικό και δύσκολο,το κρίσιμο ερώτημα : Μπορούμε να φανταστούμε μια εξέγερση μαζών που να διεκδικεί νααμφισβητήσει τον θεμέλιο τρόπο συγκρότησης του καπιταλισμού; Ο Ζίζεκ σημειώνει εύστοχα σε μιασυνέντευξη του στην εφημερίδα Liberation στις 16/02/2008, με τίτλο “Θα πρέπει να γίνουμεουτοπικοί” ότι “αν και κοροϊδέψαμε πολύ τον Φράνσις Φουκογιάμα όταν ανακοίνωνε το τέλος τηςιστορίας, σήμερα όλος ο κόσμος αποδέχεται ότι το δημοκρατικο-φιλελεύθερο πλαίσιο είναι εδώ γιαπάντα [...] Κοιτάξτε την επιστημονική φαντασία : προφανώς, είναι πιο εύκολο να φανταστούμε τοτέλος του κόσμου απ' ότι το τέλος του καπιταλισμού.”

Μήπως αυτό είναι το θέμα; Μήπως ο τρόπος που βλέπουμε τα κοινωνικά κινήματαενσωματώνει τις ήττες και τις αδυναμίες του παρελθόντος περισσότερο απ' όσο αντιστοιχεί στηνπραγματικότητά τους; Μήπως αυτή η αμηχανία μας και η αγωνία να τα επαναφέρουμε στο “σωστόδρόμο”, στο γνώριμο δηλαδή μονοπάτι εκφράζει την αμφιβολία μας ότι μπορούν πράγματι νανικήσουν; Και μήπως τελικά μπορούν; Αν πάντως είναι έτσι, αν αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα πουέθεσε ο Δεκέμβρης, που στο τέλος τέλος ο ίδιος διακήρυξε από την αρχή ότι δεν διεκδικούσε να είναιαπάντηση αλλά ερώτηση, οι στιγμές, της περιόδου αυτής της κρίσης σε διεθνές επίπεδο που όλο καιεντείνεται, είναι όντως ιστορικές. Και το ερώτημα για την αριστερά δεν τίθεται απλώς στον αέρα,έχει ήδη μπει επιτακτικά εδώ και καιρό. Ίσως στο μόνο που δεν έχει δίκιο ο Ζίζεκ είναι ότι μπορεί ναμη χρειάζεται να γίνουμε ουτοπικοί, αλλά απλώς ρεαλιστές, διεκδικώντας το (α)δυνατο...