Konkurencja wywiera nieustanną presję na przedsiębiorców, zmuszając ich do oferowania jak najlepszych produktów po możliwie najkorzystniejszych cenach, ponieważ w przeciwnym wypadku konsumenci mogą zacząć robić zakupy gdzie indziej. Działalność gospodarcza na wolnym rynku powinna być grą opartą na regułach konkurencji, z której korzyści czerpią konsumenci.

Przedsiębiorstwa próbują czasem ograniczać konkurencję. Aby utrzymać dobrze funkcjonujące rynki produktowe, organy takie jak Komisja muszą zapobiegać zachowaniom antykonkurencyjnym lubkorygować je. Komisja nadzoruje:

porozumienia między przedsiębiorstwami ograniczające konkurencję – kartele lub inne niezgodne z prawem porozumienia, w których przedsiębiorstwa postanawiają unikać konkurowania ze sobą i próbują ustalać własne zasady

przypadki nadużycia pozycji dominującej – gdy większy podmiot próbuje wyeliminować konkurentów z rynku

połączenia i inne formalne porozumienia, poprzez które przedsiębiorstwa na stałe lub tymczasowo łączą siły. Są one legalne, pod warunkiem, że sprzyjają powiększaniu rynków i są korzystne dla konsumentów.

starania na rzecz otwierania rynków na konkurencję (liberalizacja) w takich obszarach jak transport, energetyka, usługi pocztowe i telekomunikacja. Wiele z tych sektorów było kontrolowanych przez państwowe monopolei bardzo ważne jest, aby w procesie liberalizacji stare monopole nie uzyskały niesprawiedliwej przewagi.

wsparcie finansowe (pomoc państwa) dla przedsiębiorstw przyznawane przez rządy państw członkowskich. Jest ono dozwolone pod warunkiem, że nie zakłóca uczciwej i skutecznej konkurencji między przedsiębiorstwami w państwach członkowskich i nie szkodzi gospodarce.

współpracę z krajowymi organami ochrony konkurencji w państwach UE (które są również odpowiedzialne za wdrażanieelementów polityki konkurencji UE), aby zapewnić jednakowestosowanie polityki konkurencji w całej UE.

Polityka konkurencji polega na stosowaniu reguł zapewniających uczciwą konkurencję między przedsiębiorstwami. Dzięki temu

wzrasta wydajność firm i rozwija się przedsiębiorczość, konsumenci mają większy wybór, jakość towarów i usług rośnie, aich ceny spadają.

Niskie ceny dla wszystkich: Najprostszym sposobem na uzyskanie wysokiego udziału w rynku jest oferowanie lepszych cen. Na rynkach konkurencyjnych ceny są utrzymywane na niskim poziomie.Jest to korzystne nie tylko dla konsumentów - gdy więcej osób stać na dane produkty, przedsiębiorstwa mają motywację do produkcji, a gospodarka się rozwija.

Wyższa jakość: Konkurencja zachęca również przedsiębiorstwa do podwyższania jakości sprzedawanych produktów i usług, aby przyciągnąć więcej klientów i zwiększyć swój udział w rynku. Jakość może oznaczać różne rzeczy: trwalsze lub lepiej działające produkty; lepsze wsparcie posprzedażne i techniczne;bardziej przyjazną i lepszą obsługę.

Większy wybór: Na rynku konkurencyjnym przedsiębiorstwa starająsię, aby ich produkty różniły się od pozostałych. Skutkiem jestwiększy wybór, dzięki czemu konsumenci mogą wybierać produkty, które ich zdaniem przedstawiają odpowiedni stosunek ceny do jakości.

Innowacje: Aby móc oferować taki wybór i wytwarzać lepsze produkty, przedsiębiorstwa muszą być innowacyjne w swoich pomysłach, projektach, technologiach produkcji, usługach itp.

Lepsi konkurenci na rynkach światowych: Dzięki konkurencji w UEeuropejskie przedsiębiorstwa są silniejsze również poza UE i mogą stawić czoła światowej konkurencji.

Parlament Europejski

Parlament Europejski to jedyna instytucja wybierana bezpośrednio przez obywateli UE. Eurodeputowani, których jest aktualnie 736, są wybierani co pięć lat i zasiadają w Parlamencie zgodnie z przynależnością do ugrupowań politycznych, a nie w grupach narodowych. Parlament i Rada UE wspólnie zatwierdzają prawie trzy czwarte unijnych aktów prawnych w ramach procedury współdecyzji. Przepisy dotyczące polityki konkurencji nie są przedmiotem procedury współdecyzji.

Komisje parlamentarne zajmujące się konkurencją

Kwestiami związanymi z polityką konkurencji i ochrony konsumentów zajmują się 2 komisje:

Komisja parlamentarna ECON (sprawy gospodarcze i monetarne)W zakres jej kompetencji wchodzi polityka gospodarcza i walutowa Unii oraz między innymi przepisy dotyczące konkurencji i wsparcia rządowego dla firm (pomoc państwa).

Komisja parlamentarna IMCO (rynek wewnętrzny i ochrona konsumentów)W zakres jej kompetencji wchodzi określanie i usuwanie barier utrudniających funkcjonowanie wspólnego rynku unijnego oraz wspieranie i ochrona interesów gospodarczychkonsumentów.

Rada Europejska

Rada Europejska – kwartalne spotkanie szefów państw i rządów krajów UE, wytycza ogólne kierunki i priorytety polityczne.

Rada Europejska w porozumieniu z Parlamentem Europejskim odgrywa dużą rolę w zatwierdzaniu komisarza ds. konkurencji, którego kandydaturę zgłaszają rządy państw członkowskich i przewodniczący Komisji.

Rada UE

Wraz z Parlamentem Europejskim Rada zatwierdza wnioski dotyczące aktów prawnych z zakresu ochrony konsumentów i konkurencji.

Ministrowie z poszczególnych państw regularnie spotykają się, aby omawiać kwestie związane z konkurencją, w ramach tzw. Rady ds. Konkurencyjności.

Komisja Europejska

Komisja Europejska zapewnia prawidłowe stosowanie unijnych przepisów w sprawie konkurencji.

Oznacza to monitorowanie, a w razie potrzeby uniemożliwianie:

zawierania porozumień antykonkurencyjnych (a zwłaszcza najgroźniejszych karteli)

nadużywania przez firmy dominującej pozycji na rynku połączeń i przejęć pomocy państwa.

Do tego celu Komisja wykorzystuje swoje szerokie uprawnienia w zakresie kontroli i egzekwowania, np. kontrolując firmy, prowadząc przesłuchania bądź stosując uchylenia. Rządy państw mają też obowiązek informować Komisję z wyprzedzeniem, jeżeli planują udzielić pomocy państwa.

Jednak niektóre z uprawnień w zakresie egzekwowania przepisów zostały w 2004 roku przejęte przez państwa członkowskie w ramach tzw. procesu modernizacji (rozporządzenie 1/2003). Oznacza to, że krajowe organy ds. konkurencji i sądy mogą egzekwować stosowanie art. 101 (dawny art. 81 TWE) i 102 (dawnyart. 82 TWE) TFUE.

Wdrażając politykę konkurencji, Komisja uwzględnia interesy konsumentów.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości

Trybunał Sprawiedliwości jest głównym unijnym organem sądowniczym, który zapewnia jednorodną interpretację i stosowanie przepisów w sprawie konkurencji w całej UE.

Na przestrzeni lat Trybunał wydał wiele wyroków o historycznym znaczeniu, które − choć nie są powszechnie znane − zasadniczo wpłynęły na życie Europejczyków i pomogły w utrzymaniu na rynkach UE skutecznej konkurencji, dzięki czemu konsumenci majądostęp do szerszej oferty produktów i usług po niższych cenach.

Sprawami związanymi z konkurencją zajmuje się aktualnie Sąd UE (dawniej zwany Sądem Pierwszej Instancji). Odwołania rozpatrujeTrybunał Sprawiedliwości.

Sądy krajowe mogą (a czasami muszą) przekazać sprawę do Trybunał Sprawiedliwości, zwracając się o wyjaśnienie, jak zinterpretować unijne prawo konkurencji w konkretnej sytuacji.

Europejski Bank Centralny

Europejski Bank Centralny jest bankiem centralnym unijnej waluty − euro. Jego głównym zadaniem jest utrzymanie mocy nabywczej euro, a tym samym stabilnych cen w strefie euro. Do strefy euro należy 16 państw Unii Europejskiej, które od 1999 wprowadziły euro.

Z Bankiem regularnie konsultowane są wszystkie kwestie z zakresu konkurencji związane z sektorem bankowym.

Trybunał Obrachunkowy

Trybunał Obrachunkowy monitoruje przychody do budżetu UE oraz wydatki z budżetu na działalność UE.

Trybunał ma prawo weryfikowania kar nałożonych na firmy, które uznano za winne praktyk antykonkurencyjnych w sprawach prowadzonych przez Komisję.

Zapłacone kary trafiają do budżetu UE.

Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny

Organ, za pośrednictwem którego związki zawodowe, organizacje pracodawców i inne stowarzyszenia reprezentujące społeczeństwo obywatelskie wyrażają swoje zdanie na temat kwestii związanych z UE, współuczestnicząc w procesie decyzyjnym.

W Komitecie istnieje specjalny dział zajmujący się polityką konkurencji i ochroną konsumentów (Sekcja ds. Jednolitego Rynku, Produkcji i Konsumpcji − INT).

Porozumienia antykonkurencyjne

Przedsiębiorstwa mogą zakłócać konkurencję przez współpracę z konkurentami, ustalanie cen lub podział rynku w taki sposób, aby każdy z konkurentów miał monopol na części rynku. Porozumienia antykonkurencyjne mogą być jawne lub tajne (np. kartele). Mogą być sporządzone na piśmie (w formie „umowy między przedsiębiorstwami” lub w formie decyzji lub regulaminów stowarzyszeń zawodowych) lub mieć postać mniej formalnych ustaleń.

Dlaczego kartele są złe i jak je rozpoznać?

Przedsiębiorstwa zrzeszone w kartelach, które kontrolują ceny lub dokonują podziału rynku, są chronione przed presją

konkurencji zmuszającą do wprowadzania nowych produktów, podwyższania jakości i utrzymywania niskich cen. W efekcie konsumenci płacą więcej za gorszą jakość.

Zgodnie z unijnym prawem konkurencji kartele są nielegalne, a na przedsiębiorstwa, które biorą w nich udział, Komisja nakładawysokie kary. Ponieważ kartele są nielegalne, są one na ogół starannie ukrywane i trudno jest zdobyć dowody na ich istnienie.

„Polityka łagodzenia kar” Komisji zachęca przedsiębiorstwa do przekazywania jej wewnętrznych dowodów istnienia karteli. Pierwsze przedsiębiorstwo kartelu, które tak uczyni, nie musi płacić grzywny. Polityka ta przyniosła ogromne sukcesy w walce z kartelami.

Przedsiębiorstwa zawierają umowy codziennie – czy wszystkie są nielegalne?

Umowy są niemal zawsze nielegalne, jeżeli ich strony postanawiają:

uzgodnić ceny ograniczyć produkcję dokonać podziału rynku lub klientów ustalić ceny odsprzedaży (między producentem a dystrybutorami).

Umowa może być jednak dozwolona, jeżeli:

niesie ze sobą więcej skutków pozytywnych niż negatywnych nie została zawarta pomiędzy konkurentami została zawarta między przedsiębiorstwami, których wspólny

udział w rynku jest niewielki jest konieczna do ulepszania jakości produktów lub usług, do

opracowywania nowych produktów lub tworzenia nowych, lepszych sposobów udostępniania produktów klientom.

Przykłady:

Porozumienia o badaniach i rozwoju oraz porozumienia o transferze technologii są często zgodne z prawem konkurencji, ponieważ niektóre nowe produkty wymagają badań, które byłyby zbyt kosztowne dla jednego przedsiębiorstwa. Porozumienia o

wspólnej produkcji, zakupie lub sprzedaży, czy też o standaryzacji, mogą być również zgodne z prawem.

Porozumienia dystrybucyjne mogą być nielegalne na przykład wtedy, gdy producenci zmuszają detalistów do dekorowania sklepulub szkolenia pracowników w określony sposób. Mogą być jednak dozwolone, jeżeli ich celem jest zapewnienie odpowiednich warunków przechowywania lub sprzedaży produktów, udzielania klientom zindywidualizowanych porad lub uniemożliwienie dystrybutorowi korzystania z działań promocyjnych konkurenta. Każdy przypadek wymaga indywidualnej oceny z uzwględnieniem pozycji rynkowej zaangażowanych przedsiębiorstw i kwot.

Nadużywanie pozycji dominującej

Przedsiębiorstwo może ograniczać konkurencję, jeżeli na danym rynku zajmuje silną pozycję. Pozycja dominująca sama w sobie nie jest antykonkurencyjna, jeżeli jednak przedsiębiorstwo wykorzystuje swoją pozycję do wyeliminowania konkurencji, uznaje się, że jej nadużyło.

Do przykładów należą:

żądanie wygórowanych cen przejmowanie klientów mniejszych konkurentów przez sprzedaż po

zaniżonych cenach, z którymi nie mogą oni konkurować utrudnianie pracy konkurentom na danym rynku (lub na innym

rynku z nim związanym) przez zmuszanie konsumentów do kupowaniaproduktów sztucznie związanych z innym, bardziej popularnym produktem

odmawianie obsługi niektórych konsumentów lub oferowanie specjalnych zniżek konsumentom, którzy zaopatrują się wyłącznielub niemal wyłącznie w przedsiębiorstwie dominującym

uzależnianie sprzedaży jednego produktu od sprzedaży innego.

Połączenia

Organy ds. konkurencji dbają o to, aby połączenia przedsiębiorstw nie zaburzały równowagi rynkowej w sposób

mogący zakłócić konkurencję lub prowadzić do powstania pozycji dominującej, której przedsiębiorstwa mogłyby nadużywać.

Przed połączeniem lub utworzeniem stowarzyszenia duże przedsiębiorstwa muszą zwrócić się do Komisji o zezwolenie, przedstawiając informacje potrzebne jej do podjęcia decyzji.

Dlaczego połączenia trzeba zatwierdzać na poziomie UE?

Aby przedsiębiorstwa działające w więcej niż jednym państwie członkowskim UE nie musiały wielokrotnie starać się o pozwolenie na połączenie.

Łączenie działalności może umożliwić przedsiębiorstwom bardziejefektywne opracowywanie nowych produktów czy też redukcję kosztów produkcji lub dystrybucji. Dzięki zwiększonej efektywności rynek staje się bardziej konkurencyjny, a konsumenci odnoszą korzyść – mają do wyboru produkty o wyższej jakości po uczciwszych cenach.

Niemniej jednak niektóre połączenia mogą ograniczać konkurencję, zwykle poprzez utworzenie lub wzmocnienie przedsiębiorstwa dominującego. Sytuacja taka może szkodzić konsumentom ze względu na wyższe ceny, mniejszy wybór czy też mniejszą innowacyjność.

Jakie połączenia bada Komisja Europejska?

Każde połączenie, w wyniku którego powstałoby przedsiębiorstwo,którego roczne światowe i europejskie obroty przekraczałyby określone progi.

Poniżej tych progów połączenia mogą być oceniane przez krajowe organy ds. konkurencji.

Zasady te dotyczą wszystkich połączeń przedsiębiorstw niezależnie od tego, gdzie na świecie łączące się przedsiębiorstwa mają swoje siedziby, centrale, ośrodki działalności czy też zakłady produkcyjne. Nawet połączenia przedsiębiorstw mających siedziby poza terytorium UE mogą

wpływać na rynki UE, jeżeli przedsiębiorstwa te prowadzą na nich działalność.

Komisja może również badać połączenia skierowane do niej przez krajowe organy ds. konkurencji z państw członkowskich. Wnieść oto mogą łączące się przedsiębiorstwa lub krajowy organ ds. konkurencji. W pewnych okolicznościach Komisja może również skierować sprawę do krajowego organu ds. konkurencji.

This allows the companies to benefit from a one-stop-shop review and to allocate the case to the most appropriate authority.

Kiedy zakazuje się połączenia, a kiedy wyraża na nie zgodę?

Połączeń zakazuje się, jeżeli poważnie zakłócałyby konkurencję w UE.

Ma to na celu ochronę przedsiębiorstw i konsumentów przed wyższymi cenami lub bardziej ograniczonym wyborem towarów i usług. Zgłaszanych połączeń można na przykład zakazać, jeżeli łączące się strony są głównymi konkurentami lub jeżeli połączenie osłabiłoby w znaczący sposób skuteczną konkurencję na rynku, zwłaszcza przez utworzenie lub wzmocnienie przedsiębiorstwa dominującego.

Połączenia są zatwierdzane bezwarunkowo, jeżeli Komisja uzna, że nie ograniczają konkurencji.

Zatwierdzenie warunkowe

Komisja Europejska może warunkowo zatwierdzić połączenie, jeżeli łączące się strony zobowiążą się podjąć działania zapobiegające zakłócaniu konkurencji w wyniku połączenia.

Mogą się one na przykład zobowiązać do sprzedaży części połączonego przedsiębiorstwa lub wydania licencji na

technologię innym podmiotom na rynku. Jeżeli Komisja uzna, że wten sposób przedsiębiorstwa utrzymają lub przywrócą konkurencjęna rynku, warunkowo zatwierdza połączenie i kontroluje, czy łączące się przedsiębiorstwa wypełniają swoje zobowiązania. Jeżeli tego nie robią, Komisja ma prawo interweniować.

The legal basis for EU Merger Control is Council Regulation (EC) No 139/2004, the EU Merger Regulation. The regulation prohibits mergersand acquisitions which would significantly reduce competition in theSingle Market, for example if they would create dominant companies that are likely to raise prices for consumers

Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) Tekst mający znaczenie dla EOG.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 83 i 308,uwzględniając wniosek Komisji [1],uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego [2],uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [3],

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zakres

1. Bez uszczerbku dla art. 4 ust. 5 i art. 22 niniejsze rozporządzenie stosuje się do wszystkich koncentracji o wymiarze wspólnotowym, jak określono w niniejszym artykule.

2. Koncentracja ma wymiar wspólnotowy, jeżeli:

a) łączny światowy obrót wszystkich zainteresowanych przedsiębiorstw wynosi więcej niż 5000 mln EUR; oraz

b) łączny obrót przypadający na Wspólnotę, każdego z co najmniej dwóch zainteresowanych przedsiębiorstw, wynosi więcej niż 250 mln EUR,

chyba że każde z zainteresowanych przedsiębiorstw uzyskuje więcej niż dwie trzecie swoich łącznych obrotów przypadających na Wspólnotę w jednym i tym samym Państwie Członkowskim.

3. Koncentracja, która nie osiąga progów ustanowionych w ust. 2, ma wymiar wspólnotowy, w przypadku gdy:

a) łączny światowy obrót wszystkich zainteresowanych przedsiębiorstw wynosi więcej niż 2500 mln EUR;

b) w każdym z co najmniej trzech Państw Członkowskich łączny obrót wszystkich zainteresowanych przedsiębiorstw wynosi więcejniż 100 mln EUR;

c) w każdym z co najmniej trzech Państw Członkowskich ujętych dla celów lit. b) łączny obrót każdego z co najmniej dwóch zainteresowanych przedsiębiorstw wynosi więcej niż 25 mln EUR; oraz

d) łączny obrót przypadający na Wspólnotę każdego z co najmniejdwóch zainteresowanych przedsiębiorstw wynosi więcej niż 100 mln EUR,

chyba że każde z zainteresowanych przedsiębiorstw uzyskuje więcej niż dwie trzecie swoich łącznych obrotów przypadających na Wspólnotę w jednym i tym samym Państwie Członkowskim.

4. Komisja, na podstawie danych statystycznych, które mogą być regularnie dostarczane przez Państwa Członkowskie, składa Radzie sprawozdanie o stosowaniu progów i kryteriów ustanowionych w ust. 2 i 3 do dnia 1 maja 2009 r. oraz może wystosować swoje wnioski, zgodnie z ust. 5.

5. Rada, po otrzymaniu sprawozdania, o którym mowa w ust. 4, i na wniosek Komisji, stanowiąc większością kwalifikowaną, może skorygować progi i kryteria wymienione w ust. 3.

Artykuł 2

Ocena koncentracji

1. Koncentracje objęte zakresem niniejszego rozporządzenia są oceniane zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia oraz z następującymi przepisami zmierzającymi do stwierdzenia, czy są one zgodne czy nie ze wspólnym rynkiem.

Dokonując tej oceny, Komisja uwzględnia:

a) potrzebę zachowania i rozwoju skutecznej konkurencji na wspólnym rynku, z punktu widzenia między innymi struktury wszystkich danych rynków oraz rzeczywistej lub potencjalnej konkurencji ze strony przedsiębiorstw zlokalizowanych we Wspólnocie lub poza nią;

b) pozycję rynkową zainteresowanych przedsiębiorstw oraz ich siłę ekonomiczną i finansową, możliwości dostępne dla dostawcówi użytkowników, ich dostęp do zaopatrzenia lub rynków, wszelkieprawne lub inne bariery wejścia na rynek, trendy podaży i popytu w stosunku do właściwych dóbr i usług, interesy konsumentów pośrednich i końcowych oraz rozwój postępu technicznego i gospodarczego, pod warunkiem że dokonuje się on z korzyścią dla konsumentów i nie stanowi przeszkody dla konkurencji.

2. Koncentrację, która nie przeszkadzałaby znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, w szczególności w wyniku stworzenia lub umocnienia pozycji dominującej, uznaje się za zgodną ze wspólnym rynkiem.

3. Koncentrację, która przeszkadzałaby znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub znacznej jego części, w szczególności w wyniku stworzenia lub umocnienia pozycji dominującej, uznaje się za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

4. W stopniu, w jakim utworzenie wspólnego przedsiębiorstwa stanowiące koncentrację zgodnie z art. 3 ma na celu lub skutkuje koordynacją zachowań konkurencyjnych przedsiębiorstw, które pozostają samodzielne, koordynacja taka oceniania jest zgodnie z kryteriami art. 81 ust. 1 i 3 Traktatu, w celu stwierdzenia, czy działanie to jest zgodne czy nie ze wspólnym rynkiem.

5. Dokonując tej oceny, Komisja bierze pod uwagę w szczególności, czy:

- dwie lub więcej firm macierzystych utrzymuje, w znaczącym stopniu, swoją działalność na tym samym rynku co wspólne przedsiębiorstwo lub na rynku, który stanowi poprzednie lub następne ogniwo rynku w stosunku do tego wspólnego przedsiębiorstwa, lub na rynku sąsiednim ściśle powiązanym z tym rynkiem,

- koordynacja, będąca bezpośrednim wynikiem utworzenia wspólnego przedsiębiorstwa, daje zainteresowanym przedsiębiorstwom możliwość eliminowania konkurencji w zakresieznacznej części produktów lub usług, o których mowa.

Artykuł 3

Definicja koncentracji

1. Uznaje się, że koncentracja występuje w przypadku, gdy trwała zmiana kontroli wynika z:

a) łączenia się dwóch lub więcej wcześniej samodzielnych przedsiębiorstw lub części przedsiębiorstw; lub

b) przejęcia, przez jedną lub więcej osób już kontrolujących conajmniej jedno przedsiębiorstwo albo przez jedno lub więcej przedsiębiorstw, bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad całym lub częścią jednego lub więcej innych przedsiębiorstw, czy to wartościowych drodze zakupu papierów wartościowych lub aktywów, czy to w drodze umowy lub w jakikolwiek inny sposób.

2. Podstawę kontroli stanowią prawa, umowy lub jakiekolwiek inne środki, które oddzielnie bądź wspólnie i uwzględniając okoliczności faktyczne lub prawne, dają możliwość wywierania decydującego wpływu na przedsiębiorstwo, w szczególności przez:

a) własność lub prawo użytkowania całego lub części aktywów przedsiębiorstwa;

b) prawa lub umowy przyznające decydujący wpływ na skład, głosowanie lub decyzje organów przedsiębiorstwa.

3. Kontrolę przejmują osoby lub przedsiębiorstwa, które:

a) są posiadaczami praw lub uprawnionymi do nich na mocy odpowiednich umów; lub

b) nie będąc ani posiadaczami takich praw, ani uprawnionymi do nich na mocy odpowiednich umów, mają uprawnienia wykonywania wypływających z nich praw.

4. Utworzenie wspólnego przedsiębiorstwa pełniącego w sposób trwały wszystkie funkcje samodzielnego podmiotu gospodarczego stanowi koncentrację w rozumieniu ust. 1 lit. b).

5. Uznaje się, że koncentracja nie występuje w przypadku, gdy:

a) instytucje kredytowe lub inne instytucje finansowe, bądź teżfirmy ubezpieczeniowe, których normalna działalność obejmuje transakcje i obrót papierami wartościowymi, prowadzone na własny rachunek lub na rachunek innych, czasowo posiadają papiery wartościowe nabyte w przedsiębiorstwie w celu ich odsprzedaży, pod warunkiem że nie wykonują one praw głosu w stosunku do tych papierów wartościowych w celu określenia zachowań konkurencyjnych przedsiębiorstwa lub pod warunkiem że wykonują te prawa wyłącznie w celu przygotowania zbycia całościlub części tego przedsiębiorstwa lub jego aktywów, bądź zbycia tych papierów wartościowych oraz pod warunkiem że wszelkie takie zbycie następuje w ciągu jednego roku od daty nabycia; okres ten może być przedłużony przez Komisję działającą na wniosek, w przypadku gdy takie instytucje lub firmy udowodnią, że zbycie nie było w zasadzie możliwe w ciągu tego okresu;

b) kontrolę przejmuje osoba upoważniona przez władze publiczne zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego dotyczącym likwidacji, upadłości, niewypłacalności, umorzenia długów, postępowania układowego lub analogicznych postępowań;

c) działania określone w ust. 1 lit. b) przeprowadzane są przezholdingi finansowe, określone w art. 5 ust. 3 czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. ustanowionej w oparciu o art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie rocznychsprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek [6], jednakżepod warunkiem że prawa głosu w odniesieniu do holdingu wykonywane są, w szczególności w stosunku do mianowania członków organów zarządzających lub nadzorczych przedsiębiorstw, w których mają one udziały, wyłącznie w celu

zachowania pełnej wartości tych inwestycji, a nie ustalania, bezpośrednio lub pośrednio, zachowania konkurencyjnego tych przedsiębiorstw.

Artykuł 5

Obliczanie obrotu

1. Łączny obrót w rozumieniu niniejszego rozporządzenia obejmuje kwoty uzyskane przez zainteresowane przedsiębiorstwa wpoprzednim roku finansowym ze sprzedaży produktów i świadczeniausług składających się na normalną działalność przedsiębiorstw po odliczeniu rabatów związanych ze sprzedażą, podatku od wartości dodanej i innych podatków bezpośrednio związanych z obrotem.

Przed połączeniem lub utworzeniem stowarzyszenia duże przedsiębiorstwa muszą zwrócić się do Komisji o zezwolenie, przedstawiając informacje potrzebne jej do podjęcia decyzji. Istnieją przygotowane przez komisję szablony do zgłaszania połączenia, różniące się w zależności od złożoności sprawy.

Jeżeli łączące się przedsiębiorstwa nie działają w tych samych lub powiązanych rynkach, albo, jeśli mają tylko bardzo małe udziały w rynku i nie osiągają określonych progów udziału w rynku, fuzja nie będzie zazwyczaj prowadzić do istotnych problemów w zakresie konkurencji: ocena połączenie odbywa się według uproszczonej procedury mającej cechy rutynowej kontroli rutynową kontrolę.

Progi udziału w rynku: 15% łączny udział w rynku na każdym rynku, na którym obaj konkurują lub udziały w rynku 25% na rynkach powiązanych pionowo.

Należy pamiętać, że czasami "rynek" może ewentualnie obejmować stosunkowo wąskich obszarów biznesowych, zarówno pod względem produktów i obszarów geograficznych.

Powyżej tych progów udziału w rynku, Komisja prowadzi pełne dochodzenie.

Szczegóły dotyczące każdego nowego powiadomienia są publikowane

na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji oraz wDzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, tak, aby wszystkie zainteresowane strony mogły zwrócić się do Komisji i zgłaszać uwagi na temat fuzji.

I Faza postęopwaniaPo zgłoszeniu, Komisja ma 25 dni roboczych do analizy transakcji w Ifazie. Więcej niż 90% wszystkich przypadków są rozwiązywane w fazie I, na ogół bez stosowania przez komisję żadnych środków.

Obejmuje przykładowo:

Wniosek złożony przez komisję o udzielenie informacji z łączących się spółek lub osób trzecich;

Badanie wśród konkurentów lub konsumentów w celu uzyskania opinii na temat połączenia, czy innego rodzaju kontakty z uczestnikami rynku, mające na celu wyjaśnienie warunków konkurencji na danym rynku lub roli połączonych spółek na tym rynku.

Komisja na bieżąco informuje strony o postępach w dochodzeniu. Jeśliistnieją uzasadnione obawy o konkurencję, firmy mogą zaoferować wprowadzenie pewnych środków, co rozciąga pierwszą fazę o 10 dni roboczych.("zobowiązania"), tj. zaproponować pewne zmiany do projektu, które gwarantowałyby konkurencję na rynku. Komisja analizuje, czy proponowane środki są wartościowe i wystarczające, aby wyeliminować obawy o konkurencję.

Faza II

jest dogłębną analizą skutków w sprawie połączenia i wymaga więcej czasu. polega zazwyczaj na dogłębniejszym gromadzeniu informacji, analizie dokumentów wewnętrznych spółek, obszernych danych ekonomicznych, bardziej szczegółowych kwestionariuszy do uczestnikówrynku lub wizyty na miejscu.

Komisja analizuje również możliwe korzyści z fuzji. Jeśli pozytywne skutki takich korzyści dla konsumentów będzie przeważały negatywne skutki fuzji ', połączenie może zostać dopuszczone. Aby zostać uwzględnione, korzyści muszą spełniać ściśle określone warunki i to spółki łączące się muszą udowodnić, że są one spełnione.

Po pierwsze, to korzyści muszą być weryfikowalne (takie, że Komisja będzie miała określoną pewność, że zostaną zmaterializowane). Po drugie, korzyści nie mogą być osiągnięte w inny sposób, niż przez połączenie. Po trzecie, korzyści mają przeszejść t na konsumentów.

Od otwarcia II fazy postępowania, Komisja ma 90 dni roboczych, aby wydać ostateczną decyzję w sprawie zgodności planowanej fuzji z rozporządzeniem UE w sprawie połączeń. Termin może zostać przedłużony o kolejne 15 dni roboczych, jeżeli strony zgłaszające oferują zobowiązania później w II fazie. Kolejne rozszerzenia do 20 dni roboczych może zostać przyznane na wniosek lub za zgodą, zgłaszające strony. Jeśli strony zgłaszające nie udzielają ważnej informację, której Komisja zażądała od strony, bieg terminu może zostać zatrzymany do czasu dostarczenia brakujące informacji przez strone.

Wszystkie decyzje i czynności procesowe Komisji podlegają weryfikacji przez Trybunał Sprawiedliwości. Spółki lub inne osoby wykazujące interes mogą odwołać w ciągu 2 miesięcy od decyzji.

Pomoc państwa

Rządy państw przeznaczają czasami publiczne pieniądze na wsparcie lokalnego przemysłu lub indywidualnych przedsiębiorstw. Umożliwiają im w ten sposób uzyskanie niesprawiedliwych korzyści względem podobnych sektorów w innychpaństwach UE. Innymi słowy, niszczy to konkurencję i zakłóca wymianę handlową.

Zadaniem Komisji jest zapobieganie takiej sytuacji przez dopuszczanie wsparcia rządowego jedynie wówczas, gdy leży to w szerszym interesie publicznym, jeżeli jego celem jest korzyść dla społeczeństwa lub gospodarki jako całości.

Decydowanie, jakie wsparcie jest dopuszczalne

W pierwszej kolejności Komisja musi odpowiedzieć na następującepytania:

Czy organy państwowe udzieliły wsparcia, np. w formie dotacji, ulgi w spłacie odsetek i ulgi podatkowej, gwarancji, udziałów wprzedsiębiorstwach, towarów i usług udostępnianych na preferencyjnych warunkach, itp.?

Czy istnieje prawdopodobieństwo, że wsparcie będzie miało wpływna handel pomiędzy państwami UE? (Uznaje się, że wsparcie na rzecz przedsiębiorstw wynoszące poniżej 200 tys. euro w okresietrzyletnim nie ma wpływu na handel w UE.)

Czy wsparcie ma charakter selektywny – czy umożliwia uzyskanie korzyści niektórym przedsiębiorstwom, częściom gałęzi przemysłulub przedsiębiorstwom w określonych regionach? Przykładowo ogólne instrumenty podatkowe oraz przepisy dotyczące zatrudnienia nie mają charakteru selektywnego, ponieważ stosująsię do wszystkich.

Czy konkurencja została zakłócona lub może zostać zakłócona w przyszłości?

Jeżeli tak, Komisja nie może zatwierdzić wsparcia, chyba że zostanie udowodnione, że jest ono zgodne ze wspólnym rynkiem.

Przykłady:

Dopuszczalne (we wspólnym interesie UE) jest wsparcie na rzecz regionów w niekorzystnym położeniu, małych i średnich przedsiębiorstw, badań i rozwoju, ochrony środowiska, szkoleń, zatrudnienia lub kultury, bądź wsparcie na rzecz ich propagowania.

Nie jest dopuszczalna ogólna pomoc na inwestycje dla dużych przedsiębiorstw usytuowanych poza ściśle określonymi regionami w niekorzystnym położeniu, wsparcie na rzecz eksportu oraz wsparcie na pokrycie kosztów operacyjnych (pomoc operacyjna).

Pomoc nieprzekraczająca 200 tys. euro, przyznana przedsiębiorstwom w okresie trzyletnim, nie jest uznawana za pomoc państwa, ponieważ nie jest wystarczająco wysoka, aby wywierać wpływ na handel pomiędzy państwami UE. Uproszczenie topozwala Komisji skupić się na ważniejszych przypadkach.

Nadzorowanie wsparcia rządowego

Co do zasady rządy państw UE mają obowiązek zgłaszać Komisji Europejskiej planowane dotacje i inne formy pomocy przed ich udzieleniem.

Ze wszystkich środków pomocy zgłaszanych Komisji około 85 % zatwierdza ona już po wstępnej ocenie.

W przypadkach spornych, gdy konieczne jest formalne dochodzenie, zostaje ono ogłoszone w Dzienniku Urzędowym UE oraz w internetowym rejestrze spraw dotyczących pomocy państwa Komisji. Zainteresowane strony mogą zgłaszać uwagi, a Komisja uwzględnia wszelkie aspekty sprawy przed podjęciem ostatecznej decyzji.

Komisja bada również przypadki wsparcia, która nie zostały oficjalnie zgłoszone („pomoc niezgodna z prawem”), lecz o których dowiedziała się w następstwie własnego dochodzenia, skarg przedsiębiorstw lub osób prywatnych, bądź z doniesień medialnych. Jeżeli Komisja uzna wsparcie za niezgodne z prawem UE i regułami uczciwej konkurencji, nakazuje władzom zaprzestanie jego udzielania oraz odzyskanie wszelkiej wypłaconej już pomocy.

Kryzys finansowy – co robi Komisja?

Komisja dąży do zagwarantowania, że krajowe strategie opanowania kryzysu nie zakłócają konkurencji, lecz raczej uwzględniają szerszy kontekst europejski.

Reguły dotyczące wsparcia rządowego mają na celu powstrzymanie rządów od wzajemnego prześcigania się w kosztownym wyścigu w dotowaniu swoich przedsiębiorstw, co stawia zdrowe przedsiębiorstwa w niekorzystnej sytuacji.

Komisja ma jednak świadomość, że rządy muszą podejmować działania zmierzające do rozwiązania problemów w sektorze finansowym, w związku z czym wydała specjalne przejściowe reguły dotyczące wsparcia na rzecz banków.

Zgodnie z tymi regułami banki nie mogą przyjmować środków publicznych bez podejmowania własnych działań zmierzających do rozwiązania swoich problemów.

LiberalizacjaW niektórych krajach usługi w takich ważnych dziedzinach, jak energetyka, telekomunikacja, transport, gospodarka wodna i poczta, wciąż kontroluje państwo, anie przedsiębiorstwa prywatne. Rządy krajów UE mogą powierzyć świadczenie konkretnych usług użyteczności publicznej prywatnej firmie, nakładając na nią tym samym pewne obowiązki, ale i przyznając jejspecjalne uprawnienia i prawo do odszkodowania finansowego. Tego rodzaju przywileje muszą być jednak zgodne z zasadami pomocy państwa

W przypadku liberalizacji rynku tego rodzaju usług, czyli otwarcia go na konkurencję, Komisja bada, czy usługi te nadal są dostępne dla wszystkich, nawet w zakątkach kraju, w których nie przynoszą zysków. Ważne jest również dopilnowanie, aby przedsiębiorstwo, które przed liberalizacją miało monopol na danym rynku, po liberalizacji nie zachowało niesprawiedliwych przywilejów.

W branżach tych monitorowanie sprawiedliwego dostępu wszystkich dostawców usług do sieci ma zasadnicze znaczenie, gdyż dzięki temu:• konsumencimogą Wybrać dostawcę oferującego najlepsze usługi,• czerpią oni również korzyści z niższych cen i nowych usług, które są zwykle bardziej wydajne i przyjazne klientom niż dotychczas,• gospodarki poszczególnych krajów stają się bardziej konkurencyjn

Czy na rynku otwartym na konkurencję można zapewnić odpowiednią jakość usług publicznych?

Jakie są efekty decyzji Komisji?Szacuje się, że w 2012 r. konsumenci zaoszczędzili kwotę rzędu 1,35−2,00 mld euro dzięki samym tylko decyzjom Komisji zakazującym karteli. Pieniądze uzyskane z grzywien nie wpływają do budżetu ogólnego UE, tylko są odliczane od składek, które

państwa członkowskie muszą wpłacić do wcześniej uzgodnionego budżetu.W dłuższym czasie decyzje Komisji przyniosły europejskim konsumentom różnorakie korzyści.

Jedną z głośnych spraw Komisji Europejskiej przeciwko nadużyciu pozycji dominującej była sprawa przeciwko amerykańskiemu gigantowi komputerowemu– spółce Microsoft. Firma została ukaranagrzywną za sprzedawanie różnych programów komputerowych w pakietach, a nie osobno. Komisja doszła do wniosku, że tą metodą Microsoft pozbawia konsumentów możliwości wyboru, utrzymuje ceny na zawyżonym poziomie i ogranicza innowacyjność w sektorze programów komputerowych.

W 2012 r. Komisja ukarała grzywnami producentów monitorów kineskopowych do komputerów i odbiorników telewizyjnych za trwające od dwudziestu lat kartele. W latach 2001–2006 azjatyccy producenci ekranów LCD utworzyli kartel, w ramach którego ustalali ceny i przekazywali sobie zastrzeżone informacje na temat dużych ekranów do telewizorów i komputerów. Kartel ten wywierał bezpośredni wpływ na sytuację europejskich konsumentów, jako że większość ciekłokrystalicznych ekranów telewizorów, monitorów komputerowych inotebooków produkowana jestwłaśnie w Azji.

W 2006r., a potem również w 2012r. tani przewoźnik lotniczy Ryanair powiadomił Komisję o zamiarze przejęcia krajowego przewoźnika irlandzkiego Aer Lingus. Komisja zbadała potencjalny wpływ transakcji na konkurencję i konsumentów, zwłaszcza na ponad14 mln pasażerów podróżujących co roku do Irlandii i z powrotem. W wyniku połączenia obu linii lotniczych powstałoby przedsiębiorstwo posiadające monopol lub pozycję dominującą na wielu trasach do Irlandii i z powrotem, co skutkowałoby mniejszymwyborem dla konsumentów i prawdopodobnie podwyższeniem cen.

Co możemy zrobić, jeżeli podejrzewamy, że działania firm ograniczają konkurencję?Może się zdarzyć, że będziemy świadkami praktyk, które naszym zdaniem mogą ograniczać konkurencję. Na przykład czasem niektóre firmy odmawiają przyjęcia zamówień od konsumentów z innych państwczłonkowskich. Odmowa taka może świadczyć o nielegalnych praktykach ograniczających konkurencję, o czym możemy powiadomić organ ds. konkurencj

Który organ ds konkurencji należy powiadomić?Krajowy organ ds. Konkurencji – jeśli praktyki, które zwróciły naszą uwagę, ograniczają się do kraju lub regionu, gdzie mieszkamy, lub są stosowane w najwyżej trzech państwach członkowskich. Wszystkie krajowe organy ds. konkurencji stosują dziś te same zasady ochrony konkurencji co Komisja Europejska, a często na miejscu łatwiej im zbadać sytuację. Komisję Europejską powinniśmy powiadomić, jeśli mamy powody, by sądzić, że sprawa dotyczy więcej niż trzech państw członkowskich

Powiadomienie Komisji EuropejskiejPodejrzane praktyki można zgłaszać Komisji Europejskiej pocztą elektroniczną (comp-market-information@ec.europa.eu) lub pisząc na adres:

Należy podać swoje imię i nazwisko oraz adres, określić firmy i produkty, których dotyczy sprawa, oraz jasno opisać praktyki, które zwróciły naszą uwagę. Takie zgłoszenie ułatwi Komisji Europejskiej rozpoznanie problemów na rynku i może stanowić punktwyjścia do wszczęcia dochodzenia

Jeżeli praktyki, które naszym zdaniem ograniczają konkurencję, dotyczą nas bezpośrednio i jesteśmy w stanie dostarczyć Komisji Europejskiej szczegółowych informacji, możemy również złożyć formalną skargę. W takim przypadku musimy spełnić określone wymogi prawne, które szczegółowo wyjaśniono w obwieszczeniu Komisji wsprawie rozpatrywania skarg.