Sinamber Gelap Gulita

Udakara tahun 70-an, Amir sing duwe pakaryan nderes legen esuk kuwi rada aras-arasen, merga langite mendhung wae, malah wis wiwit grimis. Ning yen ora dijupuk kuwatir gulane sulaya,mula Amir nekad menek.

Mbok ya mengko bae ta, Mir, yen wis rada trencengi, pamenggake kangmase.

Ning Amir ora ngerewes.

Sing akeh maca ayat kursi lo, Mir, yen awakmu tetep nekad, mangkono pituture kangmase.

Siji baka siji bumbung isi legen digawa medhun. Ning ora nganti setengah jam mak lap jedhur ! Swarane bledheg banter banget saka wetan ngomah.

Ya allah, Amir, kangmase mbengok karo mlayu.

Bener, kulite klapa wis ngolonthok saka ndhuwur mengisor. Papahe padha sengkleh, kari loro sing ngadeg. Ya papah loro kuwi sing digawe nyampirne awake Amir karo si bledheg.

Sinambi nggawa slendhang loro, ora sranta kangmase Amir menek wit klapa sing wis bosah-beseh kuwi. Kanthi ngati-ati Amir digendhong, digawa mudhun. Awake lemes lan pucet, kaya-kaya wis ora ana nyawane. Bareng tekan ngisor Amir diglethakake ana lincak karo digepyoki godhong dhadhap serep.

Entuk pitulungane Gusti sing Murbeng Dumadi, Amir kendhuk-kendhuk njur nglilir.

Kang, aku ana neng ngendi, Kang? pitakone.

Alhamdulillah, matur nuwun Gusti., panjerite sing padha ngrubug merga senenge.

Wah, ya sekti tenan bocah iki. Kesamber bledheg ora apa-apa, kandhane Mbah Miran ngunclug mulih.

Kapethik saka: Jayabaya No. 06, Oktober 2004