“Len... Len..., wis rampung aduse durung ?” Pitakone mbak Rin

“Durung mbak Rin,... kok cepet-cepet ana opo ?”. Mbak Rin wes males jawab pitakone adike lanang kang siji-sijine kuwi. Len seng tenang-tenang lan ora ngerteni maksud mbak Rin iku opo kok dheweke dikonkon cepet-cepet aduse. Rampung adus, Len banjur nemoni Mbak Rin ana emperan ngarep omah lagi jagongan.

“Ana apa tha mbak Rin, kok kesusu-susu koyo dioyak syetan wae? ”. “Wealah iki bocah kok lali terus. Lha saiki kan rencanane meh tuku hadiah kanggo Ibu tha”. “Wo... iya.. ya.. mbak Rin nuwun sewu aku lali ! ”. “Yo wis, saiki lhek cepet salin mengko ndak kesuwen nunggu bis ! “. “Ok siip mbak Rin, enteni sedelok tak salin klambi disik yo ! “.

Mbak Rin lan adike Len menyang Terminal cedak desane. Nang Terminal Len eling yen deweke lali ora nggowo duwit, banjur Len ngomong nang Mbake yen deweke ora nggowo duwit. “Pie tha dek, dadi bocah kok iso lalinan kabeh kie ! ”. “Mau dompete kesingsal mbak, banjur wes ketemu tak delehke nang duwur meja tapi selak kesusu-susu aku dadi lali “. “Yo wis, saiki seng mbayar kabehane ben Mbak Rin sek, tapi mengko yen tekan omah diganti yo ! ”. Ora ana setengah menit bis sing arep menyang seng dituju mau ues teka. Banjur kuwi Mbak Rin lan Len numpak nang bis, saking akihe uwong Mbak Rin lan Len ora entuk panggonam lenggahan. Amarga len lan Mbak rin kui isih rada kaya bocah lan sa’ake akhire ana ibu-ibu seng gelem nyuguhi

Nama : Dhudy Hario

Kelas : X MIA 3

tempat lungguhanipun. Mbak Rin lan Len matur nuwun kalian ibu mau.

Mung siji setengah jam, bise wis tekan ngarep pasar modern utawa mall. Banjur kuwi akhire bise dibayarke Mbak Rin. Mbak Rin lan Len banjur mudhuk ana ing halte sebelah mall lan mlaku ora ana 100 meter uwes tekan ngareb mall.

Teka ing ngareb mall banjur melbu nang jero mall lan langsung ndelok-ndelok sofenir nggo hadiah ulang tahun Ibuke. Ora disangka ana barang seng dipingine, tapi hadiahe uwes ana seng dituku. Jebule seng tuku hadiahe kuwi ibu-ibu seng mau nang bis. Amarga ibu ipun ngerti yen bocah loro kuwi pingin barang, akhire barang mau diwenehake karo loro bocah mau.

Banjur uwes tuku sofenir lan uwes dibungkus dadi kado kangggo ibuke. Mbak Rin metu saking mall karo dolanan hp, Mbak Rin ora ngerasa yen adike Len isih nang njero mall. Pas kedadean kuwi teka-teka ana lindu, lemah berguncang, gedung, kantor, omah-omah, lan bangunan nang cedhak mall mau ambruk lan robo koyo bar kepidak karo buto gedhe. Akhire mbak Rin lagi nyadar yen adike kui ilang ora ana nang sebelahe. Mbak Rin isih eling yen adike Len isih ana ing njero mall. Langsung ngerti ngono Mbak Rin banjur dheweke goleki Len ana ing njero reruntuhan mall lan cepet-cepet wedine yen ana lindu susulan meneh. Mbak Rin was-was yen adike iku lara parah utawa uwes mati. Amarga kesusu-susu goleki adike. Mbak Rin ora nyadar yen ana selo meh kenani sirahe, nanging mbejo nipu ana tiang seng sempet nulungi Mbak Rin kui. Jebol seng nulungi ibu-ibuke mau. Akhire Mbak Rin lan Ibuke mau bebarengan goleki Len. Ora let suwi, ana suara njalok tulung nang sisih reruntuhan. “Tulung... Mbak Rin.. Tulung... Mbak Rin.... !” bengokane cah cilih seng keselip nang sisih reruntuhane mall mau. Jebul ora nyangka seng bengok-bengok iku Len, banjur Mbak Rin lan Ibuke mau nulungi len gotong selo

seng keselip nang awake Len. Akhire Len iso uwal seko reruntuhan tapi amrga kena reruntuhane, Len sikile dadi lara lan memar-memar. Banjur kuwi Len, Mbak Rin lan Ibuke mau goleki tempat ngungsi.

Lindu guncang lemah terus-terusan. Akibate rumah, kantor, gedung dadi roboh lan ora ana bentukke meneh. Ora let suwe ana tempat seng nyediani tempat kanggo ngungsi. Akhire wong telu mau rono lan sisan ngobati sikile Len seng mau kena reruntuhan. Loro jam nang tempat pengungsian, si Len lan Mbak Rin lungguh-lungguh nang ngareb omah tuwo cedak tempat pengungsiane komo.

Ora krasa yen ana lindu, wong loro mau isih tenang-tenang lan lungguh-lungguh nang omah tuwo mau. Ora nyongko yen ana bongkahan selo seko nduwur omah tuwo kui lan ngenani sirahe Len. Amarga kui mbak Rin banjur bengok-bengok nyuwun tulung marang tiang sanes. Banjur kejadian kuwi Len seng keno selo di beto nang Rumah Sakit. Akhire Mbak Rin nelpon Bapak Ibuke yen Len keno selo banjur di parengke teng Rumah Sakit.

Mbak Rin wedi lan was-was nek adike kenopo-nopo banjur lungguh lan donga nang kursi tempat tunggu. Ora let suwi Bapak Ibu Mbak Rin rawuh lan takon karo Mbak Rin kok bisa kena sela kui pie. “Rin, adikmu kui kok iso kena watu kui pie?” Mbak Rin banjur terus terang marang Bapak Ibuke yen deweke mau ro adine tuku hadiah nggo ulang tahune ibuke.

Ora ana sejam dokter metu seko ruangane Len, lan ngomong karo Bapak Ibuke yen anakipun kena gegar otak. Amarga ngerti nek anake kena gegar otak, bapak, ibu, lan Mbak Rin syok lan kaget. Lagi wae dikandani karo doktere, ana suara seko ruangane Len. “titttttttt...” Jebule suwara alat pendeteksi jantung seng dipasang nang awake Len. Kabeh uwong seng nang jero lan nang

jobo ruangan kaget lan suasanane dadi was-was. Dokter banjur cepet-cepet nangani masalah kui lan akhire Len ora bisa diselamatke meneh.

Semiinggu sak wise kejadian kui, keluarga seng mbiyen rame, nyaman dadi sepi nyeyet, rasa-rasane ana seng penting kui ilang nang njero omah. Mbak Rin seng biasane dolanan bareng dadi kesepian amarga kelangan adike seng paling disayangi. Pas kabeh keluarga kumpul ana njero omah, ana sing ngetok pintu omah banjur dibukake Mbak Rin. Ra nyongko yen ketemu ibuke meneh seng mbiyen uwes ngrewangi deweke lan apikan. Ibuke kuwi barang seng mbiyen dituku karo Mbak Rin lan adike Len ketinggalan nang tempat pengungsian, lan karo gowo sepucuk surat seng adike tulis nggo Mbak Rin. Banjur kuwi barang seng dituku mbiyen dikekne ibuke lan surate diwaca nang jero kamar. Mbak Rin terharu lan sedih campur seneng amaraga ana kalimat kang intine Mbak Rin kon aja bersedih terus lan ana gambaran seng digawe karo Len pas hurung mati. Gambaranipun yaiku gambar keluargane dewe.

~RAMPUNG~